Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΙΓΩΛΙΟΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ



Περιγραφική ουτοπία•
αγέλη της Τιθορέας, από άλλον κόσμο εξεπρόβαλες.

Κοστούμια, σκηνικά, λόγια, ψίθυροι, σκηνές, βοηθητικοί υπαινιγμοί και στόχοι, κανείς δεν έμεινε.

Ανάμεσα σε απολιθωμένους κόσμους, γεννήθηκε, ένα ανήκουστο συντριβάνι.

Ζώα, άνθη, σίδηρος, οργανισμοί, άνθρωποι, όλα και όλοι εκεί, να αναζητούν πηγή και ενέργεια από την πιο γλυκιά αφετηρία.

Πάλιωσαν οι ελπίδες, απελάθηκαν οι
συναισθηματικοί, λευτερώθηκαν οι αποτροπιασμένες λέξεις και η εισβολή, έγινε όλεθρος μιας τρυφερής φωτογραφίας που θύμιζε κλήρο. Αγέννητο και αβέβαιο, κλήρο.

Η Βασίλισσα της Στάχτης, αιμοραγεί​, ρινίσματα αναπνέει και χάνεται, πίσω από ένα μακάριο μυστικό.

Όλα έπεργα,
ερμητικά και ευτυχισμένα σαν την απαλλοτριωμένη Φρυγή.

Μέσα στο δάσος, έμεινε ένα σοφό Πτηνό.
Γλαυκόμορφη αρπακτική μου υστεροφημία, προσαρμοστική νυχτερινή διαβίωση• γίνε. Οι οικογένειες χάθηκαν, δημιούργησε μία!

Όμορφά μου μάτια, λαμπερό και σπινθηροβόλο βλέμμα ρωγμής, έναν νυκτόβιο θεραπευτή υπηρετείτε.

Ησυχαστήριό μου, ώρα να ξυπνήσω στο σήμερα που οραματίστηκα αύριο.

Ο Αιγωλιός είναι ο αγαπητικός.
Προάγγελος δυσάρεστων έγινε, μα εγώ εμμένω, στο λιγότερο αμεταχείριστος.

Είναι... που χαράζει τη δική του Σονάτα.
Ιδιαίτερη, θριαμβευτική Σονάτα του "Είναι Μου"

~~ Αιγωλιός - Κική Κωνσταντίνου



Αιγωλιός: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CF%89%CE%BB%CE%B9%CF%8C%CF%82?fbclid=IwAR1_vLt8x-3GlCiP5zA_0-qvZ8BeTxZlAw1BDGfbIs0-L6j38G2pYkgqypk

Σχόλια

  1. Σουρεαλιστικό νυκτερινό μοτίβο που ακροβατεί μεταξύ φαντασίας και παραμυθιού. Σονάτα με μια ματιά ρεμβάσματος και αναπόλησης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα Κική μου. Καλό μήνα να ευχηθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ.

Καλημέρα και καλό μήνα! Εύχομαι ολόψυχα αυτός ο μήνας και όχι μόνο αυτός φυσικά, να έχει χαρμόσυνες ειδήσεις για όλους μας. Και επειδη σήμερα είναι η αρχή ενός νέου η μήνα, η αρχή μιας νέας εβδομάδας και γιατί όχι η αρχή μιας καλύτερης ζωής, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας καποια αποσπάσματα από ένα δοκίμιο που έγραψα μόλις αλλα για διάφορους λόγους δε θα το αναρτήσω ακόμη ολοκληρωμένο. " Η ψυχή των ανθρώπων φαντάζει στο νου μου ως ένα μικρό (εξωτερικά) θησαυροφυλάκιο. Η καρδιά είναι το κουτί του θησαυρού, το μυαλό είναι το λουκέτο του και τέλος τα συναισθήματα και οι αξίες των ανθρώπων είναι τί άλλο; Μα φυσικά το περιεχόμενο του θησαυρού! Ο ίδιος ο θησαυρός αν θέλετε." " Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να προσφέρει και εμείς νομίζουμε πως υπάρχουμε για να λάβουμε. Ναι να λάβουμε, μόνο όταν μάθουμε να προσφέρουμε. Και προσφορά δεν είναι «δίνω» ότι υλικό αγαθό μου περισσεύει, είναι μαθαίνω να μάχομαι, να αναγνωρίζω, να θαυμάζω και να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου. "

Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων...

  Προσπαθώ να βρω λέξεις για να ξεκινήσω να γράφω, να βγάλω από μέσα μου όσα αισθάνομαι, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ. Ζούμε σε μια κοινωνία που φοβόμαστε να ζήσουμε. Νιώθω πως δεν ξέρουμε από που να προστατευθούμε. Σεισμοί, βροχές, κεραυνοί, κρύο, φωτιά. Όλα, πλέον, σε σκοτώνουν. Σαφέστατα και ευθυνόμαστε για τα περισσότερα. Ξυπνούν μνήμες στο μυαλό μου από όταν έκαψαν τη Βόρεια Εύβοια, το πράσινο στολίδι που μεγάλωσα. Όπως θα έχετε μάθει, καίνε τώρα την Νότια Εύβοια. Να μην αφήσουν τίποτα όμορφο. Να μην αφήσουν οξυγόνο για τις επόμενες γενιές. Στεναχωριέμαι τόσο πολύ... Έρχεται το καλοκαίρι και φοβάμαι να πλησιάσω περιοχή με πράσινο, με έντονη βλάστηση γιατί   φοβάμαι ότι θα βάλουν φωτιά και θα εγκλωβιστούμε και θα καούμε ζωντανοί (μνήμες Μάτι, δεν ήμουν εκεί αλλά δεν ξέχασα).   Το είχε πει.....     "Θ α ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγο