ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

      Μόνο κάποιοι υποψιασμένοι, σ’ αγάπησαν. Γιατί εσένα η καρδιά σου δεν ήταν σαν τα άνθη της βιτρίνας, με τα έντονα φώτα και τα ψεύτικα χρώματα. Ένα αγριολούλουδο ήταν. Σαν αυτά που φυτρώνουν ψηλά, στ’ απόκρημνα βράχια. Κι έξω από κάποιους παράτολμους, μόνον ο αγέρας χαίρεται τα φιλιά τους.. Θανάσης Κωσταβάρας

      "Ο ουτοπικός κόσμος στον οποίο μεταφέρθηκα σκοτεινιάζει και όλη η χάρη και η ομορφιά που είχε, μετατρέπεται σε ένα σκηνικό που μου θυμίζει κατεδάφιση κτηρίου. Απότομη λύπη φωλιάζει στην καρδιά μου και η στεναχώρια μου είναι τόση που θέλω να κλάψω! Αρχίζω να φοβάμαι πολύ! Θέλω να μείνω μόνη, να κλάψω και να προσευχηθώ στο Θεό! Κλείνω τα μάτια και εύχομαι να επιστρέψω εκεί που βρισκόμουν πριν ξεκινήσει αυτό το περίεργο και ακατανόητο για μένα ταξίδι. Θέλω να βρεθώ και πάλι στην καυτή έρημο. Τουλάχιστον εκεί ηταν η πραγματικότητά μου! Ας βρεθώ εκεί κι ας μην έχω καμιά σανίδα σωτηρίας! Θα έχω τουλάχιστον τη δυνατότητα να ψάξω για νερό και να προσπαθήσω να επιβιώσω. Εδώ όμως τι μπορώ να κάνω, ιδίως όταν δεν ξέρω που βρίσκομαι; Κι έπειτα είναι και το άλλο. Η έρημος ήταν δική μου επιλογή. Τα υπόλοιπα μέρη όμως δεν ήταν. Και δεν είναι πως δε μου άρεσε, είναι που δεν κατάλαβα τον κύριο λόγο του να γίνουν. Πανικοβάλλομαι! Γνώριμη στάση αυτή για μένα «Κυρία!» Ακούω μια ψιλή, ελαφρώ

  "Βρίσκομαι μισολιπόθυμη στην καυτή έρημο και ένας θάμνος παραπέρα μου «κλείνει» το «μάτι» συνωμοτικά. Ταράζομαι! Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει! Ξαφνικά είσαι πάλι μπροστά μου και με κοιτάς εκδικητικά! Αισθάνομαι στα χείλη μου σταγόνες νερού να υπάρχουν και προσπαθώ να τις σκουπίσω. Όταν παίρνω τα χέρια από τα χείλη, κόκκινοι λεκέδες μαρτυρούν πως είναι αίμα. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου αλλοιώνονται, δείχνουν πόνο, οργή, θυμό και τα ρούχα σου μετατρέπονται σε χρώμα λευκό! Και ξέρω πως το λευκό συμβολίζει θάνατο στις χώρες που η φορεσιά σου παραπέμπει. Τα κοσμήματα μεμιάς εξαφανίζονται! Σε κοιτάζω και προσπαθώ να καταλάβω! Τείνεις το χέρι σε ευθεία γραμμή και κοιτάζω τί μου δείχνεις! Έντρομη βλέπω μια νέα εικόνα στην οποία υπάρχει ένα σκοτεινό δωμάτιο με μόνο έπιπλο ένα ντιβάνι και μια μαυροφορεμένη, γυναικεία φιγούρα επάνω που τα αναφιλητά της σχίζουν στη μέση την καρδιά μου. Γυρίζω να σε δω και δεν υπάρχεις πια! Έχεις εξαφανιστεί! Μένω στη θέση μου! Δε ξέρω π

