ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ, ΠΩΣ ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ, ΕΙΝΑΙ ΔΑΝΕΙΚΑ, "ΚΛΕΜΜΕΝΑ" ΑΛΛΩΝ....

Πω πω... 

Εκφραστικοί μου, είμαι πολύ συγκινημένη.

Σαν σήμερα, πριν από τρία χρόνια, κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο, με τίτλο
"Τα Λάφυρα της Ψυχής μου".
Ποιητική συλλογή σε ελεύθερο στίχο.

Συναντά κανείς έργα, με πεζοαφηγηματική διάθεση, που στρέφονται γύρω από τον άξονα των ανθρώπινων συναισθημάτων και προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο, να συλλάβουν και να αποδώσουν, το θαύμα και το μεγαλείο, του Ανθρώπου και της Ζωής.

Καφέ χρώμα, γήινη επαφή, κοντά σε χώμα και βάση.

Εξώφυλλο βασισμένο σε πίνακα του Αντρε Κον, με τίτλο "Ballerina''.
Το βάφτισα, "γυναίκα με γυρισμένη την πλάτη."
Διστακτική, αβέβαιη, ανέτοιμη ίσως, όπως εγώ που όμως, υπόσχεται πολλά εν καιρώ, να καταθέσει.
Και κάπως έτσι, ξεκίνησαν όλα.
Με την κτητική αντωνυμία στον τίτλο, που στόχο είχε να δηλώσει παράθεση, σε κάθε ανθρώπινη ψυχή.
Συγκινημένη, ιδιαίτερα συγκινημένη, όχι γιατί κατάφερα να παράγω ακόμη δύο έργα στο χρονικό διάστημα που ακολούθησε, ούτε γιατί κατάφερα να συνεχίσω το όνειρό μου, η μεγαλύτερη και η πιο πηγαία συγκίνηση, προέρχεται από το γεγονός πως κατάφερα να έχω πλάι μου σημαντικούς ανθρώπους και να τους έχω σε κάθε βήμα και όχι μόνο ήταν εκεί, δυνάμωναν μαζί μου, χαίρονταν μαζί μου και με τη στήριξή τους, κατάφερα κάθε καλό να το πολλαπλασιάσω.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως είναι να μιλά κανείς για το πρώτο του έργο, βιβλίο στην προκειμένη περίπτωση.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως μπορεί να είναι αυτή η εσωτερική αναδρομή, πως νιώθεις, πως αισθάνεσαι, τι συναισθήματα σου αποδίδει και σήμερα, θυμήθηκα πόσο πάσχισα για το όνειρό μου, πόσο ευλογημένη και περήφανη μπορεί να νιώθω. 

Για εμένα ήταν μονόδρομος αυτή η πορεία, ήμουν σίγουρη πως θα τα καταφέρω, θα καταφέρω να συνεχίσω εννοώ, δεν σκέφτηκα λεπτό να τα παρατήσω, το μόνο που σκεφτόμουν και εξακολουθώ να σκέφτομαι είναι ο εμπλουτισμός όλων αυτών που και θεωρώ, κατέχω.

Εξαρχής, ένα πηγαίο μου όνειρο ή συλλογισμός αν θέλετε, ήταν να ξεκινήσω όσα οραματίστηκα ανέτοιμη. Σε έναν κόσμο που όλοι θέλουν το τέλειο, πασχίζουν για το τέλειο, ξέροντας πως αυτό δεν υπάρχει, δεν σκέφτηκα λεπτό πως είναι να νιώθεις έτοιμος, δεν ήθελα να νιώθω έτοιμη, δεν θέλω να νιώσω σίγουρη ποτέ, θέλω να καλυτερεύω μαζί με ανθρώπους. Θέλω να χτίσω σκαλοπάτια και όχι να κατοικώ σε ένα υπάρχον οίκημα που μπορεί και απλώς κάποιοι να μου έδωσαν.

Το πιο μεγάλο μου δώρο, είναι οι άνθρωποι!

Όσοι γνώρισα, όσοι αγάπησα και όσοι ξέρω πως ήρθαν για να μείνουν γιατί όπου πάω, εγώ μένω!

Ευχαριστώ όσους συνεισφέρατε στο να νιώθω σήμερα, δημιουργική, παραγωγική, σίγουρη και κυρίως πλήρης και ευγνώμων.

Να είστε όλοι καλά! Την αγάπη μου, όλη!

Και φυσικά την ευχή μου για ό,τι επιθυμεί ο καθένας!

Να μην τα παρατάτε, ποτέ!

Για κανέναν άνθρωπο και για κανέναν λόγο!

Και φυσικά, να μην  αποζητάτε το οτιδήποτε.

Χαρείτε, απολαύστε, δεχτείτε, μοιραστείτε και να είστε ο εαυτός σας παντού και πάντα.

Μόνο έτσι θα είστε ελεύθεροι.

Και φυσικά θα κλείσω με "λάφυρα".
Αγαπημένα μου "λάφυρα" και το υπέροχο βίντεό τους από τον δικό μας, Νίκο Μουσαβερέ.

