Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Περί Σοφίτας

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη που δείξατε στη "Σοφίτα", αλλά και για τα θερμά σας σχόλια που με γέμισαν χαρά, ενέργεια και όνειρα.

Όνειρα, γιατί αισθάνθηκα πως θα ήθελα να με "δοκιμάσω" σε αυτό το λογοτεχνικό είδος/ύφος και να μπω στη "διαδικασία" φαντασίας, ιδιαίτερων και μαγευτικών κόσμων.

Νιώθω πως ήμουν ένα ηφαίστειο ανενεργό και ξαφνικά, ενεργοποιήθηκα.

Αυτό φυσικά, το οφείλω κυρίως στον Γιάννη μας. 

Γιάννη μου, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό το δώρο που μου έκανες! 


Βλέποντας τα σχόλια αλλά και τις εύλογες απορίες σας, αποφάσισα να κάνω αυτή την ανάρτηση για να δείτε όσα είδα και μας έδωσα αυτό το αποτέλεσμα.

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής και θα σας πω όλα όσα βίωσα.

 

Για αρχή, με "μάγεψε" η κεντρική πλοκή της ιστορίας που μας δόθηκε.  Με μαγνήτισαν κυρίως τρεις λέξεις "πατρικό", "χιονοθύελλα", "πρόσωπο". Η πρώτη και η τρίτη, με παρέπεμψαν στο παρελθόν. Η δεύτερη, στο μυστήριο.

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησα να γράφω, έχοντας μια διαφορετική πλοκή στο νου μου μα στη συνέχεια, οι ήρωες και οι εικόνες που είχα στο μυαλό μου, με οδήγησαν αλλού.

 

Πρώτα, ήρθε ο τίτλος "H Σοφίτα".

Στη συνέχεια, ήρθε η Μαρία, που με οδήγησε στο καφενείο και σε ένα συμπαθέστατο γεροντάκι, τον κύριο Μανώλη.

Όπως τους έβλεπα (εικόνα στο μυαλό μου) να κάνουν τον διάλογό τους, ξαφνικά, είδα την εικόνα να γυρίζει και να έχουν αλλάξει θέση οι δύο ήρωες. Εκεί λοιπόν κατάλαβα, τι συμβαίνει. Δεν πηγαίνει η Μαρία στον κόσμο του κυρ Μανώλη αλλά ο κυρ Μανώλης στον κόσμο της Μαρίας.  Στον κόσμο των νεκρών δηλαδή, μιας και η Μαρία είναι η κοπέλα που μαζί με την οικογένεια και τη γάτα της, είχε σφαγιαστεί από τον Σταμάτη.

Αυτή η συνάντηση, προκάλεσε τις αναμνήσεις από το χωριό/οικισμό/πατρικό.

Απαντήθηκε η πρώτη σας απορία.

Και πάμε στη δεύτερη, στην ύπαρξη της σοφίτας.

Δεν υπάρχει σοφίτα, φίλοι μου.

Για αυτό τον λόγο, επέλεξα να βάλω και μια φωτογραφία παλαιού σπιτιού που δεν έχει σοφίτα.

"Σοφίτα" ως προς το δωμάτιο σπιτιού φυσικά, γιατί ο τίτλος και ο όρος "σοφίτα" κάπου αποσκοπούν και παραπέμπουν.

"Σοφίτα" λοιπόν, είναι η φυλακή εκείνη που έχει κλειστεί στον κόσμο των νεκρών, η μανιασμένη ψυχή του Σταμάτη. Ο θόρυβος προέρχεται από τη δική του διαμάχη και αιώνια τιμωρία επειδή δεν μετανόησε. Μπορούν να  τη δουν οι υπόλοιποι (μη άμεσοι εμπλεκόμενοι), εκτός από την ηρωίδα, γιατί έχει καταφέρει να βρει την γαλήνη και να απαλλαγεί από το μεγάλο βάσανο και κρίμα της ψυχής της.  

 

Το τέλος, που εμφανίζεται δηλαδή η παρέα των πέντε περιπατητών όπου και γίνεται η αναφορά της σοφίτας και της ιστορίας από τον Πετρή  και εμφανίζεται η δυσπιστία της Χαράς που δεν την βλέπει, σε συνδυασμό βέβαια με το κλείσιμο  τον τελευταίων δυο γραμμών, έγινε για να αφήσει το μυστήριο σαν συναίσθημα να αιωρείται.


