ΕΚΦΡΑΣΟΥ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Εκφραστικοί, καλημέρα. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Ο τίτλος, με τη θεματολογία της ανάρτησης, μπορεί να σας φανεί άσχετος, μπορεί πάλι και όχι. Θα δείξει.... Έχετε βρεθεί στη Χαλκίδα; Υποθέτω οι περισσότεροι ναι αλλά και να μην έχετε έρθει, ακόμη, θα γνωρίζετε την ιστορία των τρελών νερών και την γέφυρα που ανοιγοκλείνει για να περάσουν τα καράβια. Αποτελεί αξιοθέατο για τους τουρίστες, η αλήθεια είναι. Τόσα χρόνια στη Χαλκίδα λοιπόν δεν είχε τύχει ποτέ να δω τη γέφυρα από την αντίπερα όχθη, από την πλευρά του Καράμπαμπα δηλαδή, πάντα βρισκόμουν από της παραλίας τη πλευρά.  Πριν λίγες μέρες λοιπόν, συντροφιά με τη συλλεκτική Μαρία που ξαναβρέθηκε στα μέρη μας, είδα την γέφυρα από την άλλη της πλευρά και ναι, ήταν πολύ πιο ωραία. Για αρχή, διαπίστωσα πως κάτω κάτω στη γέφυρα και ενώ εκείνη, επάνω, είναι ανοιχτή, υπάρχει ένα άτομο, προφανώς για να ρυθμίζει ή να ελέγχει κάτι στη κυκλοφορία. Οκ, είχα δει τους λιμενικούς επάνω, αλλά κάτω στην βάση της...

Να το πάλι το Εγώ! Ίσως αν δεν υπήρχε αυτό το καταραμένο «Ε», να μη μου είχες φύγει! Ίσως τότε η φυγή να ήταν ένα όνειρο που με το πρώτο φως τυλίχθηκε στο πέπλο μιας άλλης ομιχλώδους μέρας. Ίσως αν είχα μάθει το Εμείς να το γράφω με μικρό το αρχικό του γράμμα και να μην το προφέρω κραυγαλέα, να ήσουνα εδώ και να μου κράταγες το χέρι σφιχτά, σαν την πρώτη φορά που μου είπες έλα στον κόσμο, στη ζωή μου. Μα, αν τα είχα κάνει όλα αυτά θα ήσουνα άραγε ’κει πάνω για να με φωτίζεις τώρα; Θα ήσουνα ’κει πάνω να με λούζεις με μια διάφανη, χρυσή οπτασία που δεν μπορώ να περιγράψω μα νοιώθω τόσο ευγνώμων που αγγίζει και αγγαλιάζει το σώμα μου; Ίσως να ήσουνα εδώ να μου χάιδευες την πλάτη μα τώρα ξέρω πως κανένα ανθρώπινο σημείο του σώματος δεν μας ανήκει και μάλιστα για πάντα. Ίσως τα αγνά και άδολα συναισθήματα να πρέπει να εξιλεώνονται στον ουρανό πριν τα μολύνει και τα μετατρέψει σε κάτι αδιάφορο και κακό η κοινωνία και η ματαιοδοξία των ανθρώπων. Ίσως αν ...

Όσα δεν τόλμησα ποτέ να πω είναι στεναγμοί ανείπωτοι, που χάθηκαν κάπου, προς την έξοδο διαφυγή τους. Είναι λόγια που έγιναν κόμπος, θηλιά σε έναν λαιμό που έπρεπε πάση θυσία να αναπνεύσει Δάκρυα κυλούσαν μα ήξερα, πως είναι λόγια, συναισθήματα χιλιοειπωμένα μόνο στον εσωτερικό μου κόσμο όμως. Κι όλα αυτά τα λόγια, οι τρανταχτοί μου ψίθυροι ήταν μόνο για μένα, μόνο. Ήξερα πως δεν ήθελαν να γίνουν ομιλία μα ούτε γραφή παράφορη, συμβολισμός Αγγέλων ήθελαν όμως να γίνουν δάκρυ ή ένας σιωπηλός οδυρμός για να πνίξουν της ζωής τη στάχτη, που σε ένα τασάκι, είχε ξεχάσει ένας κύριος με μαύρα ρούχα. Όσα δεν τόλμησα ποτέ να πω έγιναν για ακόμη μία φορά, στάχτη σε ένα τασάκι που αποτσίγαρα, πολλών, βρομούσε. Κι ήταν κι ένας άλλος κύριος, αυτή τη φορά θυμάμαι φορούσε γκρι ρούχα. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που ρουφούσε το τσιγάρο σου, σαν να κρεμόταν όλη του η ζωή από αυτό, σαν ο καπνός να ήταν η μόνη, σωτήρια λύση. Κι όταν έφτανε στο τέλος, στο τέλος του, θυμάμα...

