ΛΕΥΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΕΣ ΣΤΟΕΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 

Η ηχηρή σιωπή - ένδοξα αποκαλύφθηκε - πίσω από ένα απύθμενο θράσος.
Η γυναίκα μετρούσε χιλιόμετρα.
Διεξοδικά μονοπάτια - που όλα - στην μοναξιά κατέληγαν.
Κανείς σιδηρόδρομος δεν "έσφιξε" την τρέλα•
εκείνη την τρέλα, την ευρηματική.

Πίσω από ανίερα χαμόγελα - είδα απόγνωση​ - και πίσω από λανθασμένες αντιλήψεις, είδα νόημα υπαρκτό.

Μέμφασε το τίποτα για να πει κάτι σπουδαίο μα λυπήθηκα - γιατί κατάλαβα - πως ο δρόμος του, έκλεισε νωρίς.

Πως να μην πάσχεις με έναν άνθρωπο, που λέρωσε τα όνειρά του;
Πως να μην συμπονάς έναν άνθρωπο, αμφιλεγόμενα αιρετικό;

Πίσω από ξεχασμένους απόηχους αντίκρισα το Ποίημα,
εκείνο το ποίημα, το απάνθρωπα σεβαστό.

Είπες αντιπαθείς τα μελαγχολικά οχήματα, μα εγώ στην σφαίρα των δημιουργών εκτροχιάζομαι, και σε βλέπω φοβισμένο, κάτω από ένα καπάκι μπλε.

Πάλι μπλε μα για πρώτη φορά καπάκι.
Πρώτη φορά καπάκι!

Συρρικνώθηκες.
Στα μάτια, στη σκέψη, στο πιθανό, παντού συρρικνώθηκες, μα δε με νοιάζει πια.

Εγώ οδεύω,
συνεχίζω να οδεύω.

Κι ενθυμούμαι:

"το θολό πρόσωπο με κοιτούσε με αποστροφή πίσω από το θολό τζάμι"

Μα τώρα ξέρω.
Ήταν καθρέπτης και ήσουν εσύ.

(* Για πρώτη φορά καπάκι - φαντάζει αστείο και ποταπό)

Όχι
Βέβηλοι, όχι
Κάτω τα μιάσματα από το κήτος, το προσφυγές*

Ρινίσματα θα 'ναι και μην τολμήσεις

Αποχωρώ γιατί Το Δώμα, βρωμάει

Μουρμουρούν, των νεκρών τα κοιτάσματα....

Είναι διεξοδικές οι στοές, όταν είναι παραπλανητικές και λεύτερες.

Μονίμως λεύτερες

- Λευτερες και παραπλανητικές στοές - Κική Κωνσταντίνου