ΜΙΑ ΟΡΓΙΣΜΕΝΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ

          Σκέφτηκα πολύ για το αν πρέπει να γράψω τις παρακάτω γραμμές για διαφόρους λόγους όμως θα το κάνω γιατί αν δε το κάνω, αν δεν εκφράσω αυτά που νιώθω, αν δε πω όσα έχω αυτή τη στιγμή να πω, τότε αισθάνομαι πως θα «εκραγώ» ψυχικά και αυτό είναι κάτι που δε το θέλω με τίποτα.

            Κουράστηκα να ακούω δυσάρεστα γεγονότα, πραγματικά κουράστηκα.  Καθημερινά όπου και αν γυρίσουμε το κεφάλι μας, όπου κι αν κοιτάξουμε θα καταιγιστούμε με ένα σωρό άσχημες ειδήσεις. Από αυτό που συμβαίνει στο γείτονά μας, μέχρι αυτό που μπορεί να συμβαίνει σε έναν άνθρωπο στην άλλη άκρη του κόσμου.

            Κουράστηκα να ακούω για τσακωμούς, για βίαια φυσικά φαινόμενα, για ξυλοδαρμούς, για βιασμούς, για πολέμους και γενικά για ένα σωρό τραγικά πράγματα που βρωμίζουν καθημερινά τη κοινωνία μας.

            Κουράστηκα να βλέπω να γίνονται τόσα πολλά καθημερινά δίπλα μας και εμείς να μη μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αν το αντιμετωπίσουμε γιατί παρτε το χαμπάρι δε μπορούμε και ξέρετε γιατί δε μπορούμε?

            Γιατί τα ξεχνάμε!!!!

            Ναι τα ξεχνάμε! Μέχρι να εμφανιστεί κάτι νέο και να πάρει τη θέση των παλιών γεγονότων που στην ουσία είναι σα να επαναλαμβάνονται! Και τότε έρχονται ξανά στη θύμησή μας και στο προσκήνιο παρόμοια γεγονότα που έγιναν στο παρελθόν και νομίζουμε πως δε ξεχνάμε επειδή έτυχε να τα θυμηθούμε μετα από καιρό!

            Ξεχνάμε παλιούς ξυλοδαρμούς παιδιών σε πορείες μέχρι να συμβεί κάτι αντίστοιχο στη πορεία και να τότε να θυμηθούμε τι είχε συμβεί τότε και να το φέρουμε ξανά στο προσκήνιο.

            Όλοι θα έχετε καταλάβει που αναφέρομαι!

            Από το πρωί σήμερα οπού κι αν στρέψω τη προσοχή μου ακούω για έναν νεαρό άντρα που χαροπαλεύει επειδή κάποιοι άνθρωποι, αν μπορεί κάποιος να τους πει έτσι, αποφάσισαν πως μπορούν και θέλουν να ασκήσουν την εξουσία επάνω του.

            Κι εγώ με το δικό μου αφελές αν θέλετε μυαλό ρωτάω και λέω.

            Ποια ήταν η παραδειγματική τιμωρία ανθρώπων που έκαναν

την ίδια ακριβώς πράξη στο παρελθόν?

            Με ποιο παραδειγματικό τρόπο τιμωρηθήκαν όσοι χτυπούσαν παλιά τους φοιτητές και τους απλούς διαδηλωτές στις πορείες?

            Ποιός είναι αυτός ο τρόπος που θα μας κάνει και μιλάω για όλους μας ανεξαρτήτως επαγγέλματος να φοβηθούμε να κάνουμε το ίδιο σε κάποιον συνάνθρωπό μας στη συνέχεια της ζωή μας;

            Όταν φοροδιαφεύγεις τιμώρησε, όταν φτάνεις σε σημείο να ξυλοφορτώνεις μέχρι θανάτου έναν άνθρωπο τι πρέπει να κάνεις ε? Μπορεί να μου απαντήσει κάποιος?

            Μπορεί να μου απαντήσει κάποιος πως είναι δυνατόν να μπορούν κάποιοι ΑΛΗΤΕΣ να χτυπάνε αλύπητα ένα πεσμένο άνθρωπο?

            Αλλά θα ήθελα να έχω απέναντί μου έναν από αυτούς τους ανθρώπους που χτυπήσαν τόσο πολύ το διαδηλωτή και να τον ρωτήσω κάποια πράγματα και μάλλον αυτό θα κάνω αυτή τη στιγμή. Θα ρωτήσω όσα θέλω να ρωτήσω κι ας μη πάρω ποτέ απάντηση.

