Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΝΤΑ Η ΙΔΙΑ ΕΙΚΟΝΑ... ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΟΤΙΒΟ... ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΛΑΝΟ


"Ψυχρή, σαν το μαχαίρι που ξερίζωσα την πιο τρυφερή καρδιά και δεν άνηκε σε άνθρωπο, άνηκε σε μια λευκή ανεμώνα..."





"Κρύα, σαν την καρδιά του πιο πολεμοχαρή ανθρώπου..."






Εκείνος ήταν ψυχρός, τόσο ψυχρός που από φόβο, δεν είδαμε ποτέ το πρόσωπό του...
Εκείνη ήταν ευαίσθητη και ειλικρινής, τόσο ειλικρινής που παραδέχτηκε πως κλαίει, για να γεμίσει με νερό, η λίμνη....





Γκρι, σαν μια παγωμένη ομίχλη
Όλα θολά και γκρι
Γκρι, σαν την ακατανίκητη επιθυμία

Είναι η Λίμνη του Ανεκπλήρωτου και είναι μέρος της Αγάπης που Δηλώνει Απών. 

Και πριν σας παρουσιάσω το νέο μου βιβλίο - αν και οι περισσότεροι το γνωρίζεται ήδη από το facebook - να σας πω πως εμπνεύστηκα την ιστορία - παραμύθι (ρεαλισμός - φαντασία) που συναντά κανείς αντί προλόγου από ένα και μόνο τραγούδι, αυτό:  Nightwish - While Your Lips Are Still Red

Ακούγοντας το συγκεκριμένο τραγούδι, οραματίστηκα την λίμνη,  την νεράιδα, τον περαστικό δίχως πρόσωπο  και τα σκαλιά... Στη συνέχεια, ακούγοντας ξανά και ξανά το τραγούδι, δημιουργήθηκε "Η Λίμνη του Ανεκπλήρωτου" και παρόλο που είναι άκρως φανταστική, νιώθω πώς κάπου υπάρχει, είμαι σίγουρη πως κάπου υπάρχει, δίχως "ακροάσεις" και "υπαινιγμούς", υπάρχει.







"Εκείνος, έρχεται πάντα διστακτικά.
Στην αρχή τα βήματά του είναι βαριά αλλά μετά επιβραδύνει και νιώθω πως περπατάει κάπως πλάγια, σαν να προσπαθεί να στρίψει σε μια γωνιά, όχι για να την κρυφοκοιτάξει όμως, ίσως για να την αποφύγει.
Βλέπω τα μαύρα του παπούτσια, αυτά είναι τα μόνα που διακρίνω καθαρά. Είναι λουστρίνι και δεν έχουν κορδόνια. Δείχνουν να είναι κατασκευασμένα από δέρμα, καλογυαλισμένα δεν είναι, ούτε βρόμικα όμως, μοιάζουν απλώς απείρως χρησιμοποιημένα που αντέχουν τις κακουχίες.
Επίσης, έχω καθαρή ορατότητα στο ύφασμα του παντελονιού του, είναι τζιν, τζιν σχετικά ανοιχτόχρωμο και νιώθω πως φοράει μαύρο παλτό που φτάνει μέχρι τα γόνατα, πιο πάνω όμως από το σημείο που μπορώ να διακρίνω.
Συνήθως βλέπω μέχρι τις γάμπες, μόνο μια φορά που τρεμόπαιξε το φιλμ, διέκρινα λίγο πιο πάνω. Ίσως εκεί να είναι το κομμάτι του παλτού.
Μπορεί, δεν είμαι σίγουρη όμως,
Τον φαντάζομαι γεροδεμένο άντρα, επιβλητικό, όχι πολύ όμορφο, ούτε ιδιαιτέρως καλό άνθρωπο. Διαθέτει έντονα χαρακτηριστικά προσώπου και ίσως τα μάτια του να είναι πράσινα και να του δίνουν μια έντονη και σχετικά αθώα χάρη.
Θα ήθελα να ήταν πανέμορφος, να της ταιριάζει αλλά ξέρω πως δεν ισχύει και δεν θέλω να ζωγραφίσω όμορφα, αυτό που στην ουσία βλέπω."


~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου


Φωτογραφίες, της αγαπημένης μου Alexandra Mouriopoulou 
στην όμορφη και κρύα Καστοριά (που έχει και παγωμένη λίμνη)
Ευχαριστώ πολύ!!!



Πατώντας εδώ μπορείς να οδηγηθείς στο "Κείμενο" της αγαπημένης μας Μαρίας Νικολάου και να ενημερωθείς για την κυκλοφορία του νέου μου βιβλίου. Είναι η πρώτη μας επίσημη αν θέλετε παρουσίαση στο ίντερνετ και χαίρομαι ιδιαίτερα που εγινε σε αυτό το "σπιτάκι".



Αν θέλεις κι εσύ να αποκτήσεις το νέο βιβλίο της, επικοινώνησε άμεσα μαζί μου.
Σας ευχαριστώ πολύ για την ζεστή αγκαλιά που μας κάνετε.
Να έχετε μία όμορφη μέρα!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉 Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε! Το concept είναι απλό: 🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿 Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα; 📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς! Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα αν...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...