ΈΝΑ ΣΥΝ ΈΝΑ ΊΣΟΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

«Η Αγάπη της Σιωπής», η πρώτη ιστορία της "Αγάπης που Δηλώνει Παρών", και η συγκεκριμένα, η πιο βαθιά μας, ηχηρή ιστορία. Διαδραματίζεται στο όμορφο νησί της Κέρκυρας. Παρακολουθούμε τη φωτογραφική πορεία ενός νέου, ταλαντούχου και ανερχόμενου φωτογράφου. Όλα ανατρέπονται όταν κατά τη διάρκεια των λήψεών του, μέσα από το φακό του, εστιάζει σε μία εξωτική κοπέλα, ευθύς γίνεται το μοντέλο του και όλα αρχίζουν χωρίς καμία λέξη.

~~ Η φωτογραφία, που διαθέτει και την κάποιαν απόσταση, μια απόσταση που παρακολουθούμε καθόλη την διάρκεια της ιστορίας, μας έρχεται από τον Άγιο Νικόλαο στο Πόρτο Λάγος και την αγαπημένη μας, Alexandra Mouriopoulou

«Η Φυσαρμόνικα των Αισθήσεων», η δεύτερη, μελωδική, ιστορία, της "Αγάπης που Δηλώνει Παρών". Ταξιδεύουμε σε μία άλλη εποχή, στην εποχή εκείνη που τα αγόρια φορούσαν στραβό κασκέτο, τιράντες, κοντά παντελόνια και ήταν τόσο ρομαντικά που μέσω μιας φυσαρμόνικας μπορούσαν να διαδώσουν την αγάπη τους στον κόσμο όλο. Στην εποχή εκείνη που οι γόνοι πλούσιων οικογενειών έπρεπε πάση θυσία να ενώσουν τα πλούτη τους με αντίστοιχους γόνους. Μπορεί ο ήχος μιας φυσαρμόνικας να κάνει τους ανθρώπους να δουν και να ακούσουν καλύτερα ή οι άνθρωποι μπορούν να την κάνουν να σωπάσει για πάντα;

~~Και η φωτογραφία από την αγαπημένη μας Alexandra Mouriopoulou, στην Παναγία Παντάνασσα. Ευχαριστούμε τόσο μα τόσο πολύ!

«Στη Στάση των Τρένων», η τρίτη ιστορία της αγάπης που δηλώνει παρών, που ζει ανάμεσά μας και καθημερινά μας θυμίζει πως χάρη στην αγάπη είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ποιος είπε πως η αγάπη για να αγγίξει τους ανθρώπους θα πρέπει να είναι πλασμένη ως μια ειδυλλιακά, εξωπραγματική ιστορία; Ποιος είπε πως δίπλα μας, καθημερινά, δεν μπορεί η ζωή του καθενός, η πολύτιμη στιγμή του, η ρουτίνα του να γίνει προπομπός για κάτι αυθεντικά πολύτιμο; Γιατί στη ζωή μας συμπορευόμεθα με αμέτρητους ανθρώπους, που σπάνια βρίσκουμε τον χρόνο να τους ρίξουμε μία καθαρά ανθρώπινη ματιά. Γιατί το κάθε μας λεπτό οφείλει να είναι πολύτιμο. Γιατί η αγάπη δε ζει μακριά μας, ανάμεσά μας βρίσκεται, και πολλές φορές, ανάξιοι όσοι δεν μπορούμε να δούμε πως κατοικεί στην παλάμη μας, στην τόσο απλή, ανθρώπινη, ταπεινή, επαφή μας.

Η φωτογραφία από την αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou στην Παναγία Παντάνασσα. Ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ!!

Γλυκιά καλημέρα σήμερα, με μια εικόνα με απόσπασμα από "την Αγάπη που Δηλώνει Παρών", που μου χάρισαν οι αγαπημένοι μου Takis Katerina Mariza Tserentzoulia, που τους συναντά κανείς στις Ηλιαχτίδες καρδιάς και στο "Σεργιάνι στης ψυχής... τα καλντερίμια".
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ.

Η Αγάπη Δηλώνει Παρών, μέσω μιας φυσαρμόνικας.
Η Φυσαρμόνικα των Αισθήσεων, μέρος της μάλλον, παίρνει σάρκα και οστά, μέσω της εικόνας που μας χάρισε η αγαπημένη μου, Νεφέλη Νέλη Αλεξανδρή. Δημιουργίες της Νεφέλης. συναντά κανείς στην ομάδα: "Σεργιάνι στης ψυχής... τα καλντερίμια".

Ευχαριστώ τόσο πολύ γλυκιά μου!

Στην αριθμητική της αγάπης, ένα συν ένα ίσον τα πάντα και δύο μείον ένα ίσον τίποτα.

Mignon McLaughlin, 1913-1983, Αμερικανίδα αρθρογράφος

Κι η φωτογραφία από την αγαπημένη μου, Χαρούλα Δουκουμέ.

Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! <3

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά! Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

25 λέξεις #16 - Χρόνος στάζει ανάμεσα στις λάμψεις

Πίσω απ’ το πλήθος των φώτων ο ήλιος δεν χάνεται — μεταμορφώνεται. Χρόνος στάζει ανάμεσα στις λάμψεις. Κανείς δεν γυρνά. Καλημέρα εκφραστικοί μου! Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο "25 λέξεις" της Μαρίας Νικολάου, στο '' το Κείμενο'' , με νικήτρια την Αλεξάνδρα μας Woman in blogs . Εμπνευστήκαμε από τη φωτογραφία της Μαρίας, που μοιράστηκε μαζί μας και είδατε πιο πάνω. Σε μόλις 25 λέξεις , εκφράσαμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μας γέννησε αυτή η εικόνα. Μπορείτε να δείτε όλες τις συμμετοχές εδώ . Μαρία μου, σε ευχαριστούμε θερμά — και συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες! Ήταν μια ακόμη υπέροχη διαδικτυακή εμπειρία. Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ σε όσους στήριξαν τη συμμετοχή μου ή σταθήκαν σε αυτή με αγάπη.

Από την Άλλη Πλευρά

Πηγή Ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά στον ουρανό όταν ο Δημήτρης πήρε στα χέρια του τον φάκελο. Είχε εκείνη τη μυρωδιά που τον έκανε να νιώθει σαν να ήρθε από το παρελθόν, από ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής του, που δεν ήθελε να θυμάται. Ήταν το είδος του φακέλου που θα πετούσε χωρίς δεύτερη σκέψη, αν δεν είχε ένα περίεργο αίσθημα στο στομάχι. Άνοιξε τον φάκελο αργά, λες και το περιεχόμενό του θα μπορούσε να τον τραυματίσει, κι εκεί, ανάμεσα σε μερικά τσαλακωμένα χαρτιά, βρήκε ένα παλιό κασετόφωνο. Το κρατούσε στα χέρια του, κοιτώντας το με μια αίσθηση αμηχανίας, σα να είχε ανοίξει έναν θησαυρό που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί. Το κασετόφωνο ήταν ακριβώς το ίδιο όπως εκείνα που χρησιμοποιούσαν οι γονείς του όταν ήταν μικρός, από εκείνα τα μοντέλα που ακούγονταν σαν να παίζουν με χαμηλή ένταση ακόμα κι όταν ήταν στο τέρμα. Μόνο που αυτή η συσκευή δεν είχε καμία ετικέτα, καμία ένδειξη για το ποιος ήταν ο αποστολέας ή το περιεχόμενό της. Το μόνο που υπήρχε πάνω ήταν μία κασέτ...

ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου