Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει. Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα. Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ. Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου". Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...
Εξαιρετικοί οι στίχοι σου, πραγματικά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο Κική, υπέροχο κορίτσι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΨυχή αρχή και τέλος του κόσμου σε δυο καρδιές που πάλλει ο ίδιος παλμός, η ίδια τελευταία ανάσα, σ’ ένα γυάλινο σώμα που έσπασε σε χίλια κομμάτια.Ζούμε και πεθαίνουμε μαζί αφήνοντας πίσω τα ίχνη μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχοι στίχοι χωρίς πολλές φλυαρίες, μέσα από μια ηχηρή λιτότητα αφήνουν να φανεί όλο το συναίσθημα.
Κική Καλώς σε βρίσκω!!