Η ΚΑΤΑΧΝΙΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Καθώς ερχόσουν, τα χέρια και τα πόδια, ρυθμικά έσπαγαν. 
Σαν άλλος ένας, ειδυλλιακός ξύλινος κλόουν..
Αλήθεια, κλόουν δεν ήταν και ο Πινόκιο;
Έτσι, την τελευταία φορά θυμάμαι.

Την ώρα που φεύγουν οι άνθρωποι ξεριζώνουν καρδιές, τις δικές τους ή των άλλων, μόνο που στη δική σου περίπτωση, κάθε φορά που ερχόσουν, ένα τράνταγμα, θα ήταν μονίμως παραδεκτό.

Στην νυκτόβια φυλακή των ονείρων,
τείνω να ερωτευτώ κάθε άρρωστο και παρεξηγημένο μα την μέρα, ψάχνω να βρω που πήγε το αστρικό μου σώμα από εχθές.

Αναζητώ ένα αστέρι να μου δείξει τον δρόμο μα ο ουρανός, βάλθηκε, εμπόδια να μου στήσει. Σε κάθε μου σκοτεινή περιπλάνηση σε προσμένω και σε κάθε ερωτική υπεκφυγή, σε αναζητώ σαν τραπουλόχαρτο που χάθηκε από το πράσινο τραπέζι, που σαν εξόριστος, σε κάποιο κόσμο σκοτεινό, ψάχνει να βρει το φως.

Το αστείρευτο φως
Εκείνο που δεν υπάρχει

Η καταχνιά είναι πάντα η πιο αντάξια μοίρα και η πιο δίκαιη ανταμοιβή.

~~ Η Καταχνιά - Κική Κωνσταντίνου