Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"ΟΙ ΚΟΝΤΟΜΥΑΛΟΙ" ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΡΙ - ΤΕΧΝΩΝ ΧΑΛΚΙΔΑΣ



Μια θεατρική παράσταση για μικρά παιδιά και μεγάλα παιδιά.
      κάθε Κυριακή, ώρα 12.00μ.μ. στο Θέατρο Περιτεχνών Χαλκίδας



Ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Περι-Τεχνών» παρουσιάζει το θεατρικό έργο για παιδιά και μεγάλους, «Οι Κοντόμυαλοι».
Το έργο βασίζεται στους «Ηλίθιους» του Νιλ Σάιμον. Επελέγη επειδή περιέχει πληθώρα εξαιρετικών στοιχείων, ιστορικών, ψυχολογικών, ταυτότητας , συνθηκών ζωής, σχέσεων των δυο φύλων, επιρροές της παράδοσης και πολλά άλλα. Ενώ, πέραν της ελεύθερης μεταφοράς του στα ελληνικά, διασκευάστηκε και για παιδιά.


Λίγα λόγια για το έργο
Βγαίνοντας από τη Χαλκίδα και πηγαίνοντας προς τα βουνά, κάποια στιγμή σε μια σκοτεινή και απότομη στροφή θα συναντήσεις μια φθαρμένη πινακίδα που δείχνει πέντε κατευθύνσεις, αριστερά, δεξιά, ευθεία, πάνω και πίσω. Η ταμπέλα γράφει προς Κοντόμυαλο. Το Κοντόμυαλο είναι ένα ορεινό χωριό ξεχασμένο από τον κόσμο. Πριν από διακόσια χρόνια έπεσε στο χωριό μια κατάρα που κάνει τους ανθρώπους (και τα ζώα) να γεννιούνται ηλίθιοι. Αν μιλήσεις για λίγο με κάποιον κάτοικο θα το καταλάβεις. Μπορεί να αλλάξει άραγε κάτι και να χαθεί η κατάρα; Ένας δάσκαλος έφτασε σήμερα το πρωί στο χωριό και έχει μεγάλη όρεξη να μάθει τους ανθρώπους να σκέπτονται, βασική προϋπόθεση για να λυθεί η κατάρα. Τα πράγματα είναι δύσκολα επειδή οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα συνήθειες, ακόμα και όταν βασανίζονται από αυτές...
Ίσως αν βοηθούσαμε τον Δάσκαλο Λεωνίδα Προσπαθούλη, να τα κατάφερνε; Τι λέτε;


Οι συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Νικολαίδης

Παίζουν οι:
Θοδωρής Λάφης - Λεωνίδας Προσπαθούλης
Πέννυ Λεμπέση - Σοφία Ιατρίδη
Βαγγέλης Παπαδέας - Νικόλας Ιατρίδη
Ελένη Πέπε - Λένα Ιατρίδη
Πέρη Καραμούζη - Ακριβή Γουρούνα / Κόμης Βερόνης Αποσόις
Πανωραία Μπλιάχα - Λιλίκα Πάρε Δώσε
Παναγιώτης Ηλίας - Γκόγκος Χαμένος
Στέλιος Λειβαδίτης - Αστέρης Περιστέρης
Ιωάννα Ντεκώ - Δικαστής




 ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΧΑΣΕΤΕ!
 

Σας περιμένουμε κλείνοντας απαραίτητα την θέση σας στο τηλέφωνο 6934714425

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ευχή και κατάρα

    Είναι ευλογία και βάρος μαζί, να κρατάς την αγάπη και το όνειρο ζωντανά, σε έναν κόσμο που σε ξεχνά, σε έναν κόσμο που τρέχει μόνο για να επιβιώσει. Είναι ευχή, γιατί η ψυχή σου παραμένει φωτεινή. Είναι κατάρα, γιατί συχνά μένεις μόνος, παρεξηγημένος, ξεχασμένος. Κι όμως, εκεί βρίσκεται η αλήθεια: να συνεχίζεις να αγαπάς, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να συνεχίζεις να θυμάσαι ποιος είσαι, ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω σου προσπαθεί να σε κάνει να το ξεχάσεις. Κική Κωνσταντίνου   _____________   Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Εχθές βράδυ μας ταρακούνησε ο σεισμός. Εγώ δεν τον κατάλαβα — ευτυχώς, γιατί πάντα με φόβιζαν. Από ότι έμαθα όμως, ήταν αρκετά δυνατός, με διάρκεια και φόβο για όσους τον ένιωσαν. Θα περάσει κι αυτό. Στην Εύβοια, άλλωστε, είμαστε μαθημένοι. Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα!  🌸  

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...