Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Σονάτα του Θήτα

 


Μια μέρα από εκείνες τις δύσκολες, τις μελαγχολικές,
κράτησα στην παλάμη μου τη λέξη «θάνατος» και θέλησα να «παίξω».
«Θα τη γυρίσω ανάποδα», σκέφτηκα, «θα κάνω και έναν αναγραμματισμό».
 

 
Έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε μια πολύ όμορφη λέξη.
Η λέξη «Σονάτα».
Μα πρόσεξε, στο τέλος περίσσευε ένα γράμμα.
Το γράμμα «θήτα».
Η λέξη «Σονάτα» όμως, ήρθε και αγκάλιασε το γράμμα «Θήτα».
Και στη συνέχεια δημιουργήθηκε ο τίτλος:
«Η Σονάτα του Θήτα» ή αλλιώς «Η Σονάτα του Θανάτου».
 
 
 
Και τότε, «Η Γυναίκα με τα Μαύρα»,
που σαν σκιά διωγμένη στο φως με παρακολουθούσε χρόνια τώρα,
με πλησίασε και αγγίζοντας σπλαχνικά τους ώμους μου
ψιθύρισε στοργικά στο «είναι» μου:
 

 
Τους καταδικάζω…
 
Να βλέπουν το φεγγάρι και να μην υπάρχει φεγγάρι.
Να υπάρχει φεγγάρι και να μην μπορούν να το δουν.
 
 
~~ Η Σονάτα του Θήτα - Κική Κωνσταντίνου
Έρχεται από τις εκδόσεις "Ανατολικός"
 
 
_______________________________
 
 
Γεμάτη χαρά κι ανυπομονησία, μετά από σχεδόν τρία χρόνια, θα κρατήσω στα χέρια μου ακόμη ένα πνευματικό μου, παιδί. 
Περισσότερα θα μοιραστώ μαζί σας στο μέλλον, αυτό που θέλω στη παρούσα φάση να πω, είναι πως αφορά ένα ιδιαίτερο, βαθιά "σκοτεινό", βιβλίο.
 
Να περνάτε καλά, εκφραστικοί μου.
Να κυνηγάτε τα όνειρά σας.
Φιλιά πολλά.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ.

Καλημέρα και καλό μήνα! Εύχομαι ολόψυχα αυτός ο μήνας και όχι μόνο αυτός φυσικά, να έχει χαρμόσυνες ειδήσεις για όλους μας. Και επειδη σήμερα είναι η αρχή ενός νέου η μήνα, η αρχή μιας νέας εβδομάδας και γιατί όχι η αρχή μιας καλύτερης ζωής, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας καποια αποσπάσματα από ένα δοκίμιο που έγραψα μόλις αλλα για διάφορους λόγους δε θα το αναρτήσω ακόμη ολοκληρωμένο. " Η ψυχή των ανθρώπων φαντάζει στο νου μου ως ένα μικρό (εξωτερικά) θησαυροφυλάκιο. Η καρδιά είναι το κουτί του θησαυρού, το μυαλό είναι το λουκέτο του και τέλος τα συναισθήματα και οι αξίες των ανθρώπων είναι τί άλλο; Μα φυσικά το περιεχόμενο του θησαυρού! Ο ίδιος ο θησαυρός αν θέλετε." " Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να προσφέρει και εμείς νομίζουμε πως υπάρχουμε για να λάβουμε. Ναι να λάβουμε, μόνο όταν μάθουμε να προσφέρουμε. Και προσφορά δεν είναι «δίνω» ότι υλικό αγαθό μου περισσεύει, είναι μαθαίνω να μάχομαι, να αναγνωρίζω, να θαυμάζω και να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου. "

Ιστορίες ραδιοφώνου: Ένα ναυάγιο που μύριζε αλάτι

    Έβγαιναν οι ήχοι σαν αχτίδες ήλιου και ξεχύνονταν στο δωμάτιο ως μια μικρή ανάσα βροχής.   Ένα σούρουπο, μια μελωδία γλυκιά με ώθησε να εξερευνήσω τον κόσμο όμως σαν ένα μάτι καρφωμένο στη πλάτη μου με έκανε να απωθήσω τη σκέψη και να αφοσιωθώ σε ένα ναυάγιο που δεν ορίζει τη στιγμή.   Γιατί σε κάτι τέτοια σενάρια του νου στέκεται ο χρόνος. Και τότε, όλα άδεια και νεκρά, αναζητούν μια θύμηση που προ πολλού μας έχει εγκαταλείψει   Κι όλα σε σένα καταλήγουν, σε ένα άδειο σκηνικό που μυρίζει αλάτι. Αλάτι, σαν ένα πνιγμένο κορμί. Σαν ένα φαγητό που του είπανε πως μόνο έτσι νόστιμο θα γίνει.   Όμως όλα, παράταιρα φαίνονται. Όλα, σε αχτίδες ήλιου καθοδηγούν και πλέκουν μια ανάμνηση βασανισμένη.   Και δεν βγάζουν νόημα…   Μα   πως γίνεται στη φυλακή, ο χρόνος, να ανθίσει;   Και τώρα που χορεύουν οι τρελοί Και τώρα που τραγουδούν οι ξεμυαλισμένοι Θα σου πω πως όλα οξύμωρα γίνονται.   Γιατί ο ρεαλισμός γεννά