ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

  Μην με λαχταράς, έργο - σατράπη. Δεν παίζουμε ως διαπλεκόμενοι, εδώ. Δεν είμαστε συμπαίχτες, μήτε αντίπαλοι. Στους θεατές ανήκουμε κι οι δυο. Όσο και να μην σου αρέσει. Όσο και να μου αρέσει. Εκεί ανήκουμε. Εκεί ανήκουμε και οι δυό. Μην με ταλαιπωρείς, μικρέ διαβάτη. Δεν έχουν σύνορα τα βουνά. Δεν αντέχουν οι πλάτες μου, άλλες αντίξοες «φτερουγισιές». Δεν μπορώ να σου πω με βεβαιότητα, φύγε. Σε καλώ και σε προσκαλώ και σε προσμένω. Μέσα μου, σε παρακαλώ, να μην έρθεις ξανά. Δεν κερδίζονται έτσι οι αντιθέσεις, μάτια μου. Ο Βορράς δεν ωφελεί. Ομοίως και Νότος. Η Δύση και η Ανατολή δεν μας ανήκουν, ταίρι μου. Ξεπέρασέ το! Κι απόψε μελάνι μου, γυρέψαμε εκείνη τη βαρκάδα. Εσύ, εγώ, ο τόπος που μας έλειψε. Που δημιουργήσαμε για δύο. Τα χρώματα δεν θέλω να τα μοιραστώ Τις εικόνες, το ίδιο. Όσο για το τοπίο, κρυφό. Κρυφό και απροσπέλαστο. Μήπως τώρα ανήκεις μόνο σε έμενα; Μήπως έτσι, καταφέρω να σε θεωρήσω απόκτημά μου; Μήπως σε γεννώ ή γεννήθηκα από εσένα; Μέσα στα μάτια μου κατοπτρίζονται

    Καθώς κοιτάζω τον εαυτό μου, διασχίζω εμένα. Μια διάφανη ροή, ζητά να δείξει στο σύμπαν, την Άνοιξη. Τεθλασμένα σ' αγαπώ, αλληγορικά, νουθετίζω το δίκιο. Μου υπαγορεύει το ένστικτο, να ακολουθήσω και να διαβώ, δύσβατους δρόμους. Δεν θέλω, μα κανείς δε ρωτά. Μόνος, χωρίς πανοπλία, χωρίς αγκάθια, χωρίς σπαθί και εξουσία, πώς να φέρω κοντά σου την Άνοιξη; Αυτή την εποχή, δεν αναζητούμε; Πώς να αφυπνίσω το Κατακαλόκαιρο; Πώς να ζητήσω από το Φθινόπωρο, να σε αντικαταστήσει; Πώς να πείσω τον Χειμώνα, να μην εγκαταλείψει το αύριο; Καθώς κοιτάζω τον εαυτό μου, ανακαλύπτω εσένα, τη χαμένη Άνοιξη! Εδώ κατοικείς. Πώς να σε κρύψω; Δεν μπορώ να υποθάλψω έναν μικρό "εγκληματία". Μη μου συνιστάς, Εγκαρτέρηση! Όλα λανθασμένα. Όλα ένα φευγαλέο μυστικό. Όλα ένας Εφιάλτης, πως δεν θα 'ρθεις. Όλα αληθινά μα όχι, κόσμια. Εσύ, εσύ, η χαμένη Άνοιξη, εσύ, η ζεστή Ατλαντίδα, εσύ, το γαλάζιο νούφαρο, του Αιγαίου το ροζ ακρογιάλι, εσύ, να με παραπλανάς, να με εμπνέεις, να με ταϊζεις: ανάγκ

    Ήρθες και με τον γνωστό ναρκισσισμό σου, μου συστήθηκες ως Άνοιξη. Δε σε πίστεψα. Σε καμία περίπτωση δε θα μου επέτρεπα να σε πιστέψω. Τι κι αν κουβαλούσες μαζί σου τόσα χρώματα κι αρώματα; Τι κι αν τα χέρια σου τα κοσμούσαν περιβραχιόνια φτιαγμένα από ηλίανθους; Τι κι αν η αλογοουρά σου έμοιαζε να έχει δημιουργηθεί από λουλούδια; Ακόμη και το ένδυμά σου έμοιαζε να έχει κεντηθεί από βλαστούς που καρποφόρησαν μόλις τώρα. Τόσο φρέσκια έδειχνες, τόσο αναζωογονημένη. Σα να γεννήθηκες εχθές ένιωσα μα έμοιαζες κάπως μεγάλη για κάτι τέτοιο. Χρειάστηκε να προχωρήσεις για να διακρίνω τα σανδάλια σου. Χρυσά ήτανε και με παρέπεμπαν σε αυτά που έχω συνηθίσει τον Ερμή, τον γνωστό αγγελιοφόρο να φοράει. Φτερωτά ήτανε και τα δικά σου, μα έμοιαζαν περισσότερο με την ουρά περιστεριών. Ένα πουγκί που πριν δεν είχα προσέξει και παίρνω όρκο πως δεν κρατούσες, αιχμαλωτίζει τη ματιά μου. Μοιάζει χρυσής κατασκευής και δεν καταλαβαίνω τι μπορεί να περιέχει. Σα να μάντεψες την σκέψη μου, το ανοίγεις και έν

