Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ


Απόκρημνη διαταραχή μιας εφιαλτικής ελπίδας - οι δρόμοι -που λιώνουν αγκάθια και γεννούνε σίδερα.

Φτωχά σίδερα
Ψυχωτικά σίδερα
Ατέρμονα σίδερα

Διστακτικά

Μελάνι και στίβος
Πέλαγος και ποδόσφαιρο
Αίμα και φάουλ

Η ζωή στα σκοινιά,
στον άνεμο και στην νηνεμία.

Η μέση λύση είναι η πρώτη φορά που μιλήσαμε για το ενδιαφέρον.

Το απελευθερωτικό μέτωπο της φωτιάς και του νου ενστερνίζεται την συμβίωση.

Ευεργετικό φινάλε της μεταγραφικής περιόδου ενός εξαιρετικού φινάλε.

Παλαίμαχος γίνομαι
Ακολουθώ

~~ Παλαίμαχος - Κική Κωνσταντίνου


Καλημέρα, καλή εβδομάδα και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες των ημερών!
Ελπίζω όσοι έχετε χιόνι να το απολαμβάνετε και όσοι έχετε παγωνιά όπως εμείς, να είστε σε ζεστά μέρη και να περνάτε όμορφα.
Φιλιά, εκφραστικοί.

Σχόλια

  1. Παγωνιά έχει Κική μου, χιόνι όχι. Είδαμε βέβαια άσπρη μέρα, αλλά για λίγο. Καλη εβδομάδα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική μου, συνέχεια η θεματολογία σου επεκτείνεται. Και το χαιρόμαστε όλοι. Ένα σου ποίημα σήμερα, "ο παλαίμαχος" με μια καινούργια θεματολογία.
    Μπράβο κορίτσι μου. Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικά καίριος ο "παλαίμαχός" σου, Κική μου. Γεννάς εικόνες με την πένα σου. Πολλά φιλιά, φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Της απλής παγωνιάς κι εμείς, Κική μου!!!
    Υπέροχο το γέννημα της ψυχή σου, κορίτσι μου, για μία ακόμη φορά!!!
    "Η ζωή στα σκοινιά"! Τί όμορφος στίχος!!!
    ΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά-πολλά!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα!
    Πολύ όμορφο, δυνατό!
    Να σαι καλά!
    Φιλιά 🌼

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...