ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Kαιρό έχω να μοιραστώ μαζί σας προτάσεις για ταινία, εκφραστικοί και νομίζω πως ήρθε η ώρα να το κάνω. Προσωπικά λατρεύω τον κινηματογράφο, προσπαθώ όσο μπορώ να πηγαίνω στο σινεμά, αν δεν τα καταφέρνω πάντα υπάρχει και το βιντεοκλαμπ της γειτονιάς. Συνεχίζω να παρακολουθώ ταινίες, σας προτείνω κάποιες που χαράχτηκαν περισσότερο μέσα μου. US Ελληνικός Τίτλος: Εμείς Ετος Πρώτης Προβολής: 2019 Είδος Ταινίας: Horror • Thriller Μια οικογένεια που παραθερίζει στη Σάντα Κρουζ, μένει εμβρόντητη αντικρίζοντας τέσσερις αμετακίνητους εισβολείς στην είσοδο του σπιτιού τους που σπέρνουν τον πανικό και πυροδοτούν τη σύγχυση. Τrailer ταινίας ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Ο Jordan Peele, που μας συστήθηκε σκηνοθετικά με το εξαίσιο «Get Out», μας μεταφέρει σε μια πραγματικότητα εξοντωτικής διαμάχης, διπολισμού και

" Σε λίγα μέτρα, που το χώμα έμοιαζε φίλος και εχθρός του, είδε μια φιγούρα από μακριά να γίνεται όλο και πιο έντονη καθώς την πλησίαζε. Όσο πλησίαζε κοντά της, τόσο εκείνη διογκωνόταν. Μόλις βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής αντίκρισε ένα μικρό, παραδοσιακό καφενέ, βγαλμένο από ασπρόμαυρη ταινία του παλαιού, βουβού κινηματογράφου. Χαμογέλασε στην εικόνα του και επιτέλους ένιωσε τη δίψα του να καταλαγι άζει, να λυτρώνεται. Με σπασμωδικές κινήσεις έκλεισε το διακόπτη του αυτοκινήτου και κατέβηκε από αυτό. Το μικρό καφενεδάκι είχε μόνο δυο τραπέζια που στόλιζαν το εξωτερικό του χώρο. Μέσα δεν μπορούσε να διακρίνει τι βρισκόταν διότι η πόρτα ήταν κλειστή αλλά το ξύλινο παράθυρο που ήταν ανοιχτό, μαρτυρούσε ανθρώπινη ύπαρξη στο χώρο. Η λευκή κουρτίνα όμως εμπόδιζε την όρασή του. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, εστίασε στα δυο ξύλινα, στρογγυλά τραπεζάκια με τις δυο ξύλινες καρέκλες. Ένα εκ δεξιών και ένα εκ αριστερών της πόρτας. Επάνω στα τραπεζάκια υπή

Ο «ζητιάνος» κοίταξε το ρολόι του καμπαναριού της εκκλησίας και διαπίστωσε ότι η ώρα ήταν επτά το απόγευμα. Είχε ήδη αρχίσει να σουρουπώνει και η κίνηση είχε λιγοστέψει αρκετά. Ξαφνιάστηκε όταν αντίκρισε μια ποδοσφαιρική μπάλα να συγκρούεται με τα πόδια του. Έπιασε τη μπάλα και ανασήκωσε το βλέμμα του. Ένα παιδάκι, γύρω στα δεκατέσσερα έτη, στεκόταν λαχανιασμένο και ιδρωμένο μπροστά του. «Συγνώμη αν σας χτύπησε η μπάλα. Μου ξέφυγε από τα χέρια καθώς επέστρεφα σπίτι μου.» «Δε πειράζει αγόρι μου. Ορίστε, παρ’ τη και πήγαινε γρήγορα σπίτι να αλλάξεις γιατί θα κρυώσεις. Είσαι και ιδρωμένος απ’ ότι βλέπω…» «Ναι έπαιζα μπάλα με τους φίλους μου,» απάντησε ο μικρός. « Γιατί με κοιτάζεις αγόρι μου;» Ρώτησε γλυκά ο σκυθρωπός κύριος. «Τραγιάσκα μαύρη σα τη δική σας φορούσε και ο δικός μου παππούς… πριν πεθάνει.» Απάντησε μελαγχολικά ο μικρός. «Λυπάμαι αγόρι μου… θα σου λείπει πολύ ε;» « Ναι πολύ αλλά κάθε φορά που κλείνομαι στο δωμάτιο μου και κλαίω, έρχεται η μαμά με α

