ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Περιγραφική ουτοπία• αγέλη της Τιθορέας, από άλλον κόσμο εξεπρόβαλες. Κοστούμια, σκηνικά, λόγια, ψίθυροι, σκηνές, βοηθητικοί υπαινιγμοί και στόχοι, κανείς δεν έμεινε. Ανάμεσα σε απολιθωμένους κόσμους, γεννήθηκε, ένα ανήκουστο συντριβάνι. Ζώα, άνθη, σίδηρος, οργανισμοί, άνθρωποι, όλα και όλοι εκεί, να αναζητούν πηγή και ενέργεια από την πιο γλυκιά αφετηρία. Πάλιωσαν οι ελπίδες, απελάθηκαν οι συναισθηματικοί, λευτερώθηκαν οι αποτροπιασμένες λέξεις και η εισβολή, έγινε όλεθρος μιας τρυφερής φωτογραφίας που θύμιζε κλήρο. Αγέννητο και αβέβαιο, κλήρο. Η Βασίλισσα της Στάχτης, αιμοραγεί​, ρινίσματα αναπνέει και χάνεται, πίσω από ένα μακάριο μυστικό. Όλα έπεργα, ερμητικά και ευτυχισμένα σαν την απαλλοτριωμένη Φρυγή. Μέσα στο δάσος, έμεινε ένα σοφό Πτηνό. Γλαυκόμορφη αρπακτική μου υστεροφημία, προσαρμοστική νυχτερινή διαβίωση• γίνε. Οι οικογένειες χάθηκαν, δημιούργησε μία! Όμορφά μου μάτια, λαμπερό και σπινθηροβόλο βλέμμα ρωγμής, έναν νυκτόβιο θεραπευτή υπηρετείτε. ...

Εκείνη την ημέρα, φόρεσε το αγαπημένο του φόρεμα.... #Η_Αγάπη_Δηλώνει_Απών #Κική_Κωνσταντίνου #Τριλογία_Αγάπης #εκφράσου

    "Έλα και πάρε την αγάπη μην την αφήσεις να χαθεί, η ζωή συντρίμμια φτιάχνει συναρμολόγησε ένα και εσύ." ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Παρών - Κική Κωνσταντίνου Στα χέρια της αγαπημένης μου Eftixia Doupe Σε ευχαριστώ πολύ πολύ κοριτσάρα μου! Αγάπη ολούθε!         Ταξίδεψε και εσύ με τις ιστορίες αγάπης τούτων των έργων... Γνώρισε την Οφηλία, τη Βεατρίκη, τον Χριστόφορο και πολλούς ακόμη ήρωες. Ακολούθησέ τους στις δικές τους ιστορίες, μείνε δίπλα τους τόσο στο ξύπνημα της αγάπης μα όσο και στον θάνατό της. "Κι ύστερα μίλησαν για Αγάπη όλοι αυτοί που την σκότωσαν"           " Και έρχεται η στιγμή που πρέπει να μιλήσεις για αγάπη, να νιώσεις την αγάπη, να αφουγκραστείς την αγάπη και την περιμένεις ντυμένη βασίλισσα και είναι ντυμένη, σαν τη πιο λαμπερή ζητιάνα που κατάφερε ποτέ να περπατήσει επάνω στη θάλασσα. Γιατί τα κατάφερε, είναι η μόνη. Έβρεξε τις πατούσες της με θαλασσινό νερό και ράντι...

