Η ΜΩΒ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ - ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ.

Εκφραστικοί φίλοι, καλημέρα!
Τί μου κάνετε; Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Για σήμερα σας έχω το τρίτο και τελευταιο μέρος του παραμυθιού, το οποίο είναι λίγο μεγάλο αλλά δε πειράζει, συγχωρέστε με αλλά ήθελα να εντάξω κάποια επιμέρους στοιχεία μέσα του οπότε μεγάλωσε λίγο.

Να πω σε αυτό το σημείο ένα μεγάλο ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας και φυσικα με τιμάτε όσοι θέλετε να το αντιγράψετε για να το διαβάσετε στα παιδιά και για εγγόνια σας! Φυσικά και θέλω, κωλοτουμπες κανω για να τους τα διαβάσετε - αλλωστε γι αυτά τα γράφω χαχαχαχαχα - για ολους τα γραφω αλλα για τα παιδακια λίγο παραπάνω.

Όπιοιος απο εσας το θελει να μου στειλει e mail να του στειλω γιατι αντιγραφη απο το μπλοκ δε μπορειτε να κανετε. 

Να θυμίσω πως αυτό το παραμύθι το έγραψα για να το κάνω δώρο στην μικρή Αθηνά, ένα κορίτσι ξεχωριστό σαν τη πεταλούδα μας. Ένα κορίτσι που γνώρισα, αγάπησα και συμπάσχησα στον αγώνα του, μέσα απο το μπλοκ που διατηρούσε τότε η θεία και νονά της Μάρθα.

Να θυμίσω πως το πρώτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/03/blog-post_13.html  και το δεύτερο εδώ:  http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/03/blog-post_14.html.

Και παμε για το τελος.

 Καλή ανάγνωση σε όσους διαθέσουν λίγο απο το χρόνο τους για να το διαβάσουν!

 Η ΜΩΒ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ - ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ.

          Είχε περάσει σχεδόν ένας μήνας από την ημέρα εκείνη που η Μωβένια ανακάλυψε ότι μπορούσε να υπάρξει φιλία ανάμεσα σε εκείνη και τους ανθρώπους, μα το πάθος της για να τη ζήσει άμεσα την είχε κάνει να απογοητεύεται που ακόμη δεν είχε βρει τον άνθρωπό της.

            Αναστέναξε λυπημένα καθώς προσγειώθηκε επάνω σε ένα κορμό δέντρου που δέσποζε καμαρωτό στην άκρη μιας παιδικής χαρά που σύχναζε συχνά ώστε να έρθει σε επαφή με μικρά παιδιά που αγαπούσε ιδιαίτερα και σκέφτηκε πως μαλλον πρέπει να εγκαταλείψει τις προσπάθειες αναζήτησης φιλίας.

            «Αν είναι να 'ρθει, θα 'ρθει» Θυμήθηκε τη συμβουλή της μητέρας της και παρατήρησε το χώρο που σα ζωγραφιά απλωνόταν μπροστά της.

            Δεκάδες μικροί μπόμπιρες που έπαιζαν χαρούμενοι και αλώνιζαν το χώρο με την ίδια λαχτάρα και χαρά που είχε κι εκείνη όταν αλώνιζε στους πέρα κάμπους..

 Έπιασε τον εαυτό της να χαμογελά γλυκά με τις σκανδαλιές  των μικρών παιδιών και να συγκινείτε βαθιά όταν τους έβλεπε να χώνονται στην αγκαλιά των μαμάδων και των μπαμπάδων τους.

Καθώς επεξεργαζόταν την παιδική χαρά εντόπισε ένα μικρό ξανθό κοριτσάκι με μακριές ξανθές μπούκλες να την κοιτάζουν και να τη δείχνουν με τρόπο που θύμιζε αγκαλιά.

- Αυτή θέλεις; Να στη φέρω; Ρώτησε το μικρό κοριτσάκι μια όμορφη γυναίκα που το συνόδευε. Πιθανόν η μητέρα της.

Του κοριτσάκι κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και η γυναίκα πλησίασε την πεταλούδα.

Η Μωβένια προς στιγμήν σκέφτηκε να πετάξει μακριά αλλά κάτι μέσα της την έπεισε να μείνει.

«Κι αν ηρθε η στιγμή μου;» Σκέφτηκε και έμεινε εκεί.

Ξαφνικά δυο παγωμένα χέρια την έκλεισαν στη χούφτα τους.

