Νόμιζαν πως η αγάπη, θα τους έκανε άτρωτους. Πως θα μπορούσαν να διανύσουν μίλια, απροσπέλαστα. Πως θα μπορούσαν να αγγίξουν τα σύννεφα, λες και ήταν ένα γαϊτανάκι, που ύφαιναν οι νεράιδες της σιωπής. Μέσα τους, ένα ενεργό ηφαίστειο συναισθημάτων. Μία λάβα καυτή. Νόμιζαν πως η αρμονία των χρωμάτων, μπορούσε να γίνει, το παιχνίδι των ερωτευμένων. Πως η θυσία, μπορούσε να μοιάζει με ένα όνειρο, τεκμαρτό. Θεώρησαν πως οι άνθρωποι μπορούσαν να νιώσουν, να ερμηνεύσουν, να κρατήσουν τη στιγμή στα χέρια τους, σαν ένα λουλούδι που επέζησε, μέσα στη βροχή. Θυμήθηκαν πως κάπου τυχαία, άκουσαν πως οι Άγγελοι φιλούν σιωπηλά τους ανθρώπους στο μέτωπο, που μέσα από την ταπεινότητά τους, κέρδισαν το προνόμιο αυτό. Μέσα τους, μια ψυχή που διψά για κώνειο. Ένα δηλητήριο, γλυκό. Νόμιζαν πως μπορούσαν να κρατήσουν στη παλάμη τους το αύριο και στην ψυχή τους, να φυλάξουν το πιο ηχηρό μυστικό. Υπέθεσαν πως το αντίο μοιάζει με όνειρο, που σε σταλακτίτες κατοικεί, επειδή οι άνθρωποι στέρησαν από τους ε
«Μόνη μου, θα τα καταφέρω μόνη μου» είπες. «Μόνη μου, είναι δεμένα τα μάτια μου». Γιατί ο κόσμος που τόσο αγάπησες, μέσα στα χέρια σου, φύτεψε τη συντέλεια. Και ο ουρανός ήταν όμορφος εκείνο το βράδυ. Και τα φώτα των σπιτιών έσταζαν θαλπωρή μέσα από τις καμινάδες. Κ’ η βροχή που τόσο λαχταρούσες, δεν ήρθε ποτέ. Βαθιά στο μυαλό σου κατοικεί ένα φως σα ξεχασμένο διαμάντι. Μαζί ταξιδεύαμε νοερά στον κόσμο αυτό, γιατί εσύ φοβόσουν το σκοτάδι. Γιατί κρατούσες έναν σβησμένο δαυλό. Όμως τα χέρια σου ήταν γιομάτα, γιομάτα από τρόμο, για ένα ξεχασμένο "εγώ". Μόλις που μπορούσες να αγγίξεις το αύριο. Κι όμως.... «Μόνη μου, θα τα καταφέρω μόνη μου» είπες. «Μόνη μου, είναι δεμένα τα μάτια μου». ~~ Μόνη με Δεμένα Μάτια - Κική Κωνσταντίνου