Χιόνιζε εκείνη την ημέρα...
Χιόνιζε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω την ημέρα από τη νύχτα,
το φως από το σκοτάδι,
τους μικρούς από τους μεγάλους,
τους ανθρώπους από τα ζώα.
Περπατούσα χωρίς να πηγαίνω κάπου,
σκεφτόμουν χωρίς να είμαι σε θέση
να διακρίνω, αν μπορούσα να βάλω σε μια σειρά, τις σκέψεις που με ταλάντευαν.
Κρύωνα τόσο πολύ που με δυσκολία μπορούσα να περπατήσω, μα το πιο περίεργο όλων, είναι που ένιωθα το μούδιασμα της καρδιάς να υπερνικάει αυτό των άκρων.
Είχα την εντύπωση πως υπήρχαν κι άλλοι περαστικοί που διάβαιναν την άυλη πύλη,
μα ορκίζομαι πως όσο κι αν προσπάθησα δεν έβλεπα κανέναν.
Ώσπου άκουσα έναν ήχο.
Έναν ήχο, οικείο, γλυκό.
Μηχανικά τον ακολούθησα και βρέθηκα μπροστά σε έναν ταλαιπωρημένο, γνωστό μου ξένο, που έπαιζε ακορντεόν.
Τον κοίταξα θυμάμαι και χωρίς δεύτερη σκέψη, πλάγιασα δίπλα του.
Η μελωδία του ακορντεόν με κοίμησε.
Το πρωί που ξύπνησα, δεν υπήρχε κανείς.
Κάπου άκουσα έναν ξεθωριασμένο ήχο,
ήταν ο ήχος του ακορντεόν.
Χαμογέλασα...
Το Ακορντεόν - Κική Κωνσταντίνου
Ένα ακόμη νεογέννητο ποίημα.
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
#Ποιήματα
#Δημιουργώ
#Ονειρεύομαι
Πόσο όμορφα γράφεις Κική μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά και κσλό πσκ.
Φιλάκια πολλά.
Όμορφο ποίημα, βγαλμένο απ την ψυχή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχισε Κική μου.
Καλό σου απόγευμα
Καλό και δημιουργικό μήνα εύχομαι! Το νεογέννητό σου αισιόδοξο!
ΑπάντησηΔιαγραφήAwesome blog, i always enjoy & read the post you are sharing!
ΑπάντησηΔιαγραφήThank for your very good article...!
หนังบู๊