ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

                 Στους περισσότερους ανθρώπους δεν αρέσει να χάνουν στα παιχνίδια, είτε πρόκειται για επιτραπέζια, είτε για τυχερά, είτε για ηλεκτρονικά, είτε για αθλητικά και γενικότερα για κάθε είδος παιχνιδιού που υπάρχει. Όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως κατά τη γνώμη μου παίζουν για να κερδίσουν και όχι για να χάσουν. Ακόμα και αυτοί που παίζουνε για την πλάκα τους, όπως υποστηρίζουν, στη πραγματικότητα να στεφθούν οι ίδιοι νικητές επιθυμούνε. Ακόμα και να υπάρχουνε άνθρωποι που ξεκινάνε για διασκέδαση κάποιο παιχνίδι, στη πορεία παθιάζονται με την έννοια της νίκης και θέλουν το τρόπαιο να είναι δικό τους.

            Άλλωστε ο νικητής τα παίρνει όλα, έτσι δεν είναι;

            To θέμα όμως είναι όλοι οι παίκτες να παίζουνε χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα θεμιτά και όχι αθέμιτα μέσα.

Η νίκη έχει σημασία μόνο όταν γίνει μέσω θεμιτού ανταγωνισμού και μην ξεχνάτε ότι κάνοντας δυο η τρεις παρασπονδίες σε κάποιο παιχνίδι, δε σημαίνει ότι επειδή δε γίνατε αντιληπτοί μέχρις στιγμής δε θα γίνεται και κατά τη διάρκεια της τέταρτης παρασπονδίας σας.

Προσέξτε γιατί σε κάθε παιχνίδι υπάρχουνε και οι κατάλληλες ποινές…….

            Θα ήθελα επίσης να επισημάνω ότι πρέπει να μπορούμε να παίξουμε με τέτοιο τρόπο ώστε  να καταφέρουμε να απολαύσουμε το παιχνίδι καθ’ όλη τη διάρκεια του είτε ως νικητές, είτε ως απλοί παίκτες.

Ο νικητής μπορεί να τα παίρνει όλα, οι παίκτες όμως κερδίζουν πείρα και εάν έχουν ευχαριστηθεί το παιχνίδι και το έχουν διασκεδάσει με τη ψυχή τους, σίγουρα είναι και αυτοί κερδισμένοι γιατί κέρδισαν ευτυχισμένες στιγμές οπού μελλοντικά θα μετατραπούν σε παλιές καλές αναμνήσεις.

Εξάλλου, τι να κάνει κάποιος τη νίκη, αν δεν έχει απολαύσει καθόλου τη διαδρομή που έκανε μέχρι να την αποκτήσει. Εάν κάποιος δεν είναι σε θέσει να απολαύσει όλο τον αγώνα, δεν θα είναι σε θέσει να απολαύσει και το έπαθλο. Τι να κάνει κάποιος έναν έπαθλο, του οποίου δεν έχει αναγνωρίσει  την αξία και τον κόπο που ο ίδιος κατέβαλλε για την απόκτησή του;

            Κάπως έτσι λοιπόν λειτουργούν και τα παιχνίδια των σχέσεων στη ζωή μας. Όλοι παίζουμε για να κερδίσουμε. Ο καθένας για το δικό του έπαθλο. Εδώ το έπαθλο διαφέρει για τον καθέναν μας. Άλλοι προσπαθούν να το κερδίσουν με θεμιτά και άλλοι με αθέμιτα μέσα. Άλλοι δίνουν αγάπη και άλλοι παίρνουν. Άλλοι δίνουν ευτυχία και άλλοι πόνο. Άλλοι χαρίζουν χαμόγελα και άλλοι δάκρυα. Άλλοι δίνουν χρήματα και άλλοι απλά τα παίρνουν. Άλλοι προσφέρουν συναισθήματα και άλλοι απλά τα επιστρέφουν. Άλλοι δίνουν ολόκληρο τον εαυτό τους και άλλοι δεν δίνουν τίποτα.

