ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΚΟΥΤΣΟΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ.

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα.

Βροχερά, Καλά Κούλουμα ευχομαι και Καλη Σαρακοστη σε ολους.

Ξερω πως ο καιρος χαλασε πολλών απο εσας τα σχέδια αλλά ολα στο προγραμμα ειναι, οποτε μη χασετε την καλη διάθεση  που εχετε και φροντίστε να περάσετε όμορφα με οτι κι αν κανετε, εστω κι αν αυτο ειναι εκτος σχεδίου.

Σημερα, λογω ημερας ειναι δυσκολο να υψωθουν χαρτετοι στον ουρανο αλλα στο δικο μου τουλαχιστον ιντερνετικο σπιτι, θα υψωθει ενα μικρος, κουτσος χαρταετος που εχει γραφει πριν χρονια αλλα νομιζω πως σημερα, λογω ημερας αξιζει να σας πει ενα γεια....  

Τι λετε; Ειστε να τον <<πεταξουμε>> παρεα;; 

«ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΚΟΥΤΣΟΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ.» 

-         Ωχ ωχ, ακούστηκαν δυνατά τα βογκητά του πράσινου χαρταετού, που μόλις έπεσε από τον ουρανό και βρέθηκε ανάμεσα σε κάτι βάτια, τα οποια τρυπησαν και λερωσαν την ομορφη <<φορεσια>> του.

-         Βοήθεια…, είναι κανείς εδώ; Μ’ ακούει κανείς; Φώναξε δυνατά αλλά το μόνο που άκουσε ήταν ο αντίλαλός του.

-         Είναι κανείς εδώ; Έπεσα και δε μπορώ να σηκωθώ, μ’ ακούει κανείς; Συνέχισε να φωνάζει δυνατά, διχως όμως να λαβει κάποια απάντηση πέρα από την ηχώ της φωνής του.

-         Όχι ρε γαμώτο, αποκρίθηκε απογοητευμένος που τόση ώρα που βρισκόταν εκεί κάτω δεν είχε περάσει κανένας για να τον βοηθήσει να σηκωθεί και να πετάξει ψηλά, που τόσο πολύ επιθυμούσε.

-         Και τι θα κάνω τώρα; Ρώτησε τον εαυτό του και ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα τη στιγμή που κάποιες παιδικές φωνές έκαναν την εμφάνισή τους στο αγρόκτημα μέσα στο οποίο είχε πέσει.

-         Εδώ παιδιά εδώ, εδώ κάτω βρίσκομαι, μ’ ακούει κανείς; Εδώ κάτω από τη μεγάλη ελιά κοιταξτε…, βοήθεια.., ελάτε να με βοηθήσετε, που είστε; Φώναζε με ενθουσιασμό όσο πιο δυνατά μπορούσε.

Τα παιδιά όταν τον αντίκρισαν ξαπλωμένο χάμω έτρεξαν κοντά του για να δουν σε τι κατάσταση βρισκόταν αλλά όταν διαπίστωσαν πως από τη πτώση του είχε κάποιες σοβαρές εκδορές στο «σώμα» του και ήταν και «κουτσός» μιας και η μισή του ουρά είχε μείνει πάνω σε ένα κλαδί της ελιάς, κούνησαν απογοητευμένα το κεφάλι τους και έφυγαν χωρίς να του δώσουν και ιδιαίτερη σημασία, παρ’ όλο που ο χαρταετός τους ικέτευε να μην τον αφήσουν εκεί, αλλά δυστυχώς τα παιδιά δε μπορούσαν να ακούσουν τη φωνη του μικρου χαρταετου και έτσι έφυγαν τρέχοντας απο εκεινο το χωραφι.

-         Εεεεε… που πάτε…, μη μ’ αφήνετε μόνο μου εδώ! Γυρίστε πίσω να με βοηθήσετε! Μη με παρατάτε εδώ! Δε θέλω να μείνω μόνος μου… φοβάμαι και θέλω να πετάξω ξανά, ψέλλισε με θλίψη τη στιγμη που παιδικα σωματα χαθηκαν πισω απο το πρασινο των δεντρων.

Ειχε περασει κανα μισαωρο, οταν ο χαρταετος επεισε τον εαυτο του πως θα εμενε για παντα ξαπλωμενος σε εκεινο το βρωμικο χωραφι, οταν ακουσε μια αγοριστικη, γνωρικη για εκεινον φωνη.

-         Μπαμπά μπαμπά να τος, εδώ είναι, είπε όλο χαρά ο Πετράκης, ο ιδιοκτήτης του χαρταετού από τον οποίο και είχε πέσει πρωτύτερα και από εκείνη τη στιγμή που τον έχασε έφαγε όλο το τόπο για να τον  ξαναβρεί.

-         Πετράκη εδώ είμαι αγόρι μου, Εδώ κάτω από την ελιά έλα! φώναξε περιχαρής ο χαρταετός!

