Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Είμαστε εμείς...

Ευχαριστώ πολύ την ομάδα του Storywits και ιδιαιτέρως τη Φωτεινή, που έντυσε με φωνή και συναίσθημα, τόσο όμορφα το ποίημά μου. Μια ποιητική διαμαρτυρία απέναντι στην βία και την κακοποίηση την γυναικών, με απώτερο σκοπό να ενώσει και να ευαισθητοποιήσει. 

Ευχαριστώ βαθιά

 

 
Σκοπός του έργου είναι να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο και να ενώσει τις γυναίκες, ώστε όλες μαζί, να γίνουμε μία φωνή και μία γροθιά κατά της βίας. 
Σημείωμα ποιήτριας: Αποτροπιασμένη από τα όσα συμβαίνουν, είναι καιρός που θέλω να γράψω.. Είμαστε εμείς....
 
 
 

https://www.fractalart.gr/eimai-ego/

Ευχαριστώ επίσης, το λογοτεχνικό ιστολόγιο "Fractal" για τη φιλοξενία του ποιήματός μου "Είμαι εγώ", καθώς και τη σελίδα και το blog "Καμία Ποίηση", για τον ίδιο λόγο.

http://eisvathos.blogspot.com/ 

 

Είμαι εγώ,

που δεν αντέχω να βλέπω γονείς, αδέρφια, οικογένειες

να κλαίνε, να θρηνούν, να νιώθουν ανήμποροι και μόνοι

να ζητούν δικαιοσύνη, μα τίποτα δίκαιο, για αυτούς

πια· να μην υπάρχει.

 

Είμαι εγώ,

που δεν μπορώ να φανταστώ αλλά κρύα, χωμάτινα σπίτια

να φιλοξενούν νύφες που δεν άκουσαν το «Ησαΐα».

Που δεν ήταν εκεί κανείς, ουσιαστικά να βοηθήσει.

 

Είμαι εγώ,

που ξέρω πως δεν μπορώ να θεραπεύσω τις πληγές σου,

ούτε να σε κάνω καλύτερο άνθρωπο

όσο κι αν τόσο πολύ το πίστευα ή το θέλησα.

Δεν ακυρώνω την αγάπη που είχα σε εσένα

– όσο αρρωστημένη κι αν ήταν –

επιλέγω όμως να ακούσω την καρδιά μου

που μου φωνάζει “φύγε” και “τόλμησε”.

 

 

Είμαστε εμείς... 

 

Σχόλια

  1. Μεγάλη η προσφορά και η παρέμβασή σου, Κική μου απέναντι σε αυτό το φαινόμενο, του οποίου την καταπολέμηση οφείλουμε να παλέψουμε άπαντες.
    Μπράβο κορίτσι μου, σε καμαρώνω σε τέτοιες επάλξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...

H Οδύσσεια ενός δοντιού και πολλά ακόμη

Δεν το πιστεύω πως επιτέλους μπορώ να κάνω αυτή την ανάρτηση... να γράφω για αυτή την Οδύσσεια και να τα έχω αφήσει όλα πίσω.  Πραγματικά αδυνατώ να το πιστέψω, είμαι όμως τόσο χαρούμενη για αυτό.  Η περιπέτειά μου ξεκίνησε μήνες πριν και τελειωμό δεν είχε... Φταίω κι εγώ βέβαια με τις όποιες αναβολές, δεν το αρνούμαι, τη μια οικονομικοί λόγοι (στο Θεό οι τιμές των οδοντιάτρων), την άλλοι προσωπικοί λόγοι, την άλλοι ψυχολογικοί (οι κυριότεροι). Καθότι άνθρωπος με φοβίες στους γιατρούς, στις ασθένειες, στις εξετάσεις και σε όλα τα συναφή, το απέφευγα και το απέφευγα ώσπου κάποια στιγμή δεν μπορούσα να το αποφύγω άλλο και αναγκαστικά οδηγήθηκα στον οδοντίατρο. Αφού πρώτα φτάσαμε στο αμήν, κοινώς περάσαμε πόνους και πόνους και φτάσαμε στο απροχώρητο, δηλαδή μας έσπασε το δοντάκι. Και μιλάμε για το πίσω δοντάκι, το μεγάλο, τον πρώτο γομφίο, κοινώς τον τραπεζίτη.  Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο και κουραστικό και ψυχοφθόρο είναι για μένα αυτό το θέμα με τους γιατρούς...