Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΈΝΩΣΗ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ



Δεν είναι όσα θέλω να σου πω ή όσα νιώθω...
Δεν είναι το βλέμμα των ματιών σου - που χάνεται - πίσω από πειθήνιους, καθρέπτες μάχης...
Δεν είναι τα συναισθήματα, που σε μια σφαίρα αθανάτων, μας έχουν εξοστρακίσει...
Είναι ο τρόπος, που με τα ακροδάχτυλά μου, αγκαλιάζω το πρόσωπο, ενός ξεχασμένου ήρωα.

Πού πήγες;
Σε ποιά μονοπάτια βάδισες;
Σε ποιές μάχες λαβώθηκες και πώς απέκτησες το κάθε σου τραύμα;

Αγαπώ τα μαλλιά σου γιατί κυματίζουν σαν μια ξάστερη σημαία. Γιατί μου θυμίζουν κύμα θάλασσας που μαρτυρά "λευκή" ζωή. Γιατί το πρόσωπό σου, έχει γείρει στη χούφτα μου και εγώ λατρεύω, τους αφανείς ήρωες. Εκτιμώ εκείνους, που κόντρα σε κάθε λίθινη εποχή, γίνονται οι ίδιοι δέντρα.

Ψηλά και υπερήφανα, δέντρα.
Πράσινα δέντρα, καφέ δέντρα, αγκαθωτά δέντρα, καμμένα δέντρα....

Ένας υδροβιότοπος η ψυχή σου, να ραντίζεις και να χάνεσαι.
Να φιλοξενείς και να ελπίζεις.
Πάντα να ελπίζεις!

Τα ακροδάχτυλά μου, μοιάζουν με τα μαλλιά σου. Πλέκονται με τα μαλλιά σου, αγκαλιάζονται με τα μαλλιά σου και ευελπιστώ - στην αγκαλιά τους - να χαθεί κάποτε, η μη ευδόκιμη επιλογή.

Πες μου μια λέξη
Στείλε μου ένα σύννεφο
Παρακάλα για μια βροχή

Αλησμόνητη και επιζήμια, βροχή

Βλέπεις;
Βλέπεις εγώ;
Επιζήμιος οδηγός σου!

Βλέπεις;
Κεντρώος και αριστερός δείκτης, μιας εξαρθρωμένης πληγής.

Δώσε μου χώμα και πάρε βλαστό
Δώσε μου αγάπη και πάρε "λάσπη"

Λάσπη, απροσάρμοστη λάσπη, ημιτελή•
σαν έναν μαρμαρωμένο πινέλο - που αναζητά - τον εκδιωγμένο καμβά του.

Δώσε μου πνοή μέσα από ένα φιλί σου και κάνε την ανάσα μου, δέντρο. Ένα μεγάλο - απεριόριστης δύναμης και ελευθερίας - δέντρο.

Γίνε η Πηγή μου και εγώ θα είμαι, η Δημιουργός σου.
Γιατί αυτού του είδους σχέση, είναι πάντα η πιο αυθεντική.

Και το όνομά σου: Ένωση!!

~~ Ένωση - Κική Κωνσταντίνου

Ένα ποίημα που έγραψα, για τον υπέροχο πίνακα - που όπως βλέπετε - μας συνοδεύει.

Οι πίνακες αποτελούν για εμένα σημαντική πηγή έμπνευσης και όταν τον είδα, τον ζήτησα από την δημιουργο του Maria Rempelou για να μου επιτρέψει να τον μελετήσω και να πλάσω το δικό του/μας, ποίημα.

Μιλώντας με την δημιουργό του και μελετώντας τον πολύ προσεκτικά το σημερινό πρωινό, έβγαλα από την ψυχή μου, τους επάνω στίχους. Είχα εστιάσει εξαρχής στα ακροδάχτυλα αλλά σήμερα με παρέσυραν και τα ατίθασα μαλλιά, μου έδιναν ένα επιπλέον κύρος, ελευθερίας.

Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η Ένωση. Πάντα πίστευα πως το να μπερδεύεις (ενώνεις) τέχνες μεταξύ τους, είναι άκρως εντυπωσιακό και ομολογώ πως νιώθω μια ιδιαίτερη πληρότητα τούτη τη στιγμή μέσα μου.

Ελπίζω να σας αρέσει φίλοι και να το αγαπήσετε όσο εγώ.

Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη του έργου σου και με αγάπη, σου αφιερώνω τούτο το ποίημα! Και σε άλλα, δημιουργικά δρώμενα, μας εύχομαι!

Καλημέρα σε όλους!

Σχόλια

  1. Προσωπικά μου αρέσει πολύ. Όπως και ο πίνακας. Επιβλητικός με δυνατά χρώματα και συμβολισμούς. Ακριβώς όπως και το ποίημά σου Κική μου.
    Καλή βδομάδα να ευχηθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉 Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε! Το concept είναι απλό: 🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿 Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα; 📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς! Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα αν...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...