Τους ακούω… αλλά δεν ξέρω, τι θέλουν από εμένα. Διακρίνω τις φωνές, τις προσταγές, τους απεγνωσμένους ψιθύρους τους, όλα! Όλα μέσα στο μυαλό μου, όλα. Δεν θέλω να μιλώ, οι αισθήσεις με εγκαταλείπουν. Όμως… Μάρτυρες, παντού μάρτυρες. Όπου κι αν κοιτάξω, μάρτυρες. Να με κατηγορήσουν Να με προστατέψουν Να με εξαγνίσουν Λες και μπορούν Λες και τους το ζήτησα Λες και ξέρουν τι συμβαίνει Τους ακούω… αλλά δεν ξέρω, τι θέλουν από εμένα. Διακρίνω τις φωνές, τις προσταγές, τους απεγνωσμένους ψιθύρους τους, όλα! Όλα μέσα στο μυαλό μου, όλα. Δεν θέλω να μιλώ, οι αισθήσεις με εγκαταλείπουν. Κρύφτηκα, μέσα σε κάτι σκοτεινά στενά τοποθέτησα – ευλαβικά – τον εγωισμό μου. Την αξιοπρέπειά μου, την έκρυψα μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών. Τη ταπεινοφροσύνη μου, αφού την «έντυσα» με πέρλες, θαμπές· καταλαβαίνεις, την χάρισα στον κύριο εκείνο, με τα μαύρα ρούχα. Εκείνον ναι, που μοιράζεται τα αποφάγια με τους σκύλους του. Τη ψυχή μου, τη στέγασα σε ένα μισογκρεμισμένο υπόστεγο
Εκφραστικοί μου καλημέρα και χρόνια πολλά. Με υγεία και χαρά! Ευχαριστώ για την αγάπη που δείξατε στη "Μπέτυ, το ατίθασο μελομακάρονο" Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/12/blog-post_89.html για το πρώτο μέρος του παραμυθιού. Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/12/blog-post_21.html για το δεύτερο. Εδώ: https://ekfrastite.blogspot.com/2020/12/blog-post_23.html το τρίτο Και πιο κάτω, η συνέχεια της.. Πηγή φωτογραφίας Εκείνο το βράδυ, δεν της άρεσε της Μπέτυς, θα προτιμούσε να μη το είχε γνωρίσει. Σε καμία περίπτωση, δεν περίμενε η περιπλάνηση και η εξερεύνησή της στον κόσμο μας, να είχε τέτοιες – επικίνδυνες και μελαγχολικές - πτυχές. Πίστευε πως ο κόσμος μας είναι καλός, ειρηνικός, γεμάτος αγάπη και χαρά. Θεώρησε πως θα ηταν καλύτερος από τον δικό της κόσμο που ήταν γλυκός, στοργικός, μαγικός, γιορτινός, γεμάτος αγάπη και ευτυχία αλλά σε καμία περίπτωση, δεν περίμενε τα μελένια της μάτια, να αντικρίσουν όλα όσα αντίκρισαν εκείν