ΠΗΝΕΛΟΠΙΑΔΑ η ΑυτοΒιοΘανατογραφία μιας βασίλισσας

 

Η Πηνελόπη, η «βασίλισσα της Ιθάκης» και «πιστή σύζυγος» του Οδυσσέα είναι πλέον μόνιμη κάτοικος του κάτω κόσμου.
Περιστοιχισμένη από ένα πλήθος θεραπαινίδων αφηγείται τη δική της εκδοχή και μας δίνει μια άλλη οπτική του μύθου. Η κόρη του βασιλιά της Σπάρτης και μιας Ναϊάδας, μιας νύμφης του νερού, δεν είναι τόσο όμορφη όσο η ξαδέρφη της, η Ελένη, άλλωστε εκείνη έμεινε στην Ιστορία σαν “ωραία” ενώ η Πηνελόπη σαν “πιστή”. Παρόλα αυτά είναι εκείνη που διεκδίκησε και
κέρδισε για σύζυγό του ο πολυμήχανος Οδυσσέας. Ποιά ήταν πραγματικά η σχέση τους; Είχε λόγο να του μείνει πιστή για πάντα ή τελικά τον πρόδωσε με κάποιον από τους μνηστήρες; Πώς ήταν τα είκοσι χρόνια της απουσίας του Οδυσσέα η ζωή στο παλάτι της Ιθάκης; Το λόγο παίρνει η Πηνελόπη κι ο μύθος ξαναγράφεται με μαρτυρίες και αποκαλύψεις σε μια ελεύθερη θεατρική
διασκευή της «Πηνελοπιάδας» της Μάργκαρετ Άτγουντ. Η αλήθεια, άλλοτε αναμενόμενη και άλλοτε ανατρεπτική, δεν μπορεί να μείνει για πάντα κρυμμένη...
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Οι επαναλήψεις της ίδιας αφήγησης ενός μύθου δημιουργούν την ψευδαίσθηση μιας παγιωμένης βεβαιότητας της πραγματικότητας, παρέχοντας ταυτόχρονα ένα αίσθημα ασφαλείας. Τι συμβαίνει όμως στην επικρατούσα αλήθεια αν η αφήγηση του μύθου αλλάξει αφηγητή ή αν αποκτήσει πολλαπλούς αφηγητές; Πώς θα ήταν η αφήγηση της Οδύσσειας από την πλευρά μιας αφανούς ηρωίδας όπως η Πηνελόπη ή οι θεραπαινίδες της από τον Άδη τον 21ο αιώνα; Η διαπραγμάτευση της σύγχρονης πραγματικότητας μέσα από την επινόηση πολλών και διαφορετικών εστιών αλήθειας, αποκαλύπτει σχέσεις εξουσίας που κάθε φορά είναι ποικίλες, ευμετάβλητες και ρευστές. Τα νήματα μιας ιστορίας υφαίνουν διαφορετικά νοήματα ανάλογα με το ποιός
κάθε φορά τα κινεί. H Πηνελόπη υφαίνει τη δική της αφήγηση για όσα της συνέβησαν από την ώρα του γάμου της κι ώς τη μαζική μνηστηροφονία. Ταυτόχρονα το έργο παρουσιάζει και μια ακόμα πραγματικότητα με τα παρέμβλητα χορικά, μέσω των οποίων οι δώδεκα μοιραίες θεραπαινίδες εξιστορούν τη δική τους εκδοχή για τα πράγματα· κρίνοντας με καυστικό τρόπο τις άγριες αυτές πράξεις που είναι επίκαιρες όσο ποτέ.
ΘΕΑΤΡΟ ΧΑΛΚΙΔΑΣ
Μεσσαπίων 4, Χαλκίδα • τ.κ. 34100
• Τ (30) 6972-162440
• Email : xalkidatheatro@gmail.com

 

 

 

