ΈΝΩΣΗ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Δεν είναι όσα θέλω να σου πω ή όσα νιώθω...
Δεν είναι το βλέμμα των ματιών σου - που χάνεται - πίσω από πειθήνιους, καθρέπτες μάχης...
Δεν είναι τα συναισθήματα, που σε μια σφαίρα αθανάτων, μας έχουν εξοστρακίσει...
Είναι ο τρόπος, που με τα ακροδάχτυλά μου, αγκαλιάζω το πρόσωπο, ενός ξεχασμένου ήρωα.
Πού πήγες;
Σε ποιά μονοπάτια βάδισες;
Σε ποιές μάχες λαβώθηκες και πώς απέκτησες το κάθε σου τραύμα;

Αγαπώ τα μαλλιά σου γιατί κυματίζουν σαν μια ξάστερη σημαία. Γιατί μου θυμίζουν κύμα θάλασσας που μαρτυρά "λευκή" ζωή. Γιατί το πρόσωπό σου, έχει γείρει στη χούφτα μου και εγώ λατρεύω, τους αφανείς ήρωες. Εκτιμώ εκείνους, που κόντρα σε κάθε λίθινη εποχή, γίνονται οι ίδιοι δέντρα.

Ψηλά και υπερήφανα, δέντρα.
Πράσινα δέντρα, καφέ δέντρα, αγκαθωτά δέντρα, καμμένα δέντρα....

Ένας υδροβιότοπος η ψυχή σου, να ραντίζεις και να χάνεσαι.
Να φιλοξενείς και να ελπίζεις.
Πάντα να ελπίζεις!

Τα ακροδάχτυλά μου, μοιάζουν με τα μαλλιά σου. Πλέκονται με τα μαλλιά σου, αγκαλιάζονται με τα μαλλιά σου και ευελπιστώ - στην αγκαλιά τους - να χαθεί κάποτε, η μη ευδόκιμη επιλογή.

Πες μου μια λέξη
Στείλε μου ένα σύννεφο
Παρακάλα για μια βροχή

Αλησμόνητη και επιζήμια, βροχή

Βλέπεις;
Βλέπεις εγώ;
Επιζήμιος οδηγός σου!

Βλέπεις;
Κεντρώος και αριστερός δείκτης, μιας εξαρθρωμένης πληγής.

Δώσε μου χώμα και πάρε βλαστό
Δώσε μου αγάπη και πάρε "λάσπη"

Λάσπη, απροσάρμοστη λάσπη, ημιτελή•
σαν έναν μαρμαρωμένο πινέλο - που αναζητά - τον εκδιωγμένο καμβά του.

Δώσε μου πνοή μέσα από ένα φιλί σου και κάνε την ανάσα μου, δέντρο. Ένα μεγάλο - απεριόριστης δύναμης και ελευθερίας - δέντρο.

Γίνε η Πηγή μου και εγώ θα είμαι, η Δημιουργός σου.
Γιατί αυτού του είδους σχέση, είναι πάντα η πιο αυθεντική.

Και το όνομά σου: Ένωση!!

~~ Ένωση - Κική Κωνσταντίνου

Ένα ποίημα που έγραψα, για τον υπέροχο πίνακα - που όπως βλέπετε - μας συνοδεύει.

Οι πίνακες αποτελούν για εμένα σημαντική πηγή έμπνευσης και όταν τον είδα, τον ζήτησα από την δημιουργο του Maria Rempelou για να μου επιτρέψει να τον μελετήσω και να πλάσω το δικό του/μας, ποίημα.

Μιλώντας με την δημιουργό του και μελετώντας τον πολύ προσεκτικά το σημερινό πρωινό, έβγαλα από την ψυχή μου, τους επάνω στίχους. Είχα εστιάσει εξαρχής στα ακροδάχτυλα αλλά σήμερα με παρέσυραν και τα ατίθασα μαλλιά, μου έδιναν ένα επιπλέον κύρος, ελευθερίας.

Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η Ένωση. Πάντα πίστευα πως το να μπερδεύεις (ενώνεις) τέχνες μεταξύ τους, είναι άκρως εντυπωσιακό και ομολογώ πως νιώθω μια ιδιαίτερη πληρότητα τούτη τη στιγμή μέσα μου.

Ελπίζω να σας αρέσει φίλοι και να το αγαπήσετε όσο εγώ.

Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη του έργου σου και με αγάπη, σου αφιερώνω τούτο το ποίημα! Και σε άλλα, δημιουργικά δρώμενα, μας εύχομαι!

Καλημέρα σε όλους!