Τα όνειρά μας, ναυαγοί του χθες. Σε μιαν άγρια θάλασσα… με ένα χρώμα, περιέργως λευκό.. Που να ’ναι άραγε; Σε πιο ναυτικό μίλι να βρίσκονται τώρα; Υπάρχει κάποια πυξίδα να τα παρακολουθεί; Κάποιος ναύτης, να προσεύχεται - έστω και απελπισμένα - για κάτι; Κάποιο απεγνωσμένο ψάρι – ίσως, δεν ξέρω - πιθανολογώ, να αναζητά κάποιον ναυαγό, να σώσει; Ένας ωκεανός και τόσοι ανθρώποι. Να τρέχουν… για το τίποτα. Δεν ξέρω… Τι κάνουν όλοι αυτοί εκεί; Γιατί όλοι τους, στροβιλίζονται σαν… Πω πω… να μην μπορώ… Τους κοιτάζω, θέλω να τους βοηθήσω μα δεν μπορώ να κάνω κάτι. Μοιάζει με χιονοθύελλα αυτό που αντικρίζω μα δεν είναι περίεργο; Σε μια θάλασσα γίνεται το συμβάν και... και… τους απλώνω, ορκίζομαι πως τους απλώνω το χέρι, δεν ξέρω καν που βρίσκομαι, δεν βλέπω θάλασσα, ούτε χώμα, ούτε γη, δεν βλέπω τίποτα, μόνο έναν θόλο αέρα νιώθω και ο ουρανός… Δεν ξέρω… Ο ουρανός, πού είναι; Τα σύννεφα, πού πήγαν; Και εγώ, τί θέλω εδώ; Όλο αυτό το σκηνικό είναι τόσο αλλόκο...

Δεν ξέρω αν πέθανα ή αν έχω πεθάνει χρόνια πριν πάντως λένε πως πριν πεθάνεις βλέπεις όλη τη ζωή σου σαν ταινία .... Ο λόγος της μάνας στο παιδί έχει δύναμη,αυτήν εμπιστεύεται και αυτήν πιστεύει. Όταν ήμουν μικρό παιδί αποδεχόμουν απόλυτα τον εαυτό μου, δεν υπήρχε κάτι που να με φόβιζε. Μόνο το σκοτάδι μούδιαζε τον εγκέφαλο μου και με αποπροσανατόλιζε. Μου ξυπνούσε κάτι που έμαθα μεγάλος, τις αρνητικές σκέψεις. Φοβόμουν το θάνατο, μετά τη ζωή και μεγάλωνα με το <<Δεν θα κάνεις τίποτα στη ζωή σου >> Θα μπορούσα ή μπόρεσα να ζήσω μια ζωή γεμάτη ευδαιμονία με έναν και μόνο τρόπο, να είμαι απλά ο εαυτός μου. Όμως αυτό το κατάλαβα αργότερα, αφού το σκοτάδι που φοβόμουν μικρός με ακολούθησε για χρόνια.   Λόγια δημιουργού: " Ο μονόλογος αυτός φτιάχτηκε με μεράκι και αγάπη πρώτα για τον άνθρωπο και ύστερα για το θέατρο. Είναι μοναδικό το συναίσθημα όταν βλέπεις την φαντασία σου να παίρνει σάρκα και οστά. Η γέννηση του κύριου τ...

«Το Παγκάκι των Ψιθύρων»: Ξέρεις πως τα αντικείμενα γύρω μας, μπορούν και μιλάνε; Ξέρεις πως παίρνουν την ψυχή που τους δίνουμε; Ξέρεις πως συνδέονται μαζί μας - με κάτι απροσδιόριστο - που ενδόμυχα κουβαλάμε; Ξέρεις πως το ένστικτο, μας υποδεικνύει που μπορούμε να εμπιστευτούμε - δίχως τον φόβο της λογοκρισίας, την ψυχή μας - ώστε να αδειάσει για να γεμίσει ξανά και ξανά; Ξέρεις πως οι άνθρωποι χωρίς αντικείμενα είναι ένα σώμα που αιωρείται και τέμνεται; Σαν να αναζητά έναν ώμo που άνθρωπος• δεν βρέθηκε κανείς να δώσει και τα ζώα – δίχως κάποια ιδιαίτερη λογική – τρέχουν μακριά. Τότε και μόνο τότε, καταλαβαίνεις πως ήρθε η ώρα να εναποθέσεις της ψυχής σου το μαρτύριο σε ένα αντικείμενο, δίνοντάς του ζωή και επίγνωση. Την δική σου θέληση θαρρώ και έρχεται, η γέννηση και η κάθαρση της ψυχής μέσω της εξομολόγησης. Σε αυτήν την ιστορία λοιπόν, η ηρωίδα μας, συνδεμένη από μικρή ηλικία με τα παγκάκια, ξύλινα, αμελητέα, γήινα, επιστρέφει πάντα στον εξομολόγο της για να καθαρί...