Περίεργες οι αλληλοεπιδράσεις που συμβαίνουν ανάμεσα στους παίκτες. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι θετικές και σε κάποιες άλλες αρνητικές. Κάποιοι παίκτες μόνο δίνουν και κάποιοι άλλοι μόνο παίρνουν. Ευτυχώς όμως που υπάρχουνε και κάποιες ομάδες παικτών που αλληλομοιράζονται πράγματα και καταστάσεις. Αυτοί και μονο αυτοί είναι οι κερδισμένοι.

Όσοι καταφέρουν να μοιραστούνε πράγματα μεταξύ τους είναι και οι νικητές. Όλοι οι υπόλοιποι είναι απλοί παίκτες που απλά έπαιξαν και έχασαν. Κάποιοι από αυτούς έμειναν ικανοποιημένοι από τις στιγμές που αποκόμισαν και κάποιοι άλλοι απογοητεύτηκαν, στενοχωρήθηκαν, πόνεσαν και κάποιοι άλλοι χαρήκαν για την ήττα τους, επειδή είχαν κουραστεί να παλεύουν για τη νίκη τους.  Όλοι τους όμως κέρδισαν αναμνήσεις και εμπειρίες. Διώχνοντας τις άσχημες και κρατώντας τις καλές αναμνήσεις και πιο δυνατοί πλέον προχωράνε για νέα παιχνίδια.

            Εντάξει έχασαν ένα παιχνίδι και τι έγινε; Υπάρχουν τοοοοοόσα άλλα  που θα έρθουν στη ζωή τους. Εξάλλου όπως όλοι ξέρετε κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, εάν χαθεί μια μάχη, αυτό δεν σημαίνει ότι θα χαθεί και ο πόλεμος. Άρα και κατά τη διάρκεια της προσωπικής μας ευτυχίας, χάνοντας κάποιου είδους ανθρώπινη σχέση, δε χάνεται και η ευτυχία μας, αντίθετα μάλιστα, παλεύοντας θα καταφέρουμε να την αποκτήσουμε στο έπακρον στο απώτερο μέλλον.

ΜΕΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΩΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

        Την Κυριακή στις 7 Απριλίου, είχα για ακόμη μία χρονιά την τύχη, την χαρά και την τιμή να φιλοξενηθώ στον αγαπημένο χώρο του Πολιτιστικού Συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι» - που έχει άκρως ενεργή δράση τόσο στην Χαλκίδα, την Εύβοια, την Ελλάδα αλλά και το Εξωτερικό - για την παρουσίαση του νέου μου βιβλίου με τίτλο «Η Αγάπη Δηλώνει Απών» - δεύτερο μέρος της Τριλογίας Αγάπης – που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λεξίτυπον.

Η Τριλογία Αγάπης, δηλαδή το πρώτο μέρος «Η Αγάπη Δηλώνει Παρών» και το δεύτερο μέρος «Η Αγάπη Δηλώνει Απών», σίγουρα δεν βγήκε με λανθασμένο τίτλο μιας και όντας θηλυκό, θα έπρεπε να φέρει στον τίτλο «παρούσα» και «απούσα». Εννοείτε πως φέρει τον παραλληλισμό, τον συμβολισμό και το λογοπαίγνιό της. Τα κομμάτια του παζλ θα ενωθούν με την έκδοση του τρίτου και τελευταίου μέρους της τριλογίας (που ήδη έχω ξεκινήσει να δημιουργώ) και εκεί θα μπορέσουμε όλοι μαζί να δούμε αυτά τα «ω» που θα μας οδηγήσουν..

Είχα αναφέρει και πέρυσι στην παρουσίαση, πως η Τριλογία Αγάπης κάνει αναφορά σε τρία σημαντικά στάδια που μοιάζουν με αυτά των ανθρώπων και των ψύχων ως πνευματικές και όχι μόνο, υπάρξεις.

Γέννηση, Θάνατος, Ανάσταση.

