ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

«Διάβασα κάποιο βιβλίο και πίστεψα πως είμαι σοφός. Διαβάζω τώρα πιο πολλά, κι όσο διαβάζω τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω την ασοφία μου. Αν το είπε άλλος δεν πειράζει, να το ξαναπώ κι εγώ. Εγώ δεν κυνηγώ τη λεγόμενη πρωτοτυπία».

~~ Κωστής Παλαμάς - «Πεζοί δρόμοι Α’» (Άπαντα, τ. 10ος)

Photo credits: Anna Mos-flo

Εδώ το λινκ για να επισκεφτείτε το μπλοκ της αγαπημένης μας φίλης, της δικής μας Άννας: https://atenizodas.blogspot.com/

Αγαπημένη μου Άννα, σε ευχαριστώ για την συνολική σου στήριξη και αγάπη! Έχεις πάντα τις πιο τρυφερές μου σκέψεις!  

Από εμένα για εσένα με πολλή αγάπη!

Αφιερωμένο λοιπόν το παρακάτω δοκίμιο!

ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟ

Η ψυχή των ανθρώπων φαντάζει στο νου μου ως ένα μικρό (εξωτερικά) θησαυροφυλάκιο.

Η καρδιά είναι το κουτί του θησαυρού, το μυαλό είναι το λουκέτο του και τέλος τα συναισθήματα και οι αξίες των ανθρώπων είναι τί άλλο;

Μα φυσικά το περιεχόμενο του θησαυρού! Ο ίδιος ο θησαυρός αν θέλετε.

            Μέσα μας έχουμε όλα τα εφόδια να γίνουμε καλοί άνθρωποι και να πορευτούμε με σύμμαχο όμορφα αγαθά που όλοι έχουμε μέσα μας, όμως εμείς οι ίδιοι, θέλοντας να αποκτήσουμε στη ζωή μας όλο και περισσότερα - υλικά και άυλα αγαθά - το μόνο που καταφέρνουμε είναι αντί να αυξήσουμε τον θησαυρό, να κοντεύουμε να τον καταστρέψουμε ολοσχερώς.

            Βαθιά μέσα μας υπάρχουν φυλαγμένα, και όχι φυλακισμένα, όμορφα συναισθήματα που στόχο έχουν να μας θυμίζουν ποιός είναι ο λόγος ύπαρξής μας  και ποιά η θέση μας στο κόσμο. Το μόνο που πρέπει  να κάνουμε είναι να τα αφήσουμε να αναδυθούν στην επιφάνεια.

Γιατί δε το κάνουμε;

Γιατί το μυαλό μας ως γερό «λουκέτο» τα κρατά  φυλαγμένα εκεί ώστε να ταλαιπωρηθούμε για να καταλάβουμε την αξία τους μα και για να μάθουμε να σεβόμαστε τους «θησαυρούς» των συνανθρώπων μας.

Είναι εύκολο να νομίζεις πως αναγνωρίζεις το δικό σου «θησαυρό» μα είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις και να θαυμάσεις το «θησαυρό» κάποιου άλλου.

Το δικό μας «θησαυρό» δεν έχει λόγο να αναγνωρίσουμε, πρέπει όμως να τον καλλιεργήσουμε, των συνανθρώπων μας όμως πρέπει να τον θαυμάσουμε και να τον βγάλουμε στην επιφάνεια. Μόνο έτσι όλα θα έχουν αξία. Το να αναγνωρίζεις την αξία σου είναι σημαντικό, το να αναγνωρίζεις και να αναδεικνύεις την αξία του άλλου είναι για μένα πέρα και άνω των προσδοκιών. Όταν μάθεις να εκτιμάς τον άλλο τότε μονό θα καταλάβεις πως μπορείς να εκτιμήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να προσφέρει και εμείς νομίζουμε πως υπάρχουμε για να λάβουμε. Ναι να λάβουμε, μόνο όταν μάθουμε να προσφέρουμε. Και προσφορά δεν είναι «δίνω» ότι υλικό αγαθό μου περισσεύει, είναι μαθαίνω να μάχομαι, να αναγνωρίζω, να θαυμάζω και να βοηθάω τον συνάνθρωπο μου.

Αν δε πίστευα στους ανθρώπους και στο μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους δε θα έμπαινα στη διαδικασία να γράψω αυτό το δοκίμιο, πιστεύω όμως και καθημερινά πιστεύω όλο και περισσότερο, παρόλο που υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω μου που με διαψεύδουν για τα όμορφα αγαθά που θεωρώ πως κρύβουν στη ψυχή τους, πως πάντα θα υπάρχει έστω μια μικρή Ελπίδα.

