Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΌΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ









Ελπίδα είναι η πίστη που κρατάει το χέρι της έξω στο σκοτάδι.

George Iles, 1852-1942, Αμερικανός συντάκτης επιστ. περιοδικού
_______________

Ευχαριστούμε την αγαπητή φίλη και συνοδοιπόρο στον κόσμο των μπλοκς, Χριστινα Λελη για την πανέμορφη φωτογραφία και την συνολική της στήριξη και συμβολή στην μέχρι τώρα πορεία μου. Στυλοβάτης μου και εκείνη.

Σου εύχομαι Χριστίνα μου να χαίρεσαι την οικογένειά σου και κάθε επιτυχία! Να είσαι πάντα καλά! Και πάλι ευχαριστώ

















 Όπου υπάρχει μεγάλη αγάπη, υπάρχουν πάντα θαύματα.

Willa Cather, 1873-1947, Αμερικανίδα αρθρογράφος & συγγραφέας

______________________

Kαι αυτή η φωτογραφία μου αποπνέει τόσα πολλά όμορφα και ονειρικά συναισθήματα. Μοιάζουν με πίνακα ζωγραφικής. Τόσο όμορφα και επιβλητικά τα νιώθω, τόσο πολύ θέλουν να επικοινωνήσουν και να αγαπηθούν. Και το καταφέρνουν οι ψυχές τους, αφού είναι ζωντανά!

Φωτογράφος μας η καλή μου φίλη Maria Sampethai.
Ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου για την καθοριστική σου στήριξη κι αγάπη! Να χαίρεσαι την οικογένειά σου! Φιλιά πολλά! 













Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία…

Οδυσσέας Ελύτης, 1911-1996 , Ποιητής, Νόμπελ 1979

______________________

Την αγαπώ κι αυτήν την φωτογραφία πάρα πολύ! Σαν σκαλέτα που τόσο με τραβάει και ποικίλους λόγους!

Μας έρχεται από την Λίμνη Καστοριάς και φιλοξενούμαστε σε έναν επιβλητικό κορμό και εμείς αγαπάμε τους κορμούς!

Από πολύτιμο πρόσωπο φυσικά, την Alexandra Mouriopoulou μας!

Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!  






 εκείνο που όλο έφευγε γιατί η ζωή αυτό του είχε διδάξει....





Ήθελες μόνο που να παίρνεις,
να παίρνεις, να παίρνεις και να μη δίνεις τίποτα..

Το θάρρος είναι το πιο σημαντικό από όλα τα προσόντα, γιατί χωρίς θάρρος δεν μπορείς να χρησιμοποιείς με συνέπεια κανένα άλλο προσόν.

Maya Angelou, 1928-2014, Αφροαμερικανίδα ποιήτρια

___________

Aπό την αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou
Ευχαριστούμε τόσο πολύ!

Μια ζωή που αναλώθηκε σε λάθη είναι πολύ πιο αξιέπαινη και πολύ πιο χρήσιμη από μια ζωή που αναλώθηκε κάνοντας τίποτα.

Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω, 1856-1950, Ιρλανδός συγγραφέας, Νόμπελ 1925

___________

Aπό την αγαπημένη μου Alexandra Mouriopoulou στον Άγιο Νικόλαο.

Ευχαριστούμε τόσο πολύ!
 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)