Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

O KΥΡΙΟΣ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟΥ ΣΙΜΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΡΙ - ΤΕΧΝΩΝ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ







Δεν ξέρω αν πέθανα ή αν έχω πεθάνει χρόνια πριν πάντως λένε πως πριν πεθάνεις βλέπεις όλη τη ζωή σου σαν ταινία ....
Ο λόγος της μάνας στο παιδί έχει δύναμη,αυτήν εμπιστεύεται και αυτήν πιστεύει.
Όταν ήμουν μικρό παιδί αποδεχόμουν απόλυτα τον εαυτό μου, δεν υπήρχε κάτι που να με φόβιζε. Μόνο το σκοτάδι μούδιαζε τον εγκέφαλο μου και με αποπροσανατόλιζε. Μου ξυπνούσε κάτι που έμαθα μεγάλος, τις αρνητικές σκέψεις.
Φοβόμουν το θάνατο, μετά τη ζωή και μεγάλωνα με το <<Δεν θα κάνεις τίποτα στη ζωή σου >> Θα μπορούσα ή μπόρεσα να ζήσω μια ζωή γεμάτη ευδαιμονία με έναν και μόνο τρόπο, να είμαι απλά ο εαυτός μου. Όμως αυτό το κατάλαβα αργότερα, αφού το σκοτάδι που φοβόμουν μικρός με ακολούθησε για χρόνια.





 Λόγια δημιουργού:

" Ο μονόλογος αυτός φτιάχτηκε με μεράκι και αγάπη πρώτα για τον άνθρωπο και ύστερα για το θέατρο. Είναι μοναδικό το συναίσθημα όταν βλέπεις την φαντασία σου να παίρνει σάρκα και οστά. Η γέννηση του κύριου τίποτα άρχισε με λίγες σκέψεις στο χαρτί και έφτασε μέχρι τη δεύτερη φάση του πανελλήνιου φεστιβάλ νέων συγγραφέων στο Από κοινού θέατρο για να ξεκινήσει το ταξίδι της ως θεατρική παράσταση φτιαγμένη να μιλά κατευθείαν στην καρδιά του θεατή."


Πρεμιέρα την Παρασκευή 15/2 στις 21:15μμ για τον ψυχολογικό θεατρικό μονόλογο "Ο κύριος Τίποτα" στο θέατρο Περί Τεχνών (Μαυρογένους 2, απέναντι από Δαριγκ)
Τιμές εισητηρίων 8€
Εισητηρια για δύο 14€
Φοιτητές / άνεργοι 6€
Τηλέφωνο κρατήσεων 6987392701






BIΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ



«Γεννήθηκε στην Αθήνα στις  12/4/1994 και μεγάλωσε στη Χαλκίδα.  Από την παιδική του ηλικία ήταν δραστήριος και ανήσυχο πνεύμα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια αντεγκληματικής πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, συναισθηματικής νοημοσύνης στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Έλαβε μέρος σε συνέδριο Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών και παρακολούθησε το σεμινάριο προφορικής ιστορίας της ΕΠΙ στο Αγρίνιο  Σπουδάζει «Διαχείριση Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων» στο πανεπιστήμιο Πατρών με έδρα το Αγρίνιο. Όντας φοιτητής ασχολήθηκε με το ερασιτεχνικό θέατρο, ανακαλύπτοντας την μεγάλη του αγάπη  για την υποκριτική τέχνη.  Από το 2014-2016 έπαιξε πλήθος ερασιτεχνικών παραστάσεων. Το χειμώνα του  2016 έκανε το ξεκίνημα του στη παιδική –εφηβική σκηνή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Αγρινίου, με την παράσταση ‘Δον Κιχώτης ‘ του Θερβάντες στο ρόλο του  Σάντσο Πάντσα.   Το 2017 συνέχισε στη καλοκαιρινή κεντρική σκηνή του  Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Αγρινίου με την κωμωδία ‘Ρωμαίος και Ιουλιέτα’ του Μπόστ στο ρόλο του Μερκούτιου, Ηγεμόνα , Λαυρέντιου. Την ίδια χρονιά πήρε μέρος στην ταινία ‘Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών’ του βραβευμένου σκηνοθέτη Σύλλα Τζουμέρκα όπου θα προβληθεί στο τέλος του 2018  Έκανε παρουσιάσεις βιβλίων ποίησης και μυθιστορήματος . Στα τέλη του 2017 ολοκλήρωσε τη συγγραφή του θεατρικού  ψυχολογικού μονολόγου με τίτλο « Ο κύριος Τίποτα»  όπου και προκρίθηκε στη δεύτερη φάση πανελλήνιου φεστιβάλ νέων συγγραφέων δίνοντας δύο παραστάσεις σε μορφή αναλογίου στο Από Κοινού Θέατρο.  Έγραψε το βιβλίο «SOS για αρχάριους εραστές του θεάτρου» και ετοιμάζει το τρίτο βιβλίο του «σκέψεις στο συρτάρι» Είναι λάτρης της θετικής ενέργειας και της επίτευξης στόχων.
 ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!

