ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Απρόσωπη η Αγάπη, τυλίχθηκε όλη σε ένα ροζ λουλούδι. Μεστό συναίσθημα ο πόνος, μετατέθηκε όλος σε ένα αλμυρό, εσωτερικό νερό. Αλληλόμορφα γονίδια τα μάτια μου, σαν καιρικό φαινόμενο, η ψυχή συνεισφέρει. Και υποκύπτω... Και υποκύπτω... Κική Κωνσταντίνου

Πω πω...  Εκφραστικοί μου, είμαι πολύ συγκινημένη. Σαν σήμερα, πριν από τρία χρόνια, κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο, με τίτλο "Τα Λάφυρα της Ψυχής μου". Ποιητική συλλογή σε ελεύθερο στίχο. Συναντά κανείς έργα, με πεζοαφηγηματική διάθεση, που στρέφονται γύρω από τον άξονα των ανθρώπινων συναισθημάτων και προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο, να συλλάβουν και να αποδώσουν, το θαύμα και το μεγαλείο, του Ανθρώπου και της Ζωής. Καφέ χρώμα, γήινη επαφή, κοντά σε χώμα και βάση. Εξώφυλλο βασισμένο σε πίνακα του Αντρε Κον, με τίτλο "Ballerina''. Το βάφτισα, "γυναίκα με γυρισμένη την πλάτη. " Διστακτική, αβέβαιη, ανέτοιμη ίσως, όπως εγώ που όμως, υπόσχεται πολλά εν καιρώ, να καταθέσει. Και κάπως έτσι, ξεκίνησαν όλα. Με την κτητική αντωνυμία στον τίτλο, που στόχο είχε να δηλώσει παράθεση, σε κάθε ανθρώπινη ψυχή. Συγκινημένη, ιδιαίτερα συγκινημένη, όχι γιατί κατάφερα να παράγω ακόμη δύο έργα στο χρονικό διάστημα που ακολούθησε, ούτε γ...

«Μόλις διαβήκατε την οδό της Αγάπης», φανερώθηκαν κάποια έντονα, καλλιγραφικά, κόκκινα γράμματα και η καρδιά του φτερούγησε όπως πριν. _______ Είναι "Η Αγάπη που Δηλώνει Παρών" και για να την αποκτήσεις, ενυπόγραφη και με αφιέρωση, επικοινώνησε μαζί μου!   «Έρχεται το τρένο» Φώναξε δυνατά ο άντρας. «Το τελευταίο για σήμερα. Λίγοι άνθρωποι στις αποβάθρες, λίγοι και οι επιβάτες του, ως είθισται δηλαδή», συμπλήρωσε η Στεφανία. «Δε θα ’ρθεις;» Ρώτησε ο άντρας που σηκώθηκε για να κατευθυνθεί προς τις γραμμές του τρένου, αφήνοντας τη Στεφανία καθισμένη, ακόμη στο παγκάκι. Η Στεφανία, σηκώθηκε όρθια, πήρε στην αγκαλιά της το φάκελο με τις σημειώσεις και σ κεπτόμενη έντονα, γύρισε και είπε χαμογελαστή στον άντρα. « Το σπίτι μου είναι δυο στενά πιο κάτω. Δε πηγαίνω με το τρένο. Πηγαίνω πάντα με τα πόδια» «Δηλαδή δε θα συνταξιδέψουμε»; Ρώτησε στενάχωρα ο άντρας για να εισπράξει το αρνητικό χαμόγελο της Στεφανίας, η οποία τον χαιρέτησε κάνοντας του νεύμα...

Αρλέτα - Bar Το Ναυάγιο

  Στον γκρεμό, άνθισα. Λες και ρήτορας, ο άνεμος από παντού, γέμισε τα πνευμόνια μου με θεία κοινωνία. Μια θάλασσα κάτω, πλουμιστή, να διασχίζει δύο συμπληγάδες που δεν ήταν πέτρες, ήταν αφανής γλάροι. Το οξυγόνο μου το έκλεψαν, σαν φιάλη υγραερίου, καιροφυλαχτούσε * μα το ύψος, ήταν η κατά διάνοια πληγή, που μαρτυρούσε, φώς. Φως και σκοτάδι. Σκοτάδι και φως. Ένας έρωτας, που έγινε γαλάζιος. Μία μάχη, που βάφτηκε ροζ. Στον γκρεμό, άνθισα. Υπερήφανη, ατένισα το βλέμμα ψηλά, σαν στοιχειώδη λύτρωση να αποζητούσα. Καθάριος ουρανός, απόλυτη ησυχία ένα σύννεφο να χαράζει πεπρωμένο και η γη, ερωτικά να αγκομαχά. Στον γκρεμό, άνθισα. Εκεί, πέθανα ξανά. Και διερωτάται, ο πολύχρωμος κάκτος​: "Για ακόμη μία φορά;" Στον γκρεμό, άνθισε Μα δεν του μίλησε ουδείς. Μόνος ποτίστηκε Μόνος μεγάλωσε Μόνος δυνάμωσε Και μόνος.... πέθανε.... κοιτώντας ψηλά! Στον γκρεμό, εκοιμήθη. Σσσσς Μην μιλάς. Ο Κάκτος - Κική Κωνσταντίνου #Κική_Κωνσταντίνου #...