Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


Απόκρημνη διαταραχή μιας εφιαλτικής ελπίδας - οι δρόμοι -που λιώνουν αγκάθια και γεννούνε σίδερα.

Φτωχά σίδερα
Ψυχωτικά σίδερα
Ατέρμονα σίδερα

Διστακτικά

Μελάνι και στίβος
Πέλαγος και ποδόσφαιρο
Αίμα και φάουλ

Η ζωή στα σκοινιά,
στον άνεμο και στην νηνεμία.

Η μέση λύση είναι η πρώτη φορά που μιλήσαμε για το ενδιαφέρον.

Το απελευθερωτικό μέτωπο της φωτιάς και του νου ενστερνίζεται την συμβίωση.

Ευεργετικό φινάλε της μεταγραφικής περιόδου ενός εξαιρετικού φινάλε.

Παλαίμαχος γίνομαι
Ακολουθώ

~~ Παλαίμαχος - Κική Κωνσταντίνου


Καλημέρα, καλή εβδομάδα και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες των ημερών!
Ελπίζω όσοι έχετε χιόνι να το απολαμβάνετε και όσοι έχετε παγωνιά όπως εμείς, να είστε σε ζεστά μέρη και να περνάτε όμορφα.
Φιλιά, εκφραστικοί.

Σχόλια

  1. Παγωνιά έχει Κική μου, χιόνι όχι. Είδαμε βέβαια άσπρη μέρα, αλλά για λίγο. Καλη εβδομάδα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική μου, συνέχεια η θεματολογία σου επεκτείνεται. Και το χαιρόμαστε όλοι. Ένα σου ποίημα σήμερα, "ο παλαίμαχος" με μια καινούργια θεματολογία.
    Μπράβο κορίτσι μου. Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικά καίριος ο "παλαίμαχός" σου, Κική μου. Γεννάς εικόνες με την πένα σου. Πολλά φιλιά, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Της απλής παγωνιάς κι εμείς, Κική μου!!!
    Υπέροχο το γέννημα της ψυχή σου, κορίτσι μου, για μία ακόμη φορά!!!
    "Η ζωή στα σκοινιά"! Τί όμορφος στίχος!!!
    ΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά-πολλά!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα!
    Πολύ όμορφο, δυνατό!
    Να σαι καλά!
    Φιλιά 🌼

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ευχή και κατάρα

    Είναι ευλογία και βάρος μαζί, να κρατάς την αγάπη και το όνειρο ζωντανά, σε έναν κόσμο που σε ξεχνά, σε έναν κόσμο που τρέχει μόνο για να επιβιώσει. Είναι ευχή, γιατί η ψυχή σου παραμένει φωτεινή. Είναι κατάρα, γιατί συχνά μένεις μόνος, παρεξηγημένος, ξεχασμένος. Κι όμως, εκεί βρίσκεται η αλήθεια: να συνεχίζεις να αγαπάς, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να συνεχίζεις να θυμάσαι ποιος είσαι, ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω σου προσπαθεί να σε κάνει να το ξεχάσεις. Κική Κωνσταντίνου   _____________   Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Εχθές βράδυ μας ταρακούνησε ο σεισμός. Εγώ δεν τον κατάλαβα — ευτυχώς, γιατί πάντα με φόβιζαν. Από ότι έμαθα όμως, ήταν αρκετά δυνατός, με διάρκεια και φόβο για όσους τον ένιωσαν. Θα περάσει κι αυτό. Στην Εύβοια, άλλωστε, είμαστε μαθημένοι. Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα!  🌸  

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...