ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Το εκτυφλωτικό φως του ήλιου ζέστανε κι άλλο τον ιδρωμένη επιδερμίδα του. Με δυσκολία μπόρεσε να αντικρίσει τον δρόμο. Κι αυτά τα αναθεματισμένα γυαλιά ηλίου που είχαν καταχωνιαστεί και δε μπορούσε να τα βρει το πρωί; Με μια απότομη κίνηση του δεξιού του χεριού απελευθέρωσε το τιμόνι και ψαχούλευε για ένα μπουκαλάκι νερό στο διπλανό κάθισμα. Προσπέρασε δυο μπουκάλια άδεια και το τρίτο το έφερε κοντά στο στόμα του. Αναστέναξε όλο απογοήτευση όταν διαπίστωσε πως σταγόνα δεν κυλούσε στο λαιμό του. Με μανία το τσαλάκωσε στην παλάμη του δεξιού του χεριού και το πέταξε με δύναμη στο δίπλα κάθισμα για να το τιμωρήσει. Κι αυτή η ζέστη… Ανυπόφορη! Μεσημεριάτικα, καυτός ο ήλιος, να οδηγεί σε ένα μέρος που αντί να βλέπει πράσινο, να συναντά καφέ και βράχους, να διψάει και αντί για νερό να πίνει ιδρώτα. Το μόνο που έμελε να συμβεί τώρα ήταν μια βλάβη στο αμάξι και ένα κινητό δίχως σήμα. Είχε δει και μια ταινία θρίλερ το βράδυ…. Δεν ήθελε να σκέφτεται. Οδηγούσε για ώρα όταν συνάντησε ένα

  25 Νοεμβρίου - Παγκόσμια ημέρα ενάντια στη ΒΙΑ κατά των γυναικών Είμαι εγώ Είμαι εγώ, που δεν θα δεις μώλωπες στο πρόσωπό μου, ούτε μελανιές και γδαρσίματα στο σώμα μου. Είμαι εγώ, που δεν θα με δεις να κλαίω. Αντιθέτως, θα με συναντήσεις να χαμογελώ και να πορεύομαι, αρμονικά στον κόσμο. Είμαι εγώ, που δεν έχω τον φόβο στα μάτια μου, έχω όμως μια αλόγιστη δύναμη που όταν σπάσει· με κόβει, με πονάει. Είμαι εγώ, που δεν συζητώ για αυτό δεν το παραδέχομαι όμως όλα γύρω μου, ζητάνε βοήθεια. Είμαι εγώ, που ντρέπομαι να μιλήσω ανοιχτά και προτιμώ να μου ρίχνω ευθύνες. Είμαι εγώ που το έζησα Είμαι εγώ που το ζω Είμαι εγώ που θα το ζήσω Δεν θα με ακούσεις να φωνάζω από τρόμο ούτε να παρακαλώ για λίγη ανθρωπιά. Όμως είμαι εγώ, εγώ και έχω το δικαίωμα να ζήσω. Κανείς δεν μπορεί να μου το αφαιρέσει, αυτό. Είμαι εγώ, που θέλω να συνεχίσω να ονειρεύομαι που θέλω να μπορώ να εμπιστευτώ ξανά τους ανθρώπους που θέλω να αγαπήσω χωρίς να φοβάμαι να δ

  Νιώσε! Νιώθεις; Την ελπίδα! Εγώ την βλέπω παντού, διάχυτη στην ατμόσφαιρα: στον άνεμο, στην δύση, στην ανατολή, στα όρη,  στο φως, στο σκοτάδι... μας πλαισιώνει.  Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα πιότερο από το να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς. Η ψυχή σου πάλλεται, νιώθεις;   #εκφράσου #Κική_Κωνσταντίνου

    Μην φοβάσαι κορίτσι του Ναύτη... Δεν μας αγάπησαν ακόμη τα κύματα. Δεν γευτήκαμε την αλήθεια - ως ένας ακόμη - κρυμμένος, ειδωλολάτρης. Ντύνοντας τα όνειρά μας με χρώμα γαλάζιο, θα σου πω καληνύχτα, αφήνοντας αλμύρα στα δόντια σου. Δες! Στα μαλλιά σου καρφώθηκε ένα φύκι και στα πόδια σου, ξάπλωσε ένας αστερίας. Κόρη του γιαλού, άσε με να αφήσω έναν ήλιο στα μάτια σου, ένα φιλί στο μέτωπο, ένα κοράλλι στο διάβα σου, ως τον πιο βαθύ αναστεναγμό...    ~~ Κική Κωνσταντίνου

    Τελετή Έναρξης, σήμερα στις 20:00 στο Αμφιθέατρο Μεγάρου Περιφερειακής Ενότητας Εύβοιας.   Η μεγάλη στιγμή του 18ου Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ-docfest είναι σχεδόν εδώ!  Ελάτε να τιμήσουμε τη μεγάλη Ελληνίδα συνθέτρια, Evanthia Reboutsika - Ευανθία Ρεμπούτσικα και να ξεκινήσουμε για ακόμα ένα ταξίδι στον κόσμο του ντοκιμαντέρ!    Εδώ:  https://www.docfest.gr/fileup/Docfest2024_PROG.pdf μπορείτε να ενημερωθείτε πλήρως για το πρόγραμμα του φεστιβάλ.    Καλή επιτυχία.

  Από τότε που με γνώρισες γνώρισα κι εγώ τον εαυτό μου   Το σώμα μου το νιωθα πιο ξένο κι από μια ήπειρο μακρινή   Δεν εξεχώριζα Ανατολή από Νότο   Ο ώμος μου απόγκρεμος ορθωνόταν σα βράχος   Ξάφνου το χέρι σου σοφό μου δίδαξε ποια είμαι   Το πόδι μου βρήκε το βήμα του η καρδιά μου το χτύπο της   Τώρα αγαπώ τον εαυτό μου όπως εσύ μ' αγαπάς ~~~ Ιβάν Γκολ, Μαλαισιακά τραγούδια μετάφραση Ε.Χ. Γονατάς εκδόσεις στιγμή

    Έφυγα απ' όλους και όλα και κρύφτηκα σε μια αγκαλιά. Για κάποιον δεν ήμουν τόσο άθλια όσο νόμιζα. Έτσι σώθηκα... Chris Pinturicchio Καλλιτέχνης: Alisher Kush