Με ένα κίτρινο διαβατήριο θέλω να τρέξω στη λασπωμένη θάλασσα και να τη γεμίσω με χρώμα!

" Είναι λεπίδες κοφτερές τα θέλω και τα αναγκαστικά όχι των άλλων.
Μια συνουσία κάτω από δρακόντεια μέτρα μπορεί να ανατρέψει τα μέτρα και τα σταθμά τους.

Πανοπλία τα πρέπει και κράνη τα όχι και τα μή.
Για ασπίδες ας μη μιλάμε.
Καλοστεκούμενα πλαστικά γυαλιά που αν σπάσουν μπήγονται στο σώμα και πονάνε.

Μια μάχη είναι τα πάντα, μια αβεβαιότητα σε ένα αιματοβαμμένο αύριο που πολλοί εβάφτισαν χρυσό!

Μη γελιέσαι!
Το ότι δίνεις ένα όνομα – μία χάρη - μία αρετή σε κάτι δε σημαίνει πως του ανήκει πάραυτα εντέλει.

Δανεικά είναι όλα σε αυτή τη ζωή! Ακόμη και τα αγορασμένα είναι δανεικά. Δεν αγοράζεις τα πάντα, αγοράζεις το επιφανειακό τους περιτύλιγμα. Την τιμή ενοικίου που όρισαν κάποιοι ανόητοι εξουσιαστές.

Με ένα κίτρινο διαβατήριο θέλω να τρέξω στη λασπωμένη θάλασσα και να τη γεμίσω με χρώμα!

Τι κρίμα…

Όσους κουβάδες κι αν κουβαλήσω… κάθε φορά το γαλάζιο που ρίχνω μέσα της αίμα και λάσπη γίνεται θαρρώ.
Βρωμάει!
Μυρίζει σάρκες ανθρώπων. Πονεμένων ψυχών που κάποιοι ονομάτισαν λαθραίο!
Λαθραίο! Λες και μιλάμε για εμπόρευμα!
Εμπόρευμα ανθρώπων; Ψυχών; Προϊόντων!

Κανείς δε μιλάει για αξία ανεκτίμητη! Πουθενά δε φαίνεται η διαχρονικότητά τους. Μόνο λίγοι, όσοι ξέρουν τί θα πει αγώνας, δάκρυα, ιδρώτας, πληγιασμένα πόδια και κόκκινα, πρησμένα δάχτυλα μπορούν να καταλάβουν, να θρηνήσουν, να σιωπήσουν με άλλο ένα τρανταχτό τους ΟΧΙ!

Κι ύστερα τί;

Μπορείς να βάψεις τη θάλασσα; Τον ουρανό; τα αστέρια; Μπορείς να σχηματίσεις και πάλι το φεγγάρι; Τη πανσέληνο; Τα βουνά; Τα όρη; Τις κοιλάδες;

Τί μπορείς να κάνεις καημένε άνθρωπε που θαρρείς πως μπορείς να κάνεις τα πάντα σε έναν κόσμο που μόνος σου κατάντησες ένα τίποτα;

Τί μπορείς να κάνεις κάθε φορά που βάζεις ένα τούβλο στον προσωπικό σου τοίχο ενώ κάποιος άλλος βυθίζεται δίπλα σου σε ένα σκουληκιασμένο χώμα; Εκτός από το να φοβάσαι μη λερώσει τον λευκό, καλοσχηματισμένο τοίχο σου, τί άλλο μπορείς να κανείς;

Πες μου! Σε ρωτάω!

Τί μπορείς;

Μπορείς να ζωγραφίσεις χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων; Μπορείς να χαράξεις ένα ουράνιο τόξο μετά τις καταστροφικές καταιγίδες; Μπορείς να φυτέψεις δάση σε όλα τα μέρη που καήκανε; Μπορείς να φέρεις στη ζωή ανθρώπους που χάθηκαν άδικα και θυσιάστηκαν για ανούσιες αξίες, δοξασίες άλλων;

Μπορείς να παρηγορήσεις μια μάνα, έναν πατέρα, έναν αδερφό; Μπορείς να τους προσφέρεις νέα, διαπιστευτήρια πορεία;

Μπορείς να πολεμήσεις για ένα αύριο που κάποιοι ονόμασαν διαρκές πεδίο μάχης;

Τι μπορείς να κάνεις αν είσαι μόνος, αν είσαι εχθρός, αν είσαι αντίπαλος κάποιου άλλου; Γιατί για κάθε σύμμαχο που έχεις να ξέρεις πως αυτόματα αυξάνονται οι αντιπάλοι! "

~~ Aδικοχαμένη Κοινωνία (απόσπασμα) - Τα Λάφυρα της Ψυχής μου

#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου

Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στην πολυαγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou για την φωτογραφία των βιβλίων στην Σπιναλόγκα.