Ήταν σκοτεινά και φοβήθηκε. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα είδε το φως του ήλιου και αισθάνθηκε ασφάλεια.

Δυο μικρά χεράκια την έπιασαν στη δική τους χούφτα και δυο γαλανά μάτια την κοίταξαν με θαυμασμό.

- Είναι πανέμορφη! Είπε η μικρή και η Μωβένια καμάρωσε.

- Να τη πάρουμε σπίτι μας. Τη θέλω για κατοικίδιο. Αποκρίθηκε χαρούμενα το μικρό κορίτσι.

- Φοβάμαι πως αυτό δε γίνεται… Είπε η μεγάλη κυρία.

- Μα γιατί μαμά; Τη θέλω! Τη θέλω μαζί μου! Συνέχισε επίμονα το μικρό με τρόπο που μαρτυρούσε αγάπη μεν μα και πείσμα δε.

- Και πού θα τη βάλουμε;

- Σε κλουβί. Είπε η μικρή.

- Αυτό δεν γίνεται βασίλισσά μου. Θα πετάξει από κει.

- Τότε να τη κλείσουμε σε μπουκάλι. Συνέχισε.

- Ούτε αυτό γίνεται. Δεν θα μπορεί να πάρει ανάσα.

- Ναι αλλα εγω τη θέλω. Σκέψου κάτι. Συνέχισε με απογοήτευση και πείσμα μαζί.

Η μητέρα χαμογέλασε στη σκέψη πως η μικρή της επιμένει στους στόχους της αλλα ήξερε πως δε μπορούσε να της κάνει αυτή τη χάρη. Δεν έπρεπε άλλωστε.

- Κορινάκι μου δεν γίνεται. Της είπε χαϊδεύοντας απαλά τα μπουκλωτά μαλλιά της.

- Εεεε συγνώμη εμένα θα με ρωτήσει κανείς τί θέλω; Φώναξε η Μωβένια που από το σοκ που είχε υποστεί σκεπτόμενη πως αν τη πάρουν σπίτι τους, δε θα ξαναδεί τη δική της οικογένεια είχε χάσει τη φωνή και το μυαλό της.

- Αφήστε με να φύγω, δε θέλω να έρθω μαζί σας. Φώναξε με θυμό μα κανείς δεν την άκουσε.

Η μικρή Κορίνα αφού σκέφτηκε καλα τα λόγια της μαμάς της, κούνησε κάπως αδιάφορα το κεφάλι και χάιδεψε τα φτερά της πεταλούδας κάπως εντονα.

- Τι κανείς εκεί μικρή; Σιγά! Είναι ευαίσθητα αυτά, ξέρεις. Είπε δυνατά και σε ένδειξη θυμού κούνησε δυνατά τα φτερά της και πριν το καταλάβει η μικρή Κορίνα την είδε να απομακρύνεται από κοντά της.

- Μαμά έφυγε. Δες πέταξε μακριά. Φώναξε η μικρή δείχνοντας με το χέρι την Μωβένια που σχεδόν είχε εξαφανιστεί από μπροστά τους.

- Ουφ παρατρίχα. Ακούστηκε η λαχανιασμένη φωνή της πεταλούδας που κάθισε να ξεκουραστεί επάνω σε έναν φράχτη ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.

Ένα δυνατό ταρακούνημα την έκανε να φοβηθεί και μετα να γελάσει.

- Οοοο ωραίο ηταν αυτό, ξαναρίξε τη μπάλα. Είπε σε ένα μικρό αγόρι που έσκυψε μπροστά της να πάρει τη μπάλα που άστοχα έριξε εκτός ένας συμπαίκτης του.

- Εεεε μικρέ, καλός μου φαίνεσαι εσύ, τί λες θες να γινουμε φίλοι; Ο μικρός την κοίταξε για δυο λεπτά, της χαμογέλασε και έφυγε.

- Δεν με ακούει! Κανένας δε με ακούει! Γιατί; Αναρωτήθηκε και  αποκαμωμένη καθώς ηταν  πέταξε για το σπίτι της.

Στο δρόμο που συναντούσε πολλούς ανθρώπους, τους πλησίαζε αρκετά κοντά, πετούσε ανάμεσά τους, τους χαιρετούσε, τους μιλούσε όλο πάθος και ενθουσιασμό μα κανείς δεν της απαντούσε.

Ήταν πασιφανές, την έβλεπαν μα δεν την άκουγαν.