ΔΙΑΣΚΕΥΗ: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΒΑΛΣΑΜΑ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΜΑΡΙΝΑ ΜΕΡΓΟΥ
ΣΚΗΝΙΚΑ: ΜΑΙΡΗ ΜΟΥΡΣΕΛΛΑ
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΒΑΣΩ ΛΕΥΚΟΥΔΗ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΒΡΕΚΙΔΗΣ
ΒΙΝΤΕΟΠΡΟΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΗΧΟΤΟΠΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΤΑΛΟΣ
ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: ΜΑΤΙΝΑ ΜΠΑΝΟΥ
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΞΙΦΑΣΚΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ-ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΞΙΦΑΣΚΙΑΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΒΟΗΘΟΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΡΑΒΑ, ΕΣΤΕΡ ΣΩΤΙΑ ΛΟΥΚΑ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ/ΥΠΟΤΙΤΛΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ: ΜΙΝΑ ΒΑΜΒΑΚΟΥ
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΟΣΤΟΥΜΙΩΝ: ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΣΠΥΡΟΥ
ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΚΗΝΙΚΩΝ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΛΩΝΙΑΤΗΣ ΚΑΙ ΣΙΑ ΟΕ
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΑΦΙΣΑΣ: ΠΕΤΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΛΙΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΑΣ, ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΣΑΚΟΥ
ΜΑΚΙΓΙΑΖ- FACE PAINTING: EΥΑΓΓΕΛΙΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ ΣΩΤΗΡΙΟΥ
VIDEO TEASER: ΠΕΝΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ
ΣΕΝΑΡΙΟ TEASER: ΒΑΣΩ ΛΕΥΚΟΥΔΗ
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΠΙΠΕΡΙΑΝ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΘΕΑΤΡΟ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Παίζουν με αλφαβητική σειρά
ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ: ΗΡΑΚΛΗΣ/ΑΝΤΙΝΟΟΣ
ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ ΝΙΚΟΣ: ΡΑΨΩΔΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ ΕΛΕΝΗ: ΤΡΟΦΟΣ/ ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ
ΒΑΜΒΑΚΟΥ ΜΙΝΑ: ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΑΔΗ
ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ:ΜΝΗΣΤΗΡΑΚΙ
ΔΑΝΙΗΛΙΔΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ: ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΑΔΗ
ΔΟΥΔΑΛΗ ΑΝΤΩΝΙΑ: ΜΟΙΡΑ ΑΤΡΟΠΟΣ
ΚΑΡΑΒΑ ΕΙΡΗΝΗ: ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΑΔΗ
ΚΑΡΛΑΤΗΡΑ ΓΕΩΡΓΙΑ: ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΑΔΗ
ΚΑΤΣΑΡΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ: ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΑΔΗ
ΚΟΕΝ ΜΠΕΝΤΖΑΜΙΝ: ΑΤΛΑΣ/ΑΓΕΛΑΟΣ
ΚΟΚΟΝΟΥ ΒΟΥΛΑ: ΚΑ ΣΙΣΥΦΟΥ/ ΑΝΤΙΚΛΕΙΑ/ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Β
ΚΟΝΟΒΕΣΗ ΕΥΗ: ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΑΔΗ
ΚΟΤΣΑΝΤΑΜΠΑΝΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ: ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ/ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΣΠΑΡΤΗΣ/ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Γ
ΚΟΥΤΣΟΠΑΚΗ ΕΛΕΝΗ: ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ/ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΣΠΑΡΤΗΣ/ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Α
ΛΙΒΑΝΙΟΥ ΖΩΗ: ΑΘΗΝΑ
ΛΟΥΚΑ ΕΣΤΕΡ ΣΩΤΙΑ: ΕΥΡΥΚΛΕΙΑ
ΜΕΤΑΞΟΥΛΗ ΜΑΡΙΑ: ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΑΔΗ
ΝΤΕΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΣΤΑΣ: ΙΚΑΡΙΟΣ
ΟΤΑΠΑΣΙΔΟΥ ΑΝΝΑ: ΑΡΤΕΜΙΣ/ΔΙΚΑΣΤΗΣ Α
ΠΑΠΑΦΙΛΙΠΠΟΥ ΕΥΑ: ΜΟΙΡΑ ΛΑΧΕΣΙΣ
ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ: ΣΙΣΥΦΟΣ/ΛΑΕΡΤΗΣ/ΑΜΦΙΝΟΜΟΣ
ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΥ ΖΩΗ: ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ/ΔΙΚΑΣΤΗΣ Β
ΡΑΠΤΗ ΜΑΡΙΑ: ΜΑΝΤΙΣΣΑ/ΑΚΤΟΡΙΔΑ
ΣΚΟΥΡΑ ΒΑΣΙΑ: ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
ΤΖΑΦΕΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: ΟΔΥΣΣΕΑΣ
ΤΣΩΛΗΣ ΗΛΙΑΣ: ΑΙΓΙΣΘΟΣ/ΕΥΡΥΜΑΧΟΣ
ΦΩΤΙΑ ΕΛΕΝΑ: ΝΑΪΑΔΑ
ΧΕΙΜΩΝΑ ΕΥΗ: ΚΑ ΜΙΔΑ/ ΔΙΚΑΣΤΗΣ Γ
ΧΟΥΛΙΕΡΗ ΜΑΙΡΗ: ΜΟΙΡΑ ΚΛΩΘΩ

