ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η μοναξιά δεν σωπαίνει. Κάνει θόρυβο. Σαν ρεύμα που χτυπάει την πόρτα κι εγώ φεύγω — όχι για να σωθώ, μα για να ξεχάσω. Ζούμε δίπλα όχι μαζί. Βίοι. Σαν νήματα άπλωτα, δεν μπλέκονται. Προσπαθούμε — μα όλα φουσκώνουν, όλα σπάνε, όλα ζητούν να ισορροπήσουν επάνω σε ερείπια. Τα στάχυα δεν άντεξαν. Μάτωσαν. Ο χρόνος δεν μιλά πια∙ έγινε λευκός. Άφωνος. Εγώ — κάθομαι σαν λάσπη εκεί όπου κανείς δεν κοιτά. Κι οι ζωές; Βίοι. Αμίλητοι. Παράλληλοι. Κυματίζουν, μα ποτέ δεν αγγίζονται. Κική Κωνσταντίνου

      Μην έρθεις, θέλω να κοιτώ την Ανατολή, να χάνω το βλέμμα μου στις πρώτες ακτίνες που τρυπούν τη γη, να μετράω συνέπειες, να αποδίδω ευθύνες σε αυτόν τον απρόσμενο αχό που με ζώνει. Θα τρέξω, θα χαθώ, σε δύσβατα μονοπάτια, όπου το βήμα χάνεται, και το σώμα γίνεται σκιά στον έρημο ορίζοντα. Πίστεψε… Η ράχη είχε σπουργίτια, που όμως - έμοιαζαν με λουλούδια κι εσύ, σε μια άλλη ζωή, θα ήσουν το φως που τα τρέφει. Στη θάλασσα, η ανθοδόχη, γεμάτη όνειρα αθέλητα, γεμάτη ελπίδες απραγματοποίητες, σαν λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Κι ύστερα, η παλίρροια, έγινε η εσωτερική επένδυση της μη εναρμονισμένης ψυχής. Σαν τη θύελλα που βρυχάται και μας παίρνει μαζί της, χωρίς να ρωτήσει. Και απελευθερώθηκα… Σε μια αλάνα από γαλάζια φεγγάρια, εκεί, αντάμα με τον άνεμο, αντίκρυσα έναν ήλιο, που ποτέ δεν φώτισε πραγματικά. Ο οίνος της ντροπής μου έγνεψε, ως μια κακοπληρωμένη αχρωματοψία. Μια αλήθεια, που πάντα θα είναι αόριστη, μια ψευδαίσθηση, που όσα βήματα και να κάνω, δεν μπορεί να ...

  Τα μουντά σύννεφα και το γκρι φως του ήλιου, σαν μια στάχτη, εντός μου κατοικούν, και προσπαθούν να με πείσουν πως η ζωή είναι μια Άβυσσος… Αφιλοκερδή Άβυσσος… Κι όμως, γελούσα. Θυμάμαι καλά, πως γελούσα. Ο ουρανός κόλαφος, παιχνίδια υποταγής έπλεκε, πάντα τα έπλεκε. Τον έβλεπα. Εθελοντικό νήμα το αύριο. Όλα λάθος και όλα σωστά. Όλα ερώτηση και όλα απάντηση. Λύτρωση και λαβύρινθος. Κόμπος και ελευθερία. Όλα ευκαιρίες και όλα αδιέξοδες λύσεις. Κανείς δεν βλέπει τον "ίσιο" θάνατο, όλα σε ένα εσκεμμένο πλήγμα οδηγούν. Η πορεία ήταν πάντα ο ένας, ο αβέβαιος και ο αλάνθαστος θάνατος. Να πορεύεσαι για ένα φευγαλέο χθες και όλα, στο ίδιο ανήκουστο σήμερα να οδηγούν... Η πρώτη ματωμένη ήττα, έκανε τα μαύρα γυαλιά να μοιάσουν με ασπίδα. Κοφτερή ασπίδα. Και το καπέλο, αχ, αυτό το καπέλο, πάντα αυτό το καπέλο... κράνος, μιας δευτεροβάθμιας φυλακής. Ανήσυχη κι απόψε η "στέψη" μέσα της, βλέπεις, εστιάζω πάντα στη ρωγμή... Εκεί κατοικεί το αύριο. Εκεί φυτρώνει ο ανθός, Ο Ανέσπε...