«Ίσως να μην είμαι ξεχωριστή πεταλούδα. Ίσως η μαμά μου να έκανε λάθος». Είπε στον εαυτό της κάνοντας μια μικρή στάση στο προαύλιο μιας μικρής εκκλησίας.

Σχεδόν κρύφτηκε πίσω από τον εξωτερικό της τοίχο και η ματιά της κόλλησε στο απέναντι παγκάκι.

Κάτι εκεί την κέντρισε!

Σε εκείνο το παγκάκι καθόταν ένα μικρό κοριτσάκι, περίπου 5 χρονών μαζί με δυο γυναίκες, πιθανών την μαμά και τη θεία του.

            Για ένα περίεργο λόγο, που ποτέ δε κατάλαβε, δε μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια της από τη μικρή.

            Προσπάθησε πολλές φορές να πάρει το βλέμμα της από εκεί μα της ήταν αδύνατο!

            Αυτό το όμορφο, μικρό κοριτσάκι, με  το ροζ απαλό φόρεμα που φορούσε και με  το άσπρο μπαλόνι που κρατούσε στο δεξί του χεράκι, της είχε κλέψει κυριολεκτικά τη καρδιά!

            Έκανε να φύγει από το πάρκο μα κατάλαβε πως δε μπορούσε να απομακρυνθεί τόσο εύκολα από εκεί…

            Ήταν σα κάτι να τη καλούσε να επισκεφτεί το κοριτσάκι με το ροζ φόρεμα… Ίσως αυτό το κάλεσμα να προσερχόταν από τη καρδιά της… Ποιός ξέρει…;

« Μα τί έπαθα;» Αναρωτήθηκε κουνώντας το κεφάλι της ανήσυχα και άνοιξε με δυσκολία τα μωβ φτερά της για να πετάξει μακριά.

Δεν έχει πετάξει ούτε λίγα μέτρα μακριά, όταν αποφάσισε να γυρίσει ξανά στο πάρκο και να ξαναδεί αυτή τη μικρή που κυριολεκτικά της είχε πάρει τα μυαλά.

Της ηταν απλώς αδύνατο να φύγει χωρίς να πλησιάσει τη μικρή που ηταν σαν κάτι να τη καλούσε κοντά της. Ίσως οι χτύποι της καρδιάς την να ηταν πλέον ο «οδηγός» της.

Έτσι λοιπόν κάνοντας απότομη αναστροφή πέταξε ξανά για το προαύλιο, φοβούμενη μήπως η μικρή δε βρισκόταν πια εκεί…

Χαμογέλασε γλυκά και ανακουφίστηκε όταν είδε πως το μικρό κοριτσάκι βρισκόταν ακόμα καθισμένο στο παγκάκι συντροφιά με τη μαμά, τη θεία και το μπαλόνι του!

Με ένα μεγάλο σάλτο βρέθηκε επάνω στο άσπρο μπαλόνι της μικρής και κοιτάζοντάς την προσεκτικά της χαμογέλασε έντονα.

Η μικρή  ανταπέδωσε.

Η πεταλούδα πέταξε πιο πέρα και η μικρή γέλασε δείχοντάς την.

Οι δυο γυναίκες κοίταξαν τη μικρή και χαμογέλασαν.

Η πεταλούδα ξαναπήδηξε και η μικρή τέντωσε το χέρι της γελώντας.

Η πεταλούδα επανέλαβε.

Η μικρή κούνησε το μπαλόνι ως ένδειξη χαράς.

Η πεταλούδα άρχισε να χορεύει και η μικρή σηκώθηκε από το παγκάκι πλησιάζοντάς την.

Η πεταλούδα έκανε κωλοτούμπες από χαρά στον αέρα και η μικρή χοροπηδούσε συντροφιά με το μπαλόνι της.

Οι δυο γυναίκες κοιτάχτηκαν απορημένες μα και ενθουσιασμένες συνάμα.

- Τί κάνουν; Παίζουν; Ρώτησε με ενθουσιώδη περιέργεια η μια γυναίκα την άλλη για να εισπράξει ένα ακαταλαβίστικο χαμόγελο.

- Ουφ ουφ κουράστηκα, κάτσε δυο λεπτά να ξαποστάσω, είπε η πεταλούδα ανάμεσα σε εντονα χαχανητά και λαχανιάσματα.

