Περί Σοφίτας

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω όλους καλά.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη που δείξατε στη "Σοφίτα", αλλά και για τα θερμά σας σχόλια που με γέμισαν χαρά, ενέργεια και όνειρα.

Όνειρα, γιατί αισθάνθηκα πως θα ήθελα να με "δοκιμάσω" σε αυτό το λογοτεχνικό είδος/ύφος και να μπω στη "διαδικασία" φαντασίας, ιδιαίτερων και μαγευτικών κόσμων.

Νιώθω πως ήμουν ένα ηφαίστειο ανενεργό και ξαφνικά, ενεργοποιήθηκα.

Αυτό φυσικά, το οφείλω κυρίως στον Γιάννη μας. 

Γιάννη μου, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό το δώρο που μου έκανες! 

Βλέποντας τα σχόλια αλλά και τις εύλογες απορίες σας, αποφάσισα να κάνω αυτή την ανάρτηση για να δείτε όσα είδα και μας έδωσα αυτό το αποτέλεσμα.

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής και θα σας πω όλα όσα βίωσα.

 

Για αρχή, με "μάγεψε" η κεντρική πλοκή της ιστορίας που μας δόθηκε.  Με μαγνήτισαν κυρίως τρεις λέξεις "πατρικό", "χιονοθύελλα", "πρόσωπο". Η πρώτη και η τρίτη, με παρέπεμψαν στο παρελθόν. Η δεύτερη, στο μυστήριο.

Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησα να γράφω, έχοντας μια διαφορετική πλοκή στο νου μου μα στη συνέχεια, οι ήρωες και οι εικόνες που είχα στο μυαλό μου, με οδήγησαν αλλού.

 

Πρώτα, ήρθε ο τίτλος "H Σοφίτα".

Στη συνέχεια, ήρθε η Μαρία, που με οδήγησε στο καφενείο και σε ένα συμπαθέστατο γεροντάκι, τον κύριο Μανώλη.

Όπως τους έβλεπα (εικόνα στο μυαλό μου) να κάνουν τον διάλογό τους, ξαφνικά, είδα την εικόνα να γυρίζει και να έχουν αλλάξει θέση οι δύο ήρωες. Εκεί λοιπόν κατάλαβα, τι συμβαίνει. Δεν πηγαίνει η Μαρία στον κόσμο του κυρ Μανώλη αλλά ο κυρ Μανώλης στον κόσμο της Μαρίας.  Στον κόσμο των νεκρών δηλαδή, μιας και η Μαρία είναι η κοπέλα που μαζί με την οικογένεια και τη γάτα της, είχε σφαγιαστεί από τον Σταμάτη.

Αυτή η συνάντηση, προκάλεσε τις αναμνήσεις από το χωριό/οικισμό/πατρικό.

Απαντήθηκε η πρώτη σας απορία.

Και πάμε στη δεύτερη, στην ύπαρξη της σοφίτας.

Δεν υπάρχει σοφίτα, φίλοι μου.

Για αυτό τον λόγο, επέλεξα να βάλω και μια φωτογραφία παλαιού σπιτιού που δεν έχει σοφίτα.

"Σοφίτα" ως προς το δωμάτιο σπιτιού φυσικά, γιατί ο τίτλος και ο όρος "σοφίτα" κάπου αποσκοπούν και παραπέμπουν.

"Σοφίτα" λοιπόν, είναι η φυλακή εκείνη που έχει κλειστεί στον κόσμο των νεκρών, η μανιασμένη ψυχή του Σταμάτη. Ο θόρυβος προέρχεται από τη δική του διαμάχη και αιώνια τιμωρία επειδή δεν μετανόησε. Μπορούν να  τη δουν οι υπόλοιποι (μη άμεσοι εμπλεκόμενοι), εκτός από την ηρωίδα, γιατί έχει καταφέρει να βρει την γαλήνη και να απαλλαγεί από το μεγάλο βάσανο και κρίμα της ψυχής της.  

 

Το τέλος, που εμφανίζεται δηλαδή η παρέα των πέντε περιπατητών όπου και γίνεται η αναφορά της σοφίτας και της ιστορίας από τον Πετρή  και εμφανίζεται η δυσπιστία της Χαράς που δεν την βλέπει, σε συνδυασμό βέβαια με το κλείσιμο  τον τελευταίων δυο γραμμών, έγινε για να αφήσει το μυστήριο σαν συναίσθημα να αιωρείται.

Δεν είχα σκοπό να σας τα πω όλα αυτά μιας και είμαι της άποψης ότι είναι ωραίο ο κάθε αναγνώστης να βλέπει και να συναντά τον δικό του κόσμο στις ιστορίες, όμως τα ερωτήματα και το ενδιαφέρον που έβλεπα στα σχόλιά σας, με έκαναν να θέλω να σας δείξω αυτά που είδα και φαντάστηκα κατά τη διάρκεια της συγγραφής, που είναι τόσο μοναχική άλλωστε.

Συν, η ακόλουθη εικόνα που με έκανε να θέλω να "τρυγήσω" και να μοιραστώ.

 

Αυτά από εμένα, φίλοι.

Να είστε καλά και να περνάτε υπέροχα.

Σας στέλνω την αγάπη μου.