Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μα κατέχεται στ’ αλήθεια η Αγάπη; Ονειροβατεί στα σύννεφα, στα αστέρια, στην άμμο. Κοιμάται, ανασαίνει, κλαίει, γελάει, νιώθει. Στο χώμα, γράφει για ακόμη μια φορά το όνομά της...


 
 
"Έλα και πάρε την αγάπη
μην την αφήσεις να χαθεί,
η ζωή συντρίμμια φτιάχνει
συναρμολόγησε ένα και εσύ."

~~ Η Αγάπη Δηλώνει Παρών - Κική Κωνσταντίνου

Στα χέρια της αγαπημένης μου Eftixia Doupe
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ κοριτσάρα μου!
Αγάπη ολούθε!
 
 
 
 
Ταξίδεψε και εσύ με τις ιστορίες αγάπης τούτων των έργων...
Γνώρισε την Οφηλία, τη Βεατρίκη, τον Χριστόφορο και πολλούς ακόμη ήρωες.
Ακολούθησέ τους στις δικές τους ιστορίες, μείνε δίπλα τους τόσο στο ξύπνημα της αγάπης μα όσο και στον θάνατό της.
"Κι ύστερα μίλησαν για Αγάπη όλοι αυτοί που την σκότωσαν"
 
 
 
 
 " Και έρχεται η στιγμή που πρέπει να μιλήσεις για αγάπη, να νιώσεις την αγάπη, να αφουγκραστείς την αγάπη και την περιμένεις ντυμένη βασίλισσα και είναι ντυμένη, σαν τη πιο λαμπερή ζητιάνα που κατάφερε ποτέ να περπατήσει επάνω στη θάλασσα. Γιατί τα κατάφερε, είναι η μόνη. Έβρεξε τις πατούσες της με θαλασσινό νερό και ράντισε με αγίασμα, τις ελπίδες των ανθρώπων.
Και οι άνθρωποι, αχ αυτοί οι άνθρωποι. Να την θέλουν όλοι, όλοι να τη θέλουν, μανιωδώς θα έλεγα να τη γυρεύουν και να μην είναι σε θέση να τη κατανοήσουν πλήρως. Και πώς να δώσεις κάτι από την ψυχή σου όταν δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις την άξια αυτού που κατέχεις;
Μα κατέχεται στ’ αλήθεια η Αγάπη; Ονειροβατεί στα σύννεφα, στα αστέρια, στην άμμο. Κοιμάται, ανασαίνει, κλαίει, γελάει, νιώθει. Στο χώμα, γράφει για ακόμη μια φορά το όνομά της. "

~~ Η Αγάπη δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου

Φωτογραφία από την αγαπημένη μου Smaragdi Mitropoulou και το όμορφο νησί της Άνδρου.

Ευχαριστώ πολύ για την στήριξη και την αγάπη!

Σχόλια

  1. Αχ αυτη η αγαπη που δεν κατεχεται και κατεχει τα παντα Κικη μου...τι ομορφα που γραφεις!! χαιρομαι που ειμαι παλι κοντα σας..!!
    Να περνας ομορφα γραφοντας γι αυτην φιλη μου καλο σου βραδυ..φιλακιααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ευχή και κατάρα

    Είναι ευλογία και βάρος μαζί, να κρατάς την αγάπη και το όνειρο ζωντανά, σε έναν κόσμο που σε ξεχνά, σε έναν κόσμο που τρέχει μόνο για να επιβιώσει. Είναι ευχή, γιατί η ψυχή σου παραμένει φωτεινή. Είναι κατάρα, γιατί συχνά μένεις μόνος, παρεξηγημένος, ξεχασμένος. Κι όμως, εκεί βρίσκεται η αλήθεια: να συνεχίζεις να αγαπάς, να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να συνεχίζεις να θυμάσαι ποιος είσαι, ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω σου προσπαθεί να σε κάνει να το ξεχάσεις. Κική Κωνσταντίνου   _____________   Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Εχθές βράδυ μας ταρακούνησε ο σεισμός. Εγώ δεν τον κατάλαβα — ευτυχώς, γιατί πάντα με φόβιζαν. Από ότι έμαθα όμως, ήταν αρκετά δυνατός, με διάρκεια και φόβο για όσους τον ένιωσαν. Θα περάσει κι αυτό. Στην Εύβοια, άλλωστε, είμαστε μαθημένοι. Σας φιλώ και σας εύχομαι μια όμορφη μέρα!  🌸  

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...