ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΜΙΛΗΣΑΝ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ... ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΗ ΣΚΟΤΩΣΑΝ!

«Το Παγκάκι των Ψιθύρων»: Ξέρεις πως τα αντικείμενα γύρω μας, μπορούν και μιλάνε; Ξέρεις πως παίρνουν την ψυχή που τους δίνουμε; Ξέρεις πως συνδέονται μαζί μας - με κάτι απροσδιόριστο - που ενδόμυχα κουβαλάμε; Ξέρεις πως το ένστικτο, μας υποδεικνύει που μπορούμε να εμπιστευτούμε - δίχως τον φόβο της λογοκρισίας, την ψυχή μας - ώστε να αδειάσει για να γεμίσει ξανά και ξανά; Ξέρεις πως οι άνθρωποι χωρίς αντικείμενα είναι ένα σώμα που αιωρείται και τέμνεται; Σαν να αναζητά έναν ώμo που άνθρωπος• δεν βρέθηκε κανείς να δώσει και τα ζώα – δίχως κάποια ιδιαίτερη λογική – τρέχουν μακριά. Τότε και μόνο τότε, καταλαβαίνεις πως ήρθε η ώρα να εναποθέσεις της ψυχής σου το μαρτύριο σε ένα αντικείμενο, δίνοντάς του ζωή και επίγνωση. Την δική σου θέληση θαρρώ και έρχεται, η γέννηση και η κάθαρση της ψυχής μέσω της εξομολόγησης. Σε αυτήν την ιστορία λοιπόν, η ηρωίδα μας, συνδεμένη από μικρή ηλικία με τα παγκάκια, ξύλινα, αμελητέα, γήινα, επιστρέφει πάντα στον εξομολόγο της για να καθαρίσει την ψυχή της και αναγεννηθεί. Την παρακολουθούμε σε διάφορα στάδια ανάπτυξης της ζωής και των προσωπικών της σχέσεων και πάντα - με προσήλωση και ευλάβεια - αφουγκραζόμαστε τα ανείπωτα λόγια της ψυχής, προς το παγκάκι εκείνο, που την φιλοξενεί στοργικά στην αγκαλιά του. Όλα αλλάζουν γύρω της, μα εκείνο στέκει εκεί. Αμίλητο μα άκρως συμπονετικό. 

«Σα Σκουριασμένο Καράβι»: Η Ζωή σε πράξεις. Μια απόφαση, ένα τόλμημα παράταιρο, μια θυσία· να θυμίζει πως το συναίσθημα της Αγάπης δεν μπορεί να δηλώσει απουσία - οι άνθρωποι μπορούν, εκείνο όμως όχι – να επισφραγίζει πως η Αγάπη μπορεί να δηλώσει το παρόν μέσα από την πιο μεγάλη και θανάσιμη, για κάποιους Απουσία. Μια γυναίκα, μια γυναίκα θαρραλέα - που όπως χαρακτηριστικά λέει και υποστηρίζει με τις πράξεις της «Ξεριζώνω την καρδιά μου για να την κάνω δέντρο, ένα μεγάλο πράσινο δέντρο γεμάτο καρπούς για να γεμίσουν το σπίτι σου, το σπίτι μας.» γιατί αυτή η σπουδαία γυναίκα κατάλαβε νωρίς την σπουδαιότητα των ονείρων «Ονειροπολούσες αγάπη μου, ονειροπολούσες και μέσα στα μάτια σου είδα τότε και δεν θα ξεχάσω ποτέ, την σπουδαιότητα των ονείρων.» γιατί αυτή η γυναίκα, αυτή η Γυναίκα, ξέρει καλά το νόημα της αγάπης, της αφοσίωσης, της δίκαιης ανταμοιβής «Σε αγαπώ. Πάντα θα σε αγαπώ, κάθε μέρα και περισσότερο. Δεν σε εγκαταλείπω, σου δίνω απλώς μια ευκαιρία.» Γιατί αυτή η γυναίκα «Είναι η Αγάπη»

