Μου είπανε πως λειτουργώ μη συνειδητά και παραπλανώ πολλές φορές τις συμπεριφορές και τις ελπίδες των ανθρώπων....
"Τι
να δείξεις άλλωστε σε ανθρώπους, που έχουν ήδη αιχμαλωτίσει τα μάτια
τους, τα όμορφα εκείνα μάτια, πίσω από συνηθισμένα μοτίβα συμπεριφορών
και πεποιθήσεων;!
Τι να θέλεις να προτείνεις, όταν σε εχουν χίλιες φορές ταυτίσει με μία πλάνη, που δεν προσπάθησαν ποτέ να εξηγήσουν, μα και να ζήσουν μέσα της για ένα μονάχα λεπτό.
Για ένα λεπτό, που θα τους έδειχνα τον κόσμο όλο!
Μου είπανε πως λειτουργώ μη συνειδητά και παραπλανώ πολλές φορές τις συμπεριφορές και τις ελπίδες των ανθρώπων, μα εγώ απάντησα πως είμαι μία θετική ενέργεια – δύναμη, που στόχο έχω να ελευθερώσω τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου με τρόπο που ο καθένας μόνος θα ανακαλύψει.
Μου είπανε πως προκαλώ διανοητικές διαταραχές, μα απάντησα πως εκείνοι ξεπέρασαν τις αποστάσεις. Είχα πυξίδα – οδηγό, για να τους δείχνω τον δρόμο που έπρεπε να διαβούν για να με συναντήσουν, μα σε μια στιγμή αδυναμίας με πετάξαν και με ποδοπάτησαν με δύναμη στο χώμα. Και εγώ στάθηκα εκεί, σηκώθηκα, όρθωσα το ανάστημά μου και τους έδωσα το χέρι για να με ακολουθήσουν, όμως εκείνοι σαν γνήσιοι, άγριοι εξερευνητές, μου έστριψαν την πλάτη και με άφησαν δεμένη σε έναν κισσό, να τους βλέπω να ξεμακραίνουν.
Κι ύστερα!
Ύστερα που χάθηκαν και βρέθηκαν στα προσωπικά τους «ανεξιχνίαστα» και αδιέξοδα μονοπάτια, μου είπαν ότι έφταιγα, που τους άφησα να ζήσουν μακριά μου. Αλλά έτσι είναι. Πάντα τα λάθη και τις ευθύνες τις επιρρίπτουμε σε άλλους, για να μην αντικρύσουμε ποτέ τον εαυτό μας μέσα σε όλα εκείνα που έπρεπε να έχουμε τη δύναμη να αποφανθούμε. Γιατί όλα αυτά ζωή προμηνύουν και αποφάσεις στιγμών, που ανήκουνε σε μια διαδρομή, που είναι τα «φτερά» του προσωπικού μας «λευκού αλόγου».
Ας είναι! Το προσπερνώ…
Είμαι εκεί, για να τους δείξω τη μόνη διαδρομή, που οδηγεί στην ανακάλυψη του εαυτού, που παγιδεύτηκε σε έναν ιστό αράχνης, που το ίδιο το μυαλό επέλεξε να δημιουργήσει.
Είμαι εκεί!
Κι ας μη με βλέπουνε, είμαι εκεί!
Τους δίνω τη δυνατότητα να θυμηθούνε.
Να ονειρευτούνε ξανά, να ζήσουνε, σαν το μικρό εκείνο ζουζούνι, που ξεμπλέχτηκε από τον ιστό και έχει όλη τη δύναμη και τη χαρά για να πανηγυρίσει για όλα εκείνα που του δόθηκαν και μπορεί για άλλη μια φορά να αναπροσδιορίσει.
Και θα το κάνει!
Θα το κάνει, γιατί η δύναμή μου είναι τόση, που μπορεί να επανεκκινήσει τους τροχούς του πιο παλιού αμαξιού, που κάποιος πάρκαρε σε ένα μισογκρεμισμένο λεβητοστάσιο, που ονόμασαν παλιά αποθήκη και ξέχασαν πως ο καυστήρας που φιλοξενούσε ήταν ικανός για να αναθερμάνει όλους εκείνους τους ψυχρούς προσωπικούς μας τόπους. "
~~ Ιδιοσυγκρασία (απόσπασμα) - Οι Φεγγίτες της Ζωής μου
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στην πολυαγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou για την φωτογραφία των βιβλίων στην Σπιναλόγκα.
