Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


Απόκρημνη διαταραχή μιας εφιαλτικής ελπίδας - οι δρόμοι -που λιώνουν αγκάθια και γεννούνε σίδερα.

Φτωχά σίδερα
Ψυχωτικά σίδερα
Ατέρμονα σίδερα

Διστακτικά

Μελάνι και στίβος
Πέλαγος και ποδόσφαιρο
Αίμα και φάουλ

Η ζωή στα σκοινιά,
στον άνεμο και στην νηνεμία.

Η μέση λύση είναι η πρώτη φορά που μιλήσαμε για το ενδιαφέρον.

Το απελευθερωτικό μέτωπο της φωτιάς και του νου ενστερνίζεται την συμβίωση.

Ευεργετικό φινάλε της μεταγραφικής περιόδου ενός εξαιρετικού φινάλε.

Παλαίμαχος γίνομαι
Ακολουθώ

~~ Παλαίμαχος - Κική Κωνσταντίνου


Καλημέρα, καλή εβδομάδα και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες των ημερών!
Ελπίζω όσοι έχετε χιόνι να το απολαμβάνετε και όσοι έχετε παγωνιά όπως εμείς, να είστε σε ζεστά μέρη και να περνάτε όμορφα.
Φιλιά, εκφραστικοί.

Σχόλια

  1. Παγωνιά έχει Κική μου, χιόνι όχι. Είδαμε βέβαια άσπρη μέρα, αλλά για λίγο. Καλη εβδομάδα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική μου, συνέχεια η θεματολογία σου επεκτείνεται. Και το χαιρόμαστε όλοι. Ένα σου ποίημα σήμερα, "ο παλαίμαχος" με μια καινούργια θεματολογία.
    Μπράβο κορίτσι μου. Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικά καίριος ο "παλαίμαχός" σου, Κική μου. Γεννάς εικόνες με την πένα σου. Πολλά φιλιά, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Της απλής παγωνιάς κι εμείς, Κική μου!!!
    Υπέροχο το γέννημα της ψυχή σου, κορίτσι μου, για μία ακόμη φορά!!!
    "Η ζωή στα σκοινιά"! Τί όμορφος στίχος!!!
    ΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά-πολλά!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα!
    Πολύ όμορφο, δυνατό!
    Να σαι καλά!
    Φιλιά 🌼

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ.

Καλημέρα και καλό μήνα! Εύχομαι ολόψυχα αυτός ο μήνας και όχι μόνο αυτός φυσικά, να έχει χαρμόσυνες ειδήσεις για όλους μας. Και επειδη σήμερα είναι η αρχή ενός νέου η μήνα, η αρχή μιας νέας εβδομάδας και γιατί όχι η αρχή μιας καλύτερης ζωής, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας καποια αποσπάσματα από ένα δοκίμιο που έγραψα μόλις αλλα για διάφορους λόγους δε θα το αναρτήσω ακόμη ολοκληρωμένο. " Η ψυχή των ανθρώπων φαντάζει στο νου μου ως ένα μικρό (εξωτερικά) θησαυροφυλάκιο. Η καρδιά είναι το κουτί του θησαυρού, το μυαλό είναι το λουκέτο του και τέλος τα συναισθήματα και οι αξίες των ανθρώπων είναι τί άλλο; Μα φυσικά το περιεχόμενο του θησαυρού! Ο ίδιος ο θησαυρός αν θέλετε." " Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να προσφέρει και εμείς νομίζουμε πως υπάρχουμε για να λάβουμε. Ναι να λάβουμε, μόνο όταν μάθουμε να προσφέρουμε. Και προσφορά δεν είναι «δίνω» ότι υλικό αγαθό μου περισσεύει, είναι μαθαίνω να μάχομαι, να αναγνωρίζω, να θαυμάζω και να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου. "

Ιστορίες ραδιοφώνου: Ένα ναυάγιο που μύριζε αλάτι

    Έβγαιναν οι ήχοι σαν αχτίδες ήλιου και ξεχύνονταν στο δωμάτιο ως μια μικρή ανάσα βροχής.   Ένα σούρουπο, μια μελωδία γλυκιά με ώθησε να εξερευνήσω τον κόσμο όμως σαν ένα μάτι καρφωμένο στη πλάτη μου με έκανε να απωθήσω τη σκέψη και να αφοσιωθώ σε ένα ναυάγιο που δεν ορίζει τη στιγμή.   Γιατί σε κάτι τέτοια σενάρια του νου στέκεται ο χρόνος. Και τότε, όλα άδεια και νεκρά, αναζητούν μια θύμηση που προ πολλού μας έχει εγκαταλείψει   Κι όλα σε σένα καταλήγουν, σε ένα άδειο σκηνικό που μυρίζει αλάτι. Αλάτι, σαν ένα πνιγμένο κορμί. Σαν ένα φαγητό που του είπανε πως μόνο έτσι νόστιμο θα γίνει.   Όμως όλα, παράταιρα φαίνονται. Όλα, σε αχτίδες ήλιου καθοδηγούν και πλέκουν μια ανάμνηση βασανισμένη.   Και δεν βγάζουν νόημα…   Μα   πως γίνεται στη φυλακή, ο χρόνος, να ανθίσει;   Και τώρα που χορεύουν οι τρελοί Και τώρα που τραγουδούν οι ξεμυαλισμένοι Θα σου πω πως όλα οξύμωρα γίνονται.   Γιατί ο ρεαλισμός γεννά