ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η παρόρμηση των ανθρώπων μοιάζει πολύ με ένα παλιρροιακό κύμα. Εμφανίζεται ξαφνικά και ανάλογα το «ύψος» και τη «δύναμη» μπορεί να καταστρέψει τα πάντα.

Δεν υπάρχουν χαμένες στιγμές, υπάρχουν απλώς στιγμές που περνάνε μέχρι να έρθουν εκείνες που θα σου υπενθυμίσουν τι θα πει πραγματική ευτυχία.

      Κάθε φορά που πετάς μια πέτρα στη θάλασσα για να κάνεις το χάζι σου, σκέψου πως από κάτω όλο και κάποιο ψάρι μπορεί να περνάει.... Είναι ακριβώς σα τις κακεντρέχειες των ανθρώπων. Οι άνθρωποι "πετάνε" τα λόγια τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που πετάει κάποιος μια πέτρα στη θάλασσα. Για ευχαρίστηση! Απλώς για ευχαρίστηση που ονομάζουν μετέπειτα εκτόνωση. Όμως να σας πω κάτι; Τελικά όσες πέτρες και ν α πετάξει κάποιος σε μια θάλασσα νομίζοντας πως του "ανήκει", στην ουσία γνωρίζει την αλήθεια. Η θάλασσα ανήκει στα ψάρια της και σε όλους τους ζωντανούς και μη οργανισμούς που "κατοικούν" μέσα της. Εμείς μόνο να την επισκεφτούμε μπορούμε. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με εμάς τους ανθρώπους. Με τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τα λόγια τους με τον ίδιο τρόπο που κάποιος πετάει εκείνες τις πέτρες. Οι άνθρωποι που θέλουν να ταράξουν τον γαλήνιο κόσμο μας είναι ίδιοι με εκείνους που πετάνε με μανία πέτρες στη θάλασσα δίχως να σέβονται οτιδήποτε υπάρχει εκεί...

          Σκέφτηκα πολύ για το αν πρέπει να γράψω τις παρακάτω γραμμές για διαφόρους λόγους όμως θα το κάνω γιατί αν δε το κάνω, αν δεν εκφράσω αυτά που νιώθω, αν δε πω όσα έχω αυτή τη στιγμή να πω, τότε αισθάνομαι πως θα «εκραγώ» ψυχικά και αυτό είναι κάτι που δε το θέλω με τίποτα.             Κουράστηκα να ακούω δυσάρεστα γεγονότα, πραγματικά κουράστηκα.  Καθημερινά όπου και αν γυρίσουμε το κεφάλι μας, όπου κι αν κοιτάξουμε θα καταιγιστούμε με ένα σωρό άσχημες ειδήσεις. Από αυτό που συμβαίνει στο γείτονά μας, μέχρι αυτό που μπορεί να συμβαίνει σε έναν άνθρωπο στην άλλη άκρη του κόσμου.             Κουράστηκα να ακούω για τσακωμούς, για βίαια φυσικά φαινόμενα, για ξυλοδαρμούς, για βιασμούς, για πολέμους και γενικά για ένα σωρό τραγικά πράγματα που βρωμίζουν καθημερινά τη κοινωνία μας.       ...

Ουφ! Μια μεγάλη τρομάρα τη πήρα πρωί πρωί! Καταβάθος ήξερα πως η μέρα μου δε θα ξεκίναγε καλά μιας και που ο καιρός για άλλη μια φορά έχει βαλθεί να μου κάνει να νεύρα κρόσσια. Τι μουντάδα είναι αυτή σήμερα? Και να ήταν μόνο η μουντάδα καλώς… τη βρόχα που τι πάτε? Πολύ βροχή και ψόφο δηλαδή! Εντάξει λέω δε βαριέσαι… μια απ’ τα ίδια και σήμερα. Χειμώνας… χειμώνας τι να κάνουμε τώρα.! Αφού το πήρα απόφαση είπα και εγώ να ξεκινήσω τη καθημερινή μου ζωή.            Πάω λοιπόν και εγώ, όπως καθημερινά άλλωστε να μπω στο μπλοκοσπιτάκι μου και έφαγα πόρτα. Ω ναι! Έφαγα πόρτα και μάλιστα γερή! Στην αρχή μου είπε πως ο blogger δεν είναι διαθέσιμος. Εντάξει λέω κάτι θα φτιάχνουν, καλό είναι αυτό! Πάω μετα από λίγη ώρα να μπω και μου λέει σφάλμα εκτέλεσης και μου βγάζει κάτι κωδικούς και κάτι πληροφορίες που δε κατάλαβα καν που χρησιμεύουν. Βρε λέω τι έπαθα! Μετά λέω μπα αποκλείετε να συμβαίνει μόνο σε μένα αλλά διαπιστώνω...