Η ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ BLOGGING. KEEP GOING BLOGGERS.

Εκφραστικοί μου, καλημέρα.

Εύχομαι να σας βρίσκω καλά.

Σήμερα, θα σας γράψω λίγα πράγματα για την μπλοκόσφαιρα.

Η Πέτρα μας, είχε μια ωραία ιδέα, από εκείνες τις ωραίες ιδέες που έχει κατά καιρούς (που και έμπνευση να μην έχεις να γράψεις, σου δίνει η ίδια με τα καλέσματά της) και μας προσκαλεί να γράψουμε στα μπλοκοσπιτάκια μας, την δική μας άποψη, στάση αν θέλετε, επάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

Αυτή τη φορά λοιπόν μας προέτρεψε να μιλήσουμε για το blogging, να κάνουμε δηλαδή μια ανάρτηση αφιερωμένη στον κόσμο αυτό, από τη δική του σκοπιά ο καθένας. Κάτι σαν προσωπικό φόρο τιμής σε κάτι που αγαπάμε γιατί αν δεν το αγαπάς σίγουρα δεν μπορείς να το κρατήσεις καιρό το ιστολόγιο, είναι σαν ένα μικρό παιδί, χρειάζεται φροντίδα και αγάπη (και από εσένα και από τους μπλοκογείτονες φυσικά).

Πριν κάποια χρόνια θυμάμαι, είχα ξεκινήσει να κοιράζομαι μαζί σας την εκφραστική μου πορεία στο χώρο αυτό. Για ελάτε, παρέα, να θυμηθούμε:

Ξεκίνημα: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/11/h_30.html 

Δειλά δειλά βηματάκια: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/h.html 

Γίναμε σιγά σιγά κοινωνία:  http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/h_10.html

Αρχίσαμε να βρίσκουμε το στίγμα, ρόλο μας, στον κόσμο αυτό. Κάπου ανάμεσα σε όλο αυτό ήταν που κατάλαβα οτι μου άρεσε να γράφω: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/blog-post_17.html

Η ίδια εκφραστική πορεία, την στιγμή που γραφόταν, μου θύμισε στιγμές απογοήτευσης και στεναχώριας όταν (και σε πράξη) μου υπενθύμισε κείμενα που είχα δημοσιεύσει και σβήστηκαν χωρίς λόγο και αιτία! Το αρνητικό ακόμη είναι πως και εγώ είχα σβήσει πολλές δημοσιευμένες μου αναρτήσεις, θέλοντας να αναμορφώσω το στυλ του ιστολογίου, κάτι που μετάνιωσα φυσικά αλά δε μπορούσα να διορθώσω: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/blog-post_9222.html

Και έπειτα ακουλούθησε μια μεγάλη καμπή, αποχή θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω, κάτι το οποίο αντιμετωπίζουν θαρρώ τα περισσότερα μπλοκόσπιτα. Η καμπή, η φθορά, η κούραση θα επέλθει αλλά το θέμα είναι να αντιμετωπιστεί. ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Θα υπάρχουν φορές που θα θελήσετε να σβήσετε το μπλοκ και να εγκαταλείψετε τον εικονικό αυτό κόσμο, μη τον κάνετε αν δεν είστε 1000% σίγουροι. Είναι μια φάση που περνάμε οι περισσότεροι μπλοκερς και επιστρέφουμε ανανεωμένοι. Η μπλοκογειτονιά είναι εδώ για όλους μας! Με υποδέχτηκαν με μια ζεστή αγκαλιά και εγώ με τη σειρά μου θα υποδέχομαι με αγάπη τον κάθε έναν σας: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/blog-post_19.html

Επιστρέφουμε και διαπιστώνουμε πως το συναίσθημα της γειτονιάς μας είναι δυνατότερο και ειλικρινέστερο από ότι είχα τολμήσει ποτέ να πιστέψω: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/blog-post_21.html.

