Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΈΝΑ ΣΥΝ ΈΝΑ ΊΣΟΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

«Η Αγάπη της Σιωπής», η πρώτη ιστορία της "Αγάπης που Δηλώνει Παρών", και η συγκεκριμένα, η πιο βαθιά μας, ηχηρή ιστορία. Διαδραματίζεται στο όμορφο νησί της Κέρκυρας. Παρακολουθούμε τη φωτογραφική πορεία ενός νέου, ταλαντούχου και ανερχόμενου φωτογράφου. Όλα ανατρέπονται όταν κατά τη διάρκεια των λήψεών του, μέσα από το φακό του, εστιάζει σε μία εξωτική κοπέλα, ευθύς γίνεται το μοντέλο του και όλα αρχίζουν χωρίς καμία λέξη.

~~ Η φωτογραφία, που διαθέτει και την κάποιαν απόσταση, μια απόσταση που παρακολουθούμε καθόλη την διάρκεια της ιστορίας, μας έρχεται από τον Άγιο Νικόλαο στο Πόρτο Λάγος και την αγαπημένη μας, Alexandra Mouriopoulou




 «Η Φυσαρμόνικα των Αισθήσεων», η δεύτερη, μελωδική, ιστορία, της "Αγάπης που Δηλώνει Παρών". Ταξιδεύουμε σε μία άλλη εποχή, στην εποχή εκείνη που τα αγόρια φορούσαν στραβό κασκέτο, τιράντες, κοντά παντελόνια και ήταν τόσο ρομαντικά που μέσω μιας φυσαρμόνικας μπορούσαν να διαδώσουν την αγάπη τους στον κόσμο όλο. Στην εποχή εκείνη που οι γόνοι πλούσιων οικογενειών έπρεπε πάση θυσία να ενώσουν τα πλούτη τους με αντίστοιχους γόνους. Μπορεί ο ήχος μιας φυσαρμόνικας να κάνει τους ανθρώπους να δουν και να ακούσουν καλύτερα ή οι άνθρωποι μπορούν να την κάνουν να σωπάσει για πάντα;

~~Και η φωτογραφία από την αγαπημένη μας Alexandra Mouriopoulou, στην Παναγία Παντάνασσα. Ευχαριστούμε τόσο μα τόσο πολύ!



 «Στη Στάση των Τρένων», η τρίτη ιστορία της αγάπης που δηλώνει παρών, που ζει ανάμεσά μας και καθημερινά μας θυμίζει πως χάρη στην αγάπη είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ποιος είπε πως η αγάπη για να αγγίξει τους ανθρώπους θα πρέπει να είναι πλασμένη ως μια ειδυλλιακά, εξωπραγματική ιστορία; Ποιος είπε πως δίπλα μας, καθημερινά, δεν μπορεί η ζωή του καθενός, η πολύτιμη στιγμή του, η ρουτίνα του να γίνει προπομπός για κάτι αυθεντικά πολύτιμο; Γιατί στη ζωή μας συμπορευόμεθα με αμέτρητους ανθρώπους, που σπάνια βρίσκουμε τον χρόνο να τους ρίξουμε μία καθαρά ανθρώπινη ματιά. Γιατί το κάθε μας λεπτό οφείλει να είναι πολύτιμο. Γιατί η αγάπη δε ζει μακριά μας, ανάμεσά μας βρίσκεται, και πολλές φορές, ανάξιοι όσοι δεν μπορούμε να δούμε πως κατοικεί στην παλάμη μας, στην τόσο απλή, ανθρώπινη, ταπεινή, επαφή μας.

Η φωτογραφία από την αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou στην Παναγία Παντάνασσα. Ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ!!



 Γλυκιά καλημέρα σήμερα, με μια εικόνα με απόσπασμα από "την Αγάπη που Δηλώνει Παρών", που μου χάρισαν οι αγαπημένοι μου Takis Katerina Mariza Tserentzoulia, που τους συναντά κανείς στις Ηλιαχτίδες καρδιάς και στο "Σεργιάνι στης ψυχής... τα καλντερίμια".
Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ.










 Η Αγάπη Δηλώνει Παρών, μέσω μιας φυσαρμόνικας.
Η Φυσαρμόνικα των Αισθήσεων, μέρος της μάλλον, παίρνει σάρκα και οστά, μέσω της εικόνας που μας χάρισε η αγαπημένη μου, Νεφέλη Νέλη Αλεξανδρή. Δημιουργίες της Νεφέλης. συναντά κανείς στην ομάδα: "Σεργιάνι στης ψυχής... τα καλντερίμια".

Ευχαριστώ τόσο πολύ γλυκιά μου! 





  Στην αριθμητική της αγάπης, ένα συν ένα ίσον τα πάντα και δύο μείον ένα ίσον τίποτα.


 Κι η φωτογραφία από την αγαπημένη μου, Χαρούλα Δουκουμέ.

Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! <3

Σχόλια

  1. Αααααα Κική μου,
    πολύ όμορφη ετούτη η ανάρτηση σήμερα.
    Πέραν του ότι έχει μια πολύ περιεκτική σύνοψη στο τελευταίο σου αγαπημένο και για μένα βιβλίο σου, έχει την ομορφιά να είναι στολισμένη με φωτογραφίες που μου αρέσουν για το στυλ τους.
    Μπράβο στα παιδιά, στους φίλους σου.
    Πολύ γλυκό και καλλιτεχνικό και το ύφος.
    Καλή βδομάδα Κική μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)