Την Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017 και ώρα 8:00 μ.μ. στο Θέατρο Ελαιών του Θανάση Αγγέλου (περιοχή Καθενών, 10 περίπου χμ. από τη διασταύρωση της επαρχιακής οδού Νέας Αρτάκης-Στενής) θα πραγματοποιηθεί η – με τίτλο Θέρους… απόθερα – 3η Πανευβοϊκή Ποιητική Συνάντηση, κατά την οποία σε μορφή θεατρικού αναλογίου θα παρουσιαστούν αποσπάσματα από το σύγγραμμα Ο ελληνικός στίχος και η εξέλιξή του από τον 1 0ο αιώνα μέχρι σήμερα της Παναγιώτας Χριστοπούλου-Ζαλώνη, μεταξύ αυτών θα αναγνωστούν ποιητικά κείμενα Ευβοέων δημιουργών (που είτε παρήχθησαν κατά την πρόσφατη θερινή περίοδο είτε ταξιδεύουν στα μελλούμενα είτε προέρχονται από παλαιότερες γόνιμές τους στιγμές) και συνάμα θα υπάρξει παρεμβολή χατζιδακικών μουσικών χρώσεων από την πιανίστα Βάνα Παπαϊωάννου. Οι επιθυμούντες να λάβουν μέρος με ποίημά τους, παρακαλούνται όπως – με ηλεκτρονικό μήνυμα ή τηλεφωνικώς – το δηλώσουν έως την Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017 σε ένα εκ των μελών της τριμελούς επι...

Προς τα τέλη του Αυγούστου... Εκλιπών!   Οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν να κολυμπούν και ταυτόχρονα να κρατούν τα πόδια τους στη στεριά. Marcel Proust, 1871-1922, Γάλλος συγγραφέας       Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν... Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν. Κώστας Βάρναλης, 1883-1974, Έλληνας ποιητής (από το «Οι Πόνοι της Παναγίας»)         Ο ι άνθρωποι, ψάχνοντας την ευτυχία και την ολοκλήρωση, παίρνουν διαφορετικούς δρόμους. Επειδή δεν ακολουθούν το δρόμο που ακολουθείς εσύ, δεν σημαίνει ότι έχουν χαθεί. H. Jackson Brown, Jr., 1940-, Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας         Ο Χίτλερ ζωγράφιζε λουλούδια. Harlan Ellison, 1934-, Αμερικανός συγγραφέας επιστ. φαντασίας (τίτλος διηγήματος)         Όλα είναι στα χέρια του ανθρώπου. Γι’ αυτό, να τα πλένετε συχνά. Stanislaw Jerzy Lec, 1906-1966, Πολωνός γνωμικο...