Δεν είχα σκοπό να σας τα πω όλα αυτά μιας και είμαι της άποψης ότι είναι ωραίο ο κάθε αναγνώστης να βλέπει και να συναντά τον δικό του κόσμο στις ιστορίες, όμως τα ερωτήματα και το ενδιαφέρον που έβλεπα στα σχόλιά σας, με έκαναν να θέλω να σας δείξω αυτά που είδα και φαντάστηκα κατά τη διάρκεια της συγγραφής, που είναι τόσο μοναχική άλλωστε.

Συν, η ακόλουθη εικόνα που με έκανε να θέλω να "τρυγήσω" και να μοιραστώ.

 



Αυτά από εμένα, φίλοι.

Να είστε καλά και να περνάτε υπέροχα.

Σας στέλνω την αγάπη μου.

Σχόλια

  1. Εντάξει εγώ τώρα μένω ακόμα πιο συγκινημένος, ακόμα πιο "ταραγμένος" με αυτή σου την ανάλυση, Κική μου, την οποία θεωρώ ότι πολύ σωστά ανέβασες.
    Σωστά γιατί μάς δίνεις τη δυνατότητα να μπούμε στο μυαλό του συγγραφέα και να δούμε τη δική του οπτική. Για να πάω σε παραδείγματα, ας θυμηθούμε πόσες και πόσες αναλύσεις έχουν δοθεί σε ανάλογα έργα και δη κινηματογραφικά (The meaning of)
    H συνάντηση δύο κόσμων. Αυτό των ζωντανών και αυτό των νεκρών. Η συνάντηση αλλά και η σύγχυση, που εξαιρετικά προκαλείς ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη μεταφυσική.
    Δύσκολο εγχείρημα Κική, δύσκολο, κορίτσι μου και μπράβο.

    Πάω τώρα σε αυτό που αναφέρεις αρχικά:
    "αισθάνθηκα πως θα ήθελα να με "δοκιμάσω" σε αυτό το λογοτεχνικό είδος/ύφος και να μπω στη "διαδικασία" φαντασίας, ιδιαίτερων και μαγευτικών κόσμων..."
    Ω εδώ είμαι ενθουσιασμένος, Κική μου. Αυτό το είδος εξώθησε και μένα στη συγγραφή του "Δάσους της Λήθης", στη νουβέλα επικής φαντασίας. Αυτό, καλή μου, με ενδιαφέρει άμεσα και θέλω να δούμε έργα σου. Και να τα δούμε δημοσιευμένα.
    Επίσης, σε ευχαριστώ με την καρδιά μου για την αναφορά σου στη συμμετοχή μου στο άναμμα αυτού του φιτιλιού. Είναι δώρο και τιμή, καλή μου φίλη και ειλικρινά με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα.

    Συνεχίζουμε καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συνεχίζουμε Γιάννη μου, όπως είπες!
      Ευχαριστώ για τη μεγαλοψυχία σου!
      Σου στέλνω μια αγκαλιά και πολλές ευχές!

      Διαγραφή
    2. Και εγώ με τη σειρά μου, Κική μου.

      Διαγραφή
    3. Ξέχασα να πω ότι η σύλληψη της ιδέας της σοφίτας ως χώρου συμβολικού για το Σταμάτη όπως και ο θόρυβος, που ακούγεται, είναι πραγματικά υπερβατική αλλά και υπέροχη. Μπράβο για την επινόησή σου, Κική μου.

      Διαγραφή
  2. Κική, απόλυτα κατατοπιστικές οι διευκρινήσεις σου, ξεκαθάρισαν πολλά μέσα μου και με έκαναν να δω με άλλη ματιά, ακόμα πιο συναρπαστική την ιστορία σου....
    Χαίρομαι γι΄ αυτό!
    Την Καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλημέρα Βασίλειε.
      Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.
      Να είσαι καλά και να έχεις μια όμορφη εβδομάδα!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉 Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε! Το concept είναι απλό: 🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿 Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα; 📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς! Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα αν...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...