Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΧ, ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ....


 
«Μα που είναι το κλειδί»
«Που το έχεις, πες μας. Πες μας και θα τελειώσουν τα βάσανά σου»
Της είπε ένας δειλός αυταρχικός τύπος που θεωρητικά είχε μια εξουσία που κάνεις δεν του έδωσε και δεν την άξιζε κιόλας.

Τον είδα να την πλησιάζει αργά, να σκύβει δήθεν ευλαβικά επάνω της και σπλαχνικά να της αγγίζει τον ωμό.
Δήθεν
Όλα δήθεν

«Πες μας και το μαρτύριό σου θα τελειώσει»
Η Άφθαρτη Νύφη, έτοιμη να θυσιαστεί και να παραδώσει την αγνή ψυχή της, τον κοίταξε με λύπηση και γεμάτη αγάπη, ναι αγάπη, του είπε:

~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου

______

Φωτογραφία από Θεσσαλονίκη και την αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou
Ευχαριστούμε πολύ πολύ!!
 
 
 
Πόσοι να ήταν;
Δύο; Πέντε; Δέκα; Χιλιάδες; Εκατομμύρια;
Γυναίκες; Άντρες; Έφηβοι; Παιδιά;

Θεέ μου, έτοιμοι να την κατασπαράξουν.
Έτοιμοι, να «φάνε» κάθε τι καλό.

Τρομαγμένη, έκανε να φύγει, τρομαγμένη.
Το τετράδιο, της έπεσε από τα χέρια.
Το είδα, εγώ το είδα.
Κάποια ανίερα δάχτυλα, το κράτησαν με μανία και το έσκισαν. Τα σκουπίδια του, τα πέταξαν μπροστά της, λες και ράντισαν με βρομιές τα πόδια της.
Δάκρυσε, την είδα να δακρύζει.

Την περικύκλωσαν
Κι ήταν πολλοί
Πάρα πολλοί, δεν επιδέχονταν μέτρημα και αριθμό.
Ένας όχλος
Φωνές
Δεν καταλάβαινα
Δεν την έβλεπα και καλά
Άκουγα,
ανάμεσα σε δυσνόητες εκφράσεις, άκουγα

«Το κλειδί»
«Το κλειδί»
Αυτό μπορώ να πω πως επαναλαμβανόταν συνέχεια
«Που είναι το κλειδί, φώναζαν»
«Αφήστε με» την άκουγα να φωνάζει γεμάτη φόβο και λύπη για τις ψυχές των ανθρώπων.
«Εδώ είναι;» Ρώτησε κάποιος και της έπιασε τα χέρια

~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου

______

Φωτογραφία από Θεσσαλονίκη και την αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou
Ευχαριστούμε πολύ πολύ!!

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉 Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε! Το concept είναι απλό: 🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿 Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα; 📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς! Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα αν...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...