Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"ΟΙ ΚΟΝΤΟΜΥΑΛΟΙ" ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΡΙ - ΤΕΧΝΩΝ ΧΑΛΚΙΔΑΣ



Μια θεατρική παράσταση για μικρά παιδιά και μεγάλα παιδιά.
      κάθε Κυριακή, ώρα 12.00μ.μ. στο Θέατρο Περιτεχνών Χαλκίδας



Ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Περι-Τεχνών» παρουσιάζει το θεατρικό έργο για παιδιά και μεγάλους, «Οι Κοντόμυαλοι».
Το έργο βασίζεται στους «Ηλίθιους» του Νιλ Σάιμον. Επελέγη επειδή περιέχει πληθώρα εξαιρετικών στοιχείων, ιστορικών, ψυχολογικών, ταυτότητας , συνθηκών ζωής, σχέσεων των δυο φύλων, επιρροές της παράδοσης και πολλά άλλα. Ενώ, πέραν της ελεύθερης μεταφοράς του στα ελληνικά, διασκευάστηκε και για παιδιά.


Λίγα λόγια για το έργο
Βγαίνοντας από τη Χαλκίδα και πηγαίνοντας προς τα βουνά, κάποια στιγμή σε μια σκοτεινή και απότομη στροφή θα συναντήσεις μια φθαρμένη πινακίδα που δείχνει πέντε κατευθύνσεις, αριστερά, δεξιά, ευθεία, πάνω και πίσω. Η ταμπέλα γράφει προς Κοντόμυαλο. Το Κοντόμυαλο είναι ένα ορεινό χωριό ξεχασμένο από τον κόσμο. Πριν από διακόσια χρόνια έπεσε στο χωριό μια κατάρα που κάνει τους ανθρώπους (και τα ζώα) να γεννιούνται ηλίθιοι. Αν μιλήσεις για λίγο με κάποιον κάτοικο θα το καταλάβεις. Μπορεί να αλλάξει άραγε κάτι και να χαθεί η κατάρα; Ένας δάσκαλος έφτασε σήμερα το πρωί στο χωριό και έχει μεγάλη όρεξη να μάθει τους ανθρώπους να σκέπτονται, βασική προϋπόθεση για να λυθεί η κατάρα. Τα πράγματα είναι δύσκολα επειδή οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα συνήθειες, ακόμα και όταν βασανίζονται από αυτές...
Ίσως αν βοηθούσαμε τον Δάσκαλο Λεωνίδα Προσπαθούλη, να τα κατάφερνε; Τι λέτε;


Οι συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Νικολαίδης

Παίζουν οι:
Θοδωρής Λάφης - Λεωνίδας Προσπαθούλης
Πέννυ Λεμπέση - Σοφία Ιατρίδη
Βαγγέλης Παπαδέας - Νικόλας Ιατρίδη
Ελένη Πέπε - Λένα Ιατρίδη
Πέρη Καραμούζη - Ακριβή Γουρούνα / Κόμης Βερόνης Αποσόις
Πανωραία Μπλιάχα - Λιλίκα Πάρε Δώσε
Παναγιώτης Ηλίας - Γκόγκος Χαμένος
Στέλιος Λειβαδίτης - Αστέρης Περιστέρης
Ιωάννα Ντεκώ - Δικαστής




 ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΧΑΣΕΤΕ!
 

Σας περιμένουμε κλείνοντας απαραίτητα την θέση σας στο τηλέφωνο 6934714425

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...