Φευγαλέες σκέψεις, που έχουν κάτι να πουν, να κατανοήσουν. Εξόριστα διαβατάρικα πουλιά, συνθέτουν μνήμες, μιας εθιμοτυπικής αλληγορίας. Στο νου και στην καρδιά, υπάρχει πάντα λίγη αγάπη: ανεπίστρεπτη αγάπη, κατοχική κι αβέβαιη. Το ψεύτικο σκηνικό, έγινε πρωταγωνιστής μιας αιολικής παράστασης, και τα δήθεν συναισθήματα, έγιναν προπατορικοί διαλέκτες ενός εκδιωγμένου Θεού. Ρήτορες: αβέβαιοι και προπηλακισμένοι, μικροσκοπικοί φανοστάτες. Μέρμηγκες: δουλικά, ισορροπημένης όψης και διαστροφής. Κι όλα αυτά, για να κρύψω τον Διωγμό. Όλα αυτά, για να καλύψω το νόημα, μιας τρυφερής φωτογραφίας. Στην καρδιά και στο μυαλό, φυτρώνουν ζουζούνια. Εκατοντάδες, ανυπεράσπιστα, πληθωρικά ζουζούνια. Κι όλα αυτά, επειδή αποφάσισα να γράψω τρυφερά. Όλα αυτά, για όσους καταφεύγουν σε λανθασμένες σκέψεις. Στην καρδιά και στο μυαλό, φωλιάζουν κάκτοι. Μεταλλικοί κάκτοι, μανιασμένοι και λεύτεροι. Όλα αυτά, για όσους κάναν λάθη και τα αναζήτησαν. Όλα αυτά, για ένα "μου λείπεις...

Είναι σχεδόν βέβαιο πως πάντα οι άνθρωποι θα μας απογοητεύουν και θα μας εξοστρακίζουν σε μια ανόητη και εκ διαμέτρου, καλλιτεχνική εκφραστική πορεία. Πάνω σε λάσπες, κτίζεις σπίτια και πάνω σε λερωμένες και βρώμικες συνειδήσεις, μπορείς να βγάλεις άνθη. Ματωμένα άνθη. Ποδοπατούμενα​ φύλλα μιας τυχάρπαστης γονικής στιγμής. Μέριμνα ανόητων η απόδραση από ένα δωμάτια φυγής. Εσκεμμένης φυγής, προκαταβολικής και ισόποσης. Εκείνη είπε: πως ανυψώνει την ψυχή της ψηλά, κανείς και τίποτα, να μην την επισκιάσει... Την επικροτώ και ανυψώνω.. ~~ Ανύψωση - Κική Κωνσταντίνου

Γυάλινή μου αφή, απόκοσμη φύση του "είναι" μου. Έλα να γίνουμε απάτη, απάτη ανισόρροπη και ιδιοτελή. Έλα να πείσουμε τον κόσμο, πως αυτό το σώμα είναι ένα, πως τρέφουμε την κοινή ψυχή με συναισθήματα, πως ζούμε με μια ανάσα και πως πεθαίνουμε, γεμάτοι πληγές του σήμερα. Γυάλινή μου αφή, άσε με να σε χαιρετίσω ευλαβικά... "Δεύτε τελευταίον ασπασμόν" Και να σου πω... "Τώρα προσεγγίζω αλλιώς τον θάνατο: Καρτερικά και με πείσμα" ~~ Γυάλινη Αφή - Κική Κωνσταντίνου