<3
Τι να θέλεις να προτείνεις, όταν σε εχουν χίλιες φορές ταυτίσει με μία πλάνη, που δεν προσπάθησαν ποτέ να εξηγήσουν, μα και να ζήσουν μέσα της για ένα μονάχα λεπτό.
Για ένα λεπτό, που θα τους έδειχνα τον κόσμο όλο!
Μου είπανε πως λειτουργώ μη συνειδητά και παραπλανώ πολλές φορές τις συμπεριφορές και τις ελπίδες των ανθρώπων, μα εγώ απάντησα πως είμαι μία θετική ενέργεια – δύναμη, που στόχο έχω να ελευθερώσω τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου με τρόπο που ο καθένας μόνος θα ανακαλύψει.
Μου είπανε πως προκαλώ διανοητικές διαταραχές, μα απάντησα πως εκείνοι ξεπέρασαν τις αποστάσεις. Είχα πυξίδα – οδηγό, για να τους δείχνω τον δρόμο που έπρεπε να διαβούν για να με συναντήσουν, μα σε μια στιγμή αδυναμίας με πετάξαν και με ποδοπάτησαν με δύναμη στο χώμα. Και εγώ στάθηκα εκεί, σηκώθηκα, όρθωσα το ανάστημά μου και τους έδωσα το χέρι για να με ακολουθήσουν, όμως εκείνοι σαν γνήσιοι, άγριοι εξερευνητές, μου έστριψαν την πλάτη και με άφησαν δεμένη σε έναν κισσό, να τους βλέπω να ξεμακραίνουν.
Κι ύστερα!
Ύστερα που χάθηκαν και βρέθηκαν στα προσωπικά τους «ανεξιχνίαστα» και αδιέξοδα μονοπάτια, μου είπαν ότι έφταιγα, που τους άφησα να ζήσουν μακριά μου. Αλλά έτσι είναι. Πάντα τα λάθη και τις ευθύνες τις επιρρίπτουμε σε άλλους, για να μην αντικρύσουμε ποτέ τον εαυτό μας μέσα σε όλα εκείνα που έπρεπε να έχουμε τη δύναμη να αποφανθούμε. Γιατί όλα αυτά ζωή προμηνύουν και αποφάσεις στιγμών, που ανήκουνε σε μια διαδρομή, που είναι τα «φτερά» του προσωπικού μας «λευκού αλόγου».
Ας είναι! Το προσπερνώ…
Είμαι εκεί, για να τους δείξω τη μόνη διαδρομή, που οδηγεί στην ανακάλυψη του εαυτού, που παγιδεύτηκε σε έναν ιστό αράχνης, που το ίδιο το μυαλό επέλεξε να δημιουργήσει.
Είμαι εκεί!
Κι ας μη με βλέπουνε, είμαι εκεί!
Τους δίνω τη δυνατότητα να θυμηθούνε.
Να ονειρευτούνε ξανά, να ζήσουνε, σαν το μικρό εκείνο ζουζούνι, που ξεμπλέχτηκε από τον ιστό και έχει όλη τη δύναμη και τη χαρά για να πανηγυρίσει για όλα εκείνα που του δόθηκαν και μπορεί για άλλη μια φορά να αναπροσδιορίσει.
Και θα το κάνει!
Θα το κάνει, γιατί η δύναμή μου είναι τόση, που μπορεί να επανεκκινήσει τους τροχούς του πιο παλιού αμαξιού, που κάποιος πάρκαρε σε ένα μισογκρεμισμένο λεβητοστάσιο, που ονόμασαν παλιά αποθήκη και ξέχασαν πως ο καυστήρας που φιλοξενούσε ήταν ικανός για να αναθερμάνει όλους εκείνους τους ψυχρούς προσωπικούς μας τόπους. "
~~ Ιδιοσυγκρασία (απόσπασμα) - Οι Φεγγίτες της Ζωής μου
#Τα_Λάφυρα_της_Ψυχής_μου
#Οι_Φεγγίτες_της_Ζωής_μου
#Η_Αγάπη_Δηλώνει_Παρών
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στην πολυαγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou για την φωτογραφία των βιβλίων στην Σπιναλόγκα.
<3
Καλημέρα ομορφούλα!
ΑπάντησηΔιαγραφή