Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αλλάζει! Με μία ευχή, με ένα θέλω, με μία προσευχή! Ας είναι! Ως προς το καλύτερο!


" Η ζωή είναι μια πορεία. Ποιά θέλεις να είναι η πορεία σου στον κόσμο μας;
Θες να είναι στεφανωμένη με λουλούδια ή με κάρβουνα; Επιλογή σου! Όμως μην επιτρέπεις τα «κάρβουνα» τα δικά σου να κάψουν τα «λουλούδια» των άλλων.
Δε θα σου πω πως θα πορευτείς στη ζωή, ούτε πως θα πολεμήσεις για να κερδίσεις τις δικές μας μάχες, θα σου πω μονάχα πως ότι καλό έχεις μέσα στην ψυχή σου αποτελεί όπλο και εφόδιο για όλους!
Τον τρόπο που θα μας προσφέρεις το περιεχόμενο της ψυχής σου μόνος/μόνη θα το ανακαλύψεις!
Δεκτικοί άνθρωποι πάντα θα υπάρχουν! Μια κοινωνία που περιμένει να αλλάξει, να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο ζεστή όπως της αξίζει, πάντα θα ανατέλλει!
Πρόσφερε ότι μπορείς να δώσεις στον κόσμο μας εξασφαλίζοντας ένα καλύτερο αύριο και μη στεναχωριέσαι αν για κάποιους αυτό δεν είναι αρκετό!
Αν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί και να κατανοήσει οτιδήποτε είναι αυτό που μπορείς και θέλεις να προσφέρεις, τότε να είσαι σίγουρος πως το πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό του!
Οι άνθρωποι που θέλουν σώνει και καλά να κάνεις ότι σου ζητήσουν να ξέρεις πως βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως είναι αποτυχημένοι ηγέτες! Κι αυτό τους πονάει!
Μην ακολουθείς τις οδηγίες άλλων! Χάραξε με τις δικές σου πατούσες τη μία και μόνη διαδρομή! Εκείνη που οδηγεί στην πλήρη Ελευθερία!
Αποδημητικά πουλιά είμαστε φίλε μου! Ας είναι το πέταγμά μας ελαφρύ σε μια αδικοχαμένη κοινωνία! Γιατί την κοινωνία δε την ορίζει ο άνθρωπος ως μονάδα αλλά το σύνολο, σαν μια προκαθορισμένη οντότητα!
Και το σύνολο είναι αυτό που πάντα θα αλλάζει! Με χαρακτηριστικά, με απόψεις, με πεποιθήσεις, με χίλιες δυο αναφορές.
Αλλάζει! Με μία ευχή, με ένα θέλω, με μία προσευχή!
Ας είναι! Ως προς το καλύτερο!"

~~ Αδικοχαμένη Κοινωνία (απόσπασμα) - Τα Λάφυρα της Ψυχής μου


Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ στην πολυαγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou για την φωτογραφία των βιβλίων στην Σπιναλόγκα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ευχή και κατάρα

    Είναι ευλογία και βάρος μαζί, να κρατάς την αγάπη και το όνειρο ζωντανά, σε έναν κόσμο που σε ξεχνά, σε έναν κόσμο που τρέχει μόνο για να επιβιώσει. Είναι ευχή, γιατί η ψυχή σου παραμένει φωτεινή. Είναι κατάρα, γιατί συχνά μένεις μόνος, παρεξηγημένος, ξεχασμένος. Κι όμως, εκεί βρίσκεται η αλήθεια: να συνεχίζεις να αγαπάς, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να συνεχίζεις να θυμάσαι ποιος είσαι, ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω σου προσπαθεί να σε κάνει να το ξεχάσεις. Κική Κωνσταντίνου   _____________   Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Εχθές βράδυ μας ταρακούνησε ο σεισμός. Εγώ δεν τον κατάλαβα — ευτυχώς, γιατί πάντα με φόβιζαν. Από ότι έμαθα όμως, ήταν αρκετά δυνατός, με διάρκεια και φόβο για όσους τον ένιωσαν. Θα περάσει κι αυτό. Στην Εύβοια, άλλωστε, είμαστε μαθημένοι. Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα!  🌸  

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...