Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Είμαστε εμείς...

Ευχαριστώ πολύ την ομάδα του Storywits και ιδιαιτέρως τη Φωτεινή, που έντυσε με φωνή και συναίσθημα, τόσο όμορφα το ποίημά μου. Μια ποιητική διαμαρτυρία απέναντι στην βία και την κακοποίηση την γυναικών, με απώτερο σκοπό να ενώσει και να ευαισθητοποιήσει. 

Ευχαριστώ βαθιά

 

 
Σκοπός του έργου είναι να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο και να ενώσει τις γυναίκες, ώστε όλες μαζί, να γίνουμε μία φωνή και μία γροθιά κατά της βίας. 
Σημείωμα ποιήτριας: Αποτροπιασμένη από τα όσα συμβαίνουν, είναι καιρός που θέλω να γράψω.. Είμαστε εμείς....
 
 
 

https://www.fractalart.gr/eimai-ego/

Ευχαριστώ επίσης, το λογοτεχνικό ιστολόγιο "Fractal" για τη φιλοξενία του ποιήματός μου "Είμαι εγώ", καθώς και τη σελίδα και το blog "Καμία Ποίηση", για τον ίδιο λόγο.

http://eisvathos.blogspot.com/ 

 

Είμαι εγώ,

που δεν αντέχω να βλέπω γονείς, αδέρφια, οικογένειες

να κλαίνε, να θρηνούν, να νιώθουν ανήμποροι και μόνοι

να ζητούν δικαιοσύνη, μα τίποτα δίκαιο, για αυτούς

πια· να μην υπάρχει.

 

Είμαι εγώ,

που δεν μπορώ να φανταστώ αλλά κρύα, χωμάτινα σπίτια

να φιλοξενούν νύφες που δεν άκουσαν το «Ησαΐα».

Που δεν ήταν εκεί κανείς, ουσιαστικά να βοηθήσει.

 

Είμαι εγώ,

που ξέρω πως δεν μπορώ να θεραπεύσω τις πληγές σου,

ούτε να σε κάνω καλύτερο άνθρωπο

όσο κι αν τόσο πολύ το πίστευα ή το θέλησα.

Δεν ακυρώνω την αγάπη που είχα σε εσένα

– όσο αρρωστημένη κι αν ήταν –

επιλέγω όμως να ακούσω την καρδιά μου

που μου φωνάζει “φύγε” και “τόλμησε”.

 

 

Είμαστε εμείς... 

 

Σχόλια

  1. Μεγάλη η προσφορά και η παρέμβασή σου, Κική μου απέναντι σε αυτό το φαινόμενο, του οποίου την καταπολέμηση οφείλουμε να παλέψουμε άπαντες.
    Μπράβο κορίτσι μου, σε καμαρώνω σε τέτοιες επάλξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ.

Καλημέρα και καλό μήνα! Εύχομαι ολόψυχα αυτός ο μήνας και όχι μόνο αυτός φυσικά, να έχει χαρμόσυνες ειδήσεις για όλους μας. Και επειδη σήμερα είναι η αρχή ενός νέου η μήνα, η αρχή μιας νέας εβδομάδας και γιατί όχι η αρχή μιας καλύτερης ζωής, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας καποια αποσπάσματα από ένα δοκίμιο που έγραψα μόλις αλλα για διάφορους λόγους δε θα το αναρτήσω ακόμη ολοκληρωμένο. " Η ψυχή των ανθρώπων φαντάζει στο νου μου ως ένα μικρό (εξωτερικά) θησαυροφυλάκιο. Η καρδιά είναι το κουτί του θησαυρού, το μυαλό είναι το λουκέτο του και τέλος τα συναισθήματα και οι αξίες των ανθρώπων είναι τί άλλο; Μα φυσικά το περιεχόμενο του θησαυρού! Ο ίδιος ο θησαυρός αν θέλετε." " Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να προσφέρει και εμείς νομίζουμε πως υπάρχουμε για να λάβουμε. Ναι να λάβουμε, μόνο όταν μάθουμε να προσφέρουμε. Και προσφορά δεν είναι «δίνω» ότι υλικό αγαθό μου περισσεύει, είναι μαθαίνω να μάχομαι, να αναγνωρίζω, να θαυμάζω και να βοηθάω τον συνάνθρωπό μου. "

Ιστορίες ραδιοφώνου: Ένα ναυάγιο που μύριζε αλάτι

    Έβγαιναν οι ήχοι σαν αχτίδες ήλιου και ξεχύνονταν στο δωμάτιο ως μια μικρή ανάσα βροχής.   Ένα σούρουπο, μια μελωδία γλυκιά με ώθησε να εξερευνήσω τον κόσμο όμως σαν ένα μάτι καρφωμένο στη πλάτη μου με έκανε να απωθήσω τη σκέψη και να αφοσιωθώ σε ένα ναυάγιο που δεν ορίζει τη στιγμή.   Γιατί σε κάτι τέτοια σενάρια του νου στέκεται ο χρόνος. Και τότε, όλα άδεια και νεκρά, αναζητούν μια θύμηση που προ πολλού μας έχει εγκαταλείψει   Κι όλα σε σένα καταλήγουν, σε ένα άδειο σκηνικό που μυρίζει αλάτι. Αλάτι, σαν ένα πνιγμένο κορμί. Σαν ένα φαγητό που του είπανε πως μόνο έτσι νόστιμο θα γίνει.   Όμως όλα, παράταιρα φαίνονται. Όλα, σε αχτίδες ήλιου καθοδηγούν και πλέκουν μια ανάμνηση βασανισμένη.   Και δεν βγάζουν νόημα…   Μα   πως γίνεται στη φυλακή, ο χρόνος, να ανθίσει;   Και τώρα που χορεύουν οι τρελοί Και τώρα που τραγουδούν οι ξεμυαλισμένοι Θα σου πω πως όλα οξύμωρα γίνονται.   Γιατί ο ρεαλισμός γεννά