    Να ραντίσω τα όνειρά σου με άμμο; Σε πειράζει; Είναι που μπορώ​... Ξέρω, ζητάς τον αμέθυστο χρυσό σου μα τίποτα, δεν είναι αληθινό όσο αυτό. Χώμα Χώμα Χώμα Λάσπη Ζωή Ενδόγεια Ζωή, αφερέγγυα, μέσα στην εμπιστοσύνη που γεννά. Μέσα μου, ανθίζουν όλα και πεθαίνουν, εκεί.. Είναι που - σύμμαχος και εχθρός - είναι "Το Ένας! " Ένα! Σμήνος, η αγάπη που νικήθηκε στο σώμα. Όλα κοινά κι αβέβαια. Όλα ''είναι" και όλα "υπάρχουν" Μέσα στο χώμα, κατοικεί η ζωή. Μέσα στην ψυχή μου, άνθισε απροκάλυπτα, ένα λουλούδι. Πότισέ το! Να ραντίσω τα όνειρά σου με χώμα;      ~~ Χώμα - Κική Κωνσταντίνου

Εδώ άφησέ με, συνονθύλευμα λέξεων και σκέψεων η καρδιά μου. Περίοικος, μιας τρυφερής στιγμής που ξεχάστηκε, μιας ελπίδας που δε ανέτειλε ποτέ, μιας αγάπης που διέφυγε και κυρίως, μιας ξεχασμένης θάλασσας, γεμάτη πάγο και κενό... Μεγάλο κενό μα δυνατό και καίριο. Κι εγώ, γράφω ποιήματα... ~~ Γράφω Ποιήματα - Κική Κωνσταντίνου

Σε εκείνη την έρημο, δε νυχτώνει ποτέ . Οι άνθρωποι έγιναν μνήμες, λιδόριες μνήμες, εγγενής φύσεως και πατρίς. Αποσύρεται απόψε η συμφορά, το έκθεμα καθορίζεται και η απόκρυφη ιστορία, γίνεται Γνώση. ~~ Γνώση - Κική Κωνσταντίνου

    Κεφάτη ανομία Έκφυλη μεθυστική ορτανσία Τέρας μυαλού και πνεύματος Διεφθαρμένη συνομοταξία της ροής Φιλεύσπλαχνε πατέρα εσύ Μεταξύ συνουσίας και αυτάρκειας, ικετεύσω Ιλύς ο καλός Δέσμιος ο κάθε ίλαρος Ιμάτιο νεκρών γίνεσαι Συ είσαι Συ Ο Ιθυντήρ μου Ιθυντήρ μου ~~ Ιθυντήρ - Κική Κωνσταντίνου

  Φύγε! Κόντρα σε όλους και σε όλα, φύγε! Δέσου Σφίξου Πέθανε αν θες, αδιαφορώ. Στ' αλήθεια, πείθω τον εαυτό μου, πως αδιαφορώ. Αναπνέεις ακόμα; Πού είναι ο ρόγχος του θανάτου; Η ρομφαία της απώλειας; Η μνήμη της συγκομιδής; πού είναι; Όλα σε αναζητούν και αμαχητί σε διώχνουν... Ο άλλος κόσμος​ σε στέλνει πίσω, απέλαση από την κόλαση - σε έναν ανασφαλή παράδεισο - που προσπέρασε την ανάγκη της ματαιότητας, λες και η σιγουριά της επιστροφής, ήταν η μόνη θανάσιμη λύση. Κανένα κέρμα στο στόμα που φωνάζει, δεν θα γίνει λυχνάρι, για την παγωμένη Γης. Η Λίμνη πάγωσε και έπειτα στέρευσε. Νεκρά πουλιά, συνοδεύουν το Πετρωτό Βυθό της. Τα ψάρια, μας αφάνισαν και εμείς φυτεύουμε μενεξέδες, στο πάρκο των καμμένων ψυχών.. Νοσηρές σκέψεις για ένα ξέφωτο μυαλό. Σπάσε το τοίχος της μίζερης οφειλής. Οι αλυσίδες, ήταν "λαυράκια". Μικρά, τυραννισμένα, αβέβαια "λαυράκια''. Η "πορτοκαλί" συμμαχία μας αφάνισε, το σμήνος κατέρρευσε,...