    Τρίπτυχο Ένας αγώνας Ένας άνθρωπος Μια στιγμή Οι αισθήσεις, ευάλωτες. Οι πεποιθήσεις, πειθήνιες. Οι ελπίδες, ζωντανές. Στις ευχές κατοικούν τα λόγια του αέρα. Στις υποσχέσεις κρύβονται οι άνθρωποι που φίλησαν τον Άδη. Στις αναμνήσεις καιροφυλακτούν οι επιζήσαντες. Μια μάχη Ένα σώμα Ένας νεκρός Κι ύστερα ήρθε η νηνεμία.. Στα όνειρα κρύβονται, τα ασύμφορα όντα. Στους στόχους υπάρχει μια αλλότρια συμφορά Κανείς δεν θυμάται πότε συνάντησε την Άβυσσο, γιατί προσπαθεί γυμνά μάτια, να διακρίνει τη λάβα που άνθισε. Ένα ρούχο Ένα φύλλο Ένα περβάζι Το ύφασμα χόρεψε Το φύλλο ζωγράφισε Το περβάζι μαράθηκε Ένα χρώμα Μια γωνία Η θέληση Αδιόρατη και νοητή Μεθυσμένη και γενναία Μόνη και ευάλωτη Εγκλωβισμένη στο Τρίπτυχο -- Τρίπτυχο - Κική Κωνσταντίνου

  Ευχαριστούμε όσους συμμετείχαν στην ποιητική συνάντηση και μοιράστηκαν μαζί μας έργα ψυχής κι αγάπης. Μετά από τέτοιες συναντήσεις νιώθω πλήρης και χαρούμενη. Και σε περισσότερες θα πω... Ευχαριστούμε για την αναφορά την Κατερίνα Γιαμά εδώ: https://www.evia-press.gr/it-is-poetry/

Eκφραστικοί μου, καλημέρα. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Εχθές, μπήκαμε και επίσημα στην Άνοιξη. Ας Ανθοφορήσουμε θα πω, γιατί ο Χειμώνας μας παίδεψε.   Χρόνια πολλά σε όλους τους Ποιητές της Γης και του Ουρανού. Χρόνια πολλά στους Ποιητές μέσα μας. Χρόνια πολλά στην Ποίηση που αγκαλιάζει τους Ανθρώπους.   Σήμερα, δεν θα μπορούσα να μη μοιραστώ μαζί σας ένα έργο μου. Βρίσκεται στο υπό έκδοση βιβλίο μου "Η Σονάτα του Θήτα" από τις εκδόσεις "Ανατολικός".     Είμαι Γεννημένη Ποιήτρια                   Είμαι γεννημένη ποιήτρια. Δεν μου το αναγνωρίζω. Με πονάει η φαντασία μου. Στο παράθυρο βλέπω ένα άλλο παράθυρο. Στο λουκέτο βλέπω ένα άλλο λουκέτο. Παρακολουθώ τον κόσμο και ο κόσμος εμένα, δεν νιώθω το γιατί. Πολλοί ρόλοι, μέσα και έξω μου. Γύρω μου, δεν αναγνωρίζω τον τόπο που ζω. Ο χρόνος μας προσπέρασε. Ένα στράτευμα η καρδιά μου, ένα καταφύγιο,   ένα στρατόπεδο τεκμαρτό. Δεν μπορώ να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου. Οι λέξεις μοιάζουν μ

Μια υπέροχη Μουσικο-Ποιητική Βραδιά διοργανώνει το Γυμνάσιο Κανήθου με τη συνεργασία του Δήμου Χαλκιδέων υπό την Δ ιεύθυνση του Αρχιμουσικού κ. Πρόκου Πέτρου και της χορωδίας του Γυμνασίου, την Τετάρτη 20/3 και ώρα 19:00 στο θέατρο Παπαδημητρίου.   21/3/24, (Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης)  ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ με τον ποιητή Κώστα Καρτελιά, αίθουσα ΑΘΗΝΑ (Σιώκου 5), ώρα 7.30μμ. Μουσική με πιάνο, κιθάρα και τραγούδι από τους καλλιτέχνες Ιρίνα Βαλαντίνοβα (πιάνο), Τεό Λαζάρου (κιθάρα) και Νατάσα Μωϋσόγλου (τραγούδι). Οργανωτής Σύλλογος Φίλων Γ. Σκαρίμπα.   21/3/24 Ξενάγηση των μαθητών του ΤΕΛ Ζωγράφου (Αθηνών)  στο Μουσείο Σκαρίμπα, στον τάφο του Σκαρίμπα και στους Δρόμους του Σκαρίμπα στη Χαλκίδα. Ξεναγός ο  Σύλλογος Φίλων Γ. Σκαρίμπα .        Με αφορμή την Ημέρα Ποίησης της 21 Μαρτίου οι ποιητές της Χαλκίδας συμμετέχουν στον εορτασμό για την ημέρα αυτή με απαγγελίες ποιημάτων τους, μουσική και τραγούδι από τη σοπράνο Άντα Μαντζουράνη. Στο αρμόνιο και την κιθάρα αντίστοιχα Πάνος Κωτσοβίνος κ