Η μουσική επένδυση του βίντεο ανήκει στον Αμερικανό συνθέτη και ράπερ Zack Hemsey και φέρει τον τίτλο "The Way"(2011).


Και φυσικά, θα κλείσω με ένα χορταστικό απόσπασμα από την "Φυγή" που συναντά κανείς "στα Λάφυρα της Ψυχής μου"



"Αχ! Αχ και να μπορούσα να σε φέρω πίσω!

Αχ και να ήμουνα σαν όλη τη συνήθη μάζα!

Να είχα απαιτήσεις από ’σένα μα υποχρέωση καμία!

Ίσως μόνο όσες είχα τολμήσει να δημιουργήσω και να διεκπεραιώσω εγώ!

Να το πάλι το Εγώ!

Ίσως αν δεν υπήρχε αυτό το καταραμένο «Ε», να μη μου είχες φύγει!

Ίσως τότε η φυγή να ήταν ένα όνειρο που με το πρώτο φως τυλίχθηκε στο πέπλο μιας άλλης ομιχλώδους μέρας.

Ίσως αν είχα μάθει το Εμείς να το γράφω με μικρό το αρχικό του γράμμα και να μην το προφέρω κραυγαλέα, να ήσουνα εδώ και να μου κράταγες το χέρι σφιχτά, σαν την πρώτη φορά που μου είπες έλα στον κόσμο, στη ζωή μου.

Μα, αν τα είχα κάνει όλα αυτά θα ήσουνα άραγε ’κει πάνω για να με φωτίζεις τώρα; Θα ήσουνα ’κει πάνω να με λούζεις με μια διάφανη, χρυσή οπτασία που δεν μπορώ να περιγράψω μα νοιώθω τόσο ευγνώμων που αγγίζει και αγγαλιάζει το σώμα μου;

Ίσως να ήσουνα εδώ να μου χάιδευες την πλάτη μα τώρα ξέρω πως κανένα ανθρώπινο σημείο του σώματος δεν μας ανήκει και μάλιστα για πάντα.

Ίσως τα αγνά και άδολα συναισθήματα να πρέπει να εξιλεώνονται στον ουρανό πριν τα μολύνει και τα μετατρέψει σε κάτι αδιάφορο και κακό η κοινωνία και η ματαιοδοξία των ανθρώπων.

Ίσως αν έμενες εδώ να διαρκούσες λίγο. Όσο θα ζούσα, όσο θα ζούσες! Κι αν αυτό είναι πολύ για κάποιους ξέρω πως η Αγάπη οφείλει να ζει και να τιθασεύει ανά αιώνες! Με τη βοήθειά μας! Την διάδοσή της σε έναν πιο φιλεύσπλαχνο, ειρηνικό και ανθρώπινο κόσμο!

Το μόνο που με παρηγορεί ειναι που ξέρω πως εκεί που πας δε θα ξεφτίσεις! Αυτό είναι το φάρμακο στον πόνο της ψυχής μου! Εκεί ψηλά που πήγες, που πας, ξέρω πως θα μείνεις για πάντα! Το νιώθω κάπου αριστερά στο στήθος μου, που σπαρταρά σα να παίρνει για πρώτη φορά ανάσα!

Κάθε βράδυ που κοιτώ τον ουρανό και σε βλέπω να λάμπεις σαν προβολέας, που φωτίζει τη σκηνή ενός αρχαίου θεάτρου, νιώθω πως βρήκες επιτέλους τον προσωπικό σου δρόμο, την Ανάπτυξη εκείνη, που εδώ δε θα μπορούσες ποτέ να επιτύχεις επειδή σε κάθε κενό «διάδρομο» που θα ’βλεπες θα «βούταγες» στη μαύρη τρύπα που κάποιοι είχαν περίτεχνα καλύψει με ένα πυκνό χαλάκι μπλε.

Μπλε έντονο, σκοτεινό, σαν εκείνο της ταραχώδους θάλασσας που στόχο έχει να καθαρίσει το βυθό από οποιοδήποτε σκουπίδι.

Μα εσύ το μπλε το είχες ταυτίσει με το Αιγαίο! Και μ’ άρεσε αυτό! Και σ’ άρεσε και σένα! Και κάπου εκεί ανοίγαμε το δικό μας παράθυρο δίπλα σε ένα κύμα που έβγαζε στην αμμουδιά ροζ αστερίες.

Και θυμάμαι! Κι όταν θυμάμαι θέλω να κλάψω, να κρυφτώ πίσω από έναν τεράστιο θάμνο που φύτεψα πριν ένα μήνα στη βεράντα μου.

Θέλω να γίνω ένα μικρό μικρό έντομο και να κρυφτώ κάπου ανάμεσα στα αγκάθια του! Κι ας με τρυπήσουν, κι ας με πονέσουν, κάτι τέτοιες στιγμές δε με νοιάζει. Στ’ αλήθεια, δε με νοιάζει! Αδιαφορώ! Το μόνο που θέλω είναι να καταλαγιάσω τον πόνο μου και να αναγεννηθώ!

