Θέλω να μείνω μόνη, να κλάψω και να προσευχηθώ στον Θεό!

"Κάπως έτσι έχω φανταστεί τον Παράδεισο!
Πράσινο! Με ζωηρά χρώματα! Με πολύχρωμες πεταλούδες! Με πολλών ειδών ζώα και λουλούδια! Με μια ηρεμία που μπορεί να ταράζει τα πάντα γύρω της!
Και σύννεφα! Πολλά λευκά σύννεφα που «ζουν» ανάμεσά μας! Διαβαίνουν το χωροχρόνο δίπλα μας και μπορούμε να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας εντός τους.
Μα τί όμορφη γαλήνη απορρέει από τον τόπο!

Κάποια χαχανητά μικρών παιδιών με κερδίζουν!
Τρέχω πίσω από ξεφτισμένους παιδικούς απόηχους προσπαθώντας να ανακαλύψω τους κατόχους τους.

Διαβαίνω μέρη που δεν προσέχω γιατί η λαχτάρα μου να συναντήσω τους μικρούς αγγέλους είναι τόση μεγάλη που μου αποσπά εξ ολοκλήρου την προσοχή!

Πίσω από μια μεγάλη πρασινάδα με μελένιους καρπούς βλέπω κάποιες ξανθές μπούκλες να χορεύουν.
Με προσοχή παρατηρώ δυο κοριτσάκια να παίζουν αμέριμνα.
Μοιάζουν σαν δίδυμες αδερφές.
Η μια φοράει ροζ μακρύ και φαρδύ φόρεμα, ενώ η άλλη λευκό.
Μοιάζουν σα νεράιδες. Ή πριγκίπισσες. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να υποθέσω σίγουρα.

Μια ευφορία πλημμυρίζει το χώρο και η γαλήνη σα να εχει αύρα και ενέργεια θετική «εξαπλώνεται» παντού και κάνει το τοπίο να μοιάζει σαν το παιδικό δωμάτιο που είχα μικρή. Το είχαν επιμεληθεί οι γονείς μου με τόση αγάπη!
Η παιδική νότα που απορρέει και τυλίγει το χώρο μοιάζει με μεθυστική παραζάλη.
Μου αρέσει αυτή η αίσθηση! Μου αρέσει τόσο πολύ!

Τα κοριτσάκια γελάνε και αρχίζουν να τρέχουν αμέριμνα!
Θέλω να συμμετάσχω στο παιχνίδι τους μα φοβάμαι πως είμαι αρκετά μεγάλη για να με δεχτούνε!

Ένας λαγός στέκεται δίπλα μου και με κοιτά.
Τον κοιτάζω προσπαθώντας να καταλάβω.
Γιατί θεωρώ πως με κοιτάζει υποτιμητικά;

Ξάφνου δίνει μια δυνατή ώθηση στα πίσω πόδια του και φεύγει!
Επιμένω να πιστεύω πως με κοίταξε υποτιμητικά.

Μένω εκεί με ένα κλωνάρι να εμποδίζει την πλήρη όρασή μου.
Το παραμερίζω και με μεγάλη δυσαρέσκεια συνειδητοποιώ πως τα κοριτσάκια λείπουν!

Ξαφνικά, η καρδιά μου πάγωσε.
Η ευφορία που ένιωθα εξαφανίστηκε.
Απογοητεύομαι!
Ο ουτοπικός κόσμος στον οποίο μεταφέρθηκα σκοτεινιάζει και όλη η χάρη και η ομορφιά που είχε, μετατρέπεται σε ένα σκηνικό που μου θυμίζει κατεδάφιση κτηρίου.
Απότομη λύπη φωλιάζει στην καρδιά μου και η στεναχώρια μου είναι τόση που θέλω να κλάψω!
Αρχίζω να φοβάμαι πολύ!
Θέλω να μείνω μόνη, να κλάψω και να προσευχηθώ στον Θεό!

Κλείνω τα μάτια και εύχομαι να επιστρέψω εκεί που βρισκόμουν πριν ξεκινήσει αυτό το περίεργο και ακατανόητο για μένα ταξίδι.
Θέλω να βρεθώ και πάλι στην καυτή έρημο.
Τουλάχιστον εκεί ηταν η πραγματικότητά μου!
Ας βρεθώ εκεί κι ας μην έχω καμιά σανίδα σωτηρίας!
Θα έχω τουλάχιστον τη δυνατότητα να ψάξω για νερό και να προσπαθήσω να επιβιώσω.
Εδώ όμως τί μπορώ να κάνω, ιδίως όταν δεν ξέρω που βρίσκομαι;

Κι έπειτα είναι και το άλλο.
Η έρημος ήταν δική μου επιλογή. Τα υπόλοιπα μέρη όμως δεν ήταν.
Και δεν είναι πως δε μου άρεσε, είναι που δεν κατάλαβα τον κύριο λόγο του να γίνουν.

Πανικοβάλλομαι!
Γνώριμη στάση αυτή για μένα

«Κυρία!»
Ακούω μια ψιλή, ελαφρώς τσιριχτή φωνή.
Ψάχνω τριγύρω μα δεν βλέπω κάτι!

«Κυρία!»
Επαναλαμβάνει.
Κοιτάζω εξονυχιστικά μα ο χώρος είναι άδειος! "

~~ Mέρα (απόσπασμα) - Τα Λάφυρα της Ψυχής μου

#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου

Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στην πολυαγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou για την φωτογραφία των βιβλίων στην Σπιναλόγκα.