Εκείνες τις ώρες, τις δύσκολες, τις μελαγχολικές, που σε ζητώ όσο τίποτα, νιώθω πως όλος ο κόσμος, είναι ένα σκοινί · δεμένος, σε μια αντίξοη οφθαλμαπάτη. Τι γυρεύεις, μου λες; Μπορείς να μου εξηγήσεις τι θα πει, ανθρωπότητα; Τι θα πει αλήθεια, και τι πλασματική οφθαλμαπάτη; Μπορείς να μου δείξεις που έχουν κρυμμένα τα παιδιά; Πού βρίσκονται τα αληθινά βουνά του τόπου μας; Πού είναι το σημείο εκείνο, που πέφτουν οι μετεωρίτες; Δεν θέλω να σου πω πολλά, νιώθω ό,τι τα ξέρεις, όλα. Τα έζησες κι εσύ, έτσι δεν είναι; Δεν είναι φτωχή από αισθήματα η ανθρωπότητα, όμως οι άνθρωποι νομίζουνε, ό,τι υπερτερούν από τα ζώα. Για ποιές αγέλες ομιλούμε, αδερφέ μου; Σε ποιές πεδιάδες, θανατώσαμε τους εχθρούς μας; Ποιούς νόμους καταπατήσαμε και σε ποιόν βωμό, θυσιάσαμε τη ψυχή μας; Μην γελάς, ιδρώνει το μέσα μας. Μετριάζεται, ως μια σταγόνα παρακμής και μια ανεξάρτητη παγίδα των ανθρώπων. Δες τον ήλιο, κρύφτηκε. Κι εμείς, εδώ. Να υποκινούμε τα νήματα των αμφοτέρων. Μεθυσμένη αγκαλιά, η ανάγκη
Elias Daskalaras Anestis Chatzigeorgiadis Η τέχνη είναι αποκάλυψη 2 -ΕΤΣΙ ΑΠΛ Η τέχνη είναι αποκάλυψη Σας ευχαριστώ τόσο πολύ για την απεικόνιση των στίχων μου, σε φωτογραφία δική σας και στην καταχώρησή της, στην όμορφη ομάδα και σελίδα σας. Ευχαριστώ για την συνολική σας στήριξη! Ήθελες μόνο να παίρνεις να παίρνεις, να παίρνεις και να μη δίνεις τίποτα. Να περισυλλέγεις αλόγιστη Αγάπη και να δίνεις ένα φράγκο, μια δεκάρα πιστεύοντας πως αυτό ήταν όλη σου η περιουσία. Κι αν ήταν, να το δεχτώ… δεν ήταν όμως Δεν ήτανε! Δανεικό αντικείμενο ήταν κι αυτό που πριν λίγους μήνες, τυχαία – πιθανολογώ · είχες μαζέψει στο στενό ενός χαλκόστρωτου δρόμου. Ήθελες μόνο να παίρνεις να παίρνεις, να παίρνεις και να μη δίνεις τίποτα. Έπεισες τον ψεύτικο εαυτό σου εμένα, εσένα, τους γύρω, τους απ’ έξω. Τα αντικείμενα, τους ήχους, τον αέρα τη φύση, τα ζώα, τους ρομποτικούς ανθρώπους. Όλους, όλους μας έπεισες, όλους κανείς δεν έμεινε απ’ έξω από αυτήν