Η Γέννηση, ήρθε μέσω ρομαντικών ιστοριών αγάπης που ήταν το έναυσμα, για μια αρχή γεμάτη οιωνούς και εύηχες μελωδίες

Ο Θάνατος, ήρθε μέσω ιστοριών που οδήγησαν στην δολοφονία της Αγάπης. Κι εδώ να σας πω ένα μυστικό που θα ανακαλύψετε και μόνοι στις σελίδες του βιβλίου. Όταν ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες της αγάπης, στις οποίες καλούταν αυτό το πολύτιμο συναίσθημα να δηλώσει απουσία, μέσω της ιστορίας των σκουριασμένων καραβιών, που η αγάπη δηλώνει παρουσία μέσα από την πιο μεγάλη απώλεια – που όχι – δεν είναι ο θάνατος, κατάλαβα πως η Αγάπη δεν μπορεί να δηλώσει απουσία, οι άνθρωποι μπορούν, εκείνη όμως όχι. Εκείνη όπως χαρακτηριστικά αναφέρω και στο βιβλίο, ταλαιπωρείτε, δολοφονείται, ανασταίνεται.

Εύχομαι του χρόνου, πάλι όλοι μαζί, να καταφέρουμε να δούμε την Ανάσταση της Αγάπης και την διάδοσή της σε έναν (γιατί όχι;) καλύτερο κόσμο.

Θέλω να ευχαριστήσω για ακόμη μια χρονιά τον αγαπημένο Πρόεδρο του Συλλόγου αλλά και συντοπίτη μου, κύριο Δημήτρη Λιανοστάθη και την Αντιπρόεδρο του Συλλόγου, κυρία Σκολίδη Φωτεινή για την πάντα ζεστή και τρυφερή τους φιλοξενία (αγκαλιά θα έλεγα), που γίνεται πάντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και φυσικά, τα άκρως δυναμικά μέλη του συλλόγου, που μας βοήθησαν με τις τεχνικές λεπτομέρειες της εκδήλωσης.  

            Επίσης, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον λογοτέχνη ποιητή συγγραφέα κύριο Γιώργο Κωνσταντίνου για την ομιλία - χαιρετισμό του, καθώς επίσης και στις φιλαναγνώστριες αλλά και φίλες μου πλέον (ο δρόμος του βιβλίου έφερε στη ζωή μου πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους) Λουΐζα Φρέρη και Εύα Τουλίδα, που βαθιά με συγκίνησαν, για ακόμα μία φορά.

             Και συνεχίζω τις ευχαριστίες μου για τους συνδαιτυμόνες μου στο τραπέζι. Φέτος είχα την τιμή και την χαρά να έχω μαζί μου, έναν αξιολάτρευτο για εμένα άνθρωπο που είναι αδύνατον να τον συναντήσεις και να φύγει από τη μνήμη σου τόσο σαν προσωπικότητα, σαν μορφή αλλά και σαν ύπαρξη γενικότερα. Αναφέρομαι φυσικά στον ηθοποιό – σκηνοθέτη και καλλιτεχνικό διευθυντή του θεατρικού συλλόγου «περι τεχνών». κύριο Γιώργο Νικολαΐδη. Τιμή μου η παρουσία του εκεί και τον θερμά τον ευχαριστώ για την στήριξη και την αγάπη του. Και συνεχιζω με μια επίσης νέα και πολύτιμη γνωριμία, την σύμβουλο επαγγελματικής κατάρτισης, χορογράφο και δασκάλα αργεντίνικου τάνγκο της 4dance academy, Αρετή Κόκκαλη που συνυπάρξαμε πρόσφατα και σε μια άλλη εκδήλωση με τίτλο «Λάφυρα Εν Χορώ» που έγινε στον χώρο της σχολής, μια άκρως επιτυχημένη βραδιά που δεν θα βγει πότε από το μυαλό και την ψυχή μου με πλήθος αξιόλογων συντελεστών και με πάντρεμα μορφών τέχνης που τοσο αγαπώ και εν καιρώ πιστεύω θα ακολουθήσουν και πολλές ακόμη  πολύμορφες εκδηλώσεις.