Ο Πετράκης τον πλησίασε χαρωπά αλλά όταν αντίκρισε τη κατάστασή του έμεινε εκεί αποσβωλομένος να τον κοιτάζει δίχως να τον πλησιάσει για να τον σηκώσει ξανά.

-     Πετράκη, εγώ είμαι ο πρασινούλης σου, τι έπαθες; Δε με γνωρίζεις πια; Δε θα έρθεις να με σηκώσεις; Φώναξε ο χαρταετός δίχως φυσικά να τον ακούσει ο μικρός.

-      Μπαμπά δεν έχει ουρά…., είπε με απογοήτευση.

-    Ναι αγόρι μου, το είδα κι εγώ! Η μισή του ουρά είναι σχεδόν πάνω στη κορυφή της ελιάς και δε μπορώ να τη πιάσω. Λυπάμαι αλλά τώρα δε μπορεί να πετάξει ο χαρταετός. Αχρηστεύτηκε! Θα σου πάρω άλλον όμως μη στεναχωριέσαι.

-     Τι λες κυριε Μιχάλη; Αχρηστεύτηκα; Μια χαρά είμαι, σήκωσέ με και θα δεις! Άκου εκεί αχρηστεύτηκα…, τόνισε οργισμένα ο πρασινούλης.

-     Μα μπαμπά αυτός ήταν ο χαρταετός μου πέντε χρόνια τώρα, δε θέλω άλλον! Ακουστηκε το παραπονο και η θλιψη του μικρου αγοριου.

-    Αγόρι μου δε μπορεί να πετάξει. Τώρα είναι «κουτσός». Θα σου πάρω εγώ άλλον, μεγαλύτερο και με περισσοτερα χρώματα και σχέδια. Θα είναι πολύ πιο όμορφος. Τονισε ο αντρας.

-   Τι λέει αυτός; Φωναξε ο χαρταετος με συνοφρυωμένο  προσωπο.
-   Πετράκη μη τον ακούς, αγορι μου. Είμαι δυνατός και μπορώ να πετάξω ξανά. Σήκωσέ με και θα δεις! Φώναξε με ολη του τη δυναμη ο χαρταετός, δίχως κανείς να τον ακούσει.

            Ο Πετράκης έπιασε από το χέρι το μπαμπά του και έκαναν να φύγουν από το σημείο, δίχως να ακούν τα παρακάλια του πρασινούλη.

 -    Φεύγετε; Με παρατάτε εδώ; Μα γιατί; Ρώτησε λυπημένα ο πρασινούλης…. Μα απάντηση δε πήρε καμιά…. και τα μάτια του βουρκωσαν.

-         Μπαμπά να σε ρωτήσω κάτι; Ρώτησε γλυκά ο μικρός καθως εφευγαν απ το σημειο.

-         Ναι αγόρι μου, ότι θες… Ακουστηκε η τρυφερη φωνη του πατερα.

-         Αν εγώ ήμουνα κουτσός θα με παρατάγατε; Θα με θεωρούσατε άχρηστο;

-         Όχι παιδί μου, τι είναι αυτά που λες; Ποτέ δε θα παρατάγαμε το παιδί μας που είναι για εμας ο κόσμος όλος! Απαντησε κοιταζοντας τον μικρο στα ματια με ειλικρινεια και τον αγκαλιασε θερμα.

-         Τότε είναι λάθος να παρατήσουμε εδώ το πρασινούλη! Μπορεί να πετάξει ξανά μπαμπά! Μπορεί! Θυμάσαι και εγώ τότε που είχα σπάσει το πόδι μου και μετα από λίγους μήνες έπαιξα ξανά ποδόσφαιρο; Όπως μπόρεσα κι εγώ, μπορεί κι αυτός! Είπε με υπερηφάνεια ο μικρός και το χαμόγελο του πατέρα του έδειξε πως συμφωνούσε και μαζί του.

Όπως καταλάβατε μπαμπάς και γιος επέστρεψαν πίσω, πήραν αγκαλιά το πρασινούλη ο οποίος έκλαιγε από τη χαρά του όταν τους είδε να επιστρέφουν για να τον πάρουν μαζί τους και στη συνέχεια έφυγαν για να ανεβούν ξανά στο ύψωμα που ήταν συγκεντρωμένη η οικογένειά τους που πετούσαν το χαρταετό.

Και να σας πω και την  αλήθεια ο παρασινούλης πέταξε ψηλά την ίδια ημέρα! Ναι την ίδια ημέρα! Ο μπαμπάς του Πετράκη του έφτιαξε νέα μεγάλη ουρά από την εφημερίδα που είχε πάρει μαζί του για να διαβάσει εκεί στη εξοχή και ο πρασινούλης ήταν ο μόνος σε σχέση με τους άλλους χαρταετούς που κατάφερε να αλωνίσει τόσο ελευθερα, τόσο όμορφα, τόσο ψηλά και τόσο υπερήφανα τα σύννεφα του ουρανού…..

_______________ ΤΕΛΟΣ_____________

Αυτο ηταν φιλοι. Ευχομαι να σας αρεσε ειλικρινα.

Φιλακια πολλα σε ολους!