ΠΑΝΤΑ Η ΙΔΙΑ ΕΙΚΟΝΑ... ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΟΤΙΒΟ... ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΛΑΝΟ

"Ψυχρή, σαν το μαχαίρι που ξερίζωσα την πιο τρυφερή καρδιά και δεν άνηκε σε άνθρωπο, άνηκε σε μια λευκή ανεμώνα..."

"Κρύα, σαν την καρδιά του πιο πολεμοχαρή ανθρώπου..."

Εκείνος ήταν ψυχρός, τόσο ψυχρός που από φόβο, δεν είδαμε ποτέ το πρόσωπό του...
Εκείνη ήταν ευαίσθητη και ειλικρινής, τόσο ειλικρινής που παραδέχτηκε πως κλαίει, για να γεμίσει με νερό, η λίμνη....

Γκρι, σαν μια παγωμένη ομίχλη
Όλα θολά και γκρι
Γκρι, σαν την ακατανίκητη επιθυμία

Είναι η Λίμνη του Ανεκπλήρωτου και είναι μέρος της Αγάπης που Δηλώνει Απών. 
Και πριν σας παρουσιάσω το νέο μου βιβλίο - αν και οι περισσότεροι το γνωρίζεται ήδη από το facebook - να σας πω πως εμπνεύστηκα την ιστορία - παραμύθι (ρεαλισμός - φαντασία) που συναντά κανείς αντί προλόγου από ένα και μόνο τραγούδι, αυτό:  Nightwish - While Your Lips Are Still Red

Ακούγοντας το συγκεκριμένο τραγούδι, οραματίστηκα την λίμνη,  την νεράιδα, τον περαστικό δίχως πρόσωπο  και τα σκαλιά... Στη συνέχεια, ακούγοντας ξανά και ξανά το τραγούδι, δημιουργήθηκε "Η Λίμνη του Ανεκπλήρωτου" και παρόλο που είναι άκρως φανταστική, νιώθω πώς κάπου υπάρχει, είμαι σίγουρη πως κάπου υπάρχει, δίχως "ακροάσεις" και "υπαινιγμούς", υπάρχει.

"Εκείνος, έρχεται πάντα διστακτικά.
Στην αρχή τα βήματά του είναι βαριά αλλά μετά επιβραδύνει και νιώθω πως περπατάει κάπως πλάγια, σαν να προσπαθεί να στρίψει σε μια γωνιά, όχι για να την κρυφοκοιτάξει όμως, ίσως για να την αποφύγει.
Βλέπω τα μαύρα του παπούτσια, αυτά είναι τα μόνα που διακρίνω καθαρά. Είναι λουστρίνι και δεν έχουν κορδόνια. Δείχνουν να είναι κατασκευασμένα από δέρμα, καλογυαλισμένα δεν είναι, ούτε βρόμικα όμως, μοιάζουν απλώς απείρως χρησιμοποιημένα που αντέχουν τις κακουχίες.
Επίσης, έχω καθαρή ορατότητα στο ύφασμα του παντελονιού του, είναι τζιν, τζιν σχετικά ανοιχτόχρωμο και νιώθω πως φοράει μαύρο παλτό που φτάνει μέχρι τα γόνατα, πιο πάνω όμως από το σημείο που μπορώ να διακρίνω.
Συνήθως βλέπω μέχρι τις γάμπες, μόνο μια φορά που τρεμόπαιξε το φιλμ, διέκρινα λίγο πιο πάνω. Ίσως εκεί να είναι το κομμάτι του παλτού.
Μπορεί, δεν είμαι σίγουρη όμως,
Τον φαντάζομαι γεροδεμένο άντρα, επιβλητικό, όχι πολύ όμορφο, ούτε ιδιαιτέρως καλό άνθρωπο. Διαθέτει έντονα χαρακτηριστικά προσώπου και ίσως τα μάτια του να είναι πράσινα και να του δίνουν μια έντονη και σχετικά αθώα χάρη.
Θα ήθελα να ήταν πανέμορφος, να της ταιριάζει αλλά ξέρω πως δεν ισχύει και δεν θέλω να ζωγραφίσω όμορφα, αυτό που στην ουσία βλέπω."

~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου


Φωτογραφίες, της αγαπημένης μου Alexandra Mouriopoulou 
στην όμορφη και κρύα Καστοριά (που έχει και παγωμένη λίμνη)
Ευχαριστώ πολύ!!!

Πατώντας εδώ μπορείς να οδηγηθείς στο "Κείμενο" της αγαπημένης μας Μαρίας Νικολάου και να ενημερωθείς για την κυκλοφορία του νέου μου βιβλίου. Είναι η πρώτη μας επίσημη αν θέλετε παρουσίαση στο ίντερνετ και χαίρομαι ιδιαίτερα που εγινε σε αυτό το "σπιτάκι".

Αν θέλεις κι εσύ να αποκτήσεις το νέο βιβλίο της, επικοινώνησε άμεσα μαζί μου.
Σας ευχαριστώ πολύ για την ζεστή αγκαλιά που μας κάνετε.
Να έχετε μία όμορφη μέρα!