Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ.

Η παρόρμηση των ανθρώπων μοιάζει πολύ με ένα παλιρροιακό κύμα. Εμφανίζεται ξαφνικά και ανάλογα το «ύψος» και τη «δύναμη» μπορεί να καταστρέψει τα πάντα.

Σχόλια

  1. Τι θα γινόταν όμως σε έναν κόσμο flat χωρίς παρόρμηση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα αγαπημενη μου μπλοκοφιλη! μα συμφωνω απολυτα μαζι σου πως χωρις παρορμηση ολα θα ηταν φλατ στις ζωες μας και γι αυτο αλλωστε πιο πανω ανεφερα αναλογα το υψος και τη δυναμη. διοτι ενα παλιρροιακο κυμα κανονικων διαστασεων ειναι ενα ομορφο θεαμα, οταν ομως ξεφευγει μπορει να γινει καταστροφεας. ετσι το σκεφτηκα τουλαχιστον απλα δεν το ανελυσα διοτι ηθελα να γραψω απλως λιγες γραμμες.

      σε ευχαριστω πολυ για το σχολιο. φιλακια πολλα

      Διαγραφή
  2. Το θέμα είναι φίλη μου αγαπημένη, το τι σωσίβιο κρατάμε εμείς, ή πώς μπορούμε να το χειριστούμε, για να μη μας επηρεάσει, όσο ψηλό ή ορμητικό και αν είναι. Στο χέρι μας είναι!!!
    Φιλια πολλά αγαπημένη μου!!!
    Με την αγάπη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερα γλυκια αγαπημενη κι ανεπαναληπτη Ροδουλα μου! Ωραια η τοποθετηση με το σωσιβιο! πολυ καλη! φιλακια πολλα!

      Διαγραφή
  3. Άσε κι έχω καεί από τον παρορμητικό μου χαρακτήρα...
    Ευτυχώς να λέω που κάποιες παρορμητικές μου κινήσεις δεν είχαν επιπτώσεις σε τρίτους...
    Ευτυχώς, περνώντας τα χρόνια, κάπως το ελέγχω το θέμα!
    Φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aθηνα μου ημουνα σιγουρη οτι ο παρορμητισμος ειναι κατι που σε χαρακτηριζει ομως ειμαι το ιδιο σιγουρη πως ειναι πλεονεκτημα για σενα και οχι ελαττωμα. Τα παντα εχουν διπολικη αξια, το θεμα ειναι πως επιλεγει ο καθε ανθρωπος να χρησιμοποιησει τα στοιχεια του χαρακτηρα του και δεν εχω καμια αμφιβολια πως ο παρορμητισμος και ο αυθορμητισμος που δε διακρινει ειναι πλεονεκτηματα και μονο πλεονεκτηματα για σενα! φιλακια πολλα πολλα! <3

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...