Ξέρω, θα χαθώ για ακόμη μία φορά σε έναν άσπλαχνο κόσμο προσπαθώντας να βρω παρηγοριά για τη φυγή σου μα όταν θα ξυπνήσω θα είμαι και πάλι στο κρεβάτι μου αγκαλιά με ένα λευκό, πουπουλένιο μαξιλάρι που μυρίζει ακόμη το άρωμα σου! Που για σχέδιο έχει επάνω του ψηφίδα όλα τα όνειρά μας! Και δε θέλω να το αγγίξει κανείς, γιατί έτσι νιώθω πως θα τσαλακώσει ή ακόμη χειρότερα θα σβήσει τα όνειρά μας.

Και επιλέγω να το κρατώ μόνη στην αγκαλιά μου!

Και το σφίγγω και το σφίγγω δυνατά!

Και πιο δυνατά! Και πιο δυνατά!

Και ένα λευκό πούπουλο πετάει στον αέρα!

Και σταματώ! Ήδη ένα όνειρο από τα κοινά εξανεμίσθη!

Το μαξιλάρι το αφήνω στη βάση του!

Τρομαγμένη φεύγω! Για άλλη μια φορά φεύγω!

Εγώ φεύγω γιατί η φυγή δεν εχει να κάνει με το ποιος φεύγει πρώτος από μία κατάσταση αλλά με το ποιος προσπαθεί να φύγει από ένα σήμερα που έχτισε μόνος ή κάποιος του το πρόσφερε και πρέπει να το αντιμετωπίσει.

Κι αν το σήμερα είναι φυλακή δεν φταις εσύ, φταίω εγώ, που κράτησα και επέβαλα στην ψυχή μου χρόνια τιμωρία.

Ξέρω πως πάντα είναι εύκολο να κατηγορήσω εσένα ή κάποιον άλλο συνάνθρωπό μου μα πάνω απ’ όλα ξέρω πως μπορώ να παρακολουθήσω το δράμα μου και να το σταματήσω μόνο όταν πραγματικά θελήσω.

Και λέω σε όλους «Άσε με»! Και δε μ’ αφήνουν! Κι αυτό κάνει ακόμα πιο σκληρό και βαθύ τον πόνο της φυγής σου!

Αν!

Αν είχα την ευκαιρία να σε έχω και πάλι πίσω θα τα άλλαζα όλα!

Σου είπα και πριν το Εγώ μου θα ήτανε πάντα κάτω από εσένα μα βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δε θα το επέτρεπες ποτέ αυτό.

Αν κάτι θαύμαζες πάνω μου ήταν η Ελευθερία, που οι άλλοι και εγώ πολλές φορές την είχα ονομάσει Εαυτό.

Μα εσύ ήξερες! Αμέσως κατάλαβες! Ίσως γι’ αυτό φρόντισες να μου εμπιστευτείς εφόδια της ψυχής σου, πριν ο δρόμος πίσω σου να κλείσει.

Τότε δεν μπορούσα να τα αποδεχτώ, σήμερα όμως αποφασίζω να τα ανασύρω, να τα ανοίξω και να συνεχίσω να πολεμώ και να μάχομαι για αυτά, που εσύ πρώτος μου έμαθες!

Σου άρεσε να βοηθάς ουσιαστικά τον κόσμο, μου χάρισες την ιατρική σου ρόμπα.

Σου άρεσε να προσφέρεις, μου χάρισες ένα αμάξι, που μετακινούσες φάρμακα σε σπίτια ανθρώπων, που δεν είχαν λεφτά να αγοράσουν

Σου άρεσε να χαμογελάς, μου χάρισες μια μαριονέτα – κλόουν, που νιώθω πως είχα αντικρίσει σε θέατρο σκιών, όταν ήμουνα παιδί.

Σου άρεσε να μου κρατάς το χέρι, μου χάρισες ένα στηθοσκόπιο για να το νιώθω πλάι στην καρδιά μου.

Σου άρεσε να αγαπάς, μου χάρισες ένα μπουκέτο με λουλούδια!

Ξεράθηκαν! Ξεράθηκαν τα λουλούδια μα κατά έναν περίεργο τρόπο, κάθε φορά που τα πλησιάζω νιώθω ότι μοσχοβολάνε ακόμα.

Σου άρεσε!

Ναι, θυμάμαι καλά πως σου άρεσε να σου λέω «Σ’ αγαπώ» και μου χάρισες μια κάρτα.

Μια κάρτα που έγραφε: Ακόμη κι αν φύγω θα είμαι κοντά σου, σαν Άγγελος, σαν φυλαχτό, σα φύλλο, που πέταξε στον ουρανό και ψάχνει τον κορμό του δέντρου, που κάποτε το φιλοξενούσε.

Κι έφυγες!"

Καλή συνέχεια, εκφραστικοί μου. 
Όμορφη μέρα!