Πάντα
έτσι θα σε θυμάμαι γιαγιά μου! Χαρούμενη και δυνατή! Θα είσαι για πάντα
η καλύτερη γιαγιά του κόσμου! Αδικημένη, βασανισμένη μα γεμάτη περηφάνια και αξιοπρέπεια. Από τους λίγους ανθρώπους που έχω γνωρίσει
με τόση καθαρότητα και αξιοπρέπεια. Πολύτιμή μου εσύ, να έρχεσαι καμία
φορά στον ύπνο μου να τα λέμε γιατί θα σε χρειάζομαι. Είμαι σίγουρη πως
είσαι στον Παράδεισο, έχασες την μνήμη σου για
να καταφέρεις να είσαι εκεί! Σου άξιζε να είσαι εκεί! Να μας
προστατεύεις και να μας προσέχεις από ψηλά. Ξέρω πως θα είσαι πραγματικά
χαρούμενη και περιστοιχισμένη με ανθρώπους που σε αγαπάνε πραγματικά.
Τον τελευταίο καιρό σε αγκάλιαζα και προσπαθούσα να κάνω την κάθε
αγκαλιά μια ανάμνηση και θυμάμαι να αγγίζω σάρκα και κόκκαλα, σάρκα και
κόκκαλα και κάθε φορά έκλεινα τα μάτια και προσπαθούσα να σε κρατήσω
περισσότερο για να μην μου φύγεις κι ας ήξερα πως είχες κλείσει
εισητήριο για ένα μέρος όπου όλα θα άνθιζαν με την καλοσύνη και την
αγάπη που φέρεις μέσα σου. Προσπάθησα όλα…
Ήταν καλά να μην μου φυτέψεις τον Άγκαθο,
τώρα θα υποστείς την πλήρη διαπόμπευση.
Κι όχι πως δεν σου αξίζει!
Ξέρεις ότι σου αξίζει, έτσι;
Καταβάθος την αποζητάς.
Αφού την προκαλείς μωρέ, ξέχασες;
Ξ-έχασες;
Μα ξεχνάνε τα τόσο κακοήθη μυαλά;
Έλα να παίξουμε με τις λέξεις.
Να ανακατέψουμε τα γράμματα.
Βλέπεις, όπλο μου είναι!
Μα δεν φοβήθηκες ποτέ;
Αφού φοβούνται τα ανθρωπάκια.
Τι; Είχε πάψει από καιρό να υπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο, μέσα σου;
Λοιπόν, θα σου ανακατέψω ένα «ο»
Αλλά δεν σου φτάνει. Σου άρεσε να ανακατεύεις τον καφέ, ε; Σωστά θυμάμαι.
Πάρε ακόμη ένα «ο» γεμάτο αηδία από ’μένα.
Τι λες; Πάμε τώρα για το σίγμα «σ»;
Τον μεγάλο μας ανεμοστρόβιλο!
Γλυκιά μου, σε δουλεύω. Χώνεψες;
Εντάξει, θέλεις και ένα ύψιλον «υ», έτσι;
Το θέλεις, το ζητάς, είναι γεμάτο πλήρη γενναιοδωρία.
Καλή μου; Ποιός περίμενε να μπορώ να γράφω τόσο ειρωνικά ποιήματα;
Ποιός; Μήτε εσύ, μήτε εγώ!
Είδωλό μου, (τώρα γελάνε και οι πέτρες και τα σκουλήκια, που τόσο μοιάζετε) τι λες; Ήρθε η ώρα για ένα λάμδα «…
τώρα θα υποστείς την πλήρη διαπόμπευση.
Κι όχι πως δεν σου αξίζει!
Ξέρεις ότι σου αξίζει, έτσι;
Καταβάθος την αποζητάς.
Αφού την προκαλείς μωρέ, ξέχασες;
Ξ-έχασες;
Μα ξεχνάνε τα τόσο κακοήθη μυαλά;
Έλα να παίξουμε με τις λέξεις.
Να ανακατέψουμε τα γράμματα.
Βλέπεις, όπλο μου είναι!
Μα δεν φοβήθηκες ποτέ;
Αφού φοβούνται τα ανθρωπάκια.
Τι; Είχε πάψει από καιρό να υπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο, μέσα σου;
Λοιπόν, θα σου ανακατέψω ένα «ο»
Αλλά δεν σου φτάνει. Σου άρεσε να ανακατεύεις τον καφέ, ε; Σωστά θυμάμαι.
Πάρε ακόμη ένα «ο» γεμάτο αηδία από ’μένα.
Τι λες; Πάμε τώρα για το σίγμα «σ»;
Τον μεγάλο μας ανεμοστρόβιλο!
Γλυκιά μου, σε δουλεύω. Χώνεψες;
Εντάξει, θέλεις και ένα ύψιλον «υ», έτσι;
Το θέλεις, το ζητάς, είναι γεμάτο πλήρη γενναιοδωρία.
Καλή μου; Ποιός περίμενε να μπορώ να γράφω τόσο ειρωνικά ποιήματα;
Ποιός; Μήτε εσύ, μήτε εγώ!
Είδωλό μου, (τώρα γελάνε και οι πέτρες και τα σκουλήκια, που τόσο μοιάζετε) τι λες; Ήρθε η ώρα για ένα λάμδα «…