      «Παππού, ποια είναι η κυρία;» Η ερώτηση τον ξάφνιασε. Γύρισε και είδε το μικρό, μισοκοιμισμένο, να του δείχνει ένα πορτρέτο, που κοσμούσε τον απέναντι τοίχο, του δωματίου. Ένα ηλιοβασίλεμα. Μια γυναίκα με λευκά ρούχα, λευκό καπέλο, λευκά γάντια, λευκή ομπρέλα, μια μικρή βαλίτσα στα πόδια της, να το χαζεύει. Δεν φαινόταν το πρόσωπο της γυναίκας, σε κέρδιζαν όμως, τα κεχριμπαρένια σκουλαρίκια της, εκείνα φαινόταν καλά. Λες και είχε δοθεί έμφαση, εκεί, για κάποιο λόγο. Και μια γαλάζια, γαλήνια θάλασσα. Και μια πρύμνη. Και το πιο ψηλό κατάστρωμα Και το πλοίο, να ταξιδεύει. Ο παππούς χαμογέλασε. «Είναι η Αγάπη» Πρόφερε ένα ένα τα γράμματα σταδιακά και γλύκανε ο κόσμος όλος. «Και που είναι τώρα;» Ρώτησε αυθόρμητα ο μικρός. «Ταξιδεύει και γλυκαίνει τους ανθρώπους» Πρόφερε με ευλάβεια ο παππούς και κλείνοντας το φωτάκι, άδειασε τον χώρο. Ο μικρός κοιμήθηκε. Ο παππούς επέστρεψε, κοίταξε τον μικρό και ένιωσε ευλογημένος. Στράφηκε στην ηρω

      " Ο Βλάχος έβγαλε χρήματα από το πορτοφόλι του και τα ακούμπησε μαλακά στο τραπέζι. «Είναι πολλά», είπε ο κυρ Μιχάλης μόλις αντίκρισε τα χαρτονομίσματα. «Και πάλι είναι λίγα…» Του είπε με μια γλυκιά φωνή και παίρνοντας το ταγάρι του έκανε να φύγει. Πίσω από την ξύλινη καρέκλα που είχε ακουμπήσει το ταγάρι του, την «ματιά» του κέρδισε ένα σαλιγκάρι που σαν δαφνοστεφανωμένος ολυμπιονίκης είχε σκ αρφαλώσει σχεδόν μέχρι το επάνω μέρος της καρέκλας. «Βρε, βρε τι κάνεις εσύ εδώ φίλε μου;» Του είπε και δίχως να το καλοσκεφτεί το σήκωσε απαλά και το τοποθέτησε στην παλάμη του. «Περίεργο…» Σκέφτηκε. Το σαλιγκάρι ακόμη να κρυφτεί στο κέλυφός του. «Είσαι ατρόμητος ε;» Συνέχισε. «Τι γύρευες επάνω στην καρέκλα; Το σπίτι σου ψάχνεις; Μα είσαι τόσο τυχερός, το κουβαλάς συνέχεια μαζί σου! Ρώτα και εμένα!» Η φωνή του «χρωματίστηκε» από νότες νοσταλγίας. «Νομίζω πως μάλλον γυρεύεις την «αυλή» σου! Έλα να σε βοηθήσω.» Ο Βλάχος έφυγε από το μαγαζί με το σα

«Διάβασα κάποιο βιβλίο και πίστεψα πως είμαι σοφός. Διαβάζω τώρα πιο πολλά, κι όσο διαβάζω τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω την ασοφία μου. Αν το είπε άλλος δεν πειράζει, να το ξαναπώ κι εγώ. Εγώ δεν κυνηγώ τη λεγόμενη πρωτοτυπία». ~~ Κωστής Παλαμάς - «Πεζοί δρόμοι Α’» (Άπαντα, τ. 10ος) Photo credits: Anna Mos-flo Εδώ το λινκ για να επισκεφτείτε το μπλοκ της αγαπημένης μας φίλης, της δικής μας Άννας: https://atenizodas.blogspot.com/ Αγαπημένη μου Άννα, σε ευχαριστώ για την συνολική σου στήριξη και αγάπη! Έχεις πάντα τις πιο τρυφερές μου σκέψεις!   Από εμένα για εσένα με πολλή αγάπη! Αφιερωμένο λοιπόν το παρακάτω δοκίμιο! ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟ Η ψυχή των ανθρώπων φαντάζει στο νου μου ως ένα μικρό (εξωτερικά) θησαυροφυλάκιο. Η καρδιά είναι το κουτί του θησαυρού, το μυαλό είναι το λουκέτο του και τέλος τα συναισθήματα και οι αξίες των ανθρώπων είναι τί άλλο; Μα φυσικά το περιεχόμενο του θησαυρού! Ο ίδιος ο θησαυρός αν θέλετε.             Μέσ