1 - 31 Ιουλίου
Θέατρο Αυλιδείας Αρτέμιδας

Πέτρα που θέλει να κυλά... Αλωνάκι 2019

«Βρισκόμαστε σ΄ ένα σταυροδρόμι δεν ήμασταν ποτέ απομονωμένοι, μείναμε πάντα ανοιχτοί σ΄ όλα τα ρεύματα Ανατολή και Δύση και τ΄ αφομοιώναμε θαυμάσια τις ώρες που λειτουργούσαμε σαν εύρωστος οργανισμός… Το πράγμα που με βοήθησε περισσότερο από κάθε άλλο, δεν ήταν οι αφηρημένοι στοχασμοί ενός διανοούμενου, αλλά η πίστη και η προσήλωση μου σ΄ έναν κόσμο ζωντανών και περασμένων ανθρώπων, στα έργα τους, στις φωνές τους, στο ρυθμό τους, στη δροσιά τους… » Γ. Σεφέρης 

 Η ελληνική δημοτική μουσική και ο ελληνικός χορός, διαχρονικά βασικά δομικά στοιχεία έκφρασης, συναισθημάτων, ζωής… Η μουσικοχορευτική παράδοση, όχι μόνο ως ένα «μέγεθος» που αγγίζει την χρονική περίοδο του "παρελθόντος" αλλά ως μία ζωοποιός δύναμη που χαρακτηρίζει διαχρονικά την μουσικοχορευτική ταυτότητα του ανθρώπου και ειδικά του "Έλληνα" και η οποία έρχεται από το παρελθόν, κατακτά το παρόν και προσδιορίζει το μέλλον… «Τούτον τον κόσμο που ΄μαστε άλλοι τον είχαν πρώτα, τώρα τον έχουμε εμείς …κι άλλοι τον καρτεράνε...». Γιατί η πέτρα που θέλει να κυλά... ποτέ δε χορταριάζει...!

 22-23-24 Ιουνίου 2019 από "τ' Αλωνάκι" στο Θέατρο "Ορέστης Μακρής" της Χαλκίδας. __________________________________________________ 

Συμμετέχουν: Άγγελος Περράκης, Γιώργος Τουλούμης Παραγωγή βίντεο-σκηνοθεσία: Αλωνάκι HD __________________________________________________

ΕΙΝ' Η ΖΩΗ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΕΙΝ’ Η ΖΩΗ

Ειν’ η ζωή μία παράξενη νότα

ένα αγόρι με καπέλο και αχτένιστα μαλλιά.

Είν' η ζωή μία άσβηστη φλόγα

ενωμένα μαζί – σε έναν  αγώνα – που ξεκινά.

Το κορίτσι  κύκλους κάνει

προσπαθεί στον Ήλιο να κρυφτεί.

Η στιγμή της, χρυσάφι θυμίζει

και ο θησαυρός του ονείρου, την κινεί.

Είν’ η ζωή μία απαράμιλλη τρέλα

στον κόσμο μου έλα, χαμογέλα.

Είναι η ζωή, στιγμές γεμάτες  φευγιό

μα αυτό της δίνει νόημα υπαρκτό.

Ειν’ η ζωή ένα τραγούδι, ένας στίχος, ένας τελευταίος  χορός

μια στιγμή, μια φωνή, ένας πλούσιος οδυρμός.

Ειν’ η ζωή φευγαλέο σκοτάδι, ένας κόσμος  αδιανόητα τρελός

μα στον ρυθμός της σαν μπεις, παύεις να είσαι μοναχός.

Το μολύβι δεν θα αδειάσει, κινείτε αέναα η ζωή

ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα, μία αμοιβαία αγάπη

και όλα έτοιμα, για να κατακτήσεις  και πάλι

τη Γης.

Είν’ η ζωή μία απαράμιλλη τρέλα

στον κόσμο μου έλα, χαμογέλα.

Είν’ η ζωή, στιγμές γεμάτες  φευγιό

μα αυτό της δίνει νόημα υπαρκτό.

Είν’ η ζωή μία απαράμιλλη τρέλα

στον κόσμο μου, έλα

χαμογέλα χαμογέλα

Είν’ η ζωή μία αστείρευτη ρότα

στον κόσμο μου, ζήσε και σώπα.

Ειν΄ η στιγμή, μια επιλογή,

ακολούθησε το βήμα μου κι εσύ.

