ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  " Φοβάμαι. Στο είπα και πριν, φοβάμαι. Εσύ φοβάσαι; Ή ξέχασες πως ο φόβος υπάρχει για να ζει κι αυτός ανάμεσά μας; Για να μας προστατεύει μόνο και όχι να μας κρατάει δέσμιους του εαυτού μας. Να σου πω κάτι; Κρατάς μυστικό; Κουνάς το κεφάλι καταφατικά ή είναι ιδέα μου; Να τολμήσω να σιωπήσω; ή Να σου αδειάσω το χώρο μιλώντας; Τι να κάνω; Τι θέλεις; Να διαλέξω εγώ για σένα; Σε ρωτάω, όπως κατάλαβες, για να έχω τη δυνατότητα να απαντήσω. Εχθές το βράδυ επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνει ένα μακρινό ταξίδι. Ένα ταξίδι στο παρελθόν, στην στιγμή της μέρας, της νύχτας, της γέννησής μου. Ήμουνα στη θερμοκοιτίδα λέει και γελούσα. Κάποιες γλυκές νοσοκόμες με πείραζαν λέει, μου χάιδευαν απαλά τα μάγουλα κι εγώ γελούσα. Ακούς εκεί! Μωρό παιδί και γελούσα, λέει! Και τώρα γελάω. Γίνομαι πάλι παιδί και γελάω. Μ’ αρέσει αυτό το γέλιο. Μ’ αρέσει που η άκρη του ματιού συναντιέται με το πάνω μέρους του μάγουλου. Δημιουργεί όλο αυτό μια τσαχπινιά που ολότελα με ε

Ερωτικό - Τάσος Λειβαδίτης - Απαγγέλει ο ίδιος ο ποιητής Κιθάρα ο Δημήτρης Φάμπας Η απαγγελία προέρχεται από το περιοδικό «Οδός Πανός» και κυκλοφόρησε με το τεύχος Απρίλιος - Ιούνιος 2008. Στο συγκεκριμένο cd, που την επιμέλεια έχει ο Πάνος Σαββόπουλος, το πρώτο ποίημα απαγγέλει ο ίδιος ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης και συνεχίζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη με την επιλογή και ανάγνωση πολλών ακόμη ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη.   Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα. Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, έσκυβε και με ρωτούσε: τι έχεις αγόρι μου; Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα, και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια. Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα. Όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου. Κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στο

" Κι έφυγες! Προσπάθησα να σε κρατήσω μα εσύ έφυγες κι ας σου ’χα πει τόσες φορές πως δεν μπορώ να ζω χωρίς εσένα. Και θύμωσα! Θύμωσα πολύ! Οργίστηκα! Με σένα, με μένα, με το Θεό, με όλους! Και έχασα τον εαυτό μου για καιρό μα τον βρήκα κάτω από ένα λευκό σεντόνι που μύριζε φρεσκάδα. Μια φρεσκάδα, που μου απόπνεε πάντα το αποσμητικό σου. Κάπως έτσι πήρα την πρώτη μου ανάσα. Και θέλησα! Θέλησα να σε βγάλω από τη ζωή μου, όπως με έβγαλες εσύ! Να σε τιμωρήσω που έφυγες χωρίς καν να με ειδοποιήσεις. Μάζεψα και τοποθέτησα τα πράγματά σου, τα πράγματά μας, σε χάρτινες κούτες και τις έκλεισα στην παλιά μας αποθήκη. Πόσο ανόητη! Σε μια εβδομάδα τα δώρισα όλα! Έτσι θα συνέχιζες να δρούσες σε μια ζωή που «αόρατοι περπατητές» ξαποσταίνουν σε πράξεις καλοσύνης και χαμογελούν σε προσφορές αγάπης. Άδολης αγάπης, αθώας, ειλικρινούς, σαν λίγες που στον κόσμο μας υπάρχουν! Μα ευτυχώς είναι δυνατές, ανεξίτηλες, διαχρονικές και μπορούν να γίνουν το αλάτι σε μια πληγή, που πρέπε

Καλημέρα, εκφραστικοί μου. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να φυλαγόμαστε από ομάδες ανθρώπων - μιας και που εκ φύσεως - κληθήκαμε να συνυπάρξουμε, ξέρω όμως, πως το να μην χάνεις τον εαυτό σου ανάμεσα στο διαφοροποιημένο πλήθος, όπως επίσης και το να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι την εκάστοτε στιγμή, μας δίνει μια επιπλέον επίγνωση της ζωής που αποφασίσαμε να ζήσουμε. Διότι αδιαμφισβήτητα μας δόθηκε αλλά στην συνέχεια, εμείς της δοθήκαμε και κάθε χρόνο και πιο ολοκληρωτικ ά. Με όποιες κι αν είναι οι συνέπειες.... Πολύ έξυπνο! Το δανείστηκα από το αγαπημένο μου Κατερινάκι (Κατερίνα Λεβάκου ) Πόσο κλειστοφοβικό μου ακούγεται αυτό! Η όλη κατάσταση αν θέλετε του εγωισμού! Eγκλωβισμένος/ εγκλωβισμένη στον ίδιο μας τον εαυτό. Τον κακό εαυτό. Εκείνον που αντί να ανακαλύπτει κόσμους, κλείνει κόσμους. Λυπάμαι πολύ τα εγωπαθή πλάσματα, γιατί βιώνουν την πιο σκληρή μοναξιά εν αγνοία τους.