Σχόλια

  1. Ολόψυχα καλή επιτυχία. Τέτοιες προσπάθειες θέλουν τις ευχές και τη στήριξή μας Κική.
    Όλα να πάνε καλά. Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολυ ενδιαφέρον φαινεται. Καλη επιτυχία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ.

Καλημέρα και καλό μήνα! Εύχομαι ολόψυχα αυτός ο μήνας και όχι μόνο αυτός φυσικά, να έχει χαρμόσυνες ειδήσεις για όλους μας. Και επειδη σήμερα είναι η αρχή ενός νέου η μήνα, η αρχή μιας νέας εβδομάδας και γιατί όχι η αρχή μιας καλύτερης ζωής, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας καποια αποσπάσματα από ένα δοκίμιο που έγραψα μόλις αλλα για διάφορους λόγους δε θα το αναρτήσω ακόμη ολοκληρωμένο. " Η ψυχή των ανθρώπων φαντάζει στο νου μου ως ένα μικρό (εξωτερικά) θησαυροφυλάκιο. Η καρδιά είναι το κουτί του θησαυρού, το μυαλό είναι το λουκέτο του και τέλος τα συναισθήματα και οι αξίες των ανθρώπων είναι τί άλλο; Μα φυσικά το περιεχόμενο του θησαυρού! Ο ίδιος ο θησαυρός αν θέλετε." " Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να προσφέρει και εμείς νομίζουμε πως υπάρχουμε για να λάβουμε. Ναι να λάβουμε, μόνο όταν μάθουμε να προσφέρουμε. Και προσφορά δεν είναι «δίνω» ότι υλικό αγαθό μου περισσεύει, είναι μαθαίνω να μάχομαι, να αναγνωρίζω, να θαυμάζω και να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου. "

Ιστορίες ραδιοφώνου: Ένα ναυάγιο που μύριζε αλάτι

    Έβγαιναν οι ήχοι σαν αχτίδες ήλιου και ξεχύνονταν στο δωμάτιο ως μια μικρή ανάσα βροχής.   Ένα σούρουπο, μια μελωδία γλυκιά με ώθησε να εξερευνήσω τον κόσμο όμως σαν ένα μάτι καρφωμένο στη πλάτη μου με έκανε να απωθήσω τη σκέψη και να αφοσιωθώ σε ένα ναυάγιο που δεν ορίζει τη στιγμή.   Γιατί σε κάτι τέτοια σενάρια του νου στέκεται ο χρόνος. Και τότε, όλα άδεια και νεκρά, αναζητούν μια θύμηση που προ πολλού μας έχει εγκαταλείψει   Κι όλα σε σένα καταλήγουν, σε ένα άδειο σκηνικό που μυρίζει αλάτι. Αλάτι, σαν ένα πνιγμένο κορμί. Σαν ένα φαγητό που του είπανε πως μόνο έτσι νόστιμο θα γίνει.   Όμως όλα, παράταιρα φαίνονται. Όλα, σε αχτίδες ήλιου καθοδηγούν και πλέκουν μια ανάμνηση βασανισμένη.   Και δεν βγάζουν νόημα…   Μα   πως γίνεται στη φυλακή, ο χρόνος, να ανθίσει;   Και τώρα που χορεύουν οι τρελοί Και τώρα που τραγουδούν οι ξεμυαλισμένοι Θα σου πω πως όλα οξύμωρα γίνονται.   Γιατί ο ρεαλισμός γεννά