 «Η Άφθαρτη Νύφη»: Μα τι έκανε; Τι έκανε; Ποιο ήταν το λάθος της; Γιατί αυτή η σκληρή και άδικη, ετυμηγορία; Ποιος τους όρισε όλους αυτούς δικαστές και τιμωρούς; Ποιος του είπες πως το «κλειδί» τους ανήκει; Τι έκανε; Στ’ αλήθεια, τι έκανε; Γιατί όλος αυτός ο ξεσηκωμός, προς τι το λαϊκό δικαστήριο της συμφοράς; Ποιος είναι αυτός που ορίζει την ποινή και ποιος είναι αυτός - που σαν χέρι Θεού - αποφασίζει; Τι τους ενόχλησε, τι; Η Αγάπη; Η Θυσία; Η Θέληση; Η Παραδοχή; Η Πίστη; Το Όραμα ή Η Συντέλεια; Συντέλεια σε κάθε κακό, σκληρό και άδικο. Τι έκανε λοιπόν; Άφθαρτη, περιφερόταν στο πάρκο – ανάμεσα σε ερωτευμένους ανθρώπους – και αναγνώριζε τι είναι αληθινό, τι ουτοπικό, τι ψεύτικο και πως μπορεί, να βοηθήσει, να τους δώσει τα εφόδια, να τους δείξει τον δρόμο… Ήθελε να βοηθήσει, πάσχιζε να βοηθήσει, επουλωνόταν, με πόνο και κόπο κατάφερνε αλώβητη – παρόλο τον χλευασμό του όχλου – να λυτρώσει, ώσπου μια μέρα έπεσε στα χέρια της ένα ξεχασμένο τετράδιο. Ένα τετράδιο γεμάτο ποιήματα. Ποιος είδε τους «Μαινάδες» και δεν τους φοβήθηκε. Όλεθρος, θρήνος και οδυρμός. Να της ξεσκίσουν ρούχα, ψυχή και σάρκα. Να σβήσουν από το κόσμο μας το καλύτερο εφόδιο και το πιο δυνατό αγαθό του κόσμου. Δίχως ίχνος ντροπής να στερήσουν από το αύριο το πιο ευεργετημένο χθες. Κι ύστερα… Κι ύστερα…

«Κι ύστερα μίλησαν για Αγάπη,
όλοι αυτοί που την σκότωσαν.»



Ήρθε, από τις εκδόσεις Λεξίτυπον και νιώθω άκρως ευγνώμων και βαθιά συγκινημένη.

Ένα μεγάλο και ζεστό ευχαριστώ σε όλους εσάς που το αγκαλιάσατε και κυρίως σε εσάς τους φίλους bloggers που με έχετε στηρίξει όσο κανείς και μου δώσατε αυτά τα τέσσερα χρόνια την ευκαιρία να βηματίσω μέσα στον κόσμο των ονείρων μου αλλά και τη δυνατότητα να γίνομαι όλο και καλύτερη γιατί θεωρώ πως έχω βελτίωση και αυτό οφείλεται και σε εσάς. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα, ξέρετε ποιοι είστε και ξέρετε πόσο σας αγαπώ και πως πάντα θα κατέχεται μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά και στη σκέψη μου.

Όποιος ενδιαφέρεται να αποκτήσει τούτο το πνευματικό παιδί (ή και κάποιο από τα παλαιότερα) μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου είτε μέσω των λογαριασμών που τηρώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είτε μέσω του e - mail μου: kikh_k@hotmail.com και με την μέθοδο της αντικαταβολής να του το αποστείλω όπου κι αν κατοικεί.

Και θα κλείσω με το υπέροχο βίντεο  - που για ακόμη μία φορά - μου χάρισε ο αγαπημένος μου φίλος και οικογένεια πια, Νίκος Μουσαβερές.

Βαθιά συγκινημένη, να ξεχειλίζω ευγνωμοσύνη, το παρακολουθώ και το χαμόγελό μου νιώθω να φτάνει μέχρι τα βάθη της καρδιάς μου!

 Αποσπάσματα από νουβέλες. Τρεις νουβέλες της συγγραφέως που αποτυπώνουν έναν αλλιώτικο και έντονο συναισθηματικό κόσμο. Με τον δικό της εκφραστικό τρόπο σκουντάει τη σκέψη, ότι η αγάπη δε μπορεί να είναι απούσα. Δεν είναι ένα όνειρο ή ένα απλό συναίσθημα, αλλά μια οντότητα που έχει ψυχή με έκφραση και κυκλοφορεί ελεύθερη. Φαίνεται, αγγίζεται, αισθάνεται, ζει. Παραμένει άφθαρτη γιατί δημιουργήθηκε από σπόρο και δάκρυ, από χώμα και νερό. Ανθίζει για να δίνει αξία στην ανθρώπινη φύση και άρωμα στη σημασία της ζωής. Απών όμως μπορεί να είναι ο άνθρωπος, αλλά εκείνη θα αναβλύζει μέσα του και θα απλώνει το πέπλο της για να θυμίζει συνεχώς την ύπαρξη της. Η πορεία του ανθρώπου με την αγάπη φαίνεται να είναι αντίθετη, αλλά στην πραγματικότητα αιχμαλωτίζονται στο άπειρο. Στο χώρο του απεριόριστου όπου η αλήθεια της ψυχής είναι αόρατη, η αγάπη εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης. Εκεί υπάρχει πάντοτε μια θέση.

 Η μουσική επένδυση του βίντεο ανήκει στο Ρώσο συνθέτη Stive Morgan(το πραγματικό του όνομα είναι Vlad Motkov). Φέρει τον τίτλο "Time of love"(2016) και περιέχεται στο άλμπουμ "Flight in dream".




Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!!