Πηγή Ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά στον ουρανό όταν ο Δημήτρης πήρε στα χέρια του τον φάκελο. Είχε εκείνη τη μυρωδιά που τον έκανε να νιώθει σαν να ήρθε από το παρελθόν, από ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής του, που δεν ήθελε να θυμάται. Ήταν το είδος του φακέλου που θα πετούσε χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν είχε ένα περίεργο αίσθημα στο στομάχι. Άνοιξε τον φάκελο αργά, λες και το περιεχόμενό του θα μπορούσε να τον τραυματίσει, κι εκεί, ανάμεσα σε μερικά τσαλακωμένα χαρτιά, βρήκε ένα παλιό κασετόφωνο. Το κρατούσε στα χέρια του, κοιτώντας το με μια αίσθηση αμηχανίας, σα να είχε ανοίξει έναν θησαυρό που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί. Το κασετόφωνο ήταν ακριβώς το ίδιο όπως εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι γονείς του όταν ήταν μικρός, από εκείνα τα μοντέλα που ακούγονταν σαν να παίζουν με χαμηλή ένταση ακόμα κι όταν ήταν στο τέρμα. Μόνο που αυτή η συσκευή δεν είχε καμία ετικέτα, καμία ένδειξη για το ποιος ήταν ο αποστολέας ή το περιεχόμενό της. Το μόνο που υπήρχε πάνω ήταν μία κασέτ...
Εξαιρετικοί οι στίχοι σου, πραγματικά!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο Κική, υπέροχο κορίτσι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΨυχή αρχή και τέλος του κόσμου σε δυο καρδιές που πάλλει ο ίδιος παλμός, η ίδια τελευταία ανάσα, σ’ ένα γυάλινο σώμα που έσπασε σε χίλια κομμάτια.Ζούμε και πεθαίνουμε μαζί αφήνοντας πίσω τα ίχνη μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχοι στίχοι χωρίς πολλές φλυαρίες, μέσα από μια ηχηρή λιτότητα αφήνουν να φανεί όλο το συναίσθημα.
Κική Καλώς σε βρίσκω!!