Μην με λαχταράς, έργο - σατράπη. Δεν παίζουμε ως διαπλεκόμενοι, εδώ. Δεν είμαστε συμπαίχτες, μήτε αντίπαλοι. Στους θεατές ανήκουμε κι οι δυο. Όσο και να μην σου αρέσει. Όσο και να μου αρέσει. Εκεί ανήκουμε. Εκεί ανήκουμε και οι δυό. Μην με ταλαιπωρείς, μικρέ διαβάτη. Δεν έχουν σύνορα τα βουνά. Δεν αντέχουν οι πλάτες μου, άλλες αντίξοες «φτερουγισιές». Δεν μπορώ να σου πω με βεβαιότητα, φύγε. Σε καλώ και σε προσκαλώ και σε προσμένω. Μέσα μου, σε παρακαλώ, να μην έρθεις ξανά. Δεν κερδίζονται έτσι οι αντιθέσεις, μάτια μου. Ο Βορράς δεν ωφελεί. Ομοίως και Νότος. Η Δύση και η Ανατολή δεν μας ανήκουν, ταίρι μου. Ξεπέρασέ το! Κι απόψε μελάνι μου, γυρέψαμε εκείνη τη βαρκάδα. Εσύ, εγώ, ο τόπος που μας έλειψε. Που δημιουργήσαμε για δύο. Τα χρώματα δεν θέλω να τα μοιραστώ Τις εικόνες, το ίδιο. Όσο για το τοπίο, κρυφό. Κρυφό και απροσπέλαστο. Μήπως τώρα ανήκεις μόνο σε έμενα; Μήπως έτσι, καταφέρω να σε θεωρήσω απόκτημά μου; Μήπως σε γεννώ ή γεννήθηκα από εσένα; Μέσα στα μάτια μου κατοπτρίζον...
ΌΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ ΤΟ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.... ΑΠΛΩΣ ΕΚΦΡΑΣΟΥ....!!!