Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μα κατέχεται στ’ αλήθεια η Αγάπη; Ονειροβατεί στα σύννεφα, στα αστέρια, στην άμμο. Κοιμάται, ανασαίνει, κλαίει, γελάει, νιώθει. Στο χώμα, γράφει για ακόμη μια φορά το όνομά της...


 
 
"Έλα και πάρε την αγάπη
μην την αφήσεις να χαθεί,
η ζωή συντρίμμια φτιάχνει
συναρμολόγησε ένα και εσύ."

~~ Η Αγάπη Δηλώνει Παρών - Κική Κωνσταντίνου

Στα χέρια της αγαπημένης μου Eftixia Doupe
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ κοριτσάρα μου!
Αγάπη ολούθε!
 
 
 
 
Ταξίδεψε και εσύ με τις ιστορίες αγάπης τούτων των έργων...
Γνώρισε την Οφηλία, τη Βεατρίκη, τον Χριστόφορο και πολλούς ακόμη ήρωες.
Ακολούθησέ τους στις δικές τους ιστορίες, μείνε δίπλα τους τόσο στο ξύπνημα της αγάπης μα όσο και στον θάνατό της.
"Κι ύστερα μίλησαν για Αγάπη όλοι αυτοί που την σκότωσαν"
 
 
 
 
 " Και έρχεται η στιγμή που πρέπει να μιλήσεις για αγάπη, να νιώσεις την αγάπη, να αφουγκραστείς την αγάπη και την περιμένεις ντυμένη βασίλισσα και είναι ντυμένη, σαν τη πιο λαμπερή ζητιάνα που κατάφερε ποτέ να περπατήσει επάνω στη θάλασσα. Γιατί τα κατάφερε, είναι η μόνη. Έβρεξε τις πατούσες της με θαλασσινό νερό και ράντισε με αγίασμα, τις ελπίδες των ανθρώπων.
Και οι άνθρωποι, αχ αυτοί οι άνθρωποι. Να την θέλουν όλοι, όλοι να τη θέλουν, μανιωδώς θα έλεγα να τη γυρεύουν και να μην είναι σε θέση να τη κατανοήσουν πλήρως. Και πώς να δώσεις κάτι από την ψυχή σου όταν δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις την άξια αυτού που κατέχεις;
Μα κατέχεται στ’ αλήθεια η Αγάπη; Ονειροβατεί στα σύννεφα, στα αστέρια, στην άμμο. Κοιμάται, ανασαίνει, κλαίει, γελάει, νιώθει. Στο χώμα, γράφει για ακόμη μια φορά το όνομά της. "

~~ Η Αγάπη δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου

Φωτογραφία από την αγαπημένη μου Smaragdi Mitropoulou και το όμορφο νησί της Άνδρου.

Ευχαριστώ πολύ για την στήριξη και την αγάπη!

Σχόλια

  1. Αχ αυτη η αγαπη που δεν κατεχεται και κατεχει τα παντα Κικη μου...τι ομορφα που γραφεις!! χαιρομαι που ειμαι παλι κοντα σας..!!
    Να περνας ομορφα γραφοντας γι αυτην φιλη μου καλο σου βραδυ..φιλακιααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...