  Η ποίηση και το πιάνο — δύο μορφές τέχνης που γεννήθηκαν για να συναντηθούν. Η ποίηση δίνει φωνή στα ανείπωτα, ντύνει το συναίσθημα με λέξεις. Το πιάνο, με τις νότες του, αγγίζει εκεί που η γλώσσα σωπαίνει. Όταν οι δύο αυτές τέχνες ενώνονται, δημιουργούν έναν κοινό παλμό — έναν ψίθυρο καρδιάς που μας ενώνει όλους. Μια βραδιά αφιερωμένη στην ποίηση, με συνοδεία πιάνου από την κα Βάνα Παπαϊωάννου. Ως ποιήτρια, κάθε φορά που μοιράζομαι τις λέξεις μου, είναι σαν να αφήνω την ψυχή μου να περπατήσει ανάμεσα στους ανθρώπους. Η ποίηση είναι η σιωπή που έγινε φωνή, είναι η παύση που απέκτησε ρυθμό. Και όταν συνοδεύεται από τη μουσική του πιάνου, όταν η μελωδία σμίγει με τον λόγο, τότε η συγκίνηση πολλαπλασιάζεται — γίνεται κοινή, συλλογική, σχεδόν ιερή. Νιώθω βαθιά χαρά που θα βρεθώ ανάμεσα σε ομοτέχνους· ανθρώπους που γράφουν με την καρδιά, που τολμούν να μιλήσουν για τα εύθραυστα, για τα αληθινά. Είμαι ευγνώμον που θα μοιραστούμε σκέψεις, στίχους, σιωπές και βλέμματα. Ο θεατής αυτής της...

  Πόσα δάκρυα μπορεί να κρύψει η γη; Πόσα μπορούν να γίνουν ποτάμια και να ξεχυθούν, να σβήσουν το χώμα, να πλύνουν το αίμα, να αφανίσουν τις φωνές που ποτέ δεν πρόλαβαν να ακουστούν. Πόσα δάκρυα για τον Πόντο; Πόσα για όσα χάθηκαν, για όσα δεν θα επιστρέψουν ποτέ;   Η γη σιωπά, και τα βουνά κλείνουν τα μάτια τους. Μέσα στις πέτρες, κρύβονται τα ονόματα, όλες οι ψυχές που δεν είχαν χρόνο, δεν είχαν χώρο. Και η θάλασσα, σιωπηλή κι αυτή, κρατά το τελευταίο κύμα της μνήμης, το κύμα που πνίγει τα λόγια, τα όνειρα, τις ελπίδες.   Πόσα δάκρυα για το Πόντο; Για τη μάνα που δεν είδε το παιδί της να μεγαλώνει, για τον πατέρα που έχασε το σπίτι του πριν προλάβει να το προστατέψει, για τις φωνές που κόπηκαν στη μέση του αέρα, που έμειναν να αντηχούν στον αέρα του χρόνου. Αυτές οι φωνές δεν ήχησαν ποτέ στα αυτιά τους, ούτε καν σε εκείνα τα σκοτεινά σκοτάδια που κάλυψαν τον κόσμο.   Όχι, δεν έφυγαν. Δεν έφυγαν ποτέ. Ο Πόντος δεν φεύγει. Η μνήμη μένει να ζει, να αναστενάζει, να ζη...