Όμως ένα είναι σίγουρο. Για να κερδίσει το «καλό» πρέπει πρώτα να εξαλειφθεί το «κακό» και γι αυτό παλεύουν καθημερινά πολλοί συνάνθρωποί μου. Με κάθε τίμημα και ενάντια στην υποτιθέμενη δόξα. Και όλοι μπορούμε να εναντιωθούμε με τον τρόπο μας. Όλοι μπορούμε να χτίσουμε το καλύτερο "τώρα"!

         Πώς;

 Ακούγοντας περισσότερο τα συναισθήματά μας.

 Γιατί με αυτά γεννηθήκαμε, με αυτά θα πορευτούμε και με αυτά κάποια στιγμή θα αποδημήσουμε.

Ερχόμαστε έχοντας συναισθήματα και φεύγουμε είτε με πλήρη συναισθήματα είτε με άδεια καρδιά.

            Δε θέλω να φύγω με άδεια καρδιά και κενά συναισθήματα, θέλω στο δώρο της ζωής που μου χαρίστηκε να καλλιεργήσω όσο μπορώ τον εαυτό μου και να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου να ανασύρουν στην επιφάνεια ότι καλό κρύβουν στη ψυχή τους.

            Ξέρω πως είναι δύσκολο μα μη μου ζητάτε να μη το κάνω. Η προσπάθεια υπάρχει γιατί μπορούμε να αλλάξουμε. Μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και το κυριότερο μπορούμε να «διδάξουμε» και να σκορπίσουμε απλόχερα την αγάπη, ένα συναίσθημα που ακόμη και σήμερα μπορεί να σώσει και να λυτρώσει τις ψυχές όλων μας.

            Μην αφήνετε τις αδυναμίες και τα πάθη να αφανίσουν τις ψυχές σας, προσπαθήστε να αφουγκραστείτε το χτύπο της καρδιά σας που καθημερινά μας υπενθυμίζει πως είμαστε άνθρωποι και πως δε θα ζούμε για πάντα.

             (και δανείζομαι από τον εαυτό μου)

            "Η ζωή είναι μια πορεία. Ποιά θέλεις να είναι η πορεία σου στον κόσμο μας;

            Θες να είναι στεφανωμένη με λουλούδια η με κάρβουνα; Επιλογή σου! Όμως μην επιτρέπεις τα «κάρβουνα» τα δικά σου να «κάψουν» τα «λουλούδια» των άλλων"

            Τα πάντα στη ζωή μας είναι συναισθήματα, ακόμη και μια πέτρα, ένα τόσο άψυχο προϊόν μπορεί να μας προκαλέσει ένα όμορφο και γαλήνιο συναίσθημα.

            Μη γίνεις ποτέ κάτι «άσχημο» για τον κόσμο μας, γίνε αυτό που όλοι αναζητάμε και έχουμε ανάγκη.

Γίνε ένας άνθρωπος που με το τρόπο σου, με τη τέχνη σου, με τις δημιουργίες σου, με τη προσωπικότητά σου γενικώς μπορείς να προσφέρεις και να κάνεις τον κόσμο να φαντάζει πιο όμορφος στα μάτια των αυριανών παιδιών σου.

Αν τα πάθη, τα λάθη και τις αδυναμίες μας τις κάνουμε έκφραση τότε ένα είναι σίγουρο. Ο κόσμος μας θα μοιάζει σαν ένα ανεκτίμητο έργο τέχνης, αν όμως τα αφήσουμε να μας κατακλύσουν και μετατρέψουν ότι όμορφο έχουμε στη καρδιά μας σε άσχημα και ζηλόφθονα συναισθήματα τότε ένα είναι σίγουρο. Ο κόσμος μας θα μοιάζει με υπόνομο.

Και απάντησε μου ειλικρινά. Τι κόσμο θέλεις να προσφέρεις στα αυριανά παιδιά σου;

Ένα κόσμο που μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής ή ένα κόσμο που μοιάζει  με χαοτικό τοπίο;

Κι όχι πως είναι απαραίτητα λανθασμένη η δεύτερη επιλογή, δώσε τους τουλάχιστον το δικαίωμα να επιλέξουν!

Δεν θα είναι πάντα δυο οι επιλογές και οι αποφάσεις...

Όλα έχουν ένα νόημα ρευστό.

Θυμήσου και άντλησε....

 Ώρα για ανακωχή!
Με τον εαυτό μας, κυρίως...

____________

Να έχετε μία όμορφη μέρα, εκφραστικοί!

Και ένα ακόμη πιο όμορφο ΣΚ!

Την αγάπη μου, έχετε!