    "Λαχάνιασα! Ούτε κι εγώ ξέρω πόσους λόφους πέρασα για να βρεθώ χαμένη στην έρημο που μοιάζει να ανήκει σε κάποιο χαμένο νησί Παραδείσου! Χρειάζομαι νερό! Ζαλίζομαι! Ιδρώνω! Νοιώθω πως θα λιποθυμήσω! Χάνω τις αισθήσεις μου! Ανασυγκροτούμαι στο καφέ χώμα που μοιάζει με κόκκους ακατέργαστης ζάχαρης. Ο ήλιος καίει την επιδερμίδα και τα μάγουλά μου νιώθω πως θα εκραγούν! Kαυτές αχτίδες τρυπάνε το σώμα μου, λιώνουν τις άμυνές μου! Θαρρώ πως στοχεύουν κατευθείαν στην ψυχή μου! Νιώθω πως θέλουν να τη λεηλατήσουν! Είμαι σίγουρη πως αυτόν τον τρόπο βρήκαν για να λιώσουν τη σιδερένια της κλειδωνιά. Τα νύχια μου μπήγονται στους αμμόλοφους και μικροί κόκκοι που μοιάζουν με έμβρυο διεισδύουν στα νύχια των δαχτύλων μου. Αυτή τη στιγμή τα δάχτυλά μου ζεματάνε. Η ζέστη ειναι αφόρητη! Θεωρώ πως κάποιος με εκδικείται! Αναζητώ σημάδια κρυφής μελανίνης στο σώμα μου μα εκείνη με «χλευάζει» κοιτώντας με από μακριά. Το κεφάλι μου πονάει δυνατά! Σα να αντηχούν χιλιάδες θόρυβοι στο μυαλό μου. Η όρα

  Αντί προλόγου, "Το Χαστούκι της Μοίρας". Γιατί υπάρχουν και μας θυμίζουν...       Αντιγράφω από το λευκό μας, οπισθόφυλλο: ~~ Το Τετράδιο των Ονείρων: Μία κοπέλα, προσπαθώντας να βρει τον εαυτό της, βαδίζει σε γνώριμους δρόμους… μα όλα, εκείνη τη στιγμή, της είναι τόσο διαφορετικά. Τυχαία, αν και υποψιάζεται πως τίποτα από όσα της συμβαίνουν εκείνη την ημέρα, δεν μπορεί να είναι τυχαία γεγονότα, «πέφτει» στα χέρια της ένα τετράδιο. Ένα τετράδιο γεμάτο εικόνες, στιγμές, ανάσες, ένα τετράδιο «ζωντανό». Μέσα από αυτό «ξεπηδούν» πολλές ιστορίες, ανάμεσά τους ένα παραμύθι, ένα ποίημα, ένα δοκίμιο. Όλες ζωντανές, όλες ανθρώπινες, όλες δικές της. Όλα, ο εαυτός της. ~~ Το Τσίρκο των Χρωμάτων: Τη λένε Βενεδικτίνη, ή Βενεδί, ή «τσίρκο». Λατρεύει τα χρώματα, τόσο επάνω, «μέσα» και γύρω της. Η πρώτη της ανάμνηση, ήταν μία μεγάλη, ροζ ντισκομπάλα. Τον λένε Γιώργο, απλώς Γιώργο. Μινιμαλιστής, απρόσιτος, απόμακρος, μουσικός. Αγαπά τις γήινες αποχρώσεις, λάτρης του ασπρόμαυρο

    «Με ρωτάς αν θέλω;» «Θέλεις». «Πού το ξέρεις;» «Το βλέπω στα μάτια σου». Η κοπέλα σταμάτησε να μιλά και απλώς τον κοίταζε με ζεστασιά. «Και τα δικά μου μάτια, το ίδιο σου δείχνουν». «Γιατί είσαι εδώ;» «Επειδή είσαι και εσύ». «Θα φύγω». «Θα σε ακολουθήσω». «Όπου κι αν πάω;» «Όπου κι αν πας». «Γιατί;» «Γιατί νιώθω ερωτευμένος». «Αποκλείεται». «Διέψευσέ με». «Τώρα;» «Σε βάθος χρόνου». «Τι θέλεις;» «Ένα σου φιλί». Κάθε λέξη τους έφερνε όλο και πιο κοντά. Δίχως να το καταλάβουν, έδωσαν το πρώτο τους φιλί και είχε γεύση, καμένης ζάχαρης. ~~ Απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο, με τίτλο "Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω" από τις εκδόσεις Ανατολικός.   "Παρακαλάς να ξυπνήσεις για να αποφύγεις τον εφιάλτη που βλέπεις, αλλά ανοίγοντας τα μάτια σου βλέπεις ότι όλα είναι ίδια, τίποτα δεν έχει αλλάξει και τότε αρχίζεις να πανικοβάλλεσαι, αγχώνεσαι, φοβάσαι και ξεσπάς σε κλάματα και ύστερα από λίγα λεπτά ηρεμίας ακούς μέσα στο μυαλό σου μια φράση: «ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ». Την ακούς ολοένα και