- Κι εγω κουράστηκα, απάντησε το μικρό κοριτσάκι γελώντας δυνατά.

- Με ακούς; Με ακούς που σου μιλάω; Ρώτησε με ορθάνοιχτα μάτια η Μωβένια.

- Ναιιιιι! Ακούστηκε η γλυκιά της φωνή.

- Είμαι ξεχωριστή πεταλούδα! Είμαι ξεχωριστή πεταλούδα! Ναιιιι! Φώναξε όλο χαρά και έκανε τρεις μεγάλες κωλοτούμπες από τη χαρά της προσφέροντας πολλά χαχανητά στη μικρή.

-         Πώς σε λένε; Ρώτησε τη μικρή καθώς κάθισε να ανασάνει από τις πολλές κωλοτούμπες.

-         Αθηνά! Εσένα; Απάντησε η μικρή.

-         Εμένα με λένε Μωβένια! Δεν έχω ξαναδεί τόσο όμορφο κοριτσάκι! Είπε τρυφερά.

-         Ούτε κι εγώ έχω ξαναδεί τόσο όμορφη και λαμπερή πεταλούδα!

-         Είμαι ξεχωριστή! Έτσι μου λένε! Απάντησε καμαρωτά!

-         Κι εμένα το ίδιο μου λένε! Τόνισε περήφανα η μικρή Αθηνά!

-         Έχουμε πολλά κοινά εμείς. Ε; Ρώτησε χαμογελώντας η Μωβένια για να εισπράξει ένα πανέμορφο χαμόγελο από τα χείλη της μικρής.

-         Αθηνά θέλεις να γίνουμε φίλες; Ξέρω πως είναι λίγο περίεργο αυτό που σου ζητάω αλλά θέλω πολύ να γίνουμε φίλες, εαν το θέλεις και εσύ φυσικά! Αποκρίθηκε τρυφερά μα και διστακτικά συνάμα.

-         Φυσικά και θέλω Μωβένια! Απάντησε όλο χαρά και άρχισε να χτυπά παλαμάκια από τον ενθουσιασμό της.

- Γιουπι! Φώναξε η Μωβένια και γεμάτη όρεξη για παιχνίδι σηκώθηκε να συνεχίσει τις κωλοτούμπες της.

Η μικρή Αθηνά χτύπησε τα ποδαράκια της στο έδαφος και γέλασε δυνατά παίζοντας με την πεταλούδα.

- Παίζει με την πεταλούδα! Ναι παίζει με την πεταλούδα, δες! Είπε συγκινημένα η μια γυναίκα στην άλλη.

-         Δεν έχω ξαναδεί τόσο όμορφη πεταλούδα στη ζωή μου! Διαπίστωσε η άλλη γυναίκα.

-         Ούτε κι εγώ! Είναι μοναδική σαν την Αθηνά μας! Ανταπάντησε και ένα γλυκό δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό της.

Η άλλη γυναίκα της χαμογέλασε τρυφερά και την ακούμπησε απαλά στον ωμό.

- Νομίζω πως τωρα πια ξέρεις τι ζωγραφιά θα εχει επάνω η τούρτα των γενεθλίων της. Ακούστηκε η φωνή της άλλης γυναίκας και τα χαχανητά της μικρής Αθηνάς τους έκαναν να κοιτάξουν προς το μέρος της και να χαμογελάσουν γλυκά.

Το μικρό κοριτσάκι, με το απαλό ροζ φόρεμα, στροβιλίζονταν σαν «όνειρο» αγκαλιά με το λευκό του μπαλόνι, στο οποίο πλέον καθόταν μια όμορφη, λαμπερή, μωβ πεταλούδα!

________________ ΤΕΛΟΣ _________________

Αθηνά μου για σένα! Με πολλη αγάπη και με την ευχή στα δύσκολα "μωβ πεταλουδες" να σε πλαισιώνουν, να σε προστατεύουν, να σου δίνουν δύναμη, ελπίδα και χαμόγελα! Κυρίως χαμόγελα! Χαμόγελα σαν τα χαχανητά της Αθηνάς και της Μωβένιας που φαντάστηκα και ονευρεύτηκα στο παραμύθι αυτό.

Να είστε όλοι καλά! Ευχαριστώ για το χρόνο που διαθέσατε να το διαβάσετε και σας χαιρετώ ευχόμενη ένα όμορφο ΣΚ!

Φιλάκια πολλά πολλά!  <3 <3 <3