  Το φως από το παράθυρο ήταν αδύναμο, όπως και η ελπίδα της. Κάθε μέρα, η ίδια εικόνα: οι σιδερένιες ράγες του κλουβιού και το σκοτάδι που δεν έλεγε να υποχωρήσει. Κάπου εκεί, σε ένα δωμάτιο που μύριζε παλιό, ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους χωρίς καμία υπόσχεση ελευθερίας, εκείνη υπήρχε, αιχμάλωτη της στιγμής, του τόπου, των χρόνων. Η Αλίκη δεν ήξερε πόσος καιρός είχε περάσει από τη στιγμή που βρέθηκε εκεί, αν οι μέρες είχαν περάσει ή απλώς εξαφανίστηκαν χωρίς να τις νιώσει. Η έννοια του χρόνου είχε θολώσει για εκείνη. Όλα είχαν ξεκινήσει με ένα απλό λάθος. Η αμφισβήτηση. Είχε αμφισβητήσει το κατεστημένο, τις προσδοκίες των άλλων, την ίδια την πραγματικότητα που της επιβλήθηκε. Και για αυτό, την είχαν κλείσει σε αυτή την απομονωμένη φυλακή. Μια φυλακή όχι από πέτρα, αλλά από αόρατους τοίχους που μπλέκονταν με τα όνειρα και τις ελπίδες της. Αλλά κάθε πρωί ξυπνούσε με την ίδια αίσθηση: ήταν πιο ελεύθερη από ποτέ. Ένιωθε την ελευθερία να της ξεφεύγει από τα δάχτυλα, σαν να ήταν μ...

  Το Σαββατοκύριακο που πέρασε επισκέφτηκα μετά από πολύ καιρό (πρώτη φορά τόσο) το χωριό μου. Πάντα είχαν κάτι το ξεχωριστό οι επισκέψεις μου εκεί, αλλά αυτή τη φορά, το συγκεκριμένο ταξίδι στο χωριό ήταν από εκείνα τα ταξίδια που σε γεμίζουν με συναισθήματα που νομίζεις ότι είχες αφήσει πίσω σου. Κάθε γωνιά του τόπου, κάθε μυρωδιά, κάθε ήχος είχε κάτι οικείο, σαν να μην έφυγα ποτέ. Αλλά εγώ ήμουν διαφορετική. Ήξερα ότι το χωριό μου είχε αλλάξει, μα δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο είχα αλλάξει κι εγώ. Όσο περνούσαν οι ώρες (που έμοιαζαν για εμένα απεριόριστος χρόνος), όσο πιο πολύ είχα χρόνο να σκεφτώ, τόσο περισσότερο αναγνώριζα την αλλαγή στον εαυτό μου. Αναπόφευκτα, μου ήρθε η επιθυμία να αναζητήσω παλιά μου πράγματα και ιδιαίτερα παλιά τετράδια που έγραφα διάφορα. Μάλιστα έγραφα τόσο έντονα και τόσο αυθόρμητα (χωρίς σκέψη) σε σημείο που δεν αναγνώριζα τα γραφόμενα μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω μετέπειτα ούτε εγώ τι είχα γράψει.  Μεταξύ πολλών τετραδίων και χειρόγραφων σημ...

    Αχ, πώς να σου εξηγήσω τη φωτιά που σ’ έχω φυλακισμένη μέσα στην καρδιά, άγριο ηφαίστειο που η λάβα σου φλέγεται και το χέρι μου, αν το αγγίξω, κινδυνεύει να καεί. Στους δρόμους της νύχτας, στις σκιές της σιωπής, εκεί που οι λέξεις χάνονται και οι ψίθυροι γίνονται ανεξιχνίαστοι, εσύ περπατάς, άγριο αγρίμι, με μάτια που καίνε και βλέπουν πέρα από τον κόσμο. Η αγάπη σου είναι φλόγα, μα δεν την φοβάμαι, γιατί μέσα από τη φωτιά αναγεννιέμαι όπως η κόκκινη νύμφη που σπάει τη γη για να ξαναγεννηθεί. Στα βάθη των ωκεανών που κρύβουν το μυστικό σου, είσαι εκεί, σε περιμένω να βγω από τα νερά και να καταδυθώ στις πληγές σου. Δεν φοβάμαι το αγρίμι που κρύβει η καρδιά σου, γιατί στην άγρια φύση του, με βρίσκω κι εγώ. Η μοίρα σου είναι σφιχτή σαν το θρόισμα των φύλλων του δάσους, που δεν ξέρεις αν είναι απλώς ο άνεμος ή τα δέντρα που σιγομουρμουρίζουν, αλλά αυτό είναι που αγαπώ. Αυτό το αόρατο νήμα που σε συνδέει με το απέραντο. Ο χρόνος σε φοβάται, γιατί εσύ σπας τον κύκλο του, είσαι...