            Έπειτα θα παω στην πολυαγαπημένη μου κυρία Ελένη Φωτιά που για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά  βρέθηκε κοντά μας και τοσο με την παρουσία και το ταπεραμέντο της, έδωσε άλλη νότα στην όλη βράδια. Το πιο θερμό μου ευχαριστώ και την αγαπη μου.

            Και επειτα ο αγαπημένος μου κύριος Κώστας Μπαϊρακτάρης που πραγματικά δεν ξερω τι να πρωτοπώ για αυτόν τον αξιέπαινο άνθρωπο, λογοτέχνη, συγγραφέα, επιστήμονα, πρόεδρο του συλλόγου οι φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα που είναι κοντά μου από το πρώτο λεπτό και τοσο ζεστά και εγκάρδια με στηρίζει. Τις πιο θέρμες μου ευχαριστίες.

            Χωρίς την καταλυτική συμβολή της Βίκυς Μπασούκου, επίσης χορογράφου και δασκάλας χορού της 4dance academy, της κοινωνιολόγου Έλενας Παπουτσή .της γλυκύτατης κύριας και ερασιτέχνη ηθοποιού, Ιωάννας Ντεκώ αλλά και της δασκάλας Κατερίνας Δανιηλίδου δεν θα ήταν ίδια η εκδήλωσή μας. Μας ξάφνιασαν, μας ένωσαν κομμάτια, μας παρουσίασαν με τον μοναδικό τους τροπο αποσπάσματα του βιβλίου δίνοντας μια ξεχωριστή χάρη και ένα άλλους είδους πιο ξεχωριστό νόημα στην εκδήλωση μας.  Σας ευχαριστώ πολύ για την καταλυτική σας δράση και πραγματικά ευγνώμων και αυτές τις νέες μου γνωριμίες. Νέα πρόσωπα στη ζωη μου αλλα εξίσου πολύτιμα και σημαντικά.

            Και φυσικά ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Νικό Μουσαβερέ που για ακόμη μια χρόνια μου δώρισε το βιντεο που παρακολουθήσατε, που ειναι στην ουσία το τρειλερ του νέου βιβλίου.

            Η βραδιά, πλαισιώθηκε και λειτούργησε μουσικά με τον καλύτερο δυνατό τροπο για ακόμη μια χρονιά από τους «Μαντάρα»:

Κωνσταντίνος Μαδαρός: κιθάρα, λαούτο, λαουτομάντολα, τραγούδι
Κατερίνα Σέγκου: τραγούδι
Χρήστος Περγάμαλης: κρουστά (μπεντίρ, djembe..)
Σταμάτης Χαϊνάς: κοντραμπάσο
Δημήτρης Λιάσκος: πνευστά
Γιάννης Οικονομίδης: κεμετζές, γυαλί ταμπούρ, μπεντίρ
Μενέλαος Διέτης: παραγωγή

Ένα ανερχόμενο δυναμικό σχήμα παραδοσιακής μουσικής που ανθίζει και ειμαι σίγουρη πως θα μας καταπλήξει με την πρόοδο που θα εχει στον δύσκολο μα άκρως εντυπωσιακό αυτό δρόμο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την κάρδια μου που είσαστε και φέτος κοντά μας. Μεγάλη η τιμή και η χαρά μου.

            Και τέλος, τις πιο βαθιές μου ευχαριστίες σε όλους εσάς που μας τιμήσατε με την παρουσία σας, στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, στους αγαπημένους μου ανθρώπους και σε αυτούς τους ανθρώπους που ακόμη και νοερά, με όλη τους την αγαπη, βρέθηκαν κοντά μας.

Σας ευχαριστώ όλους παρά πολύ!

«Κι ύστερα μίλησαν για αγάπη όλοι αυτή που την σκότωσαν»

Η θύελλα της Αγάπης, έρχεται!

