Καλπάζεις (μέρος πρώτο)

Καλπάζεις!

Είσαι ένας μικρός, αγουροξυπνημένος καουμπόης και θέλεις να καλπάζεις.

Το ξέρω. Καλπάζεις!

 

Σε βλέπω εκεί, να τρέχεις σαν τον άνεμο στο καταπράσινο λιβάδι και η φορεσιά σου μου θυμίζει σκηνή από ένα έργο που είδα εχθές και έκανε αναφορά στη Δύση.

Φοράς φαρδύ, σκούρο, καφέ παντελόνι και καρό κοκκινόμαυρο πουκάμισο. Φαρδιά σκούρα ζώνη στη μέση και δερμάτινο, μαύρο επίπεδο καπέλο. Ένα κόκκινο μαντίλι στολίζει τον ανοιχτόχρωμο λαιμό σου.

Οι δερμάτινες, καφέ σου μπότες μοιάζουν να είναι ανθεκτικές στη λάσπη και τη βροχή. Εκπέμπουν έντονο δυναμισμό!

Τρέχεις και ακούω κάτι από τον σιδερένιο κρότο τους!

Τα σπιρούνια τους αντηχούν! Τρομοκρατούν μα εκπέμπουν παρουσία!

Νιώθω πως ακολουθώντας αυτόν τον ήχο μπορώ να σε βρω παντού! Όπου κι αν κρυφτείς, βαδίζοντας και πάλι με αυτές, μπορώ να σε εντοπίσω! Αυτό με κάνει να μη φοβάμαι πως θα σε χάσω!

 

Καλπάζεις!

Είσαι ένας ζωηρός, ταξιδιώτης - ερευνητής και θέλεις να καλπάζεις.

Το ξέρω. Καλπάζεις!

 

Σε βλέπω στο πράσινο λιβάδι να εξερευνάς με τόση λαχτάρα το αύριο και η χαρά μου είναι τόση που με κάνει να νιώσω παιδί!

Έχεις μια ενέργεια, μια λάμψη, μια αφέλεια, μια αθωότητα παιδική που με κάνει να θέλω να σε «αποπλανήσω»!

Σε παρατηρώ να μιλάς με τα δέντρα, το χώμα, τα φυτά και νιώθω την ανάγκη να μπορούσα να το κάνω κι εγώ!

Μα δεν μπορώ! Τι κρίμα!

Έχω χάσει την αγνότητα! Την τρυφερή παιδικότητά μου!

Μου αρκεί που μπορώ να σε καμαρώνω, έστω κι από μακριά!

Ομορφαίνεις την κάθε στιγμή μου!

 

Καλπάζεις!

Είσαι ένας έφηβος, επαναστάτης - νεαρός και θέλεις να καλπάζεις.

Το ξέρω. Καλπάζεις!

 

Έχεις άποψη, γνώμη ισχυρή που όλοι λένε πως είσαι μικρός για να την αποδίδεις. Μην στεναχωριέσαι! Απλώς δεν ξέρουν! Δεν μπορούν να καταλάβουν!

Βρίσκεις καταφύγιο στο λιβάδι, εκεί το περιβάλλον της φιλήσυχης μοναξιάς μπορεί να καταλάβει και να αναδείξει τον αληθινό εαυτό σου!

Αυτή τη φορά σέρνεις μαζί σου ένα μικρό άλογο!

Θαρρώ πως μοιάζει με πόνυ!

Το έχεις χαλιναγωγήσει μα αυτό απρόθυμα σε ακολουθεί.

Μοιάζει να σε συμπαθεί αλλά να χρειάζεται χρόνο για να σε κατανοήσει.

Είναι λευκό, με πλούσια χαίτη και ωραία, φουντωτή, μακριά ουρά.

Μοιάζει υπερήφανο! Καμαρωτό.

Σαν εσένα! Σαν το σθένος της ψυχής σου!

Ξεκινάει ο αγώνας της ζωής σκέφτομαι και σε βλέπω να προσπαθείς να το καβαλήσεις!

Δυο τρεις αποτυχημένες προσπάθειες και έπειτα η γνωστή σε όλους παράδοση.

Περίεργο! Το άλογο αν και δείχνει να μη σε γνωρίζει μοιάζει να είναι υπομονετικό! Να θέλει να το καβαλήσεις. Εσύ πάλι δείχνεις να θες να τα παρατήσεις!

Κάποιες έντονες ζάρες που σχηματίστηκαν μόλις στο μέτωπό σου μαρτυρούν πως δε θα τα παρατήσεις! Όχι ακόμη τουλάχιστον!

