Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2021

Το Χρυσάνθεμο

Σε ράπισαν και στόλισαν τις πληγές σου με λουλούδια. Σε χάραξαν και έσμιξαν το σώμα σου, με σκουριασμένα αγκάθια και καρφιά. Σε ύβρισαν, με χιλιάδες βουκαμβίλιες. Σε πίστεψαν, με κατακόκκινα χείλη - που όμως ανάσα - δεν είχαν καμιά. Σε μια κάμαρα, μια γυναίκα κλαίει και δεν νοιάστηκε ουδείς. Όλοι, σε κάποιους «φανταχτερούς» θαλάμους έμειναν και εγώ από μακριά, τους παρατηρούσα. Και σαν θαύμα - μια καμηλοπάρδαλη - σε αγκάλιασε. Λες και έγλυφε τις πληγές σου. Και ένα Χρυσάνθεμο, αντίκρισε τον κόσμο. ~~ Το Χρυσάνθεμο - Κική Κωνσταντίνου

H Δοξασία

      Καθώς περπατούσε, άνθη πολλά τον ακολουθούσαν. Ψίθυροι έρχονταν από μακριά και τον έσπρωχναν, σε μια ακατανίκητη επιθυμία. Ένας άνεμος μαρτύρησε υποταγή και ένα μαύρο σάβανο, κήρυξε πλήρη ανεξαρτησία. Ξυπόλητος στο δρόμο που χάραξαν αγκάθια. Αιωρούμενος - σαν φύλλο πορείας - μαρτυρικό. Κι ένα κλάμα Βάγιας, η ζοφερή δοξασία. ~~ Η Δοξασία - Κική Κωνσταντίνου

Πειράζει... που έχω την ανάγκη να γίνω πάλι παιδί

      Το να προσπαθείς να αλλάξεις τις συνήθειες των ανθρώπων είναι σα να προσπαθείς να πας κόντρα στον άνεμο. Και ναι ως κάποιο σημείο θα μπορέσεις να πας κόντρα, όταν όμως τα μποφόρ «ενωθούν» θα σε αναποδογυρίσουν. Όταν θες κάτι να αλλάξεις πολύ και κυρίως να του επιφέρεις πρόοδο πρέπει να καταλάβεις ότι αν ο άλλος εισπράττει πως πας να τον τελειώσεις και όχι να τον βοηθήσεις τότε δε θα του αλλάξεις ποτέ τη διάθεση που θα έχει απέναντί σου. Αν δε του δώσεις εσύ ένα έναυσμα για να ξεκινήσει τη προσπάθεια που θέλεις τότε να ξέρεις πως δε θα ακούσει ποτέ τη «σφυρίχτρα» της έναρξης. Και φαντάσου πως εδώ μιλάμε για ένα μονάχα πρόσωπο, πόσο μάλλον όταν περιμένεις να ακούσει αυτόν τον ήχο ένα ολόκληρο πλήθος…. #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου     Πειράζει... που έχω την ανάγκη να γίνω πάλι παιδί; Που θέλω να γίνω ξανά ξέγνοιαστη όπως τότε; Που θέλω να παίξω με τις φίλες μου στη παιδική χαρά; Που θέλω να γυρίσω στο παρελθόν; Που θέλω να ξαναγεννηθώ;