Μετά ευχαριστιών,

Κική Κωνσταντίνου

Συγγραφέας - Ποιήτρια

Μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Οι Φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα»

Eκφραστικοί μου, καλημέρα!

Ελπίζω να σας βρίσκω καλά!

Στην σελίδα και στο προφιλ μου στο φεισμπουκ μπορείτε να δείτε φωτογραφίες αλλά και βίντεο από την ιδαίτερη βραδιά!

Θα επανελθω στην μπλοκοσφαιρα, ωστόσο να ξέρετε πως φροντιζω να σας παρακολουθω!

Να περνατε ομορφα!

Την αγαπη μου και τις πιο βαθιες μου ευχαριστιες σε ολους εσας που με στηρίζεται και με αγαπατε! Ομοιως και εγω!

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ 'Η ΑΓΑΠΗ ΔΗΛΩΝΕΙ ΑΠ(ώ)Ν" ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΩΝΑΚΙ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Ο Σύλλογος Ελληνικής Πολιτιστικής Παράδοσης Χαλκίδας “Τ’ Αλωνάκι” την Κυριακή 7 Απριλίου 2019 και ώρα 7 μ. μ. στην αίθουσα εκδηλώσεών του (Βορείου Ηπείρου 55β – 2ος όροφος) παρουσιάζει το με τίτλο «Η Αγάπη Δηλώνει Απών» – δεύτερο της τριλογίας Αγάπης – νιοτάξιδο βιβλίο της νεαρής Βορειοευβοιώτισσας συγγραφέως – ποιήτριας, Κικής Κωνσταντίνου.

Το καλωσόρισμα της βραδιάς θα γίνει από τον Διευθυντή του Πολιτιστικού Συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι», Δημήτρη Λιανοστάθη ενώ λογοτεχνικοί και φιλικοί χαιρετισμοί θα ακολουθήσουν από τον Λογοτέχνη Ποιητή Συγγραφέα, μέλος της Διεθνούς Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, Γιώργο Κωνσταντίνου και τις φιλαναγνώστριες, Λουΐζα Φρέρη και Εύα Τουλίδα.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Ηθοποιός – Σκηνοθέτης – Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Θεατρικού Συλλόγου «Περι – Τεχνών», Γιώργος Νικολαϊδης και η Σύμβουλος Επαγγελματικής Κατάρτισης – Χορογράφος – Δασκάλα Αργεντίνικου Τάνγκο στην 4Dance Academy, Αρετή Κόκκαλη.

Την επιμέλεια και την παρουσίαση της ξεχωριστής βραδιάς έχει αναλάβει για ακόμη μία χρονιά ο εξαίρετος Άνθρωπος, Επιστήμονας, Λογοτέχνης, Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου “Οι Φίλοι του Γιάννη Σκαρίμπα” και βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών, κύριος Κώστας Μπαϊρακτάρης.

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα αναγνωστούν σε μορφή θεατρικού αναλογίου από τους: Ελένη Φωτιά, Βίκυ Μπασούκου, Έλενα Παπουτσή, Ιωάννα Ντεκώ, Αρετή Κόκκαλη και Κώστα Μπαϊρακτάρη.
Ολιγόλεπτο video clip θα προβληθεί σε επιμέλεια του Νίκου Μουσαβερέ.

Την εκδήλωση θα «ντύσει» μουσικά για ακόμη μία χρονιά, το μουσικό σχήμα παραδοσιακής μουσικής “Μαντάρα” αποτελούμενο από:

Κωνσταντίνος Μαδαρός: κιθάρα, λαούτο, λαουτομάντολα, τραγούδι
Κατερίνα Σέγκου: τραγούδι
Χρήστος Περγάμαλης: κρουστά (μπεντίρ, djembe..)
Σταμάτης Χαϊνάς: κοντραμπάσο
Δημήτρης Λιάσκος: πνευστά
Γιάννης Οικονομίδης: κεμετζές, γυαλί ταμπούρ, μπεντίρ

Μενέλαος Διέτης: παραγωγή

«Κι ύστερα μίλησαν για αγάπη όλοι αυτοί που την σκότωσαν.»
Είσοδος Ελεύθερη

Να είστε όλοι εκεί.