Η ποίηση , μία από τις δύο βασικές κατηγορίες του λόγου, του έμμετρου λόγου, έναντι του πεζού λόγου και του διαλόγου και κατ'επέκταση της Λογοτεχνίας , ήταν ανέκαθεν δύσκολο να οριστεί και γι΄αυτό έχουν δοθεί διάφοροι ορισμοί ανά τους αιώνες. Σύμφωνα με τον σημαντικό Αργεντινό συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες , «Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους». Για τη μελέτη της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας ενός λαού ή ενός τόπου είναι δυνατόν ν'αναζητηθούν διάφορα σχετικά συγγράμματα που όμως θα οδηγήσουν μακριά από το σκοπό τους αν δεν αναζητηθεί και η τέχνη μ'όλα τα παρακλάδια της που ανέπτυξε ο συγκεκριμένος λαός συγκεκριμένου τόπου. Ανάμεσα στις διάφορες τέχνες την πρώτη θέση κατέχει πάντα η Τέχνη του Λόγου, που αποτελεί την Τέχνη των Τεχνών, αφού κύριο όργανό της είναι η γλώσσα, το κατεξοχήν εκφραστικό μέσο του ανθρώπου. Πιο παλιά μορφή της Τέχνης του Λόγου είναι η Ποίηση που είναι και η πλέον συναισ

# εκφράσου # Κική_Κωνσταντίνου

" Καλπάζεις! Είσαι πάνω στο λευκό σου άλογο και καλπάζεις. Το βλέπω. Καλπάζεις! Η επιμονή σου για ζωή είναι τόση που περίτρανα καλπάζεις. Νιώθεις πως υποτάσσεις το άλογο μα ξέρεις πως αυτό σου κήρυξε την πλήρη Ελευθερία. Διαρκής κόπος η ζωή, σαν το πρώτο σάλτο στην καφέ σέλα του λευκού σου αλόγου! Μα πόση είναι η χαρά σου; Ανεμίζεις τα χέρια στον ουρανό και νιώθεις κατακτητής των πάντων! Κι έπειτα χτυπάς ελαφρώς στα καπούλια το άλογο, εκείνο χλιμιντρίζει και το κοντέρ ταχύτητας όπου να ’ναι ξέρω πως θα σπάσει! Τρέχεις! Τρέχεις επάνω στο λευκό άλογο και νιώθω να μου κόβεται η ανάσα στα σάλτα που κάνει για να ξεπεράσει τα εμπόδια! Κι όμως! Μετά από κάθε σάλτο στέκεστε κι οι δύο εκεί! Ήρωες στη σέλα! Τι ανακούφιση! Μπορώ να ανασάνω ξανά! Μπορώ να σας καμαρώσω! Να σας θαυμάσω! Να φανταστώ πως τρέχω μαζί σας! Μα κυρίως να μοιραστώ την κάθε στιγμή μαζί σας σαν να είμαι ένας απλός, φαινομενικά παρατηρητής! Καλπάζεις! Είσαι πάνω στη νιότη σου και θέλεις να καλπάζεις

Οι άνθρωποι, καταδικασμένοι ως φθαρτή ύλη ενός απροσδιόριστου ενεργειακού πεδίου, επινόησαν τα κόκκινα μπαλόνια, για να κρύψουν την Αγάπη. Η Αγάπη, άλλοτε ως μνήμη και άλλοτε ως Έχιδνα, κουβαλά μαζί της μια εικόνα από εμάς. Μια εικόνα, που ολοένα και ξεφτίζει, στερεύει, απομονώνεται. Σαν δοχείο, με εύκαμπτα και ελαστικά τοιχώματα, που φιλοξενείς το οξυγόνο που κλέψανε οι αυτάρκεις, παρομοιάζεις την ελεύθερη σκέψη σαν Ύψιστο, που αφοσιώθηκε στην απρόσμενη Πύλη. Εδώ όμως, κάτω στη γη, ανάμεσά μας, στις δύο γνώριμες πηγές των ανθρώπων, στους πόλους της μη επιφανούς, είσαι η πιο ποθητή και πολύτιμη, Ελπίδα μας. Σου έδωσα το χρώμα της ζωτικής ενέργειας, γιατί θέλω να μηδενίσεις τις εξωραϊσμένες αποστάσεις. Ήρθε η ώρα γιατί και απόψε, αιμορραγώ​. Άγγιξέ με και σου υπόσχομαι, να βελτιώσω την Ευτυχία. Η απόσταση- ήταν για εμένα - το πιο προσβάσιμο μυστικό. ~~ Απόσταση - Κική Κωνσταντίνου _______ Να έχετε ένα όμορφο ΣΚ, εκφραστικοί μου Καλή σας μέρα! #Εκφράσο

