Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΤΑ ΕΝΔΟΤΕΡΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


 
Είναι τα ενδότερα, ακούς την μουσική;
Eίναι τα ενδότερα
Τα ενδότερα σου λέω,
Ε Ν Δ Ο Τ Ε Ρ Α

Μην ακούς
Μην μιλάς
Μην απολογείσαι

Νιώσε
Όχι, μην νιώθεις

Μίλησε
Αφουγκράσου πριν μιλήσεις

Τόλμησε
Μην ρισκάρεις

Κάνε λίγο πίσω
Πες πάσο

Μην παρεκτραπείς
Αφέσου ελεύθερος/ελεύθερη και κάν' τα όλα πουτάνα.

Βλακείες
Βλακείες
Όλα είναι λόγια ψιλά

Είναι τα ενδότερα
ΕΝΔΌΤΕΡΑ

Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Το μπουμπούκι έσκασε και η κάμπια πέταξε ψηλά.

Το μπαλόνι έγινε σύννεφο και το σύννεφο, καπνός.

Οι πολίτες έγιναν σκάγια και η πόλη ναρκοπέδιο.

Τέρμα τα βάσανα
Τέρμα οι ανατροπές

Θα ηχήσουν πάλι οι σειρήνες της αποκάλυψης,
στα πέλματα θα στραφούν.

Μυρίζει κάρβουνο και η ζωή είναι υγρή, σαν το ύδωρ το απροσπέλαστο Ν!

~~ Ενδότερα - Κική Κωνσταντίνου
Labels:

Σχόλια

  1. fish eye12 Ιανουαρίου 2019 στις 11:37 μ.μ.

    Η ζωή είναι υγρή και κυλάει, παίρνοντας διάφορες μορφές, πότε έτσι, πότε αλλιώς. Πότε μας τραβάει ορμητικά μπροστά και πότε αφήνουμε τα λουριά και κάνουμε πίσω.
    Ναι πολλές φορές μυρίζει κάρβουνο, και φόβο μπορώ να σου πω!
    Κι άλλες πάλι μυρίζει τριαντάφυλλο και ήλιο πρωινό.
    Καλώς σε βρήκα Κική

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Giannis Pit.13 Ιανουαρίου 2019 στις 5:09 μ.μ.

    Δυνατό με ένα εκφραστικά στοιχεία.
    Κική μου όμορφο. Καλή Κυριακή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...
42 σχόλια
Read more »

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...
8 σχόλια
Read more »

Η μπάντα με το κόκκινο φόρεμα

  Στην άκρη της πόλης, εκεί που δεν πατάνε πολλοί, υπήρχε ένα υπόγειο μπαρ. Από εκείνα που αν δεν σου πουν να πας, δεν θα τα βρεις ποτέ. Το φως του δρόμου δεν έφτανε ως την πόρτα του, μόνο μια ταμπέλα ξεχαρβαλωμένη κρεμόταν πάνω από τα σκαλιά. Έγραφε απλά «ανοιχτά». Μου είχαν μιλήσει για τη μπάντα με το κόκκινο φόρεμα. Δεν ήταν όνομα, ήταν φήμη. Έλεγαν πως κάθε βράδυ στη σκηνή ανέβαινε μια γυναίκα. Πάντα άλλη. Αλλά όλες φορούσαν το ίδιο φόρεμα. Κόκκινο, σαν κραυγή μέσα στο σκοτάδι. Κι όσοι ρωτούσαν παραπάνω, δεν ξαναγύριζαν. Κατέβηκα τα σκαλιά ένα βράδυ με κρύο. Το μπαρ είχε λίγα τραπέζια, παλιά, γεμάτα σημάδια. Ο αέρας μύριζε καπνό και ποτό χυμένο. Οι μουσικοί δεν μίλησαν σε κανέναν. Άρχισαν κατευθείαν. Σαξόφωνο, κιθάρα, πιάνο. Κι ύστερα εκείνη. Ψηλή, με μαλλιά δεμένα πίσω πρόχειρα, σαν να μην την ένοιαζε. Το κόκκινο φόρεμα έμοιαζε πιο ζωντανό από την ίδια. Τραγούδησε. Δεν ήξερα τη γλώσσα. Κι όμως καταλάβαινα. Έλεγε για ανθρώπους που χάθηκαν, για βράδια που δεν ξανα...
4 σχόλια
Read more »