Photo credits: Eva Lida

 

 

Όπως καταλαβαίνεται εκφραστικοί μου, υπερήφανη, συγκινημένη και γεμάτη ενθουσιασμό και ευγνωμοσύνη για την εκδήλωση της Κυριακής.  Με πλήθος αξιόλογων και αγαπημένων συντελεστών. Μακάρι να μπορούσα να δω και κάποιους από εσάς! Στείλτε μου την θετική σας αύρα!

 

Καλό Σαββατοκύριακο.

Σας φιλώ!

ΑΠΟΤΟΜΗ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Δεν είχες καταλάβει τι σημαίνει να πετάς στον ουρανό, με το αεροπλάνο όπου εσύ επέλεξες και πριν προλάβεις καλά - καλά να γευτείς τη διαδρομή, να συνειδητοποιείς ότι το αεροπλάνο στο οποίο επιβαίνεις για κάποιο λόγο ετοιμάζεται να επιχειρήσει έκτακτη προσγείωση και πριν προλάβεις να καταλάβεις τί γίνετε, πιό είναι το πρόβλημα, πότε και γιατί δημιουργήθηκε, γιατί κανείς δεν σε ενημέρωσε και γιατί δεν είχε ανιχνευτεί νωρίτερα, να πρέπει μέσα στο πανικό που επικρατεί να φορέσεις τη ζώνη σου, την οποία αν και βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου εσύ δεν την βλέπεις και ψάχνεις, συνεχίζεις απεγνωσμένα να ψάχνεις να την βρεις και όταν τελικά τα καταφέρεις, πριν προλάβεις να προσδεθείς, συνειδητοποιείς ότι το αεροπλάνο έχει ήδη προσγειωθεί και μάλιστα απότομα.

Κοιτάζεις τριγύρω σου και βλέπεις ότι επικρατεί ένα χάος. Προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε. Κλείνεις τα μάτια σου για λίγα δευτερόλεπτα και ύστερα τα ξανανοίγεις πιστεύοντας ότι όλα όσα έζησες προηγουμένως ήταν ψεύτικα, ότι όλα αυτά ήταν το περιεχόμενο ενός εφιάλτη που έβλεπες στον ύπνο σου.

Παρακαλάς να ξυπνήσεις για να αποφύγεις τον εφιάλτη που βλέπεις, αλλά ανοίγοντας τα μάτια σου βλέπεις ότι όλα είναι ίδια, τίποτα δεν έχει αλλάξει και τότε αρχίζεις να πανικοβάλλεσαι, αγχώνεσαι, φοβάσαι και ξεσπάς σε κλάματα και ύστερα από λίγα λεπτά ηρεμίας ακούς μέσα στο μυαλό σου μια φράση: «ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ». Την ακούς ολοένα και πιο δυνατά και αρχίζεις κι εσύ πλέον να το πιστεύεις, ότι ΝΑΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ!

Συγκεντρώνεσαι, παίρνεις λίγες βαθιές ανάσες, ανασυγκροτείς τις χαμένες σου δυνάμεις, συνειδητοποιείς τη κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και βρίσκεις τρόπους για να την αντιμετωπίσεις. Προσπαθείς να βρεις την έξοδο κινδύνου, θέλεις οπωσδήποτε να αναπνεύσεις καθαρό οξυγόνο. Απελπίζεσαι που δεν την έχεις βρει έως τώρα, αλλά ξέρεις μέσα σου ότι θα τα καταφέρεις και τελικά την βρίσκεις. Τρέχεις  προς το μέρος της, την ανοίγεις και μόλις πατήσεις τα πόδια σου στο έδαφος αισθάνεσαι πλέον ανακούφιση, χαρά και δύναμη. Ξέρεις ότι όλη αυτή η διαδικασία σε έκανε δυνατότερο άνθρωπο!