Έχουμε βρει τον δρόμο μας και προχωράμε: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/12/blog-post_30.html

Θα υπάρχουν στιγμές που θα χρειαζόμαστε διακοπές (και σε αυτόν τον κόσμο και στον προσωπικό μας): http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/08/blog-post_9.html

Υπάρχει αγάπη εδω μέσα και πολλά όμορφα συναισθήματα που είναι ικανά να σε κάνουν να ξεχάσεις τα όποια αρνητικά του ώστε να θέλεις να συνεχίσεις αυτό που ξεκίνησες και είναι η δική σου διαδρομή και αυτό λεέι τα πάντα: http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/12/blog-post_18.html

Και φτάσαμε στο σήμερα εκφραστικοί, στην "Εβδομάδα Βlogging" που η Πέτρα μας ονόμασε και εγώ σε αντίθεση με άλλες φορές που έγραφα πολλά θέλω να πω πως για μένα δεν έχει αλλάξει τίποτα από τη στιγμή που πριν πεντέμιση σχεδόν χρόνια δημοσίευσα το πρώτο τραγούδι που είχα τότε ανεβάσει σε αυτήν την ατμόσφαιρα. Πάντα ήθελα και ένιωθα, πως απευθύνομαι σε φίλους.  Χαρακτηριστικό μου μάλιστα που πάντα έγραφα και εξακολουθώ να γράφω σα να μιλάω σε φίλους και μη μου πείτε οτι δεν τον κάνω γιατί δε θα σας πιστέψω...

Για μένα το μπλοκ είναι σα να κάθομαι να πίνω καφέ και να συζητάω ιντερνετικά. Είμαι πάντα εγώ και δεν έχω υποκριθεί ποτέ και για κανέναν λόγο. Το μόνο που με τα χρόνια σταδιακά άλλαξα είναι το οτι πλέον θα ήθελα να σας γνωρίσω όλους σας και να πιω έναν καφέ, κάποια στιγμή μαζί σας, ενώ στο παρελθόν δεν ένιωθα την ανάγκη αυτή.

Θα ήθελα να κλείσω την ανάρτηση αυτή με μια αναφορά στην αγάπη και στην στήριξη που μου δείξατε στο πρώτο μου βιβλίο "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου", κάτι που οι περισσότεροι ξέρατε πόσο πολύ το ήθελα, άλλωστε εγώ δεν κρύφτηκα ποτέ πίσω από το δάχτυλό μου και πιο συγκεκριμένα πίσω από την οθόνη μου.

Θέλω να ευχαριστήσω τον κάθε έναν απο εσάς που διαβάζει αυτή τη στιγμή αυτές τις γραμμές και να του ευχηθώ να πραγματοποιήσει άμεσα και εκείνος το πιο μεγάλο του όνειρο, στο οποίο μάλιστα να μπορεί να έχει συμμάχους του, όλους μας.

Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από το να μπορείς να χαρείς ουσιαστικά με την χαρά του άλλου. Εγώ το κάνω, άνετα χαίρομαι με τη χαρά των συνανθρώπων μου και είδα οτι σε μένα το κάνατε και εσείς. Όλοι σας, με τον τρόπο ή με τους τρόπους σας ο καθένας, μου δείξατε πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που βοηθούν, στηρίζουν, πιστεύουν, συμβουλεύουν, προσφέρουν μα κυρίως χαίρονται!

Ανέκαθεν πίστευα πως οι άνθρωποι είναι "καλοί" στο να συμπάσχουν και να συμπονούν, κάτι που πολλές φορές το κάνουν οδηγούμενοι σε αυτό από άσχημα συναισθήματα, όπως οίκτο, τύψεις, ενοχές, κτλ κτλ, πλέον πιστεύω πως οι άνθρωποι μπορούν να είναι καλύτεροι στο να χαίρονται και να μοιράζονται τη χαρά του άλλου. Για εμένα άλλωστε η ευτυχία όταν μοιράζεται (μόνο με συντροφιά την ειλικρινεία όμως) πολλαπλασιάζετε, δεν διαιρείτε! 

Αυτά απο εμένα εκφραστικοί μου. 

Να είστε όλοι καλά.

Καλή συνέχεια στις πορείες σας...