Κ.Π.ΚΑΦΑΒΗΣ ΣΤΟ   ΘΕΑΤΡΟ Βαρέθηκα να βλέπω την σκηνή, και σήκωσα τα μάτια μου στα θεωρεία. Και μέσα σ΄ενα θεωρείο είδα σένα με την παράξενη εμορφιά σου και τα διεφθαρμένα νιάτα. Κι αμέσως γύρισαν στο νου μου πίσω όσα με είπανε το απόγευμα για σένα, κι η σκέψις και το σώμα μου συγκινηθήκαν. Κι ενώ κοίταζα γοητευμένος την κουρασμένη σου εμορφιά,τα κουρασμένα νιάτα, το ντύσιμό σου το εκλεκτικό, σε φανταζόμουν και σε εικόνιζα, καθώς με είπανε το απόγευμα για σένα. [Α55,1904] Κρυμμένα ποιήματα[1877;-1923], φιλολογική επιμέλεια Γ.Π.Σαββίδη,Εκδόσεις ΄Ικαρος. Photo credits: Μαρία Παρασκευοπούλου Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου Λάτρεψα αυτή τη φωτογραφία!! Για ακόμη μία φορά κοντά μας η πολυτάλαντη φίλη Μαρία Παρασκευοπούλου. Δεν ξέρω για πιο χάρισμα να πρωτομιλήσω της Μαρίας μας, σας παραπέμπω στα λινκ της ώστε να την γνωρίσετε καλύτερα και να διακρίνετε μόνοι σας τα όσα καταπιάνεται! Μαρία μου σε ευχαριστώ και κάθε επιτυχία σου εύχομαι ολ

    Από τον νοσταλγικό, τρυφερό, συγκινητικό, φιλικό χαιρετισμό που έκανε στην εκδήλωσή μας, η επιστήθια φίλη μου Eleni Miercoles . Ελένη μου γλυκιά σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου! Ο χαιρετισμός σου ήταν το θερμότερο καλωσόρισμα! Κάθε καλό σου εύχομαι ολόψυχα! Να χαίρεσαι την υπέροχη οικογένειά σου! Photo credits: Μαρία Παρασκευοπούλου Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου Για ακόμη μία φορά κοντά μας η πολυτάλαντη φίλη Μαρία Παρασκευοπούλου Δεν ξέρω για πιο χάρισμα να πρωτομιλήσω της Μαρίας μας, σας παραπέμπω στα λινκ της ώστε να την γνωρίσετε καλύτερα και να διακρίνετε μόνοι σας τα όσα καταπιάνεται! Μαρία μου σε ευχαριστώ και κάθε επιτυχία σου εύχομαι ολόψυχα! Ξέρεις πόσο πιστεύω σε εσένα! Είναι συλλεκτική και ανεπανάληπτη! https:// www.syllegw-stigmes.gr/ https:// www.mariaparask29-photograp hy.gr/       -James Kavanaugh, «Will you be my friend?»» “Θα είμαστε φίλοι; Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι που δε θα έπρεπε ποτέ να το δεχτείς.

Ελάτε φίλοι μου. Ποτέ δεν είναι αργά να ανακαλύψουμε έναν καινούργιο κόσμο. Alfred Tennyson, 1809-1892, Άγγλος ποιητής Photo credits: Μαρία Παρασκευοπούλου Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου Για ακόμη μία φορά κοντά μας η πολυτάλαντη φίλη Μαρία Παρασκευοπούλου. Δεν ξέρω για πιο χάρισμα να πρωτομιλήσω της Μαρίας μας, σας παραπέμπω στα λινκ της ώστε να την γνωρίσετε καλύτερα και να διακρίνετε μόνοι σας τα όσα καταπιάνεται! Μαρία μου σε ευχαριστώ και κάθε επιτυχία σου εύχομαι ολόψυχα! Ξέρεις πόσο πιστεύω σε εσένα! Είναι συλλεκτική και  ανεπανάληπτη! https://www.syllegw-stigmes.gr/ https://www.mariaparask29-photography.gr/