Απέναντί σου βλέπεις κάποιες γνώριμες φιγούρες, πλησιάζεις κοντά τους και ΝΑΙ είναι αυτοί που κατάλαβες. Είναι οι άνθρωποί σου, οι δικοί σου άνθρωποι, αυτοί που αγαπάς και σε αγαπάνε πραγματικά, οι οποίοι μόλις έμαθαν για το πρόβλημα που μόλις αντιμετώπισες, τα άφησαν όλα και έτρεξαν κοντά σου να σε δουν και να σε στηρίξουν. Θέλουν να σου δείξουν ότι είναι δίπλα σου όχι μόνο στα καλά, αλλά και στα άσχημα της ζωής σου. Επίσης θέλουν να σε βοηθήσουν να σβήσεις όλες τις εφιαλτικές στιγμές που έζησες πριν λίγο και μέσα σου ξέρεις καλά ότι θα κάνουν τα πάντα για να το επιτύχουν.

Εσύ τρέχεις και χώνεσαι στην αγκαλιά τους και ξεσπάς σε κλάματα, αλλά κλάματα ευτυχίας αυτή τη φορά και αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη και τυχερός άνθρωπος που τους έχεις στη ζωή σου και υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι δεν θα τους πληγώσεις ποτέ, θα τους αγαπάς και θα τους στηρίζεις περισσότερο από ότι αυτοί εσένα.

Στη συνέχεια κατευθύνεστε όλοι μαζί προς την είσοδο του αεροδρομίου, για να επιβιβαστείτε στο αεροπλάνο της επιστροφής αυτή τη φορά και ακούγονται γέλια, πολλά γέλια, γέλια και αγάπη. Η αγάπη βέβαια θα μου πείτε δεν ακούγεται, φαίνεται όμως και εσύ την βλέπεις ξεκάθαρα πια.

Ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα όλα είναι στο μυαλό σου μια παλιά και ξεχασμένη ανάμνηση. Αποφεύγεις να την θυμάσαι όμως, γιατί πλέον στη ζωή σου έρχονται νέα ταξίδια με νέους προορισμούς. Δεν υπάρχει λόγος να εστιάζεις την προσοχή σου σε κάτι παλιό κ λυπηρό, τη στιγμή που ξέρεις ότι σε περιμένουν νέες και ευχάριστες αναμνήσεις στο μέλλον.

Ετοιμάζεις τις αποσκευές σου, σβήνεις το φώς και αποχωρείς από το σπίτι σου. Φτάνεις στο αεροδρόμιο και χαμογελάς γιατί κάτι σου θυμίζει από τα παλιά…… και ύστερα από λίγα λεπτά ακούς ότι η πτήση σου σε λίγα λεπτά αναχωρεί και εσύ είσαι πλέον έτοιμος/έτοιμη για την επιβίβασή σου.

Μπαίνοντας στο εσωτερικό του αεροπλάνου κάθεσαι αναπαυτικά στην αγαπημένη σου θέση, κοιτάζεις έξω από το παράθυρο, χαμογελάς και  φοράς τη ζώνη σου πριν προλάβει να ανάψει η ένδειξη του                «παρακαλώ προσδεθείτε». Έπειτα παραγγέλνεις το αγαπημένο σου ποτό και χαλαρώνεις για να απολαύσεις τη νέα σου πτήση.

Κλείνεις τα μάτια και ονειρεύεσαι το πώς θα είναι πλέον η νέα σου ζωή, όμως αυτή τη φορά ονειρεύεσαι φορώντας τη ζώνη σου για τις πιθανόν αναταράξεις που μπορεί να προκύψουν στη διαδρομή της πτήσης σου, δεν θα αφήσεις κανένα κενό αέρος να σε αποσπάσει από τα όνειρά σου αυτή τη φορά.