Μπες στον χορό, και ζήσε ακόμη ένα όνειρο

Ειν’ η ζωή, ένα νόημα ημιτελή.

(Κανείς δεν αγάπησε το τέλειο!

Το έζησε όμως!)

___________

Καλό τριήμερο, εκφραστικοί μου!

Να περάσετε όμορφα και να ξεκουραστείτε!

 

Ας μου το συγχωρέσουν...

Όταν ξεκινάς να γράφεις μια ιστορία, μια ιστορία που την έχεις ολοκληρώσει μέσα σου και έχεις καταφέρει να την οπτικοποιήσεις, είναι γνωστό πως οι ήρωες "αρπάζουν" τα ηνία και χαράζουν τη δική τους πορεία​ στον κόσμο τον ουτοπικό και αληθινό, συνάμα. Πάντα πίστευα πως η ιστορία οφείλει να είναι πάνω από όλα. Ναι, θα πράξουν ελεύθεροι οι ήρωες αλλά θα ακολουθήσουν - έστω και από άλλο μονοπάτι - την ροή που έχτισες ή μάλλον, πρώτη εντυπώθηκε μέσα σου. Πίστευα πως ιστορία και ήρωες, παράλληλα, μπορούν να "πλεύσουν". Τα πιστεύω μου, καταρρίπτονται​ αυτή τη φορά. Οι ήρωες, αρνούνται να ακολουθήσουν την ιστορία, τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε και προσπαθούν, ανεπιτυχώς, να με πείσουν για το αντίθετο. Και γράφω ανεπιτυχώς για να το πιστέψω και η ίδια. Αρνούμαι να ακολουθήσω την ιστορία (τον σκοπό) και για ακόμη μία φορά διαψεύδω τον εαυτό μου. Διαψεύδω τον εαυτό μου κατά μία έννοια. Μετά την ιστορία των "σκουριασμένων καραβιών" πίστευα πως άλλους ήρωες δεν θα αγαπούσα τόσο. Πίστευα πως δεν θα δάκρυζα για άλλη ιστορία, για άλλους ήρωες που θρηνούν και τελικά, έρχεται το "κορίτσι με τα χρώματα" και "το αγόρι με το βιολί", ήρωες μιας ιστορίας από όσες θα υπάρχουν στο πέμπτο κατά σειρά έργο μου, για να μου δείξουν πως η πάλη του φανταστικού και του ρεαλιστικού, τώρα αρχίζει. Σας ορκίζομαι, δεν έχω αγαπήσει και νιώσει, άλλους ήρωες έτσι. Δεν έχω ζήσει άλλη ιστορία τόσο έντονα. Σήμερα, παλεύω με τους ήρωες, για τους ήρωες. Όλη μέρα με κατατρέχει η "αλλαγή". Ας με καταλάβουν. Αυτό. Πρώτη φορά έτσι, πρώτη φορά τόσο δυνατά. Πρώτη φορά θρηνώ για τους ήρωες που πρέπει να ακολουθήσουν την ιστορία, δηλαδή τον σκοπό. Ας μου το συγχωρέσουν...

ΧΑΛΚΟΣ ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ!

Όλοι αυτοί οι τύποι, μου φαίνονται αστείοι. Αστείοι, μέσα στην ματαιόδοξη μετριότητά τους, που "πλήρωσαν", για να την αποκτήσουν! Εύγε μεγάλο μου, τίποτα. Αγαπητό μου, κενό. Προσκύνα το "μαύρο" κύμβαλο, το αλαλάζον! Χαλκός του, είσαι!

Μίλα σε μένα    

Στίχοι:  

Νίκος Βουρλιώτης

Μουσική:  

Μιχάλης Παπαθανασίου

1.

Goin' Through & Ταραξίας

Με τόση σκόνη που υπάρχει μες στην πόλη που ζω
Πείτε μου ποιος μιλάει, η γλώσσα ή μιλά το κοκό
Έχουν οι σκέψεις και τα λόγια μολυνθεί όσο η φύση
Είναι τα βλέφαρα ανοιχτά μα η ματιά έχει σβήσει
Και ψάχνεις τη λύση συνήθως τα βράδια
Κι αδειάζεις την ψυχή σου και την κάνεις πιο άδεια
Ψεύτικα χάδια, χαμόγελα ίδια
Μ’ ένα καλαμάκι για οδηγό στα ταξίδια
Ψέμα στο ψέμα, βήμα με βήμα
Σα να θες να κόψεις τη ζωή απ’ το νήμα
Θεέ μου τι κρίμα και χρήμα χαμένο
Ένας ταξιδιώτης που ‘χει χάσει το τρένο
Ύποπτα στέκια, ύποπτες φάτσες
Ύποπτες ουσίες και ύποπτες ράτσες
Μοιάζει επιθυμία σαν να έχεις της πτώσης
Θέλεις να τη νιώσεις κι ας το πληρώσεις