Αιθεροβατώ μονολογώντας στη σιωπή... Εσωκλείομαι, σε ενα κουβάρι μυστικό, που οδηγεί στο βασίλειο της νηνεμίας. Κέρδισε η τύχη το άκυρο και η γραφή μου, έγινε μυστικό καταγώγι. Ένας πίνακας οικτρός μαρτυρά μυσταγωγία και εγώ, ενθυμούμαι την απόκοσμη ομορφιά της δημιουργίας. Ραβδοσκοπώντας λέξεις, χτίζω ζωή και επιλέγοντας εικόνες, προπηλακίζω καλαίσθητα έναν αλλιώτικο κόσμο. Αεικίνητη μνήμη, απόκοσμή μου σφαίρα, ΕΣΥ! Γέννα μου είναι, γέννα Ένα πορτοκαλί λουλούδι, Ένας μαύρος ωκεανός, Ένας πορτοκαλί καναπές σε ένα βουνό που μας ανήκει! Δικό μας είναι: σφαιρίδιο, ενστέρνηση, επιφυλακτική ευκαιρία. Γεμάτη φευγιό, έρχομαι! ~~ Ο Ερχομός - Κική Κωνσταντίνου Peri Karamoozi αφιερωμένο το ποίημα σε εσένα!!

Καληνύχτα αγάπη! Τα παιδιά συλλαβίζουν τις πράξεις, οργώνουν τα δοκάρια της ζωής, υμνούν το πέρασμα των αιώνων και τρέφουν: άρτο, κρασί και μέλι. Μυστικέ μου δρόμε, φεγγάρι αιώνιο, υποτιθέμενη απελπισία της ζωής, δώσε μου νόημα και κάνε τούτη την χειραποσκευή να ανθίσει αναίτια. Τα παιδιά φωνάζουν, έκλεισε η πύλη. Ξέπνοη, η ανταμοιβή. Και κοντεύει, δώδεκα.. ~~ Δώδεκα - Κική Κωνσταντίνου

Σου χρωστάω ένα φεγγάρι, αβέβαιο ίσως, μα νόμιμα υπαρκτό. Ένα φεγγάρι ταξιδιάρικο, μετέωρο, ανάμεσα σε κόσμους νοσηρούς. Πίσω από την σκοτεινή γη, υπάρχει η επικαρπία και πάνω από τον συστεγασμένο κόσμο, υπάρχει ένα στεφάνι, χρυσό. Δως μου μου ευκαιρία: Μια λεπτή κλωστή, λίγο λευκό νήμα, μια βελόνα ολιγαρκή και ένα κουμπί μωβ, για να ράψω τον κόσμο. Μπαλώθηκε το τίποτα μα μπόλικη αγάπη και ράντισα από ψηλά, τον κόσμο, με θυμάρι. Αγαπώ το θυμάρι, μου θυμίζει την προσήλωση των μελισσών και για εμένα, ήταν πάντα μια χαμένη ευκαιρία, που αποκτήθηκε χθες. Ταξιδεύω στον κόσμο των πολλών, παρατηρώντας τον, από την θέση των λίγων. Εκείνων, που προσδίδουν νόημα, στον εθελοντισμό. Στον κόσμο μου επικρατεί Ειρήνη και επικροτώ τον "γόρδιο δεσμό". Χέρι με χέρι, θα στήσω ένα σπίτι. Ένα σπίτι διαβατάρικο, σαν τις σκέψεις των ευχών. Μαζί θα καρπωθούμε το αύριο, μα μέχρι τότε, το φεγγάρι θα αναπολώ.. Μου λείπει το φεγγάρι. Μου λείπει. Ήρθε η ώρα, έστω και νοερά...

