ΑΧ, ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ....

 

«Μα που είναι το κλειδί»
«Που το έχεις, πες μας. Πες μας και θα τελειώσουν τα βάσανά σου»
Της είπε ένας δειλός αυταρχικός τύπος που θεωρητικά είχε μια εξουσία που κάνεις δεν του έδωσε και δεν την άξιζε κιόλας.

Τον είδα να την πλησιάζει αργά, να σκύβει δήθεν ευλαβικά επάνω της και σπλαχνικά να της αγγίζει τον ωμό.
Δήθεν
Όλα δήθεν

«Πες μας και το μαρτύριό σου θα τελειώσει»
Η Άφθαρτη Νύφη, έτοιμη να θυσιαστεί και να παραδώσει την αγνή ψυχή της, τον κοίταξε με λύπηση και γεμάτη αγάπη, ναι αγάπη, του είπε:

~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου

______

Φωτογραφία από Θεσσαλονίκη και την αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou
Ευχαριστούμε πολύ πολύ!!

 

 

 

Πόσοι να ήταν;
Δύο; Πέντε; Δέκα; Χιλιάδες; Εκατομμύρια;
Γυναίκες; Άντρες; Έφηβοι; Παιδιά;

Θεέ μου, έτοιμοι να την κατασπαράξουν.
Έτοιμοι, να «φάνε» κάθε τι καλό.

Τρομαγμένη, έκανε να φύγει, τρομαγμένη.
Το τετράδιο, της έπεσε από τα χέρια.
Το είδα, εγώ το είδα.
Κάποια ανίερα δάχτυλα, το κράτησαν με μανία και το έσκισαν. Τα σκουπίδια του, τα πέταξαν μπροστά της, λες και ράντισαν με βρομιές τα πόδια της.
Δάκρυσε, την είδα να δακρύζει.

Την περικύκλωσαν
Κι ήταν πολλοί
Πάρα πολλοί, δεν επιδέχονταν μέτρημα και αριθμό.
Ένας όχλος
Φωνές
Δεν καταλάβαινα
Δεν την έβλεπα και καλά
Άκουγα,
ανάμεσα σε δυσνόητες εκφράσεις, άκουγα

«Το κλειδί»
«Το κλειδί»
Αυτό μπορώ να πω πως επαναλαμβανόταν συνέχεια
«Που είναι το κλειδί, φώναζαν»
«Αφήστε με» την άκουγα να φωνάζει γεμάτη φόβο και λύπη για τις ψυχές των ανθρώπων.
«Εδώ είναι;» Ρώτησε κάποιος και της έπιασε τα χέρια

~~ H Αγάπη Δηλώνει Απών - Κική Κωνσταντίνου

______

Φωτογραφία από Θεσσαλονίκη και την αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou
Ευχαριστούμε πολύ πολύ!!