Μπόγος τα δάχτυλά σου, γροθιά στη δερμάτινη σέλα, δύναμη στις φλέβες, ατσάλινο το σώμα και ένα βογκητό δύναμης εξαπλώνεται στον αέρα!

 

Καλπάζεις!

Είσαι πάνω στο λευκό σου άλογο και καλπάζεις.

Το βλέπω. Καλπάζεις!

 

Η επιμονή σου για ζωή είναι τόση που περίτρανα καλπάζεις. Νιώθεις πως υποτάσσεις το άλογο μα ξέρεις πως αυτό σου κήρυξε την πλήρη Ελευθερία.

Διαρκής κόπος η ζωή, σαν το πρώτο σάλτο στην καφέ σέλα του λευκού σου αλόγου!

Μα πόση είναι η χαρά σου;

Ανεμίζεις τα χέρια στον ουρανό και νιώθεις κατακτητής των πάντων!

Κι έπειτα χτυπάς ελαφρώς στα καπούλια το άλογο, εκείνο χλιμιντρίζει και το κοντέρ ταχύτητας όπου να ’ναι ξέρω πως θα σπάσει!

Τρέχεις! Τρέχεις επάνω στο λευκό άλογο και νιώθω να μου κόβεται η ανάσα στα σάλτα που κάνει για να ξεπεράσει τα εμπόδια!

Κι όμως! Μετά από κάθε σάλτο στέκεστε κι οι δύο εκεί! Ήρωες στη σέλα!

Τι ανακούφιση! Μπορώ να ανασάνω ξανά!

Μπορώ να σας καμαρώσω! Να σας θαυμάσω!

Να φανταστώ πως τρέχω μαζί σας!

Μα κυρίως να μοιραστώ την κάθε στιγμή μαζί σας σαν να είμαι ένας απλός, φαινομενικά παρατηρητής!

 

Καλπάζεις!

Είσαι πάνω στη νιότη σου και θέλεις να καλπάζεις.

Το βλέπω. Καλπάζεις!

 

Ένας άνεμος διαρκής Ελευθερίας δέρνει το πρόσωπό σου και εσύ συνεχίζεις να ιχνηλατείς επάνω σε στοιβαγμένα, μύρια όνειρα που έκλεισες εχθές σε ένα καφετί χιλιομπαλωμένο σάκο.

 

Ακούω τα πέταλα του αλόγου να βυθίζονται στο σκληρό χώμα και ξέρω πως επίτηδες επέλεξες αυτή τη διαδρομή για να ποδοπατήσεις τα θέλω και τα όνειρα που έμειναν απραγματοποίητα κάτω από ένα μεταξωτό σεντόνι.

Να ξέρεις όμως πως τα όνειρά σου ήταν πλεγμένα με ροδοπέταλα και αυτή τη στιγμή χρειάζονται ανθόνερο για να αναβιώσουν πάλι!

Αν μου επιτρέψεις! Θα τα ραντίσω εγώ!

Φοβάμαι πως δε θα με αφήσεις όμως!

 

Σε βλέπω από μακριά, σαν καλός παρατηρητής να τρέχεις με μανία επάνω στο λευκό σου άλογο που μεγάλωσε και μια μέρα έτσι ξαφνικά ονομάτισες Κεραυνό! Σε βλέπω να κατευθύνεσαι προς το γνώριμο λιβάδι και από πάνω σου να σε ακολουθεί ένα τεράστιο, μαύρο σύννεφο που προμηνύει καταστροφική καταιγίδα.

Φοβάμαι τόσο πολύ!

Δείχνεις να μη φοβάσαι καθόλου!

 

Φτάνεις στη μέση του λιβαδιού, προστάζεις το άλογο να σταματήσει και κοιτώντας τον ουρανό σηκώνεις τα χέρια ψηλά και τα τραντάζεις.

Σε ακούω να συλλαβίζεις ασυναρτησίες και να ωρύεσαι με ύβρεις και λέξεις που τσαλακώνουν τον απαράμιλλο εγωισμό σου.

Σε ακούω να προκαλείς τη βροχή να σε ραπίσει μα βλέπω την αδιαφορία χαραγμένη στο σύγνεφο!

Παρακαλάς να ξεσπάσει όλη αυτή η μανία επάνω σου μα νιώθω πως ο καιρός εχει άλλα σχέδια για σένα!

 

Κι εσύ συνεχίζεις να φωνάζεις!

Να προκαλείς!

Κι έπειτα να παρακαλάς!

Να ικετεύεις να ρίξει όλο το νερό που κουβαλά επάνω σου!

 

Χμμμ….

Ένα νερό δε θα σε καθαρίσει φίλε μου!

Έστω κι αν προέρχεται από ένα τόσο μεγάλο σύννεφο!

Ένα νερό δε θα σε κάνει να ανασάνεις ξανά!

Έστω κι αν έτσι έχεις πιστέψει!

Ένα νερό το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ξεπλύνει τα παχουλά σου δάκρυα που αυτή τη στιγμή μπήγονται στο σώμα του αλόγου.

Έστω κι αν δεν το έχεις παρατηρήσει!

 

Καταριέσαι τη ζωή! Τους νόμους! Τη φύση! Τους ανθρώπους! Την καταιγίδα που προκάλεσες μα δεν σου έκανε τη χάρη να αναμετρηθείτε!

Σκουπίζεις τα δάκρυα! Χαϊδεύεις απαλά τον Κεραυνό και φεύγεις για άλλους βίους και άλλες πολιτείες.

 

Καλπάζεις!

Είσαι πάνω στη μάχη σου και θέλεις να καλπάζεις.

Το βλέπω. Καλπάζεις!

 

Έρχεσαι σαν σίφουνας, άνεμος, κατακτητής και το άλογό σου σέρνει τη σημαία, το λάβαρο της Επανάστασης.

Φοράτε πανοπλία! Σας βλέπω! Τρομάζω! Δε σας πάει αυτή η στολή!

 Άλλα όνειρα είχα σκεφτεί για σένα!

Αυτή τη φορά τη ζώνη σου κοσμεί μια θήκη με πιστόλι! Και θήκες πολλές για σφαίρες!

Ο Κεραυνός παρατηρώ έχει μια κόκκινη γραμμή στο πρόσωπο. Ανάμεσα στα μάτια του που σα ρυάκι τρέχει!

Μια πετσέτα ψάχνω να βρω να τη σκουπίσω μα δεν υπάρχει καμιά τριγύρω!

Κι έπειτα εσύ!

Στο δεξί σου μάγουλο ένα κόκκινο ρυάκι, ίδιο με αυτό του αλόγου κυλάει!

Μα γιατί πρέπει να ματώσεις για να κατακτήσεις τους κόπους και να δαφνοστεφανωθείς τις μάχες σου;

Κι αν αυτό το αίμα δεν είναι δικό σας;

Αυτό δε θέλω να το σκέφτομαι!

Αν είναι κάποιου άλλου; Να ξέρεις πως αν αποδειχθεί ότι είναι κάποιου άλλου παύεις να είσαι «Το Παιδί του Λιβαδιού», για πάντα!

Κι αν αυτό σου ακούγεται πενιχρό τότε δεν έχεις καταλάβει τί μπορεί να σημαίνει και να συμβολίζει ένα απλό λιβάδι!

 

Το όπλο τι το θέλεις;

Και η καραμπίνα; Που ξεφυτρώνει μέσα από την υπενδεδυμένη σέλα του αλόγου!

Αυτά θυμάμαι καλά πως πρώτα δεν υπήρχαν!

Μα γιατί;

Και το λάσο!

Τι το θες το λάσο;

Ποιον και τι θα φυλακίσεις;

Θέλεις να δέσεις τον καουμπόι που σε απειλεί;

Μα δεν ξέρεις πως με αυτό μονάχα τα όνειρά σου μπορείς να αιχμαλωτίσεις;

Και να ξέρεις πως μαζί με τα όνειρα καταπνίγεται και η ελπίδα!

 

Κι αν σε γονάτισε η ζωή!

Εσύ τα γόνατά σου παρακάλα να μπορείς να φθάρεις!

Τόση σημασία έχει η ήττα! Τόση εσωτερική δύναμη απαιτεί η νίκη!

 

Στέκεις εκεί! Στη μέση του πράσινου λιβαδιού και ο Κεραυνός λυπητερά χλιμιντρίζει! Κάτι θέλει να πει! Κάτι να ελευθερώσει από μέσα του μα δεν μπορώ να καταλάβω!

Η φωνή του μαρτυράει στεναγμό! Το ξέρω! Το νιώθω!

Αν τον έκανες συνεργό σε κάτι που δε θέλω να μάθω, δώστου τη Γαλήνη που χρειάζεται όσο είναι νωρίς!

Αν του έχεις κάνει κακό, Ελευθέρωσέ τον! Δε σου αξίζει!

Είναι λευκός! Εχει το χρώμα της αγνότητας! Μη τον βάφεις άλλο με το κόκκινο της μάχης και του πολέμου! Δε σου φταίει πουθενά!

Αν του σκίζεις τη ψυχή, άφησέ τον να φύγει μακριά σου!

Ακόμη κι αν δε θέλει, εσύ να επιμείνεις!

Αν δεν δω πως είναι σύντομα καλά να ξέρεις πως θα ’ρθω να στον πάρω!

 

Ένα γνώριμο, μαύρο σύννεφο έρχεται από μακριά! Κουβαλάει μαζί του κατακλυσμό, ολέθρια, αβάσταχτη, προσωπική καταιγίδα!

Έρχεται με απίστευτα γρήγορο ρυθμό και στέκει πάνω σας!

Δε μιλάς! Το άλογο παύει να χλιμιντρίζει!

Ο ουρανός, μόνο πάνω από το προσκέφαλό σας μαυρίζει κι αρχίζει να αστράφτει ξαφνικά.

Βροντές δυνατές αντηχούν στα αυτιά μου και το ξέσπασμα του κεραυνού αρχίζει και  εχει αποδέκτες εσένα και τον συνονόματό του.

Κλείνω τα μάτια μου γιατί η λάμψη είναι εκθαμβωτική!

Νιώθω τη γη να τρέμει και με δυσκολία ανοίγω τα βλέφαρα για να σας αντικρίσω εκεί αγέρωχους να δέχεστε την τιμωρία της φύσης!

 

Ξάφνου όλα σταματάνε!

Μπορώ να ανοίξω τα μάτια με ευκολία πια!

Η πλάση έχει ηρεμήσει!

Σα να επήλθε Άνοιξη σε έναν βαρύ Χειμώνα!

 

Σας βλέπω!

Είστε εκεί!

Μούσκεμα!

Δείχνετε μουδιασμένοι!

Μα πλήρως συνειδητοποιημένοι!

 

Στρέφω το βλέμμα στο έδαφος!

Αντικρίζω ίχνη από λιωμένες πανοπλίες!

Μια καραμπίνα σπασμένη και ένα όπλο που στάζει νερό μαρτυρούνε πως έχουν πια χαλάσει!

Και ένα ξεφτισμένο λάσο μαρτυρά πως δεν είναι ικανό ούτε μια θηλιά να κρατήσει.

 

Χαίρομαι!

Αχ να ήξερες πόσο χαίρομαι!

 

Σας κοιτώ και σας βλέπω καθαρούς!

Μουσκεμένους μα καθαρούς!

Κανένα κόκκινο ρυάκι δεν διασχίζει το σώμα και την ψυχή σας!

 

Κοιτάζω κάτω στο γρασίδι και ψάχνω για κόκκινο χρώμα!

Μόνο πράσινο υπάρχει και είναι ολόφρεσκο! Σα να φύτρωσε εχθές!

Ξέρω! Νέα όνειρα η ζωή χαράζει!

Η ελπίδα αναγεννιέται! Ο θάνατος έχασε!

 

Καλπάζεις!

Είσαι πάνω στην ωριμότητα και προσπαθείς να συνεχίσεις να καλπάζεις.

Το βλέπω. Καλπάζεις!

 

Μοιάζεις κουρασμένος μα και απολύτως συνειδητοποιημένος με όσα ανέλαβε η ζωή να σου διδάξει!

Έχεις δύναμη μα σε βλέπω, δεν καλπάζεις με την ίδια χαρά όπως με είχες συνηθίσει!

Ξέρω! Δεν έχεις ελεύθερο χρόνο πια! Έχεις αναλάβει πολλές ευθύνες και υποχρεώσεις μα χαίρομαι που μπορείς ακόμη να καλπάζεις!

Έχεις τη θέληση το ξέρω, το νιώθω, το βλέπω μα δεν έχεις τον χρόνο, την απαραίτητη αν θες προετοιμασία!

Δεν πειράζει! Αφιέρωσε τις στιγμές σου στους ανθρώπους και όταν μπορείς έλα εδώ, το μονοπάτι τούτο θα σε περιμένει με λαχτάρα και υπομονή να το διαβείς!

Πάντα θα υπάρχει ένα σύννεφο, μια ηλιαχτίδα και μια πολύχρωμη πεταλούδα για σένα να ανυψώνεται στον ουρανό και να αντικρούει τα σύννεφα που προκαλούν την καταιγίδα!

Πάντα θα υπάρχουν ίχνη στο χώμα για να θυμίζουν πως κάποια κομμάτια του σώματος και της ψυχής σου πέρασαν από εδώ και χάραξαν τη δική τους Ιστορία.

 

~~ Καλπάζεις - Κική Κωνσταντίνου

(μέρος πρώτο) 

Τα λάφυρα της ψυχής μου