ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Εκφραστικοί μου, Καλημέρα και καλή, "ανθιστή - λουλουδιαστή" εβδομάδα να έχουμε! Εγώ είμαι που είχα πει: θα σ’ αγαπώ για πάντα. Μα όσο περνούν τα χρόνια το για πάντα όλο και τρέμει πιο πολύ σαν αναφιλητό κι η αγάπη είναι μια λέξη που αποφεύγουμε όπως τα μάτια αυτών που γύρισαν από εξορία – και που θα ξαναπάν […] Από μια μοναξιά σ’ άλλη περνάμε – αυτό είναι όλο, αφήνουμε τα χέρια που κρατούσαμε ως τώρα (χωρίς να μάθουμε ποτέ μας πως μας είχαν χρόνια πριν εγκαταλείψει) ζητώντας άλλα χέρια που κι αυτά θα μας εγκαταλείψουν – μα τι χέρια να ‘ναι αυτά; Τουλάχιστον αυτή τη μοναξιά την είχες συνηθίσει, ήξερες πια τους τοίχους, τις γωνιές, να μη σκοντάφτεις στο σκοτάδι, ήξερες να μην πέφτεις πάνω στις πληγές των άλλων γνώριζες τα βήματα του «κανείς…» και το συρτό αλύχτημα της επιθυμίας στα σωθικά σου. Τουλάχιστον αυτή τη μοναξιά την ήξερες, γιατί γυρεύεις άλλη; … – Όχι, μη, μη μου μορφάζεις στο σκοτάδι σαν πληγή, δεν είμαι εγώ που στήνω αυτό το δίλημμα, ε...

Ήλιε, σαν φλογερός κύκνος που λούζεσαι Στο πέλαο, καμαρώνω τη δροσιά σου! Απ' το γυμνό σου σώμα είναι που χύθηκε Το μύρο σταγεράκι του έρμου δάσου, Που οι κρίνοι πίνοντας το έγλυκομέθησαν; Στάσου, να βυθιστώ κ' εγώ μαζί σου! Ταστεριά, στα στρωτά νερά που πλέουνε, Ριγμένα σαν ανθοί απ' την κορυφή σου, Πα στο άρρωστό μου σώμα να γλιστρήσουνε Κι απ' το χρυσό ανατρίχιασμα πιο νέος Ίσως στον ίδιο δρόμο που με λέρωσε Νάβγω και πιο καθάριος και πιο ωραίος!... Μα ως να σε φτάσω, η νύχτα με προσπέρασε Και μόνο ιδρός και μια πληγή μεγάλη Μου βρέχουν τα μαλλιά και την καρδούλα μου… Είναι μακριά πολύ το περιγιάλι!... Του κόσμου η θύρα εκλείστηκε από πίσω σου· Νεράιδες με το στήθος τους το ολάσπρο Σου κλειούν τα μάτια εσέ στα βάθη τάδυτα Κ' εγώ στις αγκαθιές πέφτω σαν άστρο!... Hλιοβασίλεμα, Κώστας Βάρναλης Πίσω από μακρινές κορφές ο ήλιος βασιλεύει, και τ’ ουρανού τα σύνορα χίλιες βαφές αλλάζουν, πράσινες, κόκκινες, ξανθές, ολόχρυσες, γαλάζες,...

  Ένας αέρας φύσηξε μα σε κανένα δάσος φύλλο ούτ’ ένα δεν κινήθηκε Μαζί του όμως κουβάλησε μια παγωνιά Κι απ’ των Πουλιών την Επικράτεια πιο πέρα- Αέρας που αφύπνισε μια Χαρμολύπη απόμακρη σαν το αμφίδρομο ταλάντεμα του χωρισμού στην αγκαλιά την αρκτική γαληνεμένο μέχρι το Τίποτα- ΕΜΙΛΙ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ (από Το ανεξάντλητα σημαίνον)

Σ’ αυτόν τον απερίγραπτο κόσμο βρεθήκαμε Δυό ευθείες της τεθλασμένης Να παλεύουμε για ένα άγγιγμα. Σοφία Σεραφειμίδη

Εκφραστικοί μουυυυυυ, καλημέρα Σε οικολογική και ''Φωτοεκφραστική" διάθεση, βαδίζουμε και σήμερα. Ελάτε:   Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα μένουν στην τέλεια θέση με προσκαλούν- «γίνε όπως εμείς μην ταξιδεύεις πια μες τις πράξεις δέξου ανέμους, δέξου εποχές άς’ τη ζωή να ξέρει» Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα σήματα οιωνών φωλιές πνευμάτων δωρητές σκιάς αφηγούνται ολόκληρη την ιστορία με χίλια λόγια, μ’ έναν παλμό Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα παραδίνονται στ’ ολοκαύτωμα το τερπνό ριπές ρεμβασμού φλογισμένου μαντικές οπτασίες πυρσών εικόνες των Τριών Παίδων Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα χαϊδεμένα από το χέρι του Χαλαστή με φροντίδα χριστουγεννιάτικη κι ας είναι άνοιξη κι ας είναι φθινόπωρο Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα μνημεία στις παρυφές του εφήμερου κυκλώνες ήχων, σύμπαντα που χωρούν στ’ αυτιά και στα μάτια Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα απ’ αυτά βγήκαν στέφανα υλοτομήθηκαν του Σταυρού τα δοκάρια μα δε...

Εκφραστικοί μουυυυυυυ... Καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε. Υποθέτω πως σας έχει επηρεάσει και εσάς το σκηνικό του καιρού, που μετά τη χθεσινή ηλιοφάνεια, τουλάχιστον στη Χαλκίδα, τσουπ, εμφανίστηκε και πάλι αυτή η περίεργη, χλωμή μουντάδα. Ομολογώ πως κουράστηκα και θέλω να αλλάξει ο καιρός, να έρθει πίσω η Άνοιξη. Με ακούει κανείς; (και κάπου εδώ χαζεύω τον ουρανό αλλά δεν πέρνω απάντηση). Όπως καταλαβαίνεται, αν και ενοχλημένη από το καιρό, έχω διάθεση για πειράγματα και αστειισμούς. Για σήμερα, σας έχω λουλουδάτες και όχι μόνο, φωτογραφίες, που έρχονται από την Βόρεια Εύβοια και τις έχω βγαλει εγώ, όχι όλες, αλλά ήμουν παρούσα τουλάχιστον. χεχεχε Εμ, λέω τόσες φώτο των Λαφύρων έχω από τόσο αγαπημένο κόσμο, να μη του βγάλω και εγώ μερικές; Κι επειδή και καιρός με πάει κόντρα, θα τον πάω κι εγώ σήμερα, έτσι πείσμα για αλλαγή. Αφού κύριε δε μου αφήνεις να απολαύσω την Άνοιξη, θα σε κάνω εγώ να την απολαύσεις!  Καλά δε λέω, φίλοι;   (ό...

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)

Εκφραστικοί μου, καλημέρα. Εύχομαι να σας βρίσκω καλά. Σήμερα, θα σας γράψω λίγα πράγματα για την μπλοκόσφαιρα. Η Πέτρα μας , είχε μια ωραία ιδέα, από εκείνες τις ωραίες ιδέες που έχει κατά καιρούς (που και έμπνευση να μην έχεις να γράψεις, σου δίνει η ίδια με τα καλέσματά της) και μας προσκαλεί να γράψουμε στα μπλοκοσπιτάκια μας, την δική μας άποψη, στάση αν θέλετε, επάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Αυτή τη φορά λοιπόν μας προέτρεψε να μιλήσουμε για το blogging , να κάνουμε δηλαδή μια ανάρτηση αφιερωμένη στον κόσμο αυτό, από τη δική του σκοπιά ο καθένας. Κάτι σαν προσωπικό φόρο τιμής σε κάτι που αγαπάμε γιατί αν δεν το αγαπάς σίγουρα δεν μπορείς να το κρατήσεις καιρό το ιστολόγιο, είναι σαν ένα μικρό παιδί, χρειάζεται φροντίδα και αγάπη (και από εσένα και από τους μπλοκογείτονες φυσικά). Πριν κάποια χρόνια θυμάμαι, είχα ξεκινήσει να κοιράζομαι μαζί σας την εκφραστική μου πορεία στο χώρο αυτό. Για ελάτε, παρέα, να θυμηθούμε: Ξεκίνημα:  http://ekfrastite.blo...

Εκφραστικοί μου, καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε. Για αρχή να ευχηθώ καλή επιτυχία στα παιδιά των Πανελλαδικών Εξετάσεων , δύναμη και αντοχή. Εύχομαι και ελπίζω, οι οικογένειές τους να τους στηρίξουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και πάμε τώρα σε κάποιες ενδιαφέρουσες ενημερώσεις: Παζάρι αλληλεγγύης (blogaki)  Αντιγράφω από το μπλοκ της Αλεξάνδρας μας: Έρχεται από το διπλανό σπίτι, μα κι από κάθε γωνιά του πλανήτη και μας χτυπά την πόρτα. Είναι η αλληλεγγύη. Μπορεί να μοιάζει αφηρημένη έννοια, αλλά παίρνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου που υποφέρει.  Ας της ανοίξουμε την πόρτα! Χωρίς ενοχές, τα ψυχικά αποθέματα μας χρειάζονται για να δράσουμε. Κι όχι επειδή κάποιος μας κούνησε το δάχτυλο, αλλά επειδή θέλουμε να ζήσουμε σε έναν ανθρώπινο κόσμο. Το blogaki προέκυψε από την ανάγκη μου να γεμίσω τη διαδικτυακή μου καθημερινότητα με περισσότερες στιγμές ζωής . Η αλληλεγγύη είναι ο τρόπος! Και θέλω να τον μοιραστώ μαζί σας! ...