Γι αυτό φίλοι μου να μην ξεχνάτε να φοράτε πάντα τη ζώνη σας και στη γη όταν οδηγείτε αυτοκίνητο, αλλά και στον ουρανό όταν πετάτε είτε με αεροπλάνο, είτε με τις σκέψεις του μυαλού σας…!
___

Είναι η αρχή.... σε κάθε είδους ξεκίνημα, υποθέτω....

"ΚΑΤΕΒΑΖΩ ΡΟΛΑ" - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

      

        Αποφάσισα να σας γράψω για μία φάση που παίρναμε στη ζωή μας, όταν είμαστε μπλοκαρισμένοι, μπερδεμένοι, πιεσμένοι και άλλα τέτοια παρόμοια επίθετα. Μιλάω για τη φάση του "Μη μου μιλάτε έχω κατεβάσει ρολά", που σημαίνει μη μου μιλάτε, δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω και γενικότερα δεν αισθάνομαι τίποτα!

            Πιστεύω πως είναι καλό να κατεβάζουμε που και που ρολά στη ζωή μας κάποιες στιγμές. Είναι αναγκαίο να το κάνουμε αυτό, ιδίως όταν πρόκειται να μας "τυφλώσει" η έντονη λαμπρότητα του ήλιου. Όπως πρέπει να κατεβάσουμε τα ρολά του σπιτιού μας όταν ο ήλιος μας εμποδίζει να "γευτούμε" την ηρεμία του, έτσι λοιπόν υπάρχουν και κάποιες φορές που χρειάζεται να κατεβάσουμε ρολά και στο μυαλό μας για να αποφύγουμε οτιδήποτε είναι αυτό που πιθανόν να μας ενοχλεί.

            Όλοι μας έχουμε ανάγκη να κλειστούμε στον εαυτό μας για ένα μικρό χρονικό διάστημα, να μη δούμε, να μη σκεφτόμαστε και να μην ακούσουμε κανέναν. Όταν όμως αυτό το μικρό χρονικό διάστημα αρχίσει να παίρνει επικίνδυνη παράταση τότε το μόνο που θα καταφέρουμε δε θα είναι απλά να κατεβάσουμε τα ρολά μας αλλά θα είναι να τα διπλοκλειδώσουμε κιόλας.

            Όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο, το οποίο εάν ξεπεραστεί δε θα έχει τις επιθυμητές συνέπειες που εμείς αρχικά επιδιώκαμε. Το ίδιο λοιπόν ισχύει και σε αυτή τη περίπτωση. Είπαμε να κατεβάσουμε τα ρολά μας αλλά όχι και να τα διπλοκλειδώσουμε! Να θυμάστε πως τα ρολά υπάρχουν για να ανεβοκατεβαίνουν και όχι για να παραμένουν στάσιμα! Εάν παραμείνουν για πολύ καιρό στάσιμα τότε θα σκουριάσουν και θα χαλάσουν.

            Όπως έχουμε ανάγκη τον ήλιο στη ζωή μας, έτσι έχουμε ανάγκη και τις σκέψεις μας! Καλή η βύθιση στη μοναξιά για λίγο. ίσα ίσα να γιατρέψουμε τις πληγές μας αλλά πρέπει να προσέξουμε να μη μετατραπεί σε λήθαργο και έπειτα σε χειμερία νάρκη.

            Όταν καθόμαστε στο καναπέ του σπιτιού μας και διαπιστώνουμε ότι το σπίτι μας είναι πολύ σκοτεινό, τόσο σκοτεινό που μας ενοχλεί τι κάνουμε; Ανοίγουμε τα ρολά για να πλημμυρίσει φως έτσι δεν είναι; Ε, το ίδιο λοιπόν οφείλουμε να κάνουμε και με τα ρολά της καρδιάς μας!

            Ύστερα από το κλείσιμο των ρολών που μας βοήθησε να καταλαγιάσουμε τις άσχημες σκέψεις μας, σηκώνουμε και τα δικά μας ρολά για να πλημμυρίσει και να φωτίσει ξανά το μυαλό μας από ένα καταιγισμό νέων, θετικών και  αισιόδοξων σκέψεων!!!