Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΈΝΩΣΗ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ



Δεν είναι όσα θέλω να σου πω ή όσα νιώθω...
Δεν είναι το βλέμμα των ματιών σου - που χάνεται - πίσω από πειθήνιους, καθρέπτες μάχης...
Δεν είναι τα συναισθήματα, που σε μια σφαίρα αθανάτων, μας έχουν εξοστρακίσει...
Είναι ο τρόπος, που με τα ακροδάχτυλά μου, αγκαλιάζω το πρόσωπο, ενός ξεχασμένου ήρωα.

Πού πήγες;
Σε ποιά μονοπάτια βάδισες;
Σε ποιές μάχες λαβώθηκες και πώς απέκτησες το κάθε σου τραύμα;

Αγαπώ τα μαλλιά σου γιατί κυματίζουν σαν μια ξάστερη σημαία. Γιατί μου θυμίζουν κύμα θάλασσας που μαρτυρά "λευκή" ζωή. Γιατί το πρόσωπό σου, έχει γείρει στη χούφτα μου και εγώ λατρεύω, τους αφανείς ήρωες. Εκτιμώ εκείνους, που κόντρα σε κάθε λίθινη εποχή, γίνονται οι ίδιοι δέντρα.

Ψηλά και υπερήφανα, δέντρα.
Πράσινα δέντρα, καφέ δέντρα, αγκαθωτά δέντρα, καμμένα δέντρα....

Ένας υδροβιότοπος η ψυχή σου, να ραντίζεις και να χάνεσαι.
Να φιλοξενείς και να ελπίζεις.
Πάντα να ελπίζεις!

Τα ακροδάχτυλά μου, μοιάζουν με τα μαλλιά σου. Πλέκονται με τα μαλλιά σου, αγκαλιάζονται με τα μαλλιά σου και ευελπιστώ - στην αγκαλιά τους - να χαθεί κάποτε, η μη ευδόκιμη επιλογή.

Πες μου μια λέξη
Στείλε μου ένα σύννεφο
Παρακάλα για μια βροχή

Αλησμόνητη και επιζήμια, βροχή

Βλέπεις;
Βλέπεις εγώ;
Επιζήμιος οδηγός σου!

Βλέπεις;
Κεντρώος και αριστερός δείκτης, μιας εξαρθρωμένης πληγής.

Δώσε μου χώμα και πάρε βλαστό
Δώσε μου αγάπη και πάρε "λάσπη"

Λάσπη, απροσάρμοστη λάσπη, ημιτελή•
σαν έναν μαρμαρωμένο πινέλο - που αναζητά - τον εκδιωγμένο καμβά του.

Δώσε μου πνοή μέσα από ένα φιλί σου και κάνε την ανάσα μου, δέντρο. Ένα μεγάλο - απεριόριστης δύναμης και ελευθερίας - δέντρο.

Γίνε η Πηγή μου και εγώ θα είμαι, η Δημιουργός σου.
Γιατί αυτού του είδους σχέση, είναι πάντα η πιο αυθεντική.

Και το όνομά σου: Ένωση!!

~~ Ένωση - Κική Κωνσταντίνου

Ένα ποίημα που έγραψα, για τον υπέροχο πίνακα - που όπως βλέπετε - μας συνοδεύει.

Οι πίνακες αποτελούν για εμένα σημαντική πηγή έμπνευσης και όταν τον είδα, τον ζήτησα από την δημιουργο του Maria Rempelou για να μου επιτρέψει να τον μελετήσω και να πλάσω το δικό του/μας, ποίημα.

Μιλώντας με την δημιουργό του και μελετώντας τον πολύ προσεκτικά το σημερινό πρωινό, έβγαλα από την ψυχή μου, τους επάνω στίχους. Είχα εστιάσει εξαρχής στα ακροδάχτυλα αλλά σήμερα με παρέσυραν και τα ατίθασα μαλλιά, μου έδιναν ένα επιπλέον κύρος, ελευθερίας.

Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η Ένωση. Πάντα πίστευα πως το να μπερδεύεις (ενώνεις) τέχνες μεταξύ τους, είναι άκρως εντυπωσιακό και ομολογώ πως νιώθω μια ιδιαίτερη πληρότητα τούτη τη στιγμή μέσα μου.

Ελπίζω να σας αρέσει φίλοι και να το αγαπήσετε όσο εγώ.

Μαρία μου, σε ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη του έργου σου και με αγάπη, σου αφιερώνω τούτο το ποίημα! Και σε άλλα, δημιουργικά δρώμενα, μας εύχομαι!

Καλημέρα σε όλους!

Σχόλια

  1. Προσωπικά μου αρέσει πολύ. Όπως και ο πίνακας. Επιβλητικός με δυνατά χρώματα και συμβολισμούς. Ακριβώς όπως και το ποίημά σου Κική μου.
    Καλή βδομάδα να ευχηθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...