Νιώθω σαν κλόουν σε μια πολύχρωμη χώρα, χαρούμενο, αλλά με μάτια γεμάτα θλίψη, αλλά από τώρα θυμωμένο, που τους ανθρώπους αφήνει, περιφρονεί και τα όνειρά του καταβάλει. Τα παιδιά επιστρέφουν την αγάπη. Τραγουδούν και χορεύουν στη χαρά. Κλαίνε ως λύτρωση και όχι απ’ ανάγκη. Η μουσική των φτωχών, δεν ηχεί πια. Είναι η ιδιοτροπία των ισχυρών να απομονώνουν τους κλόουν, να περιμένουν από εκείνους πάντα να γελούν. Να κάνουν γκριμάτσες, αστείες κινήσεις, να λιώνουν σαν κερί μέσα στη λάβα του αύριο. Άλλοτε γελωτοποιός, άλλοτε βασιλιάς, άλλοτε άνθρωπος. Μέσα στη φαντασία χορεύουν οι πεταλούδες. Οι δράκοι μας καθοδηγούν, γίναμε νυχτοβάτες. Τη μέρα δεν κυκλοφορούν οι αγέλες. Τη νύχτα δεν μυρίζουν παιώνια, τα ορφανά. Ένας βασιλικός έμεινε, να θυμίζει πως πριν τη στάχτη, υπήρχε ζωή. Νιώθω σαν κλόουν σε μια πολύχρωμη χώρα, χαρούμενο, αλλά με μάτια γεμάτα θλίψη, αλλά από τώρα θυμωμένο, που τους ανθρώπους αφήνει, περιφρονεί
ΌΤΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ ΤΟ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.... ΑΠΛΩΣ ΕΚΦΡΑΣΟΥ....!!!