«Μα τι τη θέλω τόσο μεγάλη τσάντα», αναρωτήθηκα ψάχνοντας τα κλειδιά του σπιτιού μου, τουλάχιστον επί δέκα λεπτά έξω από την πόρτα. Λίγο η υπερωρία στο γραφείο, λίγο η αυξημένη κίνηση στο δρόμο, λίγο η ανυπόφορη ζέστη και λίγο του ότι σήμερα έκλεινα τα τριάντα μου χρόνια, με έκαναν να αισθάνομαι νευρική και θυμωμένη. «Επιτέλους». Αναφώνησα σα μικρό παιδί που του προσφέρουν το αγαπημένο του γλειφιτζούρι καθώς ξεκλείδωνα βιαστικά τη πόρτα του σπιτιού μου. Μπαίνοντας μέσα, έτρεξα κατευθείαν στο γραφείο μου, πέταξα με μανία τις γόβες μου κάτω από τη ξύλινη βιβλιοθήκη και σαν εξαρτημένο άτομο, έτρεξα να παραλάβω τη «δόση» μου. Ναι, τη «δόση» μου! Στην αγαπημένη μου εξάρτηση, το διαδίκτυο. Συνδέθηκα μονομιάς και με τα πέντε προφίλ που διατηρούσα σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και άρχισα να διαβάζω με λαχτάρα τα e - mails και τα σχόλια ευχών που είχα δεχτεί από τους αγαπημένους, ηλεκτρονικούς μου φίλους. Και πιστέψτε με, ήτ
Είσαι ξεχωριστό, ένα άψογο δημιούργημα που γεννήθηκες μέσα από χιλιάδες όστρακα, μόνο και μόνο για να βαφεί ένα και μοναδικό φόρεμα. Σε αποκάλεσαν "η ψευδαίσθηση των μεγαλείων" και ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί, αφού για εμένα ήσουν και είσαι, ο μοναδικός βασιλιάς τους. Σε συσχέτισαν με τον πλούτο, τα αρχοντικά δικαιώματα, τον κλήρο και την υπερβολή, μα εγώ σε συνάντησα σε πένθος, πλάι στους ανθρώπους, να τους κρατάς το χέρι και να αποδυναμώνεσαι. Σε θεώρησαν συμβιβαστικό χρώμα γιατί προήλθες από το παθιασμένο έρωτα του κόκκινου με μπλε, μα εγώ σε θεωρώ• το μόνο, πλήρως αναδυόμενο και άκρως εντυπωσιακό. Αποπνέεις ανωτερότητα, δύναμη, μυστήριο, αξιοπρέπεια, ποιότητα, σοβαρότητα και ανθρώπινη συμπόνια. Ενθαρρύνεις τις ονειροπολήσεις και εμψυχώνεις τις ψυχικές δυνάμεις των ανθρώπων. Σε αγαπώ, όχι για τα ελάχιστα που προανέφερα αλλά γιατί ντύνεις το φυτό της οικογένειας των Χειλανθών που θυμίζει εκείνον, εκείνον, κι εκείνον, κι εκείνον, που τόσο απρόσμενα χάθηκε. Κι