Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ.

Η παρόρμηση των ανθρώπων μοιάζει πολύ με ένα παλιρροιακό κύμα. Εμφανίζεται ξαφνικά και ανάλογα το «ύψος» και τη «δύναμη» μπορεί να καταστρέψει τα πάντα.

Σχόλια

  1. Τι θα γινόταν όμως σε έναν κόσμο flat χωρίς παρόρμηση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα αγαπημενη μου μπλοκοφιλη! μα συμφωνω απολυτα μαζι σου πως χωρις παρορμηση ολα θα ηταν φλατ στις ζωες μας και γι αυτο αλλωστε πιο πανω ανεφερα αναλογα το υψος και τη δυναμη. διοτι ενα παλιρροιακο κυμα κανονικων διαστασεων ειναι ενα ομορφο θεαμα, οταν ομως ξεφευγει μπορει να γινει καταστροφεας. ετσι το σκεφτηκα τουλαχιστον απλα δεν το ανελυσα διοτι ηθελα να γραψω απλως λιγες γραμμες.

      σε ευχαριστω πολυ για το σχολιο. φιλακια πολλα

      Διαγραφή
  2. Το θέμα είναι φίλη μου αγαπημένη, το τι σωσίβιο κρατάμε εμείς, ή πώς μπορούμε να το χειριστούμε, για να μη μας επηρεάσει, όσο ψηλό ή ορμητικό και αν είναι. Στο χέρι μας είναι!!!
    Φιλια πολλά αγαπημένη μου!!!
    Με την αγάπη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα γλυκια αγαπημενη κι ανεπαναληπτη Ροδουλα μου! Ωραια η τοποθετηση με το σωσιβιο! πολυ καλη! φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  3. Άσε κι έχω καεί από τον παρορμητικό μου χαρακτήρα...
    Ευτυχώς να λέω που κάποιες παρορμητικές μου κινήσεις δεν είχαν επιπτώσεις σε τρίτους...
    Ευτυχώς, περνώντας τα χρόνια, κάπως το ελέγχω το θέμα!
    Φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aθηνα μου ημουνα σιγουρη οτι ο παρορμητισμος ειναι κατι που σε χαρακτηριζει ομως ειμαι το ιδιο σιγουρη πως ειναι πλεονεκτημα για σενα και οχι ελαττωμα. Τα παντα εχουν διπολικη αξια, το θεμα ειναι πως επιλεγει ο καθε ανθρωπος να χρησιμοποιησει τα στοιχεια του χαρακτηρα του και δεν εχω καμια αμφιβολια πως ο παρορμητισμος και ο αυθορμητισμος που δε διακρινει ειναι πλεονεκτηματα και μονο πλεονεκτηματα για σενα! φιλακια πολλα πολλα! <3

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ.

Καλημέρα και καλό μήνα! Εύχομαι ολόψυχα αυτός ο μήνας και όχι μόνο αυτός φυσικά, να έχει χαρμόσυνες ειδήσεις για όλους μας. Και επειδη σήμερα είναι η αρχή ενός νέου η μήνα, η αρχή μιας νέας εβδομάδας και γιατί όχι η αρχή μιας καλύτερης ζωής, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας καποια αποσπάσματα από ένα δοκίμιο που έγραψα μόλις αλλα για διάφορους λόγους δε θα το αναρτήσω ακόμη ολοκληρωμένο. " Η ψυχή των ανθρώπων φαντάζει στο νου μου ως ένα μικρό (εξωτερικά) θησαυροφυλάκιο. Η καρδιά είναι το κουτί του θησαυρού, το μυαλό είναι το λουκέτο του και τέλος τα συναισθήματα και οι αξίες των ανθρώπων είναι τί άλλο; Μα φυσικά το περιεχόμενο του θησαυρού! Ο ίδιος ο θησαυρός αν θέλετε." " Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να προσφέρει και εμείς νομίζουμε πως υπάρχουμε για να λάβουμε. Ναι να λάβουμε, μόνο όταν μάθουμε να προσφέρουμε. Και προσφορά δεν είναι «δίνω» ότι υλικό αγαθό μου περισσεύει, είναι μαθαίνω να μάχομαι, να αναγνωρίζω, να θαυμάζω και να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου. "

Ιστορίες ραδιοφώνου: Ένα ναυάγιο που μύριζε αλάτι

    Έβγαιναν οι ήχοι σαν αχτίδες ήλιου και ξεχύνονταν στο δωμάτιο ως μια μικρή ανάσα βροχής.   Ένα σούρουπο, μια μελωδία γλυκιά με ώθησε να εξερευνήσω τον κόσμο όμως σαν ένα μάτι καρφωμένο στη πλάτη μου με έκανε να απωθήσω τη σκέψη και να αφοσιωθώ σε ένα ναυάγιο που δεν ορίζει τη στιγμή.   Γιατί σε κάτι τέτοια σενάρια του νου στέκεται ο χρόνος. Και τότε, όλα άδεια και νεκρά, αναζητούν μια θύμηση που προ πολλού μας έχει εγκαταλείψει   Κι όλα σε σένα καταλήγουν, σε ένα άδειο σκηνικό που μυρίζει αλάτι. Αλάτι, σαν ένα πνιγμένο κορμί. Σαν ένα φαγητό που του είπανε πως μόνο έτσι νόστιμο θα γίνει.   Όμως όλα, παράταιρα φαίνονται. Όλα, σε αχτίδες ήλιου καθοδηγούν και πλέκουν μια ανάμνηση βασανισμένη.   Και δεν βγάζουν νόημα…   Μα   πως γίνεται στη φυλακή, ο χρόνος, να ανθίσει;   Και τώρα που χορεύουν οι τρελοί Και τώρα που τραγουδούν οι ξεμυαλισμένοι Θα σου πω πως όλα οξύμωρα γίνονται.   Γιατί ο ρεαλισμός γεννά