            Θέλω να μάθω πως μπορείτε να χτυπάτε αλύπητα έναν αιμόφυρτο άνθρωπο τη στιγμή που υπάρχετε και σας πληρώνουμε για να μας φυλάτε?

            Γιατί δεν αρκεστήκατε στη σύλληψή του?

            Πως μπορείτε να αφήνετε άλλους κι άλλους να καταστρέφουν τη χώρα μας και τη περιουσία της μέσα από τα χέρια σας, τη στιγμή που χτυπάτε απλούς διαδηλωτές?

            Πώς μπορείτε να χτυπάτε έναν άνθρωπο τόσοι πολλοί μαζί;

            Πώς μπορείτε να ασκείτε βία, αυτή που θα πρέπει εσείς να διασπάτε;

            Και έχω ακόμα κι άλλα ερωτηματικά.

            Δεν αισθάνεστε ντροπή;

            Δεν αισθάνεστε αηδία για τον εαυτό σας;

            Τι αισθάνεστε τελικά; Περηφάνια; Δύναμη; Τι;

            Αναρωτηθήκατε ποτέ πως θα αισθάνεται αυτή η μανούλα που σας είδε να χτυπάτε έτσι το παιδί της?

            Αναρωτηθήκατε ποτέ πως θα αισθάνονται οι γονείς και οι συγγενείς των ανθρώπων που χτυπάτε με τόση μανία;

            Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσο πονάνε οι άνθρωποι που χτυπάτε;

            Αναρωτηθήκατε ποτέ τι θα πει ντροπή??

            Ξέρετε τι θα πει ΝΤΡΟΠΗ?

            Ντροπή θα πει αυτό μου θα έπρεπε να αισθάνεστε αυτή τη στιγμή!

            Ντροπή πρέπει να είναι αυτό που αισθανόμαστε όλοι μας για εσάς και ίσως μαζί μας να το αισθάνονται και οικογένειές σας για αυτό που προκαλέσατε σε ανθρώπους που έχουν καρδιά και πονάνε.

            Και θα ήθελα και κάτι τελευταίο να σας ρωτήσω.

            Δε φοβάστε ρε? Δε φοβάστε μήπως κάποια στιγμή δικά σας άτομα βρεθούν στη θέση του παιδιού που στείλατε στο νοσοκομείο?

            Δεν έχετε ακούσει αυτό που λέει: «Μάχαιρα έδωσες και μάχαιρα θα λάβεις??»

            Δε ξέρετε πως στη ζωή μας όλα επιστρέφονται; Δε ξέρετε πως υπάρχει Θεός και τιμωρεί?

            Και θα ήθελα να πω και κάτι τελευταίο πριν κλείσω αυτή την οργισμένη αν θέλετε ανάρτηση που πραγματικά την έγραψα για να αποβάλλω το θυμό που έχω μέσα μου εξαιτίας των τελευταίων γεγονότων και αναφέρομαι στο νεαρό διαδηλωτή αλλά και στον άνθρωπο που έχασε τη ζωή του επειδή κάποιοι έβαλαν στο μάτι τη κάμερα με την οποία θα κατέγραφε τη γέννηση του παιδιού του.

            Όλοι  αυτοί που εμείς ονομάζουμε αλήτες, γουρούνια και ένα σωρό αλλά επίθετα δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με ένα επάγγελμα, έχουν να κάνουν με χαρακτήρες γιατί εγώ σήμερα μπορεί να έδωσα έμφαση σε ένα συγκεκριμένο περιστατικό αλλά ποτέ δε παύω να θυμάμαι πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανεξαρτήτως επαγγέλματος, εθνικότητας, οικονομικής κατάστασης και φύλου που ασκούν καθημερινά βία επάνω στους συμπολίτες μας και όμως κανείς δε μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό.

            Και τελικά ξέρετε γιατί νομίζω πως δε μπορεί?

            Γιατί όπως άκουσα και εχθές σε μια ταινία που μάλιστα ήταν ελληνική κωμωδία, στις μέρες μας οι πολλοί κάνουν αυτό που θέλουν οι λίγοι να κάνουν…

            Εκεί καταντήσαμε…..