Αφού μπορώ; Κι αφού βρίσκονται, επιτέλους, εκτός κλουβί; Αχ, Στεναγμέ μου! Αν ήσουν έκφραση, θα ήσουν η έκφραση ενός τυφλού ανθρώπου, που μπορούσε να δει με την ψυχή του όσα δε θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε εμείς και να κατανοήσουμε πλήρως. Αχ, Στεναγμέ μου! Αν ήσουν τροφή, θα ήσουν μια ουσία ενός θαυματουργού φυτού, που φυτρώνει μέσα σε γκρεμούς, μα ακόμη ο άνθρωπος δεν εχει καταφέρει να ανακαλύψει και δε θα το ανακαλύψει ποτέ, επειδή εσύ δεν το έχεις ακόμη βαθιά επιθυμήσει. Θα ήσουν μια τροφή – φάρμακο, που θα συνοδευόταν μόνο από καθάριο οξυγόνο… Αχ, Στεναγμέ μου! Αν ήσουν κόσμημα, θα ήσουν ένα περιδέραιο ανυπολόγιστης αξίας, που κάποιος το τοποθέτησε στο υπόγειο ενός μισογκρεμισμένου σπιτιού και με τα χρόνια θάφτηκε κάτω από γερασμένα μπάζα. Και δε σε βρήκανε ποτέ. Δε θα σε βρούνε. Υπάρχει ο χάρτης που δείχνει που σε κρύψανε, μα πριν ένα μήνα τον έσκισα και τον κατάπια σαν ύαινα όλο. Κι ήταν απόρροια του στεναγμού. Του βαθύ αυτού στεναγμού, που κά...

Ένας ξύλινος κλόουν Μια ξύλινη μαριονέτα Το ξύλινο (σκέτο)     Ξυλοποιώ και Ξυλοποιούμαι Το Ξύλινο Ανθρωπάκι   Στίχοι:   Γιώργος Μανιώτης Μουσική:   Στέρεο Νόβα 1. Σταμάτης Κραουνάκης Είμαι ένα ξύλινο πλακέ ανθρωπάκι έχω μια ξύλινη πλακέ γυναίκα και δυο παιδάκια ζωηρά που ξυλοποιούνται καθημερινά τιρόμ τιρί τιρά Ακόμη έχω ένα ξύλινο καρώ σακάκι ένα ξύλινο ριγέ παντελόνι ένα ξύλινο λευκό πουκάμισο μία ξύλινη γραβάτα ξύλινα παπουτσάκια και πολλά πολλά μακρουλά ξύλινα ματάκια τιρόμ τιρί τιρά Δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω τιρόμ τιρί τιρά τιρόμ τιρί τιρά τιρόμ τιρί τιρά τιρόμ τιρί τιρά τιρόμ τιρί τιρά Δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω δουλεύω ξυλοποιούμαι απολαμβάνω τιρά τιρί τιρόμ τιρά τιρί τιρόμ Διακοπές στο βουνό, διακοπές στη θάλασσα διακοπές στο βουνό, διακοπές στη θάλασσα διακοπές στο βουνό, δ...

Εκφραστικοί μου, καλημέρα. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα, θα σας μιλήσω - παρουσιάσω, ένα βιβλίο, μία αυτοβιογραφία (μαρτυρία) ενός ανθρώπου που δεν γνώριζα, μα πλέον νιώθω πως γνωρίζω τόσο... Είναι ένας από τους ήρωες και μαζί του, προσέγγισα και άλλους συντρόφους του. Ήρθα κοντά τους σε έναν άλλο κόσμο που σε πολλά σημεία μου έμοιαζε τόσο ίδιος με τον σημερινό. Υπό άλλης μορφής, μα ίδιας, σε βάθος, ιδιοσυγκρασίας. Το συγκεκριμένο βιβλίο, μου κράτησε συντροφιά τις μέρες που επέλεξα να απομονωθώ στην άδειά μου και με συγκεντρωμένο το μυαλό και προσηλωμένες, εκεί, όλες μου τις αισθήσεις, έσκυψα πάνω του και ευλαβικά ταξίδεψα σε αυτόν τον άγνωστο μα τόσο γνωστικό μας κόσμο. Ιστορία! Παρελθόν, παρόν και μέλλον Γιατί δεν ξεχνάμε, αυτό δε θα ήταν δυνατόν. Μη με ξεχάσεις, του Γιώργη Κάβουρα. Ένα βιβλίο που είχν την τύχη και συνάμα την τιμή να παραλάβω υπογεγραμμένο από την ίδιο τον συγγραφέα. Ένα βιβλίο που κέρδισα μέσω της Μαριλένας μας που η συμβολ...