Έλα, μίλα σε μένα
Ακούω τα λόγια της ψυχής
Νιώθω τον ήχο της σιωπής
Βλέπω το δρόμο της φυγής
Βλέπω χείλη σφιγμένα
Ένα

Η ίδια πάλι σκιά σε κυνηγάει ξανά
Μέσα στην ίδια σου την πόλη κάποιος σε πολεμά
Δηλητηριάζεις τις σκέψεις, πώς ν’ αντέξεις απόψε
Μια φωνή σου ουρλιάζει «τις φλέβες σου κόψε»
Σε τρελαίνει η σιωπή, τα βήματα που δεν έρχονται
Τα μυαλά που χρόνια τώρα σαν ρομπότ που ελέγχονται
Τα γόνατα που λυγίζουν, το κεφάλι που σκύβει
Το ξύλο στις πορείες και η μύτη που ανοίγει
Σε νόμους πνιγμένος, στο ψέμα πηγμένος
Σ’ αναμνήσεις ιστορίας σαν σκουπίδι θαμμένος
Θολωμένος, νιώθω μένος και το χέρι μου οπλίζω
Όχι με πέτρα ή μπουκάλι, μόνο στους τοίχους μου βρίζω
Συνεχίζεις, συνεχίζω, πας γυρεύοντας
Κόντρα στο δαίμονα που σε κοιτάει χορεύοντας
Κόντρα σ’ αυτά που σε στοιχειώσανε στον ύπνο σου
Κόντρα σ’ αυτά που έρχονται βράδυ στο λίκνο σου

Έλα, μίλα σε μένα
Ακούω τα λόγια της ψυχής
Νιώθω τον ήχο της σιωπής
Βλέπω το δρόμο της φυγής
Βλέπω χείλη σφιγμένα
Ένα

Όμορφος κόσμος το πρωί μα το βράδυ ασχήμια
Χαμόγελα με λάμψεις, στο γυαλί μας στην ουσία φθήνια
Κανείς δεν παίζει δίκαια, κανείς δεν παίζει τίμια
Ματαιόδοξα ανθρωπάκια που η πόλη κάνει αγρίμια
Λεφτά, λεφτά σκόνη είναι στα μάτια μας
Άσ’ όνειρα λευκά, αρρώστια στα μυαλά
Καθετί και κάθε αξία έπεσε απ’ τα σκαλιά
Μαζί και κάθε ιδεολογία, πούλα την ξανά
Ποταποί πολιτικοί με ηθική ευελιξία
Ποταμοί γίνονται ρίμες, πνίγουν δίχως ευθιξία
Κόβουν την αναπνοή, άλλες φέρνουν ευεξία
Είμαι κι εγώ απ’ τους πολλούς, με λένε Ταραξία
Λοιπόν αυτό που ακούς από αυτόπτη μαρτυρία
Δίδαξε καθηγητή αληθινή ιστορία
Κι εσύ πατέρα Λιάκοντα μάθε τη νέα κοινωνία
Παράδειγμα οι πράξεις σου, μην το παίρνεις για ειρωνεία

Έλα, μίλα σε μένα
Ακούω τα λόγια της ψυχής
Νιώθω τον ήχο της σιωπής
Βλέπω το δρόμο της φυγής
Βλέπω χείλη σφιγμένα
Ένα

ΜΟΝΟΣ ΣΕ ΞΕΝΗ ΠΟΛΗ

Το ταξίδι, όπως και η αγάπη, εκφράζει μια απόπειρα να μετατρέψουμε το όνειρο σε πραγματικότητα.

Alain de Botton, Ελβετός συγγραφέας

___________

Φλωρεντία και Λουίζα Φρέρη!
Ευχαριστώ τόσο πολύ!!!

 Το να ξυπνάς εντελώς μόνος σε μια ξένη πόλη είναι ένα από τα πιο ωραία συναισθήματα.

Freya Stark, 1893-1993, Αγγλίδα συγγραφέας
______

Λουτράκι και Συλλεκτική Μαρία!
Ευχαριστώ τόσο πολύ!

Συλλέγω Στιγμές blog by Μαρία Παρασκευοπούλου

ΜΗΧΑΝΕΣ ΨΥΧΩΝ