"Δείχνεις
σκληρή σαν πέτρα, μα ξέρω πως η ευαίσθητη ψυχή σου είναι σαν τον
πράσινο βλαστό που φύτρωσε μόλις χθες κάτω από χιλιάδες μπάζα!
Τόσο δυνατή, τόσο όμορφη, τόσο ζωντανή μα πάνω απ’ όλα τόσο γεμάτη από ελπίδα.
Είσαι ένας πράσινος βλαστός, που ειλικρινά, όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Η ομορφιά και η χάρη της ψυχής σου είναι τόση, που δακρύζω ξέροντας τα όσα έχεις περάσει και τα όσα περνάς ακόμη.
Και λυπάμαι! Λυπάμαι πολύ, που δεν μπορώ ή φοβάμαι να σε βοηθήσω.
Είσαι κάτι άπιαστο στον κόσμο που ζούμε, επειδή δεν επέτρεψες ποτέ σε κανέναν να σε φυλακίσει, έστω και αν για χρόνια ολόκληρα κλείστηκες από μόνη σου στη μεγαλύτερη φυλακή των παγετώνων. Τη φυλακή της αβάσταχτης μοίρας της ψυχής σου. Και δεν παρομοιάζεται με μαύρο μπουντρούμι, παρομοιάζεται μονάχα με μια αιώρα κόκκινη και παρόλο που λατρεύω τις αιώρες, ξέρω πως η συγκεκριμένη με φοβίζει.
Με φοβίζει; Όχι!
Είναι λίγο, δεν αρκεί.
Με τρομάζει! Με τρομάζει, μα με κάνει να νιώθω τόσο μικρή μπροστά σου, που ξέρω πως δεν έπεσες, ακόμη κι όταν την αναποδογύρισαν εκατοντάδες φορές εκείνα τα άσχημα και κακιασμένα χέρια.
Κι ήταν πολλά! Πολλών όμορφων – απάνθρωπα κακάσχημων – ανθρώπων.
Πω πω αυτά τα απάνθρωπα αναθεματισμένα χέρια! Αυτά τα τερατένια τριχωτά δάχτυλα, που συνοδεύονταν από ένα όμορφο πρόσωπο, που το χαμόγελό του μου θύμιζε ουρλιαχτό από λύκο.
Κι ηταν πολλά αυτά τα όμορφα, μα απάνθρωπα άσχημα πρόσωπα, που ήξερα καλά πως εσύ τα είχες χιλιάδες φορές Σφιχταγκαλιάσει! Αναθρέψει! Αγγίξει! Δώσει! Απαλύνει! Μα το κυριότερο, Αγαπήσει! Κι η Αγάπη αυτή πολλές φορές επιστράφηκε με πόνο, με ύβρεις, με χλευασμούς, με άσχημες εκφράσεις και εσύ πόνεσες, έκλαψες, μα κανείς δε σε είδε, μάλλον κανείς δεν παραδέχθηκε ότι σε είδε, γιατί η δύναμή σου είναι τόση, που τρομάζει τους πάντες και δεν τους επιτρέπει να κοιτάξουν στα εσώψυχά σου, έστω κι αν χιλιάδες στιγμές τους το είχες επιτρέψει μέσα από τις υπέροχες κόρες των οφθαλμών σου. Εκείνες τις κόρες που με δυσκολία κατάφερες να συγκρατήσεις!
Αγαπημένη μου! Δεν ξέρεις και πιθανόν να μην καταλάβεις ποτέ, επειδή εγώ δεν είμαι άξια να σου εκφράσω το πόσο σημαντική ήσουν, είσαι και θα είσαι για εμένα. Το ότι σε αγαπώ το ξέρεις, το πόσο πολύ όμως, ειλικρινά, δεν είμαι άξια να στο εκφράσω.
Όπως επίσης και τον θαυμασμό! Αυτό το υπέροχο, υπερήφανο συναίσθημα, που ειλικρινά, μόνο με τη μορφή σου μπορώ να παρομοιάσω. Πραγματικά είσαι η Ανατολή στην κάθε Δύση του ηλίου μου! Δεν μπόρεσα ποτέ να σε κάνω να καταλάβεις, μα είναι κουτοί όσοι δεν μπορούν να μάθουν να συγκρίνουν.
Σε είδα να στέκεσαι αγέρωχη, ακόμη κι όταν όλοι γύρω σου είχαν γονατίσει επειδή επέλεξες να γίνεις ένα με το χώμα!
Και σηκώθηκες!
Τα κατάφερες, Ναι, σηκώθηκες!
Ήμουνα πολύ μικρή για να το ξέρω, μα ήμουνα τόσο τυχερή που σηκώθηκες και μου έδωσες την ευκαιρία να γίνεις καλά για να σε μάθω. Και νιώθω τόσο ευγνώμων, που μου δόθηκε ίσως από το Θεό η ευκαιρία να σε μάθω. Κι όχι να σε μάθω απλώς, όχι να σε γνωρίσω, να σε ζήσω, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω δυνατά και να φωνάξω πως Ναι, έχω την τύχη, την ευκαιρία, τη δυνατότητα αν θες, να είσαι η ……….! * "
~~ Η Δύναμή σου (απόσπασμα) - Οι Φεγγίτες της Ζωής μου
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στην πολυαγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou για την φωτογραφία των βιβλίων στην Σπιναλόγκα.
<3
Καλημέρα σε όλους!