      Εγώ, που βαδίζω σε ανεκμετάλλευτους δρόμους, έμαθα τι θα πει ορθά "ανθρωπότητα". Μέσα μου μια λέξη: Αγάπη! Κι όλα, ένα νούφαρο ροζ. Περπάτησα σε κόκκους που "μύριζαν" κεχριμπάρι και κανείς δεν μπόρεσε, να κλέψει από τα χέρια μου την ουσία. Εκεί που όλα μοιάζουν με πολιτεία θαμμένη στο χώμα, έμαθα πως όσοι διαστρεβλώνουν την αλήθεια, είναι βαθιά πληγωμένα χελιδόνια. Και τα αγάπησα! Και τα κράτησα στην αγκαλιά μου, σαν άνθος ευγενικό! Κι όταν ενδυνάμωσαν, τους έδειξα την αλήθεια: Ελευθερία και ένας γαλάζιος ουρανός να φιλοξενεί τη σημαία του Διαβάτη. Εγώ, που βαδίζω σε ανεκμετάλλευτους δρόμους, έμαθα τι θα πει ορθά "ανθρωπότητα". Να που για την ώρα... ακολουθώ. ~~ Ανθρωπότητα - Κική Κωνσταντίνου   _________   Εκφραστικοί μου καλημέρα, Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη! Με υγεία και κάθε καλό σε όλους σας!   Ελπίζω να σας βρίσκω καλά! Να περάσατε όμορφα και να ξεκουραστήκατε!     Σας δίνω παρακάτω δύο παραπομπές, όταν θέλετε και εάν θέλετε, να διαβάσετε τις

    «Το πιο άσχημο από όλα, ήταν που απλώς πέρασε δίπλα μου, μου χαμογέλασε, μου έκλεισε το μάτι, με είπε φιλαράκο, γεια σου φιλαράκο, κάτι τέτοιο, το φιλαράκο μου έμεινε και συνέχισε την πορεία του. Αυτό ήταν όλο. Αυτός ήταν ο αποχαιρετισμός του. Ούτε μια αγκαλιά, ούτε ένα χάδι, ούτε ένα θα μου λείψεις, ούτε ένα αντίο. Απλώς φιλαράκο. Τι φιλαράκο ρε μαλάκα, ο γιος σου είμαι. Ήμουν! O γιος σου ήμουν, όχι κάποιος τυχαίος. Αυτό με ενόχλησε πιο πολύ από όλα, αυτό έχει μείνει αγκάθι μέσα μου. Ο αποχαιρετισμός που δεν ήρθε ποτέ. Ξέρεις πως είναι να νιώθεις πως κάποιος σε εγκαταλείπει αλλά ποτέ δεν σου λέει, αντίο; Και εσύ πάντα, περιμένεις αυτή τη λέξη, αυτή την σφιχτή αγκαλιά του αποχωρισμού και η ρημάδα, δεν έρχεται. Ποτέ δεν έρχεται. Και όλο αυτό γίνεται βάσανο. Βιώνεις την εγκατάλειψη καθημερινά, επειδή ένας μπάσταρδος δεν σε εγκατέλειψε, αποχαιρετώντας σε. Αν μου είχε πει αντίο, όπως και όφειλε, ίσως όλα να ήταν αλλιώς τώρα. Θα ήταν αλλιώς». ~~ Η Αγάπη Δηλώνει Πιστεύω - Κ