Δεν είναι όσα θέλω να σου πω ή όσα νιώθω... Δεν είναι το βλέμμα των ματιών σου - που χάνεται - πίσω από πειθήνιους, καθρέπτες μάχης... Δεν είναι τα συναισθήματα, που σε μια σφαίρα αθανάτων, μας έχουν εξοστρακίσει... Είναι ο τρόπος, που με τα ακροδάχτυλά μου, αγκαλιάζω το πρόσωπο, ενός ξεχασμένου ήρωα. Πού πήγες; Σε ποιά μονοπάτια βάδισες; Σε ποιές μάχες λαβώθηκες και πώς απέκτησες το κάθε σου τραύμα; Αγαπώ τα μαλλιά σου γιατί κυματίζουν σαν μια ξάστερη σημαία. Γιατί μου θυμίζουν κύμα θάλασσας που μαρτυρά "λευκή" ζωή. Γιατί το πρόσωπό σου, έχει γείρει στη χούφτα μου και εγώ λατρεύω, τους αφανείς ήρωες. Εκτιμώ εκείνους, που κόντρα σε κάθε λίθινη εποχή, γίνονται οι ίδιοι δέντρα. Ψηλά και υπερήφανα, δέντρα. Πράσινα δέντρα, καφέ δέντρα, αγκαθωτά δέντρα, καμμένα δέντρα.... Ένας υδροβιότοπος η ψυχή σου, να ραντίζεις και να χάνεσαι. Να φιλοξενείς και να ελπίζεις. Πάντα να ελπίζεις! Τα ακροδάχτυλά μου, μοιάζουν με τα μαλλιά σου. Πλέκονται με τα μαλλι...

    #Η_Αγάπη_Δηλώνει_Απών #Κική_Κωνσταντίνου #εκφράσου Δεν ήταν κόκκινα τα χείλη της, όχι ήταν λευκά... #Η_Αγάπη_Δηλώνει_Απών #Κική_Κωνσταντίνου #Εκφράσου #Τριλογία_Αγάπης #Η_Αγάπη_Δηλώνει_Απών #Κική_Κωνσταντίνου #εκφράσου #Τριλογία_Αγάπης #βιβλία  

Ξέρεις πως τα αντικείμενα γύρω μας μπορούν και μιλάνε; Ξέρεις πως παίρνουν τη ψυχή που τους δίνουμε; Ξέρεις πως συνδέονται μαζί μας - με κάτι απροσδιόριστο - που ενδόμυχα κουβαλάμε; #Η_Αγάπη_Δηλώνει_Απών #Κική_Κωνσταντίνου #εκφράσου Δεν σε εγκαταλείπω, σου δίνω απλώς μια ευκαιρία. #Η_Αγάπη_Δηλώνει_Απών #Κική_Κωνσταντίνου #εκφράσου   Άφθαρτη, μέχρι την στιγμή που έπεσε στα χέρια της, ένα τετράδιο με ποιήματα... #Η_Αγάπη_Δηλώνει_Απών #Κική_Κωνσταντίνου #εκφράσου "Για ακόμη μία φορά, ένιωθα πως το πρόσωπό μου, καλύπτεται από ένα άλλο πετσί, ένα δέρμα που δεν θέλησα, μα κάποιοι, σαν κράνος ασφαλείας, δικλίδα, ήρθαν και μου τοποθέτησαν. Τον άκουγα να μου μιλά και εγώ από μέσα μου, τον παρακαλούσα, να «σκάσει». Μόνο με αυτήν την προστακτική λέξη μπορούσα να μεταφέρω την οργή και την θλίψη που ένιωθα. Και η συσσώρευση αυτών των δύο, έκαναν την ψυχή και το σώμ α, να θέλει να καταρρεύσει. Όμως μία άλλους είδους δύναμη, μέσα μου, ...