Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΜΑΣ



" Η αγάπη κατοικεί στην παλάμη μας, στην τόση δα παραμικρή επαφή μας"

#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου



 "Η δική μου αγάπη δηλώνει παρών και όχι παρούσα, διότι δεν την καθορίζει ένα γένος και μία κατάσταση. Αντίθετα μπορώ να πω, την προσδιορίζει και την προσωποποιεί, ένα σθένος, μία πυγμή και μία διαχρονικότητα που μπορεί να κάνει να παρελθόν να μοιάζει με μέλλον, το μέλλον με παρελθόν και το παρόν να μπορεί να διαρκέσει για πάντα.
Είναι σα να κάθεσαι στο τραπεζάκι που κοσμεί τη βεράντα του σπιτιού σου κι εκεί όπου ανέμελος πίνεις το καφεδάκι σου, να ακούς βήματα, να γυρνάς το κεφάλι και πριν προλάβεις καλά καλά να δεις τι είναι αυτό που σε πλησιάζει, να στέκει εκεί, δίπλα σου, αγέρωχο να σε κοιτάει στα μάτια και με τη δύναμη χιλιάδων ανδρειωμένων στρατιωτών, να σου βαράει με δύναμη το χέρι στο τραπέζι και να σου φωνάζει ή μάλλον να σε προκαλεί:
«Κοίταξέ με, είμαι εδώ! Δηλώνω παρών στο παρόν! Και έχω τόση δύναμη που μπορώ να καταστρέψω ή να συμφιλιώσω τα πάντα!»
Αυτή είναι λοιπόν η αγάπη που θα γνωρίσετε στις τρεις νουβέλες που ακολουθούν και εύχεται να σας παρασύρει μαζί της σε έναν κόσμο που θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί μα ξεχνάει το πόσο σημαντικό είναι να αισθάνεται. Διότι αγάπη χωρίς συναίσθημα είναι ποτάμι χωρίς νερό. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος ζωής μέσα του!"
 

Σχόλια

  1. Η Φράση σου στα εισαγωγικά τεράστια !!!! Αγάπησα πολύ το έργο σου Κική μου και το ξέρεις. Αξίζει.
    Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...