Δυό (ίσια) σύρματα και μία φιγούρα

    Ξέρεις…, προσπαθώ να καταλάβω. Μελετάω προσεκτικά τη μορφή σου αλλά δε διακρίνω καθαρά το τί μπορεί να είσαι. Μοιάζεις με χελιδόνι, ίσως και με σπουργίτι δε το αρνούμαι αλλά η στάση σου μου μαρτυρά άνθρωπο σε άμυνα. Μμμ…. Μπορεί να είσαι και άνθρωπος έτοιμος για επίθεση! Ναι, γιατί όχι; Το ότι δε βλέπω το όπλο που πιθανό να κρύβεις ή να κρατάς δε σημαίνει πως δεν υπάρχει πάνω σου κιόλας. Εξάλλου τα καλά κρυμμένα μυστικά ειναι αυτά που πονάνε. Ακριβώς δηλαδή σαν τα «καλά κρυμμένα όπλα» που είναι αυτά που σκοτώνουν, διαλύουν ή δημιουργούν μια εφεδρεία πολέμου σε ένα αρχέγονο, σκληρό καθεστώς. Δε ξέρω.. δεν έχω κατασταλάξει ακόμη. Ίσως να χρειάζομαι κιάλια, ίσως πάλι να ειναι τόσο ξεκάθαρη η μορφή σου που καταντά να με αφήνει αδιάφορη. Δεν ειναι πως η πρώτη ματιά ειναι λανθασμένη, ειναι που έχουμε μάθει να υπεραναλύουμε τα πάντα, χάνοντας έτσι τη χαρά της εξερεύνησης και του ενθουσιασμού. Κι έπειτα εστιάζω στα σύρματα. Αυτά ναι, είναι σύρματα! Ηλεκτροφόρα;

Ευλογημένοι όσοι νιώθουν τη Γαλήνη σήμερα!

    Κι αν νομίζεις πως τα καράβια στέκουν μόνα, ξεχασμένα στην έρημη ακρογιαλιά, σκέψου πως μπορεί να "αισθάνονται" οι πέτρες... ! Είχαν συνηθίσει πολύ περισσότερο τους ανθρώπους δίπλα..., πάνω τους...! Κι όμως ποτέ δε παραπονέθηκαν! Πάντα ήρεμες, μοναχικές, δεκτικές, σε έναν κόσμο που πάντα θα κουβαλάει ένα "βαρύ" Χειμώνα που έχει τις ρίζες του στο πιο "καυτό" Καλοκαίρι..!     #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου   __________     Η ζωή, τα όνειρα, ο βιοπορισμός, μας οδηγούν σε διάφορα μονοπάτια αλλά το φθινόπωρο, μας οδηγεί στα σπίτια μας. #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου     __________     Όλοι αυτοί οι τύποι, μου φαίνονται αστείοι. Αστείοι, μέσα στην ματαιόδοξη μετριότητά τους, που "πλήρωσαν", για να την αποκτήσουν! Εύγε μεγάλο μου, τίποτα. Αγαπητό μου, κενό. Προσκύνα το "μαύρο" κύμβαλο, το αλαλάζον! Χαλκός του, είσαι! #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου   __________     Το μαζί ενώνει και το εγώ αφανίζει, είναι γνωστό. Κάνε ευχές τα όνειρά σου κα

Η Γραφομηχανή που Γελούσε

    Όχι, δεν γράφω , ούτε δημιουργώ. Γελώ τον κόσμο.   Ζωγραφίζω κόσμους, στίξεις, άνω και κάτω τελείες, κόμματα. Οροσειρές, βουνά, πεδιάδες.   Φτιάχνω πεταλούδες. Χτίζω σπίτια. Γεννάω κάμπους. Πλάθω λίμνες.   Γκρεμίζω αστέρια. Αγαπώ τα λουλούδια. Μισώ το γκρίζο.   Μα είμαι γκρίζο! Και γράφω, γκρίζο! Και ζωγραφίζω με μόνη τέμπερα, το γκρίζο!   Μεγαλουργώ και υποθάλπω. Φιλοξενώ και φιλοξενούμαι. Διορθώνω και διορθώνομαι. Φιλοτεχνώ και φιλοτεχνούμαι.   Μιλώ για την αγάπη, τραγουδώ για την αγάπη, συνθέτω τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, ερωτεύομαι τον κύριο με το καπέλο και το ουίσκι στο δεξί του χέρι, μα εύκολα βαριέμαι και αναζητώ το μεταίχμιο τίποτα.   Όχι, δεν γράφω , ούτε δημιουργώ. Γελώ τον κόσμο. Κάποτε θα λένε: «Υπήρχε μια γραφομηχανή που γελούσε».   Και μόνο εγώ, θα γνωρίζω την αλήθεια. Και μόνο εγώ, θα περιμένω το αύριο. Και μόνο εγώ, θα μπορώ να παίξω στον κήπο με τις βουκαμβίλιες. Κ