Έως το τέλος του κόσμου λοιπόν... Έως.... Και μεταφορικά και κυριολεκτικά Σαν επιφώνημα... Πάντα ένα επιφώνημα.. Ένα επιφώνημα θαυμασμού, απόγνωσης, πολλών συναισθημάτων και ένωσης... Πάντα Ένωσης! ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κική Κωνσταντίνου Εκδόσεις Ανατολικός Η πανέμορφη φωτογραφία μας έρχεται από τα τρυφερά και δημιουργικά χεράκια μιας γυναίκας που αγαπώ και θαυμάζω! Κι όπως η ίδια μου είπε, άργησε αλλά έχει τη θέση που του αξίζει, επειδή περίμενε, υπομονετικά και καρτερικά! Ευχαριστώ ολόψυχα αγαπημένη μου, Alexandra Mouriopoulou ! Η κατανομή του χώρου ήταν άρτια μοιρασμένη και δομημένη στις δύο πλευρές με σκοπό και τα δύο μέρη να είναι ίδια. Ότι υπήρχε στη μία πλευρά υπήρχε και στην άλλη. Ακόμη και οι πετρούλες που στόλιζαν τις ρίζες των μεγάλων δέντρων ήταν ίδιες μεταξύ τους. Ήταν προφανές! Το πρόσωπο που είχε αναλάβει την φροντίδα και την επιμέλεια του κήπου εκτός από το ότι αφιέρωνε πάρα πολύ χρόνο σε αυτόν, για κάποιο ιδιαίτερο λόγο ήθελε και τα δύο
Μια απόκρυφη ερωτική σιγή, μια μορφή ανώτερης ύπαρξης. Ένας μανδύας, νωχελικός και πολέμιος. Χωρίς την αγνή ρομφαία, θα ήταν ένα τίποτα. Το εξαίσιον τίποτα, που της έμαθαν. Τα άστρα της έδειξαν το δρόμο. ~~ Απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο, με τίτλο "Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω" από τις εκδόσεις Ανατολικός. Κάτι μικρά κύματα, έκαναν την εμφάνιση τους και έδωσαν στην ατμόσφαιρα, μια αλλού είδους χάρη. Μια χάρη παραμυθένια. «Έλα, σήκω, μην είσαι τεμπέλα», της είπε με παιδική αφέλεια. «Τι είναι;» πρόλαβε να πει η κοπέλα, πριν της αρπάξει το καπέλο που προστάτευε το πρόσωπό της, από την ακτινοβολία του ήλιου και τη πιάσει από το χέρι ,για να τη σηκώσει επάνω λες και ήταν μικρά παιδιά, που έπαιζαν ανέμελα. «Τι είναι, τι;» ρωτούσε, γελώντας. «Έλα, σήκω, ήρθε η ώρα να σε πάω κάπου». «Πού;» ρώτησε η νεαρή, τινάζοντας από το σώμα της, την άμμο. «Στην σπηλιά», είπε καθώς ετοίμαζε τα πράγματά τους, τα λιγοστά πράγματα που είχαν πάρει μαζί τους, στην παραλία. «Ποια