Τόσο δυνατή, τόσο όμορφη, τόσο ζωντανή μα πάνω απ’ όλα τόσο γεμάτη από ελπίδα.
Είσαι ένας πράσινος βλαστός, που ειλικρινά, όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Η ομορφιά και η χάρη της ψυχής σου είναι τόση, που δακρύζω ξέροντας τα όσα έχεις περάσει και τα όσα περνάς ακόμη.
Και λυπάμαι! Λυπάμαι πολύ, που δεν μπορώ ή φοβάμαι να σε βοηθήσω.
Είσαι κάτι άπιαστο στον κόσμο που ζούμε, επειδή δεν επέτρεψες ποτέ σε κανέναν να σε φυλακίσει, έστω και αν για χρόνια ολόκληρα κλείστηκες από μόνη σου στη μεγαλύτερη φυλακή των παγετώνων. Τη φυλακή της αβάσταχτης μοίρας της ψυχής σου. Και δεν παρομοιάζεται με μαύρο μπουντρούμι, παρομοιάζεται μονάχα με μια αιώρα κόκκινη και παρόλο που λατρεύω τις αιώρες, ξέρω πως η συγκεκριμένη με φοβίζει.
Με φοβίζει; Όχι!
Είναι λίγο, δεν αρκεί.
Με τρομάζει! Με τρομάζει, μα με κάνει να νιώθω τόσο μικρή μπροστά σου, που ξέρω πως δεν έπεσες, ακόμη κι όταν την αναποδογύρισαν εκατοντάδες φορές εκείνα τα άσχημα και κακιασμένα χέρια.
Κι ήταν πολλά! Πολλών όμορφων – απάνθρωπα κακάσχημων – ανθρώπων.
Πω πω αυτά τα απάνθρωπα αναθεματισμένα χέρια! Αυτά τα τερατένια τριχωτά δάχτυλα, που συνοδεύονταν από ένα όμορφο πρόσωπο, που το χαμόγελό του μου θύμιζε ουρλιαχτό από λύκο.
Κι ηταν πολλά αυτά τα όμορφα, μα απάνθρωπα άσχημα πρόσωπα, που ήξερα καλά πως εσύ τα είχες χιλιάδες φορές Σφιχταγκαλιάσει! Αναθρέψει! Αγγίξει! Δώσει! Απαλύνει! Μα το κυριότερο, Αγαπήσει! Κι η Αγάπη αυτή πολλές φορές επιστράφηκε με πόνο, με ύβρεις, με χλευασμούς, με άσχημες εκφράσεις και εσύ πόνεσες, έκλαψες, μα κανείς δε σε είδε, μάλλον κανείς δεν παραδέχθηκε ότι σε είδε, γιατί η δύναμή σου είναι τόση, που τρομάζει τους πάντες και δεν τους επιτρέπει να κοιτάξουν στα εσώψυχά σου, έστω κι αν χιλιάδες στιγμές τους το είχες επιτρέψει μέσα από τις υπέροχες κόρες των οφθαλμών σου. Εκείνες τις κόρες που με δυσκολία κατάφερες να συγκρατήσεις!
Αγαπημένη μου! Δεν ξέρεις και πιθανόν να μην καταλάβεις ποτέ, επειδή εγώ δεν είμαι άξια να σου εκφράσω το πόσο σημαντική ήσουν, είσαι και θα είσαι για εμένα. Το ότι σε αγαπώ το ξέρεις, το πόσο πολύ όμως, ειλικρινά, δεν είμαι άξια να στο εκφράσω.
Όπως επίσης και τον θαυμασμό! Αυτό το υπέροχο, υπερήφανο συναίσθημα, που ειλικρινά, μόνο με τη μορφή σου μπορώ να παρομοιάσω. Πραγματικά είσαι η Ανατολή στην κάθε Δύση του ηλίου μου! Δεν μπόρεσα ποτέ να σε κάνω να καταλάβεις, μα είναι κουτοί όσοι δεν μπορούν να μάθουν να συγκρίνουν.
Σε είδα να στέκεσαι αγέρωχη, ακόμη κι όταν όλοι γύρω σου είχαν γονατίσει επειδή επέλεξες να γίνεις ένα με το χώμα!
Και σηκώθηκες!
Τα κατάφερες, Ναι, σηκώθηκες!
Ήμουνα πολύ μικρή για να το ξέρω, μα ήμουνα τόσο τυχερή που σηκώθηκες και μου έδωσες την ευκαιρία να γίνεις καλά για να σε μάθω. Και νιώθω τόσο ευγνώμων, που μου δόθηκε ίσως από το Θεό η ευκαιρία να σε μάθω. Κι όχι να σε μάθω απλώς, όχι να σε γνωρίσω, να σε ζήσω, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω δυνατά και να φωνάξω πως Ναι, έχω την τύχη, την ευκαιρία, τη δυνατότητα αν θες, να είσαι η ……….! * "
~~ Η Δύναμή σου (απόσπασμα) - Οι Φεγγίτες της Ζωής μου
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στην πολυαγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou για την φωτογραφία των βιβλίων στην Σπιναλόγκα.
<3Καλημέρα σε όλους!
i like so much...Thanks for sharing the good information!
ΑπάντησηΔιαγραφήfootball
Kαλησπέρα Κική μου. Καλή βδομάδα καρδιά μου. Ακόμα ένα όμορφο δημιούργημά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φιλιά μου.