" πολύ όμορφα τα βιβλία σου.... πραγματικά είσαι ένα γλυκύτατο και τρυφερό κορίτσι και γράφεις τόσο όμορφα που με εντυπωσίασες πολύ ευχάριστα...η φωτογραφία που βλέπεις είναι πολύ παλιά .. είναι η Θεσσαλονίκη.... τα βιβλία σου τα αγάπησα από την πρώτη στιγμή που τα είδα.. " Εγκάρδια λόγια από την γλυκυτάτη μου φίλη - αναγνώστρια, Βαλεντίνα Πάσχου από την όμορφη Θεσσαλονίκη μας. Πό σο όμορφη φωτογραφία και πόσο όμορφα λόγια. Δεν ξέρω τι να πω για να εκφράσω την ευγνομωσύνη μου ξέρω όμως πως το ευχαριστώ μου είναι ταπεινό και εγκάρδιο. Σου εύχομαι καλή ανάγνωση και να ταξιδέψεις μέσα από τα βιβλία, αυτά. Σε ευχαριστώ για όλα! Να είσαι πάντα καλά. Την αγάπη μου, όλη

Το καθηλωτικό μυθιστόρημα του Τζων Φώουλς μεταφέρεται στο θέατρο στη διασκευή του Μαρκ Χήλυ σε μια παράσταση μ’ έντονο το στοιχείο του ψυχολογικού θρίλερ.   την πολύ αγαπημένη, ιδιαίτερη πατρίδα του, την Χαλκίδα, επιστρέφει καλλιτεχνικά ο Αργύρης Αγγέλου το φετινό φθινόπωρο, με αφορμή την παράσταση «Ο συλλέκτης». Είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια μετά, ο Αργύρης θ’ ανέβει ξανά στη φιλόξενη σκηνή του Θεάτρου Παπαδημητρίου , της σκηνής που τον ενέπνευσε εξ αρχής  ν’ ασχοληθεί με το Θέατρο. Μαζί του, η Ιωάννα Πηλιχού , με κοινές αναφορές και καταβολές, αφού γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αλιβέρι. Η καλή ηθοποιός, γνωστή από μεγάλες τηλεοπτικές και θεατρικές επιτυχίες, δέχτηκε με χαρά τη συνεργασία αυτή. Η παράσταση «Ο συλλέκτης» πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού του Δήμου Χαλκιδέων, που αγκαλιάζει το έργο και τους συντελεστές του για περιορισμένες παραστάσεις ξεκινώντας στις 26 Οκτωβρίου 2018. Το καθηλωτικό μυθιστόρημα του Τζων

"Κάπως έτσι έχω φανταστεί τον Παράδεισο! Πράσινο! Με ζωηρά χρώματα! Με πολύχρωμες πεταλούδες! Με πολλών ειδών ζώα και λουλούδια! Με μια ηρεμία που μπορεί να ταράζει τα πάντα γύρω της! Και σύννεφα! Πολλά λευκά σύννεφα που «ζουν» ανάμεσά μας! Διαβαίνουν το χωροχρόνο δίπλα μας και μπορούμε να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας εντός τους. Μα τί όμορφη γαλήνη απορρέει από τον τόπο! Κάποια χαχανητά μικρών παιδιών με κερδίζουν! Τρέχω πίσω από ξεφτισμένους παιδικούς απόηχους προσπαθώντας να ανακαλύψω τους κατόχους τους. Διαβαίνω μέρη που δεν προσέχω γιατί η λαχτάρα μου να συναντήσω τους μικρούς αγγέλους είναι τόση μεγάλη που μου αποσπά εξ ολοκλήρου την προσοχή! Πίσω από μια μεγάλη πρασινάδα με μελένιους καρπούς βλέπω κάποιες ξανθές μπούκλες να χορεύουν. Με προσοχή παρατηρώ δυο κοριτσάκια να παίζουν αμέριμνα. Μοιάζουν σαν δίδυμες αδερφές. Η μια φοράει ροζ μακρύ και φαρδύ φόρεμα, ενώ η άλλη λευκό. Μοιάζουν σα νεράιδες. Ή πριγκίπισσες. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να υποθέσω σίγ

Tι ‘ναι αυτό τώρα συνέχεια να παραπονιέσαι και να λες ”Δεν είμαι τίποτα! Δεν είμαι τίποτα!” Σταμάτα να κοιτάς τους άλλους μέσα στα μάτια και να τρέμεις. Δεν κατάλαβες πως σου παριστάνουν τους σπουδαίους, γιατί σε πήρανε χαμπάρι πως φοβάσαι; Μικρό, χαζό μου τιποτάκι! Έλα. Ξεκίνα. Ντύσου, στολίσου, πάμε να πούμε καλημέρα στη Ζωή !!! Aλκυόνη Παπαδάκη ----------- Πολλές φορές σκέφτομαι, αν όντως υπάρχουν άνθρωποι που κάθε μέρα και όλη μέρα, νιώθουν πως είναι τα πάντα σε αυτή τη ζωή ή νιώθουν παντοδύναμοι και ισχυροί και άνω όλων.... Πόσο ανούσιο, άσκοπο και βαρετό που μοιάζει όλο αυτό. Να είσαι μια κόπια σου καθημερινά στη ζωή σου. Τραγικό και απελπισμένο, έτσι μου μοιάζει, εμένα τουλάχιστον που έχω διάφορα "σκαμπανεβάσματα" στη ζωή μου. Γιατί άλλο να μένεις ακλόνητος στα πιστεύω σου και άλλο στις ψευδαισθήσεις σου... Καλημέρα στη ζωή! Καλημέρα στους εκφραστικούς μου, φίλους!

# εκφράσου # Κική_Κωνσταντίνου

    1 Δεκεμβρίου του 1955 στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα. Η Ρόζα Παρκς γυρνούσε σπίτι της έπειτα από μια κουραστική μέρα στη δουλειά της ως μοδίστρα. Όταν άνοιξε η πόρτα του λεωφορείου, αναγνώρισε τον οδηγό, Τζέιμς Μπλέικ. Δώδεκα χρόνια πριν, την είχε αναγκάσει να κατέβει απ’ το ίδιο λεωφορείο και να περιμένει στη βροχή, επειδή είχε τολμήσει να μπει απ’ την μπροστινή πόρτα, που ήταν μόνο για λευκούς. Η Παρκς προχώρησε προς την πίσω μεριά του λεωφορείου που ήταν οι θέσεις για τους μαύρους και έκατσε στο πρώτο ελεύθερο κάθισμα. Τρεις στάσεις μετά, ανέβηκαν μερικοί λευκοί. Όταν ο οδηγός είδε ότι ένας απ’ τους λευκούς είχε μείνει χωρίς θέση, απαίτησε απ’ τους μαύρους, που βρίσκονταν εκεί, να σηκωθούν. Υπάκουσαν όλοι εκτός απ’ την Παρκς. Ο οδηγός την απείλησε ότι θα φέρει την αστυνομία. Εκείνη δεν σηκώθηκε. Τότε ο Μπλέικ, ο οδηγός, κάλεσε τις αρχές και η Παρκς κατέβηκε απ’ το λεωφορείο βίαια, με τη συνοδεία δύο αστυνομικών. Η Παρκς οδηγήθηκε στο κρατητήριο για παραβίασ

Κοιμήσου... Σε νανουρίζουν τα εμπόλεμα σύννεφα # εκφράσου # Κική_Κωνσταντίνου

Το πιο βαθύ μου μυστικό, είναι η Αγάπη μου #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

" Η ζωή είναι μια πορεία. Ποιά θέλεις να είναι η πορεία σου στον κόσμο μας; Θες να είναι στεφανωμένη με λουλούδια ή με κάρβουνα; Επιλογή σου! Όμως μην επιτρέπεις τα «κάρβουνα» τα δικά σου να κάψουν τα «λουλούδια» των άλλων. Δε θα σου πω πως θα πορευτείς στη ζωή, ούτε πως θα πολεμήσεις για να κερδίσεις τις δικές μας μάχες, θα σου πω μονάχα πως ότι καλό έχεις μέσα στην ψυχή σου αποτελεί όπλο και εφόδιο για όλους! Τον τρόπο που θα μας προσφέρεις το περιεχόμενο της ψυχής σου μόνο ς/μόνη θα το ανακαλύψεις! Δεκτικοί άνθρωποι πάντα θα υπάρχουν! Μια κοινωνία που περιμένει να αλλάξει, να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο ζεστή όπως της αξίζει, πάντα θα ανατέλλει! Πρόσφερε ότι μπορείς να δώσεις στον κόσμο μας εξασφαλίζοντας ένα καλύτερο αύριο και μη στεναχωριέσαι αν για κάποιους αυτό δεν είναι αρκετό! Αν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί και να κατανοήσει οτιδήποτε είναι αυτό που μπορείς και θέλεις να προσφέρεις, τότε να είσαι σίγουρος πως το πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό