ΣΤΙΧΟΙ ΣΕ ΕΝΑ ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ ΜΕ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑΣ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΑΒΡΗΣ (Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΓΛΑΡΟΣ).

Εγώ τον ρώτησα τι τίτλο θέλει για τα ποιήματά του αλλά δεν μου απάντησε. 

Δεν θέλει λέει να τους βάζει ταμπέλες. "Αφήστε τους στίχους να ανασάνουν", μου ήρθε στο νου και αποφάσισα να μη τους βάλω τίτλους. Έπρεπε όμως με κάποιον τρόπο να βρω έναν τίτλο για την ανάρτηση τούτη που να μπορεί να τα περιλαμβάνει όλα. Και τον βρήκα εύκολα μπορώ να πω. Με βοήθησε άλλωστε το χαρτί που μου έδωσε με τα ποιήματά του. Ένα μικρό, λευκό σημειωματάριο που χρησιμοποιεί στην καφετέρια που εργάζεται για να μην ξεχάσει τις παραγγελίες των πελατών. 

Κοιτάζω το χαρτί, εστιάζω σε μια συγκεκριμένη παραγγελία (περιττό να σας πω οτι τα δυο χαρτιά που μου έδωσε είναι γεμάτα στίχους και σε κάτι μικρές γωνίτσες καταχωνιασμένες οι παραγγελίες) και σκέφτομαι πως ο ιδανικός τίτλος για αυτή την ανάρτηση είναι αυτός που προ ολίγου διαβάσατε.

Τίτλους δεν έβαλα αλλά εικόνες μπορώ ;)

Σαν άνεμος θα έρθει να μας χτυπήσει,

σαν χέρι του Θεού.

Σαν άγκυρα να μας βυθίσει

σαν τον χιτώνα ενός τρελού.

Ότι αντιμετωπίζεις, είναι φανερό

Σε ότι αντιστέκεσαι, είναι ζοφερό

Πάνω από τα κύματα να με χτυπούν με πάθος,

να βλέπω πιο είναι το σωστό μα και πιο είναι το λάθος

Πώς να ήξερα πως έχτιζα νέα κάστρα εγώ στην άμμο

ενώ νόμιζα, πως καμάρωνα τον κόσμο από ’κει ’πάνω.

Η προσευχή είναι μία λύση,

η αλλαγή επιτακτική.

Πριν ο εαυτός σου αμαρτήσει,

πριν εμφανιστούν και παραβούν οι όρκοι αυτοί.

Οι όρκοι είναι μία αρχή

για κάθε ένοχο τέλος

Να θυμάσαι να πως εσύ κρατάς

και ρίχνεις της καρδιάς το νέο βέλος.

Ότι αντιμετωπίζεις, είναι φανερό

Σε ότι αντιστέκεσαι, είναι ζοφερό

Βάλε το φως στη ζωή σου

κι όλα θα ανθίσουν ξανά

Στάξε λίγες σταγόνες μέλι στη ψυχή σου

κι άσε με να ακούσω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά.

Είδα ένα αστέρι εκεί ψηλά,

μα έκανα ένα λάθος...

πίστευα πως είναι πιο κοντά

και το άγγιξα με πάθος.

Χρυσόσκονη, ευθύς όλος έγινα

λαμπύρισα τον κόσμο όλο

μετωρίτες, γαλαξίες συνάντησα

κι όλο το σύμπαν μεμιάς αγάπησα.

Τη κόμμη μου σαν άλλαξα

τη μάσκα, νέας ζωής, καθώς φορούσα

το χθες μου ξανά λησμόνησα

λαχτάρησα αυτό το γήινο, που χρόνια μεριμνούσα.

Ανάμεσα  στα στέρια σαν πετούσα

αγάπη, φως, καρδιές ποθούσα

Πιο φωτεινά, πιο λαμπερά, μέρα με τη μέρα

πιο φθηνά, πιο φανερά αισθανόμουνα να πάω, κάθε λίγο και πιο πέρα.

Μα δεν αρνήθηκα ποτέ μου να απογειωθώ

για να έρθω να σε βρω

κατάφερα να συνθλίψω το εγώ 

και με επιτυχία να εγκαταλείψω τον κόσμο αυτό.

Μετατράπηκα σε αστέρι για να είμαι κοντά σου

κάθε πρωί να προφέρω το όνομά σου

Μου αρκεί να ξυπνώ και να βλέπω το χαμόγελο αυτό

Θα λάμπω όσο μπορώ, να φέγγω για τον κόσμο μας, εδώ...

Κι είναι τόσο δύσκολο να είσαι αστέρι...

Να λάμπεις, μα να χάνεσαι!

Κι είναι οι στίχοι, ποιήματα, τραγούδια, όπως θέλετε πείτε τα, ενός καλού μου φίλου, του Αντώνη Καλαβρή. Με πολλή χαρά τα μοιράστηκα μαζί σας. Θεωρώ πως είναι ένας πολύ ωραίος και συνάμα ιδιαίτερος τρόπος να σας ευχηθώ καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Έχω πει επανειλημμένως στον Αντώνη να μου πει πως θέλει να υπογράφει τα ποιήματά του. Να βάζω όνομα, ψευδώνυμο, τι θέλει; Δεν ασχολείτε όμως, το μόνο που θέλει είναι να τα μοιραστεί μαζί μας και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό! Ήθελα όμως να σας πω οτι εγώ τον λέω "Γλάρο" και θα ήθελα κάποια στιγμή να το υιοθετήσει. Συμφωνείστε και εσείς μαζί μου να τον πείσουμε. :) ;)

Να είστε όλοι καλά!

Φιλιά πολλά εκφραστικοί μου!