Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΓΙΑΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΦΡΑΓΜΟΥΣ ΚΑΙ ΌΡΙΑ, ΈΧΕΙ ΜΟΝΟ ΓΕΦΥΡΙΑ.





Η Αγάπη Δηλώνει Παρών, παρόν σε κάθε εποχή, σε κάθε εορταστική και μη, ατμόσφαιρα, να σας πάρει από το χέρι και να σας μυήσει στις ιστορίες αγάπης που φιλοξενεί.
Ακολουθήστε την "Στην Αγάπη της Σιωπής"
Ακούστε την μελωδία "Της Φυσαρμόνικας των Αισθήσεων"
Αναρωτηθείτε, δίπλα στις ράγες του τρένου, που κατοικεί η αγάπη στην καθημερινή επαφή μας.
Και για το τέλος, αναρωτηθείτε για την αγάπη που έπεται....
















Η Αγάπη Δηλώνει Απών, έρχεται.
Πριν από αυτή όμως, φρόντισε να αποκτήσεις το πρώτο μέρος της τριλογίας.
Ζήτησέ τη μου, υπογεγραμμένη και ενυπόγραφη.
Επικοινώνησε μαζί μου μέσω inbox και σύντομα θα την έχεις πλάι σου!




 Ευχαριστώ πολύ!














Γυναίκες, σας περιγράφουμε όπως μας αρέσει
κι εξοργιζόμαστε που δεν χωράτε στις περιγραφές μας.

Τίτος Πατρίκιος, 1927 -, Έλληνας ποιητής



Στην αγκαλιά της συγγραφέως μας, Μαρία Κανδύλη.
Η Μαρία Κανδύλη έχει γράψει το βιβλίο "Πλυμένα Λάβαρα" από τις εκδόσεις Τύρφη.
Αναζητήστε το!



"Τρεις νουβέλες γραμμένες με πολύ αγάπη. Το αποτύπωμα της συγγραφέως φαίνεται να είναι τυλιγμένο από την κουβέρτα της αγάπης. Άρα δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικό το έργο της. Δίνει χώρο σ' εκείνη την αγάπη που νομίζουμε ότι θα πονέσουμε, αλλά ευχόμαστε να βρεθεί στο δρόμο μας για να τη διαβούμε. Καταργεί εκείνη την αγάπη που νομίζουμε ότι έχουμε, αλλά βολευόμαστε από φόβο. Στο τέλος ο αναγνώστης καταθέτει αρκετά περιθώρια σκέψης και προβληματισμού. Δε σταματά σε ένα είδος αγάπης, αλλά μυρίζει όλα τα αγνά συναισθήματα που αναδύονται από αυτήν. Μένει με τη γλυκιά αίσθηση ότι η αγάπη δε διαθέτει μόνο ήρωες, αλλά και δική της λογική. Γιατί δεν έχει φραγμούς και όρια, παρά μόνο γεφύρια. Ανοίγει δρόμους, ξεκλειδώνει καρδιές, μαλακώνει συνειδήσεις. Είναι στη φύση της να περιπλανιέται λεύτερη. Όσοι αντιστέκονται σ' αυτήν, τόσο η ίδια θα στέκεται περήφανη, φωνάζοντας με τιμή και δύναμη ανδρείας όχι παρούσα, αλλά παρών στο παρόν."



____________________


Τα υπέροχα λόγια επάνω, λόγια που με έκαναν να συγκινηθώ και να χαμογελάσω δειλά, έρχονται από έναν άνθρωπο που θεωρώ δικό μου και ξέρω πόσο με στηρίζει, με πιστεύει και με βοηθά. Οι θησαυροί του άλλωστε, όλα τα τρειλερ των βιβλίων μου που μου έχει χαρίσει μέχρι στιγμής, δείχνουν και με πράξεις όσα σας είπα μόλις. Αυτός ο πολύτιμός άνθρωπος είναι ο Νίκος Μουσαβερές. Τιμή και χαρά μου, τα λόγια σου φίλε μου!


Και η πανέμορφη φωτογραφία, η επιβλητική αυτή φωτογραφία, μέσα στην απέραντη γαλήνη της θάλασσας που τη συνοδεύει, έρχεται από μία αγαπημένη Γυναίκα και ανερχόμενη συγγραφέα, την Μαρία Κανδύλη, την οποία και θερμά ευχαριστώ!


Η Αγάπη, πάντα, Θα Δηλώνει Παρών!


Σας ευχαριστώ πολύ!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ευτυχία, η Κλόουν

  Την λέγανε Ευτυχία. Όχι ειρωνικά. Αυτό της είχαν δώσει για όνομα κι ας μην τα έφερε εύκολα η ζωή της. Είχε περάσει πολλά. Είχε χάσει ανθρώπους, είχε κλείσει πράγματα μέσα της, είχε κλάψει σιωπηλά αλλά ποτέ της δεν τα ξέχασε. Δεν έκανε πως δεν υπάρχουν. Τα κράτησε! Όχι για να την βαραίνουν, αλλά για να τα γυρίσει ανάποδα και να τα κάνει κάτι άλλο, κάτι το αναγεννητικό. Μια μέρα αποφάσισε να γίνει Κλόουν . Όχι για να κάνει την αστεία. Δεν της ταίριαζε αυτό, το έκανε γιατί ήθελε να είναι κοντά σε παιδιά που πονούσαν. Να τους δώσει κάτι απλό, κάτι καθαρό, κάποιου είδους μαγεία. Κάτι που της είχε λείψει όταν ήταν εκείνη μικρή. Λίγη χαρά χωρίς ερωτήσεις. Έραψε μόνη της τη στολή της. Ζωγράφισε στο μάγουλο ένα μικρό φεγγάρι. Πήρε μια σακούλα, την γέμισε μπαλόνια και πήγε σε παιδικά νοσοκομεία. Όμως τα μπαλόνια της δεν ήταν απλά ούτε μονότονα. Ήταν πολύχρωμα. Κόκκινα, μπλε, πράσινα, κίτρινα, ροζ. Και το καθένα είχε ζωγραφισμένο πάνω του ένα  δάκρυ . Όχι όπως το φαντάζεσαι. Όχι...

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ.

Τα μάτια της είναι δυο άντρα όπου σπινθηρίζει αόριστα το μυστήριο, και το βλέμμα της φωτίζει σαν αστραπή: είναι μια έκρηξη μέσα στα σκότη… Υπάρχουν γυναίκες που εμπνέουν την επιθυμία να τις νικήσεις και να τις απολαύσεις… αλλά αυτή εδώ σου γεννάει τον πόθο να πεθάνεις αργά κάτω απ’ το βλέμμα της (Σαρλ Μπωντλαίρ